غزل

(اکبر کاظمی)

چار چپھیرے نھیریاں دا اک ہالہ اے ۔
انج لگے جیوں سورج دا منہ کالا اے ۔

ہن کوئی ‘سقراط’ نہیں ہیگا دنیاں وچّ،
ویلے دے ہتھ کیوں ایہہ زہر پیالہ اے ۔

شہر دیاں لوکاں دے چالے دسدے نے،
مڑ زخماں دا میلہ لگن والا اے ۔

سکاں، سدھراں سینے وچّ کرلاندیاں نے،
‘اکبر’ نے بلھاں تے لایا تالا اے ۔

———————————————-

کسدے ہتھ صداقت ایتھے آئی اے ؟
کسنے ہسکے موت کلیجے لائی اے ۔

کون ایں جہڑا ہک لئی سولی ‘تے چڑھیا،
کون ایں جس منہ آئی گلّ سنائی اے ۔

راتیں اسیں ہنیریاں نال رہے لڑدے،
دن چڑھیا تے کس دے ہتھ خدائی اے ۔

جد وی چھیڑیا کسے نے ذکر صداقت دا،
اودوں مینوں یاد حسین دی آئی اے ۔

مڑ لوکاں نے راہ وچ دیوے بالے نے،
خبرے مڑ اج کسدی شامت آئی اے ۔

ویلے دا منصور کہاؤنا سوکھا نئیں،
‘اکبر’ تینوں پٹی کیس پڑھائی اے ۔