ورھا دن ۔۔۔ راشد جاوید احمد

وَرھا دِن
راشد جاویداحمد
کمرے دی باری وچ کھلوتا اوہ بڑی دیر توں باہر سڑک دا نظارہ کر رہیا سی۔ ہوا دا اِک زوردار بُلا فٹ پاتھ توں کاغذ دے ٹکڑے تے مٹی نوں اِک دَم گُھمان لگ پیا تے مِٹی ہوا نال اُڈ کے اوہدیاں ناساں وچ آپئی۔ اوہنے بھیڑا جیہا مونہہ بنایا تے سڑک دے دوجے پاسے چُپ چپیتے مکاناں ول تکن لگ پیا۔ انھے بولے، چپ چپیتے مکان۔ سڑک توں کوئی کار یاں موٹر سایئکل تیزی نال لنگھدی تے ایس اوازار قسم دی چُپ نوں توڑ دیندی۔
اوہ جس کمرے وچ کھلوتا سی اوتھے وی ایسے طرحاں دی خاموشی سی۔ کمرے دیاں باریاں نے تازہ ہوا دا راہ ڈکیا ہویا سی تے کمرہ ڈڈا گرم سی۔ بستریاں اتے تازہ دھپیاں چادراں دی باس کمرے اچ پھیلی ہوئی سی۔ کسے تہوار دے موقعے تے کڈحیاں جان والیاں ایہہ چادراں اوہنوں با لکل اوہناں سرکاری افسراں وانگوں لگدیاں جنہاں دی اہمیت صرف کسے تقریب وچ شامل ہون پاروں ہووے۔ 
اوہ باری بند کر کے کمرے اچ ٹہلن لگ پیا۔ اوہدا دھیان، کمرے دیاں کندھاں توں ہندا ہویا چھت ول گیا۔ جتھوں کِیڑیاں دی اک لکیر کمرے دے فرش ول آرہی سی۔ بے خیالی اچ اوہ ایس لکیر دا کُھرا لبھن لئی ایدھر اودھر پھرن لگ پیا۔
’’ کمرے دا معائنہ کردیاں تینوں بڑی دیر ہو گئی اے۔۔کجھ پتہ ای۔۔۔اج وُرھا دن اے۔۔۔‘‘کل اوہدی سوانی نے ایس ورھے دن لئی سارے گھر دی صفائی کیتی سی تے اجے تیک اوہدا مُوڈ درست نہیں سی ہویا۔ ایہو جئی صفائی مگروں اوہدا مزاج ہمیشہ سان تے چڑھ جانا سی۔ 
’’ ورھا دن۔۔۔پر بھلئے لوکے ! ہر دن مُڑ ورھے مگروں ای اوندا اے۔۔نالے ساڈے لئی تاں ورھا دن۔۔۔‘‘
’’ بس بس۔۔۔اپنے فلسفے اپنے کول ای رکھ۔۔ایناں نال ڈھڈ نہیں بھردا۔۔۔‘‘
اوہنے نظراں جھکایئاں تے اپنے پیراں ول ویکھن لگ پیا۔ پیراں دیاں انگلاں جراباں وچوں باہر نکلیاں ہویئاں سن۔ اوہنے سِر اتانہہ چکیا تے الماری دے طاق کھول کے کتاباں پھرولن لگ پیا۔ 
’’ ایہہ کتاباں۔۔تینوں بال بچے نالوں ودھ ہی پیاریاں ہو گیئاں نیں۔۔۔‘‘
’’ میں۔۔۔میں تے اینویں ذرا۔۔۔۔‘‘
اوہنے چھیتی نال الماری بند کیتی تے سوچن لگ پیا کہ ایہہ ورھا دن کیوں اوندا اے۔ جے ایہہ دن ناں ہووے تے بہت سارے فضول خرچے مک جان۔ اوہنے چور نظراں نال سوانی ول ویکھیا جیہڑی بالاں دے لیٹریاں نوں گنڈھ ترُپ کر کے عید لئی تیار کر رہی سی۔ اوہنوں کم اچ رَجھیا ویکھ کے اوہ چپ چپیتا باہر نکل آیا۔ 
باہر ہن کافی رونق ہو گئی سی۔ بچے رنگ برنگے کپڑے پا کے ایدھر اودھر پھر رہے سن۔ اوہدیاں اکھاں وچ اتھرو بھر آئے تے گلا بھاری ہو گیا۔ اوہ ہولی ہولی ٹرن لگ پیا تے اوہدے پیر اوہنوں گھروں دور کردے کردے بس سٹاپ تے لے گئے۔ بس آئی تے اوہ سوار ہو گیا۔ دفتر جان لگیاں یاں چھٹی ویلے اوہنوں ایس بس دی ڈاہڈی اڈیک ہندی سی تے ست اٹھ کلو میٹر دا سفر کدی کھلو کے تے کدی باری نال لٹک کے کرنا پیندا سی۔ پر اج اوہ ایس بس دا کلا ای سوار سی۔ اک عجیب قسم دی خوشی اوہدے چہرے تے پھیل گئی۔ 
اوہنوں یاد نہیں کہ اوہ کیہڑے سٹاپ تے اتریا تے کافی دیر پیدل مارچ کرن توں بعد اوہ مال روڈ تے پھر رہیا سی۔ مال روڈ تے ایس ویلے اُلو بول رہے سن۔ اوہدا دل کیتا اوہ سڑک دے وچکار چوڑا ہو کے ٹرے۔ خبرے اوہنے اک ادھی بڑک وی لائی ہووے پر تھوڑی دیر مگروں اک کار دے خوفناک ہارن تے بریکاں دیاں چیکاں نے اوہنوں ہلا کے رکھ دتا۔ اوہ پُھرتی نال اک پاسے ہویا۔ کار چوں اک لال سُوہے تے موٹیاں اکھاں والے چہرے نے چھاتی ماری تے آکھیا
’’ اوئے۔۔اَنھّا ایں۔۔۔اج ورھے دن دے ورھے دن سانہوں لے ڈبن لگا سیں۔۔‘‘
کار دی پچھلی سیٹ تے بیٹھیاں کڑیاں نے زور دا ٹھٹھا ماریا تے کار دا انجن رولا پاندا کار نوں اگانہہ لے گیا۔ کار دی پچھلی سکرین دے اندر ریشمی کپڑے دا بنیا اک مسخرہ لمک رہیا سی جیہڑا جھٹ مگروں اپنیاں اَڈیاں تے بھوں جاندا تے جِیبھ باہر کڈھدا۔ اوہنوں انج لگیا جیویں مسخرہ اوہدے سانگ لارہیا ہووے۔ ’’ورھا دن ورھا دن۔۔‘‘ ورھے دن دی ایہہ سُول گھروں باہر آ کے وی اوہدے گلے وچوں نہیں سی نکلی۔
اوہنے پورے زور نال زمین تے تُھکیا تے ٹر پیا۔ چلدیاں چلدیاں اوہ اک سینمے اگے جا اپڑیا۔ فلم دے پوسٹر ویکھ کے اوہنے دل ای دل وچ فلم دے چنگے یاں مندے ہوں دا گویڑ لایا۔ تھک ہار کے اوہ اک پارک اچ سیمنٹ دے اک بنچ تے جا بیٹھا۔پارک اچ کافی رونق ہو چکی سی پر اوہ کلّا سی۔ لوکی ٹھٹھے مخول کردے، ہسدے کھیڈدے اوہدے کولوں لنگ رہے سن۔ جھٹ کو مگروں اک جوان جوڑا اوہدے کول آن کھلوتا تے خوبصورت جوان نے بڑے اخلاق نال آکھیا کہ جے اوہ ایس بنچ توں ذرا دیر لئی اٹھ جائے تاں اوہ اپنی نوی نکور سوانی دی اک فوٹو بنا لے۔
اوہ بنچ توں اٹھیا تے فیر پارک توں باہر ای نکل آیا۔ ٹردا ٹردا جدوں اوہ چڑیا گھر کول اپڑیا تاں اوہنوں اک دم خیال آیا کہ اوہ وی کِناں بے وقوف اے۔۔۔اوہ اپنے بچیاں نوں کم از کم چڑیا گھر دی سیر ای کرا سکدا سی۔۔اوہنے چھیتی نال بس سٹاپ دا رخ کیتا۔
جدوں اوہ گھر اپڑیا تے سورج ڈُب رہیا سی۔ اندر وڑدیاں ای سوانی دیاں نظراں دا سامنا سی۔۔
’’ آوٗ، خیر نال آ گئے او۔۔دس کے تے آونا سی۔۔میں تیل چوندی۔۔
اوہنے اپنے آپ نوں کرسی تے سٹ دتا، اوہدی بیوی سارے دن دا غبار کڈھ رہی سی پر اوہ کسے ہور ای خیال اچ سی۔
اوہدیاں اکھاں ساہمنے اک مٹی بھریا کمرہ سی، جتھے میزاں تے کاغذاں دا ڈھیر لگا سی۔ اوہدے ساتھی کم کرن دے نال نال گپاں مار رہے سن۔ اوہنوں دفتر دا میں گیٹ نظر آرہیا سی۔ جتھے لفٹ لگی سی ۔اوہنے سُکھ دا ساہ لیا۔۔ورھا دن ، مگروں لتھا۔۔کل توں فیر دفتر۔۔۔اوہنے اکھاں بند کیتیاں۔ لفٹ نے اوہنوں اپنی گود ی اچ بھریا تے اوہنوں انج لگا پئی اوہ آزاد پکھیرو وانگ ہواواں وچ اُڈ رہیا اے۔