بِھجی عورت

مینہہ وچ میرا اپنا آپ میرے وس وچ نہیں رہندا۔ میرے پیر ِگلیاں سڑکاں تے ترن نوں کردے نیں۔ میرا جی بھجن نوں کردا اے۔ ِگلیاں سڑکاں نال میرا کوئی گوڑھا رشتہ جاپدا اے۔ لگدا اے گلیاں سڑکاں تے میرے پیر نہیں تر دے بلکہ کوئی میرے دل تے پیر دھردا ہووے۔ تے ایس آواز نوں سنن لئی گھروں باہر سڑکاں ول ٹر پینی آں۔ ایہو گل سی پئی اج میں ورھدے مینہہ وچ گھروں ٹری ساں۔ راہ وچ دو چار کم کیتے تے فیر میں ریاض دے دفتر تیک اپڑ گئی۔

اوہ بوہت حیران سی پئی ایس بھجے ہوئے بے اعتبارے موسم وچ میں کدھر۔ میں اوہناں کول ہو کے وی دور بہہ کے اوہناں نال بڑی دیر تیک گلاں باتاں کیتیاں تے چاء دی اک پیالی پیتی۔ دوجی پیالی میں آپ ہی منگی سی کیوں جے میرے اندر دی تریہہ تے بھکھ مینہہ وچ ودھ جاندی اے۔ تے میں اپنا آپ لکا وی نہیں سکدی۔ مینہہ وچ چاء دی پیالی وچوں اٹھ دا سیک تے دھواں مینوں بڑا سوہنا لگدا اے کیوں جے ایہدے وچ کنیاں بھلیاں گلاں چیتے آوندیاں نیں تے کنے خواب جاگدیاں اکھاں وچ دیویاں وانگ جگ پیندے نیں۔ ایس لئی وی اپنا آپ لبھن لئی اک دی تھاں دو چاء دیاں پیالیاں پیتیاں تے فیر اچن چیت میں کہیا۔

” لو ۔۔۔۔۔ میں ہن چلی۔۔۔۔”

سبھناں دیاں اکھاں ٹڈیاں دیاں ٹڈیاں رہ گیاں۔ سبھناں دے ساہ اتے دے اتے ہی رہ گئے۔

” ورھدے مینہہ وچ ؟ “

کول بیٹھے جمیل نے آکھیا، ” دھیان کر کڑیئے۔۔۔کتے بعد وچ تینوں کوئی کہانی بھجی کڑی بارے ای نہ لکھنی پووے۔ “

” میں تے ہمیش ای بھجیاں کڑیاں تے بھجے بندیاں دی کہانی لکھنی آں۔ میں آپ جو بھجی رہندی آں۔۔۔۔”

ایہہ کہہ کے میں دفتروں باہر نکل آئی تے گلیاں سڑکاں تے ٹرن لگ پئی۔ہن میں کسے ہور نال نہیں اپنے آپ نال گلاں کر رہی ساں۔ایہہ لوک تے میرے بارے کجھ وی نہیں جان دے۔ ایہناں نوں کیہہ پتہ میں کنے ورھیاں توں حیاتی دے کوڑے گھٹ کنے صبر نال پی رہی آں۔ جدوں راتاں نوں مینہہ دی آواز اوندی اے تے جی کردا اے باہر جا کے نھیرے اچ وسدے مینہہ اچ کھلو جاواں تے میرا باہر وی بھج جائے۔ اندروں تے میں بھجی رہندی آں۔میں دکھاں درداں تے اذیتاں وچ بھجی عورت آں۔ میری ہر کہانی دا کردار میں آپ ہی آں تے ہر پیڑ میرے ہی سینے توں اٹھدی اے۔ ہر خواب میرا ادھا ہی رہ جاندا اے تے ہر اکھ وچ میرے ہی ہنجو ہوندے نیں۔ میں جیہڑی ہر پل سفر وچ رہندی آں، دھپاں وچ سڑدی آں تے مینہہ وچ بلدی آں۔ میں تے بھخدی رہندی آں۔ مینوں اجیہی حیاتی نہیں لبھی جیہڑی سکھ پیالے پیوندی ہووے۔ میں تے درد وچھوڑے تے بھک تریہہ لے کے حیاتی نوں جردی رہی آں۔

ایہہ لوک کہندے نیں مینہہ وچ تسیں کلے ای جا رہے او، بھج جاو گے۔ آو ساڈے نال گڈی تے بہہ جاو

تے میں روندی روندی ہس پینی آں۔ ایہہ کیہہ جانن۔ میں تے ہمیش ہی کلی رہنی آں۔ میں تے ہمیش ای کلی رہواں گی۔ کسے دے نال جے ٹر پواں تے کلی۔ کسے دی گڈی وچ بہہ جاواں تے فیر وی کلی۔ مینوں تے کسے دا ساتھ ساتھ ای نہیں لگدا۔ مینوں تے کوئی وی اپنے ورگا نہیں لگدا۔ سارے ادھے لگدے نیں۔۔۔۔۔۔۔ایہناں وچ کوئی وی پورا نہیں۔

کوئی وی نہیں ۔۔۔ کوئی وی نہیں جیہڑا گلیاں سڑکاں اتے پیر دھردا ہووے تے اوہنوں لگے پئی اوہ اپنے ای جثے تے پیر دھردا اے۔ کوئی وی نہیں۔ جیہنوں چاء دی پیالی وچ اپنا آپ دسدا ہووے۔ کوئی وی نہیں جینہوں چاء دے سیک تے دھویئں وچ وچھڑیاں تے نکھڑیاں شکلاں نظریں آوے۔ کوئی وی نہیں جیہڑا میرا اصل پچھان سکے۔

مینوں بجھارتاں پان والے وی مینوں نہیں بجھ سکدے۔ میرے نیڑے رہن والے وی میتھوں دور ہی رہندے نیں ۔۔۔ تے پھیر میرے نیڑے کون اے۔۔۔

Ayesha Aslam is a born artist. A beautiful, resonant and unique voice of Radio Pakistan and PTV. She is a famous poet, scriptwriter, short story writer in Urdu and Punjabi languages.
Read more from Ayesha Aslam Malik

Read more Punjabi Stories