گھر سجناں دے جانا ۔۔۔ افضل توصیف

گھر سجناں دے جانا

افضل توصیف

گھر دے بوہے نوں جندرا مار کے اوہنے مونہہ چھیتی نال دوجے پاسے کر لیا۔ فیر پٹھے ہتھ نال جندرا کھچ کے ویکھیا۔

ہن توں ایہدا دھیان وی نہ کریں نہیں تاں پتھر دا ہو جایئں گا۔ ۔۔۔ اوہدے اندروں کوئی بولیا۔ گھر دیاں پوڑھیاں اتردا اوہ گلی وچ آ گیا۔

پوڑیاں ول وی مڑ کے نہ ویکھیں نہیں تے پتھر دا ہو جایئں گا۔

گلی چ اوہ نک دی سیدھ چلدا چلدا سڑک تے چڑھ گیا۔ اوہدا دل کیتا اک واری مڑ کے اپنی گلی نوں ویکھے، اوہو گلی جیہڑی اوہدی ماں ورگی سی۔ اوہدی اپنی پچھان والی گلی۔اوہ نکا جنا سی جدوں دروازے وچ کھلو کے باہر گلی نوں تکدا رہندا سی۔ فیر جدوں پہاں پہاں ٹرن لگ پیا ، دن چڑھدے سار گھروں باہر آ جاندا۔ گیند بلا، گیٹے، چڑی چھکا، کیہ کیہ کھیڈان اوسے گلی چ کھیڈیاں۔ کرکٹ کھیڈدا کھیڈدا اوہ چنگا بھلا کھڈاری بن گیا سی۔ایسے گلی وچوں اوہ سہرے بنھ کے نکلیا سی۔ ایہو گلی سی جتھے سبھ توں پہلاں اوہدہ ووہٹی دی ڈولی اتری سی۔ پر نہیں اج نہیں۔ مڑ کے اودھر نہ ویکھیں نہیں تاں پتھر دا ہو جایں گا۔

ٹردا ٹردا اوہ ستیژن تے اپڑ گیا۔ اوتھوں گڈی اوہنوں دور پے جاوے گی ۔ ایس شہر توں، ایس گھر تون بڑی دور۔

گڈی چڑھن توں پہلاں اک واری فیر اوہدا جی کیتا کہ پچھے مڑ کے اک واری فیر شہر ول ویکھے۔ پہلاں کنی واری اوہ سفر تے جاندا سی پر مڑ کے آون دا پروگرام پہلاں بناوندا سی۔ فیر جد مڑ کے آوندا اوہدا دل اپنے شہر نوں جپھی پا کے ملدا۔ پر نہیں۔ ” جے توں پچھے مڑ کے ویکھیا تے پتھر دا ہو جاویں گا۔ “

گڈی اوہنوں چک کے ٹر پئی، اوہنے اکھاں بند کر لیاں۔باری وچوں کسے شے نوں نہیں ویکھیا۔ ہر شے نال یاداں دا جادو جڑیا ہویا اے۔ میں ایس جدو گھر چوں نکل کے دور، دور چلیاں جانا اے۔

بڑی چھیتی اوہدے شہر دا آلا دوالا وی لنگھ گیا۔ گڈی ٹردی رہی۔ اوہنے اپنیاں اکھاں نوں بند رکھیا۔ کجھ وی نہیں ویکھیا۔ کجھ نہیں سنیا۔ سارے پچھان والے سٹیشن وی گزر گئے۔ آخیرلے شہر دا ٹکٹ اوہدی جیب اچ پیا سی۔

شاماں ڈھل گیاں  اوہنے سورج ول تکیا۔ اوہدا اپنا جی ڈبن لگ پیا۔ ایہہ سورج وی تاں پرانی جان پچھان والا ای اے۔ ایہدے وی کئی جادو نیں۔ اپنیاں اکھاں بند کر لے۔ کنڈ کر لے، ایہدے ول، نہیں تاں پتھر دا ہو جایئں گا۔

سورج انھیرے وچ گواچ گیا تاں اوہنے باہر ویکھیا ۔ رات دا انھیرا تھلے اتر آیا سی۔ بس ایہہ ٹھیک اے۔ پتہ ای نہیں لگدا کیہہ رنگ اے تے کیہڑی تھاں اے۔ سبھ کجھ اکو جیہا کالا انھیرا ۔ انھیرے دی پچھان کوئی نہین۔ سارے ناں پتے لکا لیندا اے۔ آپ وی اپنے اندر لک جاندا اے۔انھیرے دیاں ہاواں پر اوہ وی نھیریاں ہوندیاں نیں۔

اگلے دن جدوں اوہ اخیرلے شہر اپڑے گا ۔اوہ اک دوجا آدمی ہووے گا۔ آہو دوجا دن وی تے دوجے شہر وچ دوجا آدمی۔ اوہنے سوچیا بس ہور کجھ نہیں ہووے گا۔ نہ کوئی جادو گر نہ کوئی دل دا دشمن۔ بس چین ای چین۔ نہ کوئی تکھی گل کرن والا نہ کوئی نگھی یاد دوان والا۔ نہ کوئی چونڈھیاں وڈھن والی چٹھ نہ ٹکوراں لان والا ہتھ۔ بڑا چنگا ہووے گا۔ ایس طرحاں کسے کیمرے وانگ میں ہر شے نوں تکدا ہر شے دیاں تسویراں لاہندا پھراں گا۔ ہر اک نوں ویکھ سکاں گا۔ پر سوچاں گا کسے لئی وی نہیں۔ کنا چنگا جیون ہووے گا۔ کسے دا پتھر کھا کے پھٹڑ ہون دا ڈر نہ آپ پتھر ہوں دا بھو۔

گڈی اخیرلے ٹیشن تے آ کے کھلو گئی۔ اوہ اخیر لا پڑا سی۔ ایتھے نویں سرے توں مڑ کے گڈی نے اوسے شہر ول جانا سی جتھوں اوۃ چل کے آئی سی۔ اوہ چھیتی نال تھلے اترآیا۔ متے گڈی پشاں نوں مڑ پوے۔ پہلاں تاں پلیٹ فارم دی بھیڑ وچ اوہ دھکے دھولے کھاندا رہیا۔

فیر جد ٹیشن خالی ہو گیا اوہ اک دم کلا کلا رہ گیا۔ اوہنوں اپنا اندر باہر وانجا وانجا لگیا۔ خالی پیپے وانگ ہولا تے کھڑ کھڑ کردا۔ اوہ ٹیشن چھڈ کے سڑک تے آ گیا۔پتہ نہیں ایس سڑک دا کیہہ ناں ہونا اے۔ چنگا اے مینوں پتہ نہیں۔ ایہہ ناں وی تے جادو دے پٹاکے نیں۔ کناں اچ پیندے سار پھٹ پیندے نیں۔ کنی دور تایئں اوہ اوپری سڑک تے ٹردا رہیا۔ اوہدے آلے دوالے لوکی ٹردے رہے۔ سجے کھبے موٹراں گڈیاں دے پہیے چلدے رہے ۔ ایہناں وچوں کوئی وی اوہدی پچھان والا نہیں سی۔ اوہ اکدم گمنام ہو گیا۔ اکدم بے شناخت۔ جے کتے اوہ ایس شہر وچ گم جائے ، اوہنوں ہاسا جیہا آ گیا۔ پر کدحے لئی۔ کنھے اوہنوں لبھنا اے ؟ جتھے کوئی لبھن والا نہیں اوتھے کھڑیچ کے کیہہ کرنا۔ چل چنگا ۔ ہن میرے گم ہون دا خطرہ وی نہیں رہ  گیا۔ جو مرضی کراں جتھے مرضی جاواں۔

دو چار فرلانگ ٹردے رہن مگروں اوہ تھک جیہا گیا۔ اوہنوں تریہہ وی بڑی لگی ہوئی سی تے ڈھڈ وچ بھک نے وی اپنا رولا پا دتا۔ بڑی چھیتی اوہنے اک تھاں لبھ لئی۔ ساہمنے والے ریسٹوران وچ جا ک اک میز تے ڈھیر ہو گیا۔ روٹی منگائی۔ رج کے ٹھنڈا پانی پیتا۔ کئی سگرٹ پھوکے۔ ہن اوہنوں رات کٹن لئی تھاں ٹکانے دی لوڑ سی۔ اپنا بسترا، اپنی رضائی، اپنا کمرہ، اپنا سرہانہ، اپنی کتاب ۔ اوہدیاں اکھاں وچ دھویئں وانگر نیندر بھر گئی۔ تے سارے بدن تے تھکیویں دا غبار چڑھ گیا۔ اوہدا جی کیتا کوئی بنچ ہووے نہیں چٹائی ہووے اوہ سرہانے بانہہ دھر کے سوں رہوے پر ایہو جیہی تھاں کتھوں لبھے۔ کنہوں آکھے، پچھے۔

فیر خیال آیا کیوں نہ اج دی رات ہوٹل وچ تھاں لبھ لواں۔ ہوٹل تے کمرے دا بوہا بند کردیاں سار اوہنوں سردی جیہی لگی تے کمبنی پھٹ پئی۔ ایہہ اکلاپے دی کمبنی سی۔ پر بڑی چھیتی اوہ کمبل وچ مونہہ دے کے سوں گیا۔ پشلی تے اوس توں پشلی ساری رات دے انیندرے دا ماریا ہویا جو سی۔ سویر نوں اوہدی اکھ کھلی تاں اوہنے اپنی روز دی عادت موجب گھڑی تے ٹائم ویکھنا چاہیا۔ گھڑی گتاں اوتھے ای رہ گئی سی۔ میرے کمرے وچ اوتھے ای پئی ٹک ٹک کردی ہونی اے۔ اجے وی ویلا دسدی  ہونی اے ۔ پر کس نوں۔ ایہہ پہلی شے سی جس نوں پچھے چھڈ اون دا اوہنوں ہرکھ جیہا لگیا۔ اکھاں کھول کے اوہنے کمرے نوں چار چوفیریوں تکیا ۔ کندھاں ، چارے کندھاں، سنگنیاں، بیگانیاں ، اکا گونگیاں تے بولیاں۔ نہ کتے کن نہ اکھ۔ ۔ سویر نوں اٹھدے سار کنیاں گلاں کردیاں سن اوہدے اپنے کمرے دیاں کندھاں۔ اپنا کمری کنے ورھے کنے موسم ون سونے ، اوہنے اپنے اوسے کمرے وچ لنگھائے سی۔ کیسے کیسے خواباں دیاں کھڈیاں لایئاں، گیتاں دے مکھڑے سجائے۔ پر ایہہ کمرا جتھے اوہنے پیسے دے کے رات کٹی اے طوائف ورگا اے۔ سو روپیہ رات دا ریٹ۔ اوہنوں جھر جھری جہئی آئی۔ کیہہ راتیں میں اک طوائف نال ستا رہیا واں۔

فیر اوہدی نظر کھڑکی تے جا پئی، کھڑکی دے باہر کجھ نہیں سی، نہ کوئی رُکھ نہ ویلبوٹا۔ باہر والی سڑک دا ناں وی پتا نہیں۔ ساہمنے کوئی ہور کھڑکی وی نہیں۔ اکھ وانگ کھلدی بند ہوندی۔ جھمکاں ماردی۔ اشارے کردی۔

اوسے کحرکی دا پٹیا تاں اوہ ایتھے پیا ہویا اے۔ اوہ کھڑکی سی جنھے اوہدی جوانی دے کنے سال نتھ کے رکھی رکھے۔ عین اوہدی کھڑکی دے ساہمنے وچکار اک ہری بھری دھریک سی بس۔ بہاراں دی رُت اوہ دھریک نکے چٹے خشبو دے گچھیاں نال لدی جاندی۔ اوس دیاں ٹہنیان وچوں سورج دی کرن نہیں لنگھ سکدی سی پر اوہناں دوہاں دیاں نظراں راہ لبھ لیندیاں سن۔ سفنیاں دی رانی ساہمنے اوندی ، فیر لُک جاندی۔  اوہ آپ وی خواباں دی سوغات دے تھال سجا کے کھڑا رہندا۔ا روشی دے درشن کرن لئی۔ سویر شام اوہ نشیلی جوانی دے سویر شام۔

فیر کیہہ ہویا۔ میں اک وار غلطی کر لئی، اوہنے سوچیا۔ کوئی وی سفنے ویاہ کے گھر نہیں لیا سکدا۔ میں ایہو کیتا۔ کیتا کیہہ میں تاں آپ اپنے نال چھل کیتا۔ اپنیاں سفنیاں نال وی، چونہہ کندھاں وچ تاڑ کے میں اروشی نوں اپنی ملکیت بنان دی کیتی۔ مالک بن کے میں اوہنوں اپنے جثے دی سیوا تے لا دتا۔ فیر ہولی ہولی سفنیاں دے باغ وچ ساریاں گلابی ڈوڈیاں مک گیئاں۔ اک وی پھل نہ کھڑیا۔ ڈوڈیان سک گیئاں تاں میں اروشی نال جھگڑن لگ پیا۔

اروشی وی ہن کیہہ کسی۔ نری زنانی۔ میری زنانی۔ جس نوں میں ورتن لگ پیا ساں۔بنیان۔  جراب وانگر۔ اوہ میرا سفنا نہیں رہی سی۔ میرا لباس وی نہیں۔ بس اک انڈر ویئر وانگ سی۔ انڈر ویئر۔ میں زندگی توں اکھڑن لگ پیا ساں۔ انج جیویں کوئی درخت بہار دے موسم سروں وڈھیا جاوے۔ آہو جی ! میں سروں وڈھیا گیا ساں۔ اوہناں ساریاں وانگ جیہڑے اپنے جیون سفنے گوا کے خالی ہو جاندے نیں۔

فیر کجھ دناں مگروں میرے اندروں ڈاڈھی تریہہ بھڑک پئی سکی گھاہ نوں لگی اگ ورگی۔ پر مینوں چنگی طرحاں پتہ اے اوہ پیاس میری سیکس والی گل نہیں سی۔ اوہ کجھ ہور سی۔ میرے اندر دا کوئی سوکا سی خورے۔ پر ایہدے نال میرا پنڈا وی لوہیا گیا سی۔ میں ہر ویلے کجھ لبھدا رہندا ساں۔ بھیڑیاں چنگیاں تھانواں تے وی چلا جاندا ساں پر مڑ کے آ جاندا ساں اوسے کھڑکی وچ جتھے کدی اروشی دی پرچھایئں ڈولدی رہندی سی۔ اپنیاں اکھاں جھمکاوندی رہندی سی۔ اوہ مست کردی خشبو دیاں ڈودیاں دی۔ اوہ تاں کدھرے گواچ گئی سی ۔ ہن اوہ کھڑکی انھی اکھ ورگی سی۔ اوہ کھلی رہندی یاں بند ، اوس دے پچھے تصویر کوئی نہیں سی۔ پر فیر وی میں اوسے کھڑکی وچ کھلوندا ضرور ساں ۔ کسے موئی ماں دے بالک وانگ۔ اڈیکدا رہندا۔ اڈیکدا رہندا۔

میری زنانی میینوں سارے گھر چ لبھدی پھردی۔ فیر ساڈے دوہاں دی لڑائی تیز ہو گئی۔ ہن اوہ وی کجھ لبھن لگ پئی سی۔ ساڈے دوہاں دے وچکار کجھ وانجیا گیا سی۔ اوہنے مینوں مہنا ماریا توں اوہ نہیں ، توں میرا رانجھن نہیں۔ کسے ہور دا مرد ہویں گا۔ ایس گھر وچ روٹی کھان آ جاندا ایں بس۔

” توں وی کجھ نہیں رہی۔ اوہ اروشی وی نہیں۔ بس اک زنانی ایں روٹی پکان والی۔ “

آہو اسیں دونویں دھوکا ہیگے آں اک دوجے لئی۔ دو گرجھاں وار واری اک دوجے دا ماس چونڈھن جوگیاں، اوہ وی تاں جے تینوں کوئی ہور ماس نہ لبھے۔

ایہہ گھر میرا اے۔ توں جا سکنی ایں ۔ میں اپنا مردانہ کمینگی والا ہتھیا کڈھ کے آکھیا۔

ٹھیک اے۔ اوہنے میری ونگار نوں ککھ دے تیلے وانگ بھن کے پرے سٹ دتا تے دھی دے سر تے ہتھ رکھ دتا۔ ایہہ ساڈی نکی جیہی فرشتی ۔ اک نویں ڈوڈی ورگی ان کِھڑی روح، ایہدا کیہہ بناونا۔ ایہہ ایہنوں وی اپنی ملکیت سمجھ لوے گا۔ ایہہ انسان دا بال اے۔ میں ایہدی ماں لگدی ہاں۔ میں ایہنوں اپنے نال لے جاواں گی۔ ایہہ پودا میرے وجود وچوں پنگھریا اے۔

اگلے دن اروشی چلی گئی۔ میری دھی نوں وی اپنے نال لے گئی۔ میں دیر تایئں راتیں جاگدا رہیا۔

اگلے دن سوں کے اٹھیا تے سورج اچا ہو چکیا سی۔ ہر پاسے چپ دا ڈیرا سی۔ گھر وچ ہور کوئی نہیں سی۔ چلھا ٹھنڈا تے چپ سی۔ اوسے طرحاں جیویں پنج ورھے پہلاں ماں دے مرن پچھوں ، اوسے طرحاں جویں دس ورہے پہلاں میرے باپ دے مرن پچھوں۔ سارا گھر چپ سی۔ سارا گھر سُتا پیا سی۔ میرا دل ، اوہ وی کلا۔ فیر اکو واری جلوس جیہا بن کے آیا۔ ہزاراں لکھاں یاداں مینوں گھیر کھلوتیاں، ہزاراں لکھاں گلاں میرے اندر بولن لگ پیئاں، میرا وجود ونھیا گیا۔ سُولاں ای سولاں۔  ہر پاسے  تیکھے ڈنگ۔ نس جا ایتھوں، میرے اندر والے نے صلاح دتی۔

میں پہلاں وی پڑھدا سن دا رہیا ساں فلماں وچ ، کہانیاں وچ یورپ دے لوکی ، امریکہ دے لوکی، جدوں کوئی گجھی سٹ کھاندے نیں ، اوہ تھاں چھڈ کے نس جاندت نیں۔ شہر، محلہ، گھر، گلیاں ، سبھ بندی خانے نیں۔ ایہناں وچ یاداں ، دکھ تے بندے کٹھے تاڑ دتے جاندے نیں۔ ایس کر کے اوہ لوکی اپنے گھر دے پچھے گھر دے بوہے بند کر کے شہر دے پھاٹک کھول کے نکل جاندے نیں۔ دور کتے اوبڑ شہراں تھانواں نوں۔ اوتھے ہور نویاں دوستیاں لا لیندے نیں ۔ نویں پیار پا لیندے نیں۔ میں وی ایسے طرحاں کراں گا۔پر میری جانکاری تھوڑی سی ۔ مینوں پتا نہیں سی میں آپ کیہہ آں۔ میں یورپ دا پالیا ہویا ساں۔ فلماں کتاباں چوں بندے دا کردار پڑھدا رہیا ساں پر اپنے یاں کسے اپنے ورگے کردار نوں کدے نہ پڑھیا۔ نہیں تاں مینوں پتا ہونا سی پئی اسیں دکھ پالن والے ہندے آن۔ ایسے طرحاں اسیں بچ وی سکدے آن۔ جے دکھاں کولوں ڈر کے کتے نس جایئے تاں فیر سادھو ہو کے ای جی سکدے ہاں۔ آدمی ہو کے نہیں۔

میں نرا پاگل اپنا آپ پچھے چھڈ کے کلم کلا دوجے شہر جا وڑیا ۔ بگانے شہر ، پرایئاں گلیاں ، انجان سڑکاں اتے ایہہ طوائف ورگا کمرا جنھے ریٹ تے ودھا لیا، نگھ نہیں دتا۔ پر ایہنے مینوں اک سبق تے دتا ای اے۔

بنا کجھ کھاہدے پیتے ، اوہ باہر نکل آیا۔ ہن اوہ ٹیشن وال جا رہیا سی۔ تکھے قدماں نال۔ کتے گڈی نکل نہ جاوے۔ ۔۔۔۔۔ مڑ کے میرے شہر لے جاون والی گڈی۔ حالے بہتی دیر تاں نہیں ہوئی۔ میرا شہر مینوں پچھان سکدا اے، میرا گھر، اوہ تاں بڑا ای اداس ہونا اے۔ میری اڈیک وچ سبھو کجھ اوسے طرحاں پیا ہونا اے۔ گھڑی دی چابی اجے مُکی نہیں ہونی۔ اوسے طرحاں ٹک ٹک کردی ہونی اے۔ سویر دا اخبار کسے نہیں چکیا ہونا۔ میرے سرہانے اوہ کتاب اوسے طرحاں کھلی ہونی اے، ادھی پڑھی ہوئی ، اجے تاں اداسی دی دھوڑ بہتی نہیں جمی ہوئی۔ میرے کمرے دی اوہ کھڑکی ۔ اکھ ورگی کھڑکی ، اوہدی جھیت وچوں سورج دی پہلی رشم کیویں شرارتاں کردی اوندی سی ، کیویں آ کے نچ پیندی سی ۔ میریاں اکھاں تے آکے ۔ اج کنی اداس ہونی اے اوہ۔ اوہ اتھری بالڑی جیہی رات۔ میری کھڑکی چ نھیرا ویکھ کے اروشی نوں وی تاں پتا لگ گیا ہونا اے۔ میرے نہ ہون دا۔ نراش تاں اوہ وی ضرور ہوئی ہونی اے۔ ہور کرے روسا۔ دس بھلا جے میں نہ ہوواں اوہ کدھے نال روسے کرے گی۔ کدھے نال لڑ کے پیکے جاوے گی۔ اوہنوں ایہہ سبھ سوچ کے مزہ جیہا آیا۔ تاکی وچوں مونہہ باہر کڈھ کے اوہنے دور تایئں باہر تکیا تے فیر گاون لگ پیا

اساں گھر سجناں دے جاناں چھیتی چھیتی ٹر گڈیئے