کوئی اپنا ہووے ۔۔۔ فرزند علی
کوئی اپنا ہووے
( فرزند علی )
اک پرانی روایت مشہور سی کہ باہروں کسے پاسیوں اک گھبرو آیا، اوس پورے پنڈ ساہمنے کھلو کے ہوکا دے کے آکھیا، ” پنڈ والیو !، اپنے گھبرو نوں میرے مقابلے واسطے کڈھو، میرے نال گھول کرے تے ایہہ گھول اک دوجے دے مرن تیک ہوندا رہوے گا۔ ” ایہہ علان لوکاں نیں بڑی حیرانی تے پریشانی نال سنیا۔
بیگانہ گھبرو آکھ رہیا سی، ” جے مر گیا تے میری لوتھ نال جو مرضی سلوک کرنا پر جے تہاڈا گھبرو مویا تاں مینوں دوش کوئی نہ دینا۔ نال ای ایہہ شرط کی جے پورے پنڈ ولوں کوئی وی گھبرو میرے مقابلے لئی نہ آیا تاں۔۔۔۔ تہاڈے پنڈ دی وبھ توں سوہنی کڑی میری ہوئی ۔ “
کنے دناں توں ایہہ ہوکا، پنڈ والیاں واسطے عذاب بنیا ہویا سی۔ پنڈ دا کوئی وی گھبرو گھول لئی تیار نہیں سی ہو ریا۔ سارے اپنی اپنی جند بچاون دے لئی بہانئ بنائی بیٹھے سن۔ کئی پنڈ چھڈ گئے تے کیاں نیں مجنیاں مل لیاں۔ پرڈھول تاں وجدا پیا سی۔ بیگانہ گھبرو للکاردا پیا سی۔ سارے ہولی ہولی بے غیرتی تے بے حیائی ول ودھدے پئے سن۔ کوئی وی گھبرو میدان وچ نہیں سی نکلیا۔ پنڈ دی پان پت لہہ چلی سی کہ اک دن پنڈ دا بھنیواں ٹردا پھردا نانکے پنڈ ملن لئی آیا۔ بھنیواں چڑھی لتھ تے آوارا قسم دا منڈا سی۔ اوہ کدی گھر ٹک کے نہیں سی بہندا۔
جد اوس ڈھول وجدا سنیا سی تاں نانکے پنڈ دی عزت خاطر جھٹ مقابلے لئی تیار ہو گیا۔ بھنیویں دی بہادری تے دلیری ویکھ کے نانکا پنڈ خُش ہویا تے ” سچ اے، کوئی اپنا ہووے تے بہوڑدا اے۔ “
ایہہ وی بھانویں باہر دے پنڈ دا اے پر ہے تے اپنی بھین جایا اپنا ساک۔ فیر کنے ای دن گھول ہوندا رہیا۔ دونویں گھبرو اک دوجے نوں مار مکان دے جتن کردے رہے۔ اخیر بھنیواں جت گیا تے بیگانا گھبرو مر گیا۔
سارے پنڈ دی عزت بچ گئی۔ لوکاں سُکھ دا ساہ لیا۔ آخر سارے دھیاں بھیناں والے سن۔ بھنیویں دی جت دی نانکے پنڈ والیاں بہت خوشی کیتی، جشن منائے۔ بھنیویں نوں مونڈھیاں اتے چک کے سارے پنڈ وچ فخر تے مان نال پھرایا۔ گل وچ نوٹان دے ہار پوائے ماسیاں، مامیاں صدقے ہویئاں تے خیر خیرات ونڈی۔ خشیاں کر کر کے لوک تھک ٹٹ کے سوں گئے۔ جد فجرے سوں کے اٹھے تاں پتہ لگا کہ پنڈ دی سبھ توں سوہنی کڑی تے بھنیواں دونویں غیب سن۔
بہت ویلا بیتن مگروں اوسے پنڈ دے لوک اک وار فیر بیگانے پردھان دی بجائے، ” کوئی اپنا ہووے ” بارے سوچن لگ پئے۔ سچ مچ اپنا ہووے، بھنیویں جنا وی فرق نہ ہووے۔ اپنے پنڈ دا تے اپنے وچوں ہووے۔ عزت دا راکھا تے دکھ سکھ دا سانجھا ہووے۔ بیگانا پردھان ٹیکس زیادہ لیندا سی تے پنڈ دی سیوا گھٹ کردا سی۔ ایسے لئی پنڈ والیاں نوں کوئی اپنا ہووے دی لوڑ پئی۔
فیر اپنے پردھان لئی بڑے گھول ہوئے۔ ایس گھول وچ بڑیاں اوکڑان تے سختیاں وی آیئان پر لوکاں اپنا پردھان بنا ای لیا۔ اپنا پردھان اپنے وچوں تے اپنے ورگا سی۔ پنڈ والے بڑے راضی ہوئے، خُشیاں کیتیاں، جشن منائے، گھر گھر دعوتاں پکایئاں گیئاں تے اپنے پردھان دے ادب نال ہتھ چم چم کے اپنی عقیدت دا اظہار کیتا۔ فیر کنے دن چاء تے خشیاں چڑھیاں رہیاں۔ جد لوک خش ہو ہو کے رج گئے، اپنے کماں ول دھیان دیون لگ پئے تاں ۔۔۔۔ اپنے پردھان پرانے ٹیکساں دے نال نال کجھ نویں ٹیکس لاون دا ہوکا دے کے آکھیا۔
” جس کسے ویلے سر ٹیکس نہ دتا اوس دا مال جایئداد قُرق کر لیا جاسی، ہاں ہاسے خُشیاں تے جیون مرن لئی وی ٹیکس دینا ہووے گا۔ “