Ghulam Hussain Sajid is a prominent ghazal poet of 1970s. He writes in Urdu and Punjabi. His nazms are burning, harmonious and swift-moving. His intrinsic climate finds a perfectly harmonized expression in his mother tongue Punjabi.

ہک پرانی تھا ویں

( غلام حسین ساجد )

کھنگر اِٹ دی محل ماڑیاں

نہیں پوچے دی لوڑ

سندلے بنھ پِٹیون اوکھا

نہ ہاسے دی تھوڑ

چھت تے ناہری دھپ دی ٹولی

پاندی پھرے دھمال

بھمبنی اتے بُت مور دا

نچے وا دے نال

ساوے پپلاں نال کھلوتے

نِمو جُھون شرینہہ

تس دے مارے رپڑاں اوہلے

میں تے وسدا مینہہ

اینویں آل دوالے وسدے

شک پئے کردے میتھے

ورھیاں پہلاں وی اک واری

میں آیا ساں ایتھے