Mahmood Ahmad Qazi is a brilliant fiction writer, translator and a leftist activist. He doesn’t care about self-promotion and does what he is best at: writing stories and readings books that are scattered in every room of his abode. He was recently awarded with Life Time achievement award by Anjuman Taraqi Pasand Musanfeen.

ماں پُتر

(محمود احمد قاضی )

اوہ جدوں درے دے رستے ایدھر آئے، اوہناں دے لشکدی کھل والے گھوڑے دے سُم ایتھوں دی مٹی وچ پُج چکے سن۔ اوہناں نیں انے چوٹے متھیاں تے اون والے پسینے نوں اپنیاں تلواراں دیاں میاناں نال پونجھیا پر گھوڑیاں دی پٹھ توں تھلے نہ لتھے۔ اپنے گھنگریالے والاں وچ انگلیاں پھیر کے اوہ مسکرائے، جیویں کہ حاکم تخت تے بہہ کے سُکھ نال مسکراندے نیں۔ اوہ تھکے تے بہت سن پر اپنے سامنے پھیلے سبز میداناں نوں ویکھ کے اینے خوش ہوئے کہ اوہناں سون لئی وی گھوڑے دا جثہ ای پسند کیتا۔ جدوں اوہ سُتے سن تے اچیائی دا مان اوہناں دے چہریاں توں جھاتی مار ریا سی۔

تے ایسے ویلے ہرے میداناں دے وچکار چیکنی مٹی دے تھوبیاں نال بنے ہوئے چونترے تے شیدے، فیقے تے حنیفے دی ماں سارے دن دی مشقت مگروں تھک کے لمی پئی سی۔ اوہ ایس ویلے وی امید نال سی۔

اوہنے اجے ہور کئی پتراں نوں جمنا سی۔

جدوں ماں جاگو میٹی اچ سی تے اوہدوں پُتر کنک دی واڈھی دا کم مکا کے چونترے ول ٹر پئے۔ ماں کول اپڑ کے تناں نیں ماں دا متھا چمیا تے ماں ستیاں ہویاں ای مسکرائی۔

ایسے ای ویلے ماں دے متھے وچوں اک چن چڑھیا تے سارے آل دوالے وچ ٹھنڈ۔۔۔ نگھی تے مٹھی ٹھند کھلر گئی۔

مُنڈیاں دے چہریاں تے کنک دی لالی سی۔اوہناں دا پیو ذرا پرانہہ ہو کے بیٹھا کپاہ دیاں چھٹیاں نال ٹوکرے بناندا ہویا بڑا خوش سی۔

اوہناں نے سون لئی وی گھوڑیاں دا پِنڈا پسند کیتا۔

پر ایہہ سارے، زمین نوں اپنے کلاوے وچ لے کے سوندے سن۔ آکھن نوں تے ایہہ کوئی اچرج گل نہیں سی پر گھوڑے دے پنڈے تے دھرتی دی چھاتی وچ بڑا فرق ہوندا اے۔ ایس طرحاں دا فرق ، جے شیدے، فیقے تے حنیفے دی تے ماں سی ، جینہے اجے ہور بہت سارے پتراں نوں جمنا سی پر ایہناں دی تے ماں ای کوئی نہیں سی۔

سرگھی ویلے جدوں گھوڑیاں والیاں دی اکھ کھلی تے اوہناں نیں شیدے، فیقے تے حنیفے نوں کنک دی واڈھی اچ رُجھیاں ویکھیا۔ چونترے اتے ماں سُوتر پئی کت دی سی۔ پیو ٹوکرے بنا رہیا سی۔ اوہ گھڑی گھڑی مڑ کے اپنے پتراں دی ماں دے پُھلے ہوئے ڈھڈ ول ویکھ رہیا سی۔ اوہدے ڈھڈ وچوں اک سورج اگ رہیا سی۔ پیو دا چہرہ ایس سورج دی روشنی وچ چمک رہیا سی۔ گھوڑے والیاں وچوں اک، جیہڑا ذرا زیادہ چالاک تے ترکھا سی، اوہنے تناں پتراں دے سر تے اپڑ کے اپنی چابک ہلائی ۔ اوہ تربک کے اک پاسے ہو گئے۔ گھوڑا سوار ہسدا ہویا، چابک ہوا وچ ہلاندا ہویا، جدھروں آیا سی اودھر چلا گیا۔ تنے، چر تیک کجھ سوچدے رہے۔

شام نوں جدوں کنک دیاں بھریاں اوہناں سر تے چکیاں تے اوہناں نوں لگا اج اوہناں کولوں کنک گھٹ وڈی گئی سی۔ اوہ شرمندے جئے ہو کے چونترے ول آگئے۔ پیو ٹوکرے ویچن کسے ہور تھاں گیا ہویا سی۔ ماں سُتی پئی سی۔ اج تناں نیں پہلی واری ماں دے متھے نوں چمیا تے وکھرے وکھرے ہو کے کجھ سوچن لگ پئے۔ ماں کلی چونترے اتے ستی رہی۔ اوہدے متھے دا چن بجھیا رہیا۔

گھوڑے دے پوڑاں دی آواز نال ای اوہ جاگی سی۔

ماں نے کیہا، ” شیدے۔۔۔۔ دھرتی تے پیر رکھن بنا میرے نیڑے نہ آیئن، فیقے،،،حنیفے۔۔۔” ماں چیکدی رہی۔

جدوں گھوڑے دے اگلے دونویں پیر ماں دی چھاتی اتے آ ٹکے تے ماں نے جو کجھ ویکھیا اوہ اوہدیاں اکھاں ای دس سکدیاں نیں۔

کیوں جو تاریخ دیاں کتاباں وچ تے کجھ ہور ای لکھیا ہویا اے۔