خوف دا سمندر ۔۔۔ منصور قیصر

خوف دا سمندر

منصور قیصر

حالی شام نے آپنی چادر نہیں کھلاری پر سمندر دیاں اکھّاں نیندر ہاکیاں ہو گئیاں نیں۔ ساحل چوڑا ، سپاٹ ، خالی خالی پر سجرا سجرا نظر آ رہیا اے ۔ کجھ فاصلے تے میں کجھُ بالاں نُوں چٹی یونیفارم وچ قطاراں وچ کھلوتا ویکھ رہیاواں۔ تن ٹیچر اوہناں دیاں صفاں درست کرن وچ لگے ہوئے نیں بالاں دیاں عمراں پنج تے چھ ورہیاں دے درمیان نیں شیت کجھُ وڈے وی ہون ۔ اوہ ڈاڈھے خوش پئے جاندے نیں۔ اوہ ہسدے نیں ، آپو وچ گلاں کر دے نیں۔ اوہناں وچ اک اجیہا جوش اے جیہڑا صرف بالاں دی ملکیت ای ہُندا اے۔

ہن میں بالاں دے کول آ گیا واں ۔ تنے ٹیچر جیہناں وچ دو زنیانیاں تے اک مرد اے، سبھ توں پچھلے بالاں نُوں قطار وچ کھڑا کر رہے نیں۔ میں اوس مرد کول جا کے پچھناواں۔

“تسیں ایہناں بالاں نُوں قطار وچ کیوں کھڑا کر رہے او ؟”

“اسیں ایہناں کولوں دوڑاں لواواں گے۔”اوہ جواب دیندا اے۔

“کیہ تُسیں ایہناں کولوں دوڑ لوان دے بعد ایہناں نُوں آپنی مرضی نال نسّن بھجن تے کھیڈن دی اجازت دیو گے ؟”میری ایس گل تے اوہ بٹ بٹ میرے ول تکدا اے تے سر ہلا کے کہندا اے۔

“آہو۔”

ایس لفظ وچوں اوہدی بے صبری پئی جھاکدی اے۔ میں آپنے بُلھاں تے معذرت دا سائن بورڈ ٹنگ کے اوتھوں ٹُر جانا واں۔

کجھ چر بعد میں فر مڑ کے آناواں۔ بالاں دیاں دوڑاں شروع نیں۔ میں دوڑ دی حد والے پوائنٹ تے آ کے کھلو جانا واں ، جتھے اگلی دور لئی دو کڑیاں نوں تیار کیتا جا رہیا اے۔

لکیر دے ایدھر کھلو جاؤ۔ شاباش ۔ تیار۔ اک دو تن۔ گو۔”

ہوا وچ نکیاں نکیاں بانہواں لہراندیاں نیں تے دوویں کُڑیاں دوڑنا شروع کر دیندیاں نیں۔ اوہناں وچوں جیہڑی تگڑی اے اوہ دوڑ جت لیندی اے۔ دُوجے بال خوشی نال تاڑیاں وجاندے نیں۔ ٹیچر جتن والی کڑی نوں “بک اپ”کر دے ہوئے مُسکراوندے نیں ۔ جتن والی کڑی خوشی نال ہسدی اے تے جتن دے سرور وچ ہسدی ہوئی واپس آوندی اے۔

میں اوس دُوجی کڑی نوں ویکھنا واں جیہڑی ہار گئی اے۔ میں اوہدی اکھاں وچ خوف دے نرم نرم ہنیرے ، مایوسی دی زردی تے شرم نکے نکے ہنجھو ویکھنا واں ۔ خوف ایس گل دا جے دُوجے اوہدے بارے کیہ سوچدے نیں۔ شرم ایس گل دی جے اوہ جتن دے قابل نہیں ، تے مایوسی ایس گل دی جے اوہ نہیں جاندی جے ہن اوہنوں کیہ کرنا چاہیدا اے۔ میں اک اجیہی بالٹری دا مُکھڑا ویکھنا واں جیہنوں مسابقت دے خنجر نال ہولی ہولی قتل کیتا جا رہیا اے اجیہی معصوم جیہنوں مجبور کیتا جا رہیا اے ، جے اوہ ساحلاں تے پکے گراؤنڈاں و چ جسمانی طاقت دا مظاہرہ کر کے مسابقت حاصل کرے ۔ ایہو اصول کلاس رُوم وچ وی ورتیا جاندا اے۔ایس بالڑی دا مقابلہ اجیہے بالاں نال کیتا جاندا اے جیہناں کول حافظے دی طاقت بہتی اے یاں جیہڑے ایہدے کولوں بُہتا تیزقلم چلا لیندے نیں۔

بالڑی حالی تیکر کنفیوز اے۔ اوہ بڑی نروس ہو کے آپنے ٹیچراں ول ویکھ رہی اے ، جیویں اوہدی ذات وچ ٹٹ پھٹ دا عمل جاری ہووے ۔ میرا جی چاہندا اے جے میں اوس بالڑی نوں کہواں۔:

“توں تاں بڑی سوہنی تے بڑی چنگی ایں۔ ایہہ دوڑ دوڑ سبھ بکواس اے۔ ایہہ واہیات سسٹم وڈی عمر دے لوکاں نے آپنی خود غرضی لئی ایجاد کیتا اے۔ “

میرا جی چاہندا اے میں اوہنوں کوئی اجیہی شے دے دیواں جیہدے نال اوہ پرچ جاوے ۔ میرے ہتھ و اک مالٹا اے میں اوہدے ول ودھاناواں تے اوہنوں پھڑا کے کہناواں:

“ایہہ لے دوڑ وچ سیکنڈ آن تے تیرا انعام اے۔”اچانک مینوں احساس ہُندا اے جے شیت میرے کولوں غلطی ہو گئی اے۔ مینوں انج جاپدا اے جیویں خفت اوہنوں چپٹیراں کڈھ ماریاں ہون ۔ اوہ مالٹا لے لیندی اے تے پھیر نس کے دُوجے بالاں وچ گواچ جاندی اے شیت مینوں اوہدے نال کوئی ہور گل کرنی چاہیدی سی ۔شیت اوہ میری بے تکلّفی توں گھبرا گئی ہووے ۔ نہیں ایہہ گل نہیں ۔ جے میں اوہدے نال گل نہ کردا تاں اوہ دُوجے بالاں دی گمنام قطار وچ پاسے ہو کے کلّم کلّی تے بے چہراہ ہو کے کھلو جاندی ۔

بالاں دیاں دوڑاں جاری نیں ، پر میں اوتھوں ٹر جانا واں۔ سمندری جھگ خشکی توں دور دور تیر رہی اے۔ تیز ہوا گلی رتی نال کھیہہ کے لنگھ رہی اے۔ لہراں جدوں اُڈ کے ساحل ول آوندیاں نیں تے اوہناں نوں ویکھ کے اک کُتا انھے واہ بھونکن لگ پیندا اے۔ میں ،سمندر دے پچھمی کنڈھے ول ٹرن لگ پیناواں ۔ میں اوتھے اک جیہی مُٹیار تے گبھرو نوں ویکھنا واں جیہڑے کسے پرائیویٹ تھاں نوں لبھ رہے نیں ۔ اوہناں نے شعوری طور تے اک دوجے دے ہتھ پھڑے ہوئے نیں۔ اوہ اپنے لباس توں کجھُ بے آرام جیہے نظر آوندے نیں۔ اوہ جد ٹر دے نیں تے گلی ریت وچ اوہناں دیاں جتیاں دھس جاندیاں نیں ۔

ٹردے ٹردے آخر اوہ بام دے بوٹیاں دے وچکار آپنی پسند دی تھاں لبھ لیندے نیں۔ مینوں یقین اے جے اوہ پہلے تے اک دُوجے نوں مٹھیاں نظراں نال تکّن گے۔ تکدے ای جان گے، تے فیر پیار دیاں گلاں تے فیر ۔ پر ایہہ سبھ کجھ خوف دی صلیب تے چڑھ کے کرن گے ۔ ایس گل دا خوف جے کوئی اوہناں نوں تک نہ لوے۔

پیار دی اک جیوندی تے سچی گھڑی وچ کسے دے مخل ہون دا خوف ۔ بدنام ہون دا خوف۔ ایس گل دا خوف جے کدھرے اوہناں دے ماں پیو، شریکے والے ، دوست یاں دشمن نہ ویکھ لین ۔ ایہدے نال ایس احساس داخوف جے شیت اوہ کوئی ناجائز کم کر رہے نیں۔

میں اوہناں دے کول جانا چاہناواں۔ اوہناں نوں چھونا چاہناواں۔ تھکیویں دے بھار نال اوہناں دے نیہوڑے ہوئے متھیاں تے ہتھ پھیرنا چاہنا واں۔ اوہناں دے والاں وچ اُنگلاں پھیرنا چاہناواں تے اوہناں نوں کہنا چاہناواں ۔

“آپنیاں جُتیاں لاہ چھڈو ۔ ٹھنڈی گلی ریت نُوں آپنے گرم گرم پیراں نال مس کرو۔ ریشمی دھپ نوں انجوائے کرو۔ دُوجیاں نُوں بالکل بھُل نہیں ۔ جو کجھُ تسیں محسوس کر رہے او اوہو ٹھیک اے۔ ایہہ کوئی پاپ نہیں۔”

پر میں ایس خوف نال اکھّر وی نہیں بولدا جے کدھرے اوہ بُرا ای نہ منا جان ۔ شیت اوہ غلط سمجھن ، کیوں جے ساڈے ایتھے اک دُوجے نوں چاہن دا “جرم”کردیاں کوئی نہیں ویکھ سکدا ۔ مینوں انج محسوس ہندا اے جیویں میں چار چوپھیرے کھلرے ہوئے کسے سرطان وچ گھر گیاواں نکے نکے بال خوف دے بستریاں تے قطاراں وچ پرورش پا رہے نیں۔

زرد اُداس سورج سمندر دی نیلی تلیاں اُتے ٹھوڈی رکھ کے آپنے بجھن دی اُڈیک کر رہیا اے۔ بال ٹر گئے نیں۔ دی تھاں کجھّ ہور لوک آ گئے نیں ۔ بڈھے مرد تے زنانیاں کُتیاں دیاں زنجیراں پھڑ کے آپنے گواچے دناں دے کھوٹے سکّے گن رہے نیں ۔ اجیہیاں جوان کڑیاں ، جیہناں دے لباس اوہناں کولوں بہُتے سوہنے نیں۔ اجیہے جوان منڈے جیہناں دیاں نظراں کڑیاں دیاں کپڑیاں نال نتھّی ہو گئیاں نیں ۔ پر ایس بھیڑ وچ سبھ اک دُوجے کولوں وکھووکھ نیں سبھ دے سبھ بے مقصد ٹُر پھر رہے نیں، جیویں آپنے آپ نوں اکلاپے دے سمندراں وچ لبھ رہے ہون ، پر ایس خوف دے نال جے کوئی مگرمچھ اوہناں نُوں سبُوتا ای نہ نگل لَوے۔