کس چھاہ ویلے دی پئی چڑھدی آہی ، پیشی ایس آزور کیتا۔ بے بے وڈّے ویلے دی میرے نال لگی آہی۔ اج چنگی چرکی کُھوہے تے روٹی لے کے گئی تے مینوں منجی دھریک تھلے ہیٹھلے ویڑھے ڈاہ کے دے گئی۔ کس زور کیتا تے میں بھی اُٹھن جوگا نہ رہیا۔ دھریک دی چھاں تے ماڑٰ جیہی سی پر ہُن اُٹھ کے اندر جان بھی نہیں سی ہوندا اندر وٹ جیہا لگے نال دل اینویں پیاہسٹرے ۔ ایس پسار کولوں خبرے کدوں جان چھٹے دی ! گس وچ تے مینوں گھر دی ہر شے وڈّھن نوں آوندی آہی۔ گھرے وچ اک سرہانہ رہ گیا اے جیہڑا جی ماندہ ہووے لے لیّے ! مڑھکے دی بو سارے ٹبرے دی اتے وچ گھر وڑیاں روں دیاں دو آہیاں۔ اک پاسا اُچا تے اک نیواں میں دو چار واری سٹیا کسے پاسے سر نہ ٹکے۔ ہن نلکے آلے پاسیاں مونہہ پرتا کے رسوئی ال مونہہ کر لیا سرہانے دے نیویں پاسے اک گھڑی لگے جو آرام اے۔ رسوئی تے بھاگ مل کیاں دی ہوئی ! اساڈے تے گھرے وچ کُجھ نہیں ، رسو ئی وچ کیہ ہونا سی ! شامی بے بے اگ منگ کے چُلہا دھکھانا ، پرپکائے کیہ اوہا گھرے دے چھولے ! ہُن تے گونگلو بھی چنگے لگدے آہے !
وڈے ویلے بے بے بڑاجتن کیتا کُجھ کھا لاں۔ ٹکُرے دا چپا دودھ نال اوس سرفانہ کیتانکے لسی ہی دیندی ! پر دُدّھ ویکھ کے مینوں الٹی آون لگ پئی۔ میں کہیا ، “لسی لونے آلی دیہہ !”پیتی تے اُلٹی ہو گئی۔ تریہہ ڈاڈھی پر پانی پیاں تے اُلٹی۔ اک ڈھڈ خالی اُتوں کالجا ہسّ لگ پیا۔کس ہولی ہولی سرے نوں جا چڑھی تےلگے جُوں سر پاٹن لگا اے ۔ مُڑ سرہانے دا اُچا پاسا سرے تھلّے دتا تے جُوں میری دھون نوں ول آن پیا۔ وت نیواں ہیٹھ کیتا۔
ایہہ ہیٹھلا ویڑھا جُوں اساڈے گھرے دا وچکار سمجھو۔ اُتلے تے پسار چونترہ ہیٹھلے تے نلکا تے دھریک ہیٹھ کھرا ویڑھا تے اک ہور ہتھ بھی آہیا، بوہے گلی دےلاگے، پر اوہنوں اسیں باہرلا ویڑھا آکھنا۔ ایتھے مالے دی کُڑھ آہی۔ اکو بھت اس کُڑھ دا۔ دُوجا چاچے آکھیا سردیاں وچ لاوے دا۔ اس گھرے وچ کنیاں شئیں لوڑی دیاں نیں ! بھت تے گلی آلا بھی جواب پیا دیندا سی، پرواہ تے مالے نوں ڈکن واسطے لوڑٰ دا سی۔ کُڑھ وچ انھیرا بھی تے سیم بھی آہی ۔ اُپر پنڈ دی ڈھکی تے گھر آہیا نہیں تے لوک سارا سیمے وچ ڈبا پیا سی !
“ہائے بے بے !”میں کسی نوں بھُلان دا جتن کیتا۔ جے بندہ کسی وچ ہونگے بھی نہ تے کیہ کے !”ہائے ! ہائے !” میں زور نال ہونگریا ۔ کیہڑا کوئی پیا سُندا آہیا ۔ پیشی ویلے لوک جُوں سکھنا ہو جاندا اے۔ اک گھگھی دی واج تے دوجے لوک دی آٹا پیہن آلی مشین دی واج آونی۔ بس ! باقی چیں چاں چپ ! “ہائے ! بے بے ! “میں ہور زور نال رولایا پایا۔ پر اخیر تریجی واری گھڑے تائیں جا کے پرتیا تے اُلٹٰ کرک ے ہمت جواب دے گئی۔ کس نال جونک کھل گیا۔ بے بے لپّن واسطے گھانی پا کے رکھی آہی ۔ لہندے آلے میرے دی مٹی دی خوشبو تے چنگی لگے ، پر و بے بے تھوڑا جیہا گوہیا بھی پایا آہیا۔ گوہے تے بھوہے دی بو وکھری وکھری مینوں آئی۔ نال صبون دی کھرے توں ۔ خبرے میں آپ دلے وچ پیاسُنگھدا ساں۔ پر سنُگھن میرا اُنج بھی ودھیرا اے۔ پیراں نال تے نہیں ، پر سُنگھ کے میں ہر شے دا کُھرا کڈھ لینا۔ دانے کس بھُنا کے آندے ! روٹی چوپڑی میں دوجے ویڑھے سُنگھ لینی ! بھکھ بھی ڈاڈھی خشبو اے ! اج ویڑھے توں گلی تے گلی توں شہر تے شہر بزار دماغ جا اپڑیا شہر بدرو دی بوجوں میرے سرے نوں چڑھ گئی ! بھٹیاں دیاں اٹّاں کولے دی بو، وڈیاں شہر دیاں ارُوڑیا دی بو، جُوں وکھری وکھری ہر گند بلا دی بو مینوں آئی ، مُڑ بزار تے بدرو ! پر اج بزار پھردا پھردا دماغ پھلے آلی ہٹی جا اپڑیاں تے خشبوئیں ساریاں پھلاں دیاں ! امب ، انار، کیلے، لوکاٹ ، تازے بیہے تے ترکے دی وکھری وکھری سگند پر “ہائے بے بے انگور !”انج لگے انگور لبھے تے ول ہوجاں !میری کس بھی لہہ جائے اُلٹی بھی ڈکی جائے۔
“بے بے !”اوہ آہی گئی ! “کیہ آوے بے بے کُھوہے توں راضی تے کدے نہیں پرتی، پر اکس دا لحاظ چا کردی “بے بے انگور !”جُوں میں بجھارت پائی “انگور نہ موہرا اج تینوں نُور پور دیاں سگنداں آون لگ پیّاں نیں ؟ “”بے بے بھیڑئیے رُت اے انگور دی !”میں وڈے ویلے دا پہلی واری ہسیا ! ” کیڈی رُت دی خبر اے تینوں ! اجے پچھلے سال تے تینوں انگور لے کے دتا سی !”اخیر بے بے بھی ہس پئی ! “لے مُڑھکا آیا ہی کس لہندی آتے جانُور پورٹُر جائیں تے پن لیاویں انگور ! چوانی دا پاء اے اجکل ! کتھے تینوں انگور یاد آ گیا اے ؟ “ـ”بے بے دل پیا کردا اے !”میں مُڑ جُوں اینویں چھیڑن واسطے آکھیا، “لے تینوں دُدّھ کاڑھ کے دینی آں ۔ “بے بے دُدھارنی کول تے مُڑ لوکے وچ مینوں لے آئی !
