مُلک بدری ۔۔۔ نیلم سینی
ملک بدری
نیلم سینی
سٹینفورڈ ہسپتال دے اک کمرے وچ پئی نے اکھاں کھولھیاں ہن تاں کوئی نزر ہی نہیں آ رہا۔ سہائتا لئی بیڈ دے اک پاسے لگیا بٹن دبایا ہے تاں بتخ وانگ سر ہلاؤندی نرس اگلے ہی پل آ کے مینوں پچھدی ہے، “ڈو یو نیڈ سمتھنگ کیرتی؟”
“واٹر!”
“شوئر یو کین ہیو ہاف ئے کپّ۔”
اہ مینوں اٹھا کے پانی پلا کے چلی گئی ہے اتے میں بیڈ اتے پئی سوچ رہی ہاں، “کی ہویا میرا جگر بدل دتا گیا، میری جان تاں بچ گئی۔ گھٹو-گھٹّ گرویر واستے اکّ ہور ارزی تاں بھیج سکانگی۔” ساہمنے دیوار اتے لگیا کلاک میری سرتی اکھاڑدا ہے۔
“اجے ہور کنے دن ایتھے رہانگی؟” میں آپنے-آپ نوں پچھدی ہاں۔
یکین ہی نہیں آ رہا کِ مینوں بیہوشی دی ہالت وچ ایئر رائیڈ راہیں اتھے لیا کے میرا جگر بدلیا دتا گیا ہے۔ جگر بارے سوچدے ہی میں پھر ڈر گئی ہاں، “خبرے کس دا ہوویگا؟ میں تاں آپنا انگ ہی گوا بیٹھی۔ کس زرم دی سزا ملی؟”
سوچدے-سوچدے ہی میری نگاہ ساہمنے ٹیبل اتے پئے ‘گیٹ ویل سون’ دے کارڈ اتے فلاں دے غلدستے اتے جا پئی ہے۔ کارڈ اپر ‘گرویر’ موٹے شبداں وچ لکھیا ہوئی۔ گرویر شبد دوروں پڑھدے ہی میں چھ سال پچھے پہنچ گئی آں اتے کئی مٹھیاں-کوڑیاں یاداں اک چھن بھر وچ میریاں اکھاں وچ دی گزر گئیاں ہن۔ اہ یاداں ہی تاں ہن تکّ میرے جیؤن دا بہانا بنیاں ہوئیاں ہن اتے انھاں دے سہارے ہی میں ایناں سماں کڈھّ گئی آں۔
اکھاں وچ اکّ نہیں انیکاں سپنے سزا کے میں پریاں وانگ امریکا دی دھرتی ‘تے اتری ساں۔ ویر اتے بھابی فلاں دے غلدستے اتے کیمریاں سنگ سانوں ایئر-پورٹ توں لین آئے سن۔ میں ممی-ڈیڈی سنگ ویر دی پٹیشن اتے پکے تور ‘تے امریکا پہنچی ساں۔ ویر اتے بھابی دا آپنا کوئی بچا نا ہون کرکے انھاں دی چہیتی تاں میں پہلاں ہی سی پر ہن وڈی ہون کرکے بھابی دا وہار سخیاں ورگا ہو گیا سی۔ ویر دا آپنا ریئل ایسٹیٹ دا بزنیس سی پر ساڈے آؤن دی خشی وچ بہت سماں ساڈے نال ہی رہن دی کوشش کردے۔ مہینے دے اندر-اندر ہی ساڈے گرین کارڈ آ گئے۔ دو مہینیاں وچ ہی میں کار دا لائسینس لے لیا اتے نال ہی کالج وچ انگلش اتے کمپیوٹر دیاں کلاساں۔ ہر ہفتے بھابی نال سٹوراں دی شاپنگ، زندغی موج-مستی جہی بن گئی۔
پڑھائی ختم کیتی تاں رشتے دی گلّ تری۔ ممی-ڈیڈی تاں انڈیا ہی کرنا چاہندے سن پر ویر-بھابی لمے چکراں ‘چ پین نالوں اتھے ہی منڈا لبھن لئی کاہلے سن اتے مینوں وی انھاں دی تجویز ودھیا لگی۔
منڈا لبھن وچ وی کہڑا دیر لگی؟ ویر نے آپنے دفتر وچ گلّ کیتی تاں اس دی سیکٹری رمن نے نیو یارک رہندے گرویر دی دسّ پائی۔ پچھّ-پڑتال کیتی تاں اہ نکلیا وی بلکل ساڈے پنڈاں لاگلا، ساڈا پنڈ کرالا اتے اس دا رسولپر-مساں دس کُ میل دا فاسلا۔ گرویر دو بھیناں دا اک بھرا، چنگی زمین اتے پوسٹ گریجوئیٹ! ہور بھلا کی چاہیدا سی؟ اہ نیو یارک وچ ٹیکسی چلاؤندا سی اتے سیاسی پناہ لئی اپلائی کیتا ہویا سی پرنتو اس دی شخسیئت ساہمنے اس دا ‘پکا نا ہونا’ کوئی رکاوٹ نا بن سکیا۔ میں تاں اس نوں دیکھدی ہی رہِ گئی۔ گلاناری پگّ کنی جچ رہی سی! تکھے نکش اتے سرو ورگا کدّ، اہ میرے دل دماغ تے چھا گیا۔ اک واری وی اوپرا نہیں سی لگیا۔
میں پاسا پرتدی ہاں تاں سجی بانہ ‘چ درد مہسوس ہو رہے۔ ‘ہائے!’ آکھ میں پھر اکھاں بند کر لئیاں نے اتے آپنیاں یاداں دی پٹاری نوں مڑ کھولھ لیا ہے۔
ساڈا ویاہ اکّ مہینے دے اندر ہی ہو گیا۔ پہلاں گردوارے انند-کارج، پھر رسیپشن اتے گھر آؤندے ہی بھابی نے ‘سرپرائیز’ آکھ رینو دے اک موٹل دی بکنگ دیاں ٹکٹاں ساڈے ہتھ پھڑا دتیاں۔
رینو پہنچے تاں راتاں نوں زندگی شرو ہندی دیکھی۔ دلہن دی تراں شنگارے اتے دیوالی دی رات دی تراں جگمگاؤندے رینو دے بازار اکھاں نوں چندھیا گئے۔ کنونی جوئے دیاں مشیناں دیکھیاں اتے گرویر نے جوآ کھیڈنا شرو کیتا تاں اک ادھّ-کجے بدن والی سندری گرویر نوں ڈرنک پکڑا میرے ول جھاکدی مینوں ساپھٹ ڈرنک پکڑاؤندے کہندی آ، “یوئر ڈریس از ویری پریٹی۔
“تھینکیو” میں مسکرا کے کہا اتے سوچیا کِ توں تاں سر توں پیراں تکّ کجی ہوئی ہیں۔
اسیں تنّ دن رینو دیاں رنگینیاں مان لیک ٹاہو چلے گئے۔ اہ کدرتی نزارا میریاں اکھاں نوں بھرماؤندا۔ میں ہر روز گرویر دی پگّ نال میچ کردا سوٹ پاؤندی۔ اسیں اک دوجے دا ہتھ پھڑی جھیل دے کنارے نیلے رنگ دے ساف پانی وچوں اک دوجے نوں نہاردے، بوٹنگ کردے اتے کدی کناریاں ‘تے گھمدے۔ اک ہفتے بائد واپس آ گئے تاں ویر-بھابی نے کجھ دن رہن لئی مجبور کیتا۔
نیو یارک جان توں دو دن پہلاں پٹیشن کرکے گھر آئے تاں گرویر نے کہا، “جھیل دے نزارے مانن توں بائد سمندر دے کنارے جان نوں دل کردا ہے” تاں اسیں اسے شام سینٹا کروز پہنچ گئے۔
“گرویر…” میرے بلھ فرکے۔
میں تربک کے اکھاں کھولھیاں تاں آسے-پاسے کوئی نہیں۔ ساہمنے دیوار ‘تے بنھاں آواز توں ٹی.وی. چلّ رہا ہے۔ میری روہ تاں گرویر دے رنگ وچ ہی رنگنا چاہندی ئے۔ میں اکھاں بند کردی ہاں تاں مینوں یاد آؤندا ہے؛ کویں چاندنی رات وچ میں چٹے رنگ دا سوٹ پا چاندنی بنی، چاندی دیاں پنجیباں پا سمندر دے کنڈھے چھنکا رہی سی تاں گرویر نے اس چھنکاٹے نوں سنن لئی آپنیاں اکھاں بند کر لئیاں۔ سویرے سمندر دے کنارے گھمدے-گھمدے کشتی وچ بیٹھ سمندر دی وشالتا نوں ماپن دا یتن کردے رہے۔ اچانک میں گرویر نوں پچھیا، “سمندر انا وشال کیوں ہے؟”
“کیرتی تیرا دل اینا وشال کیوں ہے؟” اس مینوں الٹا سوال کیتا۔
“کی متلب؟ گرویر!”
“متلب اہ بئی توں میرے ورگے ٹیکسی ڈرائیور، جو غیر-کانونی ڈھنگ نال آیا سی، نال ہی ویاہ کیوں کروایا؟ تینوں تاں میرے توں ودھیا ہور کئی مل سکدے سن۔”
“سنگ نہیں آؤندی! جیون ساتھی تاں زندگی ‘چ اک ہی چاہیدا ہندا ہے، نالے ہن تسیں کاہدے غیر-کانونی؟ اک چنگے جیون ساتھی والے سارے گن تہاڈے وچ ہن۔ ہور بھلا مینوں کی چاہیدا؟ مڑ کے اجہی گھٹیا گلّ نا کریو میرے نال۔” میں پورے غسے ‘چ کہا۔
“سوری،” گرویر نے آپنے کناں نوں ہتھ لائے۔
میں آپنا ہاسا نا روک سکی۔ گرویر نے مڑ موہ بھریاں نزراں نال تکیا۔ میں اس دیاں اکھاں وچ پیار دی ابارت پڑھ آپنیاں اکھاں نیویاں پا لئیاں۔
مینوں لگدے گرویر دیاں انگلاں میرے والاں وچ کنگھی کر رہیاں نے، میں آپنے سجے ہتھ نال اس دا ہتھ پھڑھن دی کوشش کردی ہاں۔ ‘اف!’ میری بانہ وچ اجے تکّ مٹھا-مٹھا درد ہو رہے۔ میں اس درد نوں بھلا کے نیو یارک پہنچ گئی ہاں۔
کیلیپھورنیا وچ ویاہ توں بائد ہسدے-کھیڈدے کجھ دن گزار میں گرویر نال نیو یارک چلی گئی۔ گرویر مینوں باہر کھڑھا کر اندر چلا گیا اتے اگلے ہی پل اک ہتھ وچ سروں دے تیل دی بوتل لے باہر آیا۔ بوہے دی سردل ‘تے تیل چوا بولیا، “کیرتی! تہاڈا، تہاڈے گھر اتے آپنے دل وچ سواگت کر رہاں۔”
ساڈی زندغی شرو ہو گئی۔ نویں گھر وچ سورج دی پہلی کرن پرویش کیتی تاں گرویر نے گیت لا دتا، “گلّ مکی نا سجن نالوں میری ربا وے تیری رات مکّ گئی۔”
میں اٹھن دی کوشش کیتی تاں میری بانہ پھڑھ بولیا، “کتھے جا رہے ہو؟”
“چاہ بناؤن؟” میں مسکرا کے کہا۔
“ساڈی چاہ تاں اس ویلے تہاڈیاں پلکاں دی چھانویں بہن دی ئے!” کھچّ کے کول بٹھا لیا۔
اگلے دن میں ریزمے بناؤن دی گلّ کیتی تاں نراز ہو گیا، “ساری امر کمّ ہی کرنا، میں چاہندا ہاں گھٹو-گھٹّ چھ مہینے توں گھر ہی رہِ کیرتی!”
“میں سارا دن گھر رہِ کے کی کرانگی؟”
“میرا انتزار!”
میں کمّ کرن دی زد نا کیتی۔ گرویر ہر روز ٹیکسی لے کے چلا جاندا۔ لنچ کرن گھر زرور آؤندا۔ میں کدی گھر نوں سجاؤندی، کدی آپنا-آپ شنگاردی، کدی ٹی.وی. دیکھ لیندی اتے گرویر دے آؤندے ہی سارا گھر مہک اٹھدا۔
“کیرتی! ہاؤ آر یو پھیلنگ؟ آئی نیڈ ٹو چینج یوئر آئی.وی.۔” نرس مینوں سہلاؤندی آ۔ ‘آئی وی’ بدلدے ہی مینوں سجے ہتھ وچ پیڑ مہسوس ہندی آ پر اہ پیڑ اس پیڑ دے ساہمنے کجھ وی نہیں جو گیاراں ستمبر 2001 نوں میں پہلی واری آپنے دل ‘تے مہسوس کیتی سی۔
“کیہی منہوس گھڑی سی اہ!”
میں ساف-سفائی کرکے وہلی ہو، ٹی.وی. لایا ہی سی کِ میرا دل بہِ گیا؛ اسمان ‘چ کالا دھوناں اتے ورلڈ ٹریڈ سینٹر ڈھہِ-ڈھیری ہو رہا سی۔ سبھ پاسے ریڈ-الرٹ دی خبر نے مینوں پتا نہیں کی کر دتا، میرا دل اچھل کے باہر آ گیا تے میں الٹی کرن لئی باتھروم ولّ دوڑی۔ الٹیاں کرکے میریاں اکھاں وچ پانی جھرنا بن کے فٹّ پیا۔ میں واپس ڈرائنگ روم وچ آ کے گرویر نوں فون کیتا، اس دا فون بند سی۔ میں ہور گھبرا کے اس نوں وار-وار فون ملاؤندی سوفے ‘تے ہی ڈھیری ہو گئی۔ گھنٹے بائد گرویر گھر آیا۔ میں اس دی ہالت اتے اہ میری ہالت دیکھ کے گھبرا گیا۔
“کیرتی!” اہ میرا ہتھ پھڑ کے بیٹھ گیا، “پتا نہیں فون وی کتھے ڈگ پیا؟ مینوں پتا سی توں کنی پریشان ہووینگی! میں زہاج ٹاوراں ‘چ وجدے دیکھے، اسے پل فون لبھنا شرو کیتا، یو ٹرن مار کے مساں جان بچا کے آیا ہاں۔ میں اس دے گل لگّ رونا شرو کر دتا۔ میرا دل باہر نوں آؤن لگا۔ میں مونہ ‘تے ہتھ رکھّ باتھروم ولّ اشارا کیتا تاں گرویر نے ٹریش کین جلدی نال میرے لاگے کر دتا۔ اس الٹی نال تاں جویں میرا اندر ہی دھو ہو گیا۔ میرے ہنجھو آپ مہارے وگن لگے۔
“کیرتی رونا تیری سہت لئی ٹھیک نہیں۔ اس دا ساڈے بچے ‘تے برا پربھاو پویگا۔ آپنا دھیان رکھّ، ہاں سچّ بھابی نوں خشخبری سنائی؟”
میں نانہ وچ سر ہلایا۔ اہ بھابی نوں فون ملاؤن لگا تاں فون سسٹم ہی ڈسکنیکٹ سی۔ پورے ہفتے بائد فون ملیا تاں بھابی خسی وچ ‘مبارک!’ کہندے فکرمند ہو کے بولی، “گرویر توں کیرتی نوں لے کے ایتھے ہی آ جا۔”
گرویر نے پتا نہی کی سوچ کے ہاں کہِ دتی۔
پھر مینوں وی مبارک دندے ہوئے اہو تاکید کیتی۔ اسیں اسے دن ہی مینیجر نوں اپارٹمینٹ چھڈن دا نوٹس دے آئے اتے اکتوبر چڑھدے ہی کیلیپھورنیا دے شہر یونیئن سٹی وچ آپنا اپارٹمینٹ لے لیا۔
اچانک میرے سریر نوں کمبنی چھڑ پئی آ۔ میں ہولی-ہولی کمبل نوں آپنے اپر کھچدی ہاں تاں کمبل چکّ نہیں ہندا۔ میں ہیلپ لئی بٹن دباؤندی آں۔ آپنی اس لاچاری دا بوجھ میتھوں اٹھایا نہیں جاندا۔ میریاں نم ہوئیاں اکھاں ساہمنے کورٹ دا درش گھمدا ہے،
اہ اہ ہی منہوس دن سی، جس دن میں چاواں لدی گرویر نال انٹرویو دین گئی سی۔ وکیل گرویر نوں لے کے اندر چلا گیا اتے مینں باہر لابی وچ بیٹھن لئی کہِ گیا۔ تھوڑھی دیر بائد باہر آ کے بولیا، “ویری سوری، گرویر نوں ڈپورٹیشن لگا دتی گئی ہے۔”
میرے پیراں ہیٹھوں زمین نکل گئی، مونہ سکّ گیا اتے اکھاں سمندر بن گئیاں۔
“کیوں وکیل ساہب؟” میں سارا ہونسلا اکٹھا کر پچھیا۔
“اوہ سیاسی پناہ والے کیس دی تاریخ جو مس ہو گئی۔”
“کدوں؟” میں ہور پریشان ہو کے کہا۔
“تہانوں یاد ہے گرویر دا ایڈریس نیو یارک توں کیلیپھورنیا چینج کردے وکت، پہلا ایڈریس غلت لکھ ہو گیا سی۔”
“وکیل ساہب ادوں تاں تسیں کہا سی چنتا دی لوڑ نہیں پٹیشن کیتی ہوئی آ۔”
“پہلاں تاں چل جاندا سی، کیرتی! پر اجّ ججّ نہیں منیاں، 9/11 کرکے اہ لسی نوں وی فوکاں مار کے پی رہے نے، تسیں گھبراؤ نا اسیں زمانت کروا سکدے ہاں۔ میرے نال آؤ!”
میں بوجھل کدماں نال اس دے پچھے تر پئی۔ دفتر پہنچ کے اہ آسے-پاسے فون کردا رہا۔
آخر تنّ وجے بولیا، “چلو، ہن گھر چلنا چاہیدا۔”
“تے زمانت؟”
اجّ کجھ نہیں ہو سکیگا۔ ادالت دا سماں ختم ہو چلیا۔ جیء تاں کیتا پئی وکیل دے سر ‘چ پتھر ماراں، چیخاں، کرلاواں پئی ساڈے نال دھوکھا ہویا پر میں بناں کجھ کہے روندیاں گھر نوں تر پئی۔ گھر آ کے مہسوس ہویا کِ گھر دی چابی وی گرویر دے نال ہی چلی گئی۔ گوانڈھی گورے دا فون لے کے ویر نوں فون کیتا تاں اہ آ کے مینوں لے گیا۔ سارے گھر وچ جویں ماتم چھا گیا سی۔
اگلے دن ویر نے اک گورا وکیل کیتا، اسیں اس نوں پنج ہزار ڈالر ڈاؤن پیمینٹ دتی اتے میریول (یوبا سٹی کول) پہنچے۔ شیشے دے اندروں-باہروں ملاکات کیتی۔ ترن لگے تاں گرویر بولیا، “ویر جی! کجھ نہیں ہونا۔ اہ پتا نہیں مینوں کی سمجھی جاندے آ، سوال ئی ایداں پچھدے آ جداں میں اتوادی ہوواں…” کہندے ہی گرویر دا من بھر آیا۔
ویر سانوں ہونسلا دندا آپ رو پیا۔ ہفتے بائد گرویر نوں اوکلینڈ جیلھ تبدیل کر دتا اتے مہینے بائد اسیں کیس ہار گئے۔ گرویر انڈیا چلا گیا۔ فون آیا تاں میرے ہنجھو، ہاؤکے-سسکیاں وچ بدل گئے۔
میں فون ‘تے گرویر نوں دلاسے دندی۔ آپ اوورٹائیم لاؤنے شرو کر دتے۔ میری سہت خراب رہن لگی۔ مینوں بھخّ لگنوں ہٹ گئی۔ میری جند تاں گرویر دے نال ئی انڈیا چلی گئی سی، پچھے تاں دیکھن نوں اک بتّ ہی تریا پھردا سی۔ گرویر دی مڑ واپسی اتے مافینامے دا فارم بھرن لئی ہور وکیل کیتا جس نے اہ فارم بھرن دی 3500 ڈالر فیس منگی۔
گرویر دے جان دے چھ مہینے بائد میں اک بیٹی دی ماں بن گئی۔ میں آپنے جگر دی ٹکڑی دا ناں آشو رکھیا۔ آشو دے جنم دے نال ساڈا کیس مزبوت ہو گیا۔ پر آشو دے جنم توں ہفتے بائد ہی اک ہور پہاڑ میرے اپر ڈگیا۔ جدوں میں آشو دی چیکئپ کرواؤن پہنچی تاں ڈاکٹر مینوں کانفرنس روم وچ لے گئی، جتھے پنج-ستّ ڈاکٹراں دی ٹیم بیٹھی سی۔ ڈاکٹراں دی اس ٹیم نے آشو دی دماغی ہالت ٹھیک نا ہون دی پشٹی کردے ہوئے اس نوں پریگنینسی دوران سٹریس، لوڑ توں ودھّ کمّ اتے بیمار رہنا دسیا۔ اہ سنن توں بائد میری ساری خشی، گھور-سنتاپ وچ بدل گئی اتے گھر پرتدے وکت میرے کدم لڑکھڑاؤن لگے، سر نوں چکر آؤن لگے۔
خیر! وکیل نے آشو دی بیماری نوں آدھار بنا کے اک ہور ارزی بھیجی۔ گرویر دے واپس آؤن دا خیال میرے اس دکھّ نوں گھٹّ کرن دا کارن بنیا رہا۔
اجّ پورے پچی دن بائد مینوں ہسپتال توں چھٹی مل گئی آ۔
“ویر جی تہاڈا کیتا کتھے دیانگی؟” کہندے ہی میریاں اکھاں بھر آئیاں نے۔
“کملیاں گلاں نہیں کریدیاں کملیئے!” کہندے ہی ویر نے میرے سر اپر ہتھ رکھئ۔
گھر آ کے میں آشو نوں جیء بھر کے پیار کردی ہاں۔ سٹیٹ نے اس دی دیخ-بھال لئی مینوں نرس دتی ہوئی ئ پر میں اس دا دھیان آپ رکھن دی پوری کوشش کردی ہاں۔ اوورٹائیم دا سوچنا تاں اک پاسے ہن تاں 40 گھنٹے وی نہی لا سکدی۔ کمّ چھٹّ گیا ہے۔ مینوں ڈسئیبلٹی ملن لگّ پئی آ۔ تردی ہاں تاں تکلیف مہسوس ہندی آ۔ میں ڈرائنگ روم وچ ہی ہولی-ہولی تر کے دیکھن دی کوشش کر رہی ہاں۔ اجے دو کدم ہی تری ہاں کِ فون کھڑکدا ئے، “ہیلو!”
“ہیلو! کیرتی! میں گرویر!”
“پہچان لیا، کی ہال آ!”
“ہال؟ کی پچھدے ہو ہال فکیراں دا، ساڈا ندیؤں وچھڑے نیراں دا۔” اس نے ہاؤکا بھرئ۔
“کیرتی! انٹرویو دی چٹھی آئی ئے۔ من گھبرا رہا، جے نانہ ہو گئی تاں…۔”
“گرویر سبھ کجھ ٹھیک ہوویگا۔ ہن تاں ساڈا کیس بہت مزبوت ہو چکے۔” میں وچوں ہی ٹوکدی ہاں، “آشو رون لگّ پئی ہے، گرویر۔”
“کیرتی توں آشو نوں دیکھ، میں پھر فون کرانگا۔” آکھ گرویر نے فون کٹّ دتے۔
“اجّ گرویر دی انٹرویو ئے۔ میرے کنّ فون ولّ لگے ہوئے نے۔ گھنٹی وجدے ہی میں بیسبری نال فون چکدی ہاں اتے کمرشیئل فون ہون کارن بجھے دل نال رکھّ دندی ہاں۔ آخر میری انتزار ختم ہو ئی گئی آ، چار وجے گھنٹی وج ہی پئی ئ، میں دھڑکدے دل نال فون چکئ۔
“ہیلو!”
“ہیلو! کیرتی مبارک!”
“کی؟ سچّ!”
میں لگاتار ہسّ رہی ہاں۔ میرے پیر دھرتی توں دو گٹھّ اچے ہو گئے نے۔
“جلدی آ جاؤ!” میں ہکم بھرے لہجے وچ کہے۔
“مینوں دو ہفتے تاں دیو، تہاڈے لئی شاپنگ کر لواں۔”
“مینوں کجھ نہیں چاہیدا۔ تسیں اگلے ہفتے ہی آ جاؤ!” میں پہلی واری اجہی زد دکھائی ہے۔
“چنگا میں ٹکٹ دا پتا کرکے دسدا ہاں۔”
اجّ پورے تنّ سال بائد میں ویر اتے بھابی سنگ ایئر پورٹ ‘تے جا رہی ہاں۔ ٹھنڈھ ہون کارن آشو نوں چاہندے ہوئے وی نال نہیں لیاندا کیونکِ ٹھنڈھ وچ چھیتی بیمار ہو جاندی ئ۔ پورے تنّ وجے گرویر باہر آیا۔ میں شیشے وچوں ہی اس نوں جیء بھر کے نہاریا ہے۔ اس دیاں نزراں وی میرے اپر ہی گڈیاں ہوئیاں ہن۔ اہ ویر-بھابی نوں گلے مل، مینوں ملدا ہے۔
“آشو!” اہ میرے ول سوالیا نزراں نال دیکھدا پچھدے۔
“ٹھنڈھ کرکے نال نہیں لیاندا۔” ویر جی وچوں ہی بول پئے نے۔
ساڈی کار ایئر پورٹ توں باہر آ ہائیوے ‘تے پے گئی ہے۔ میں پچھلی سیٹ ‘تے گرویر دے موڈھے ‘تے آپنا سر رکھّ آپنی تنّ سالاں دی تھکاوٹ لاہن دی کوشش کر رہی ہاں۔ اک اجیب جہا سکون مل رہے۔ پونے گھنٹے بائد اسیں گھر پہنچ گئے آں۔ گھر آؤندے ہی اہ ستی پئی آشو نوں چکّ کے بیٹھ گئ۔ آشو نے اکھاں کھولھیاں تاں اس دی سجی اکھّ وچلا نکس اکھیں دیکھ اس دے چہرے ‘تے آئی اداسی اتے پریشانی نوں میں پڑھ لئ بیشکّ اس نے میرے کولوں چھپاؤن دا یتن کیتے۔
گرویر نے کمّ لبھنا شرو کر دتا۔ اجے پہلی انٹرویو ئی دتی آ کِ اک الیکٹرانک کمپنی وچ کمّ وی مل گئ۔ اسیں مڑ اپارٹمینٹ وچ موو ہو گئے آں۔ اہ کمّ توں بریک ویلے فون کردے، شام نوں گھر مڑدے تاں مینوں چنگا-چنگا لگدے۔ ساڈی زندگی مڑ ساویں ہو رہی آ۔ میں ہر وکت خش رہندی آپنی بیماری نوں بھلاؤن دا یتن کردی آں۔
“کیرتی آپنی سہت دا خیال کیوں نہیں رکھیا؟” اچانک گرویر نے چاہ پیندے پچھیا۔
“تسیں آپنی سہت ولّ وی تاں دیکھو! جویں بہت پہلوان بن کے آئے ہو؟”
“کیرتی اسیں دوواں نے ہی دکھّ بہت ہنڈھایا پر ہن میں تیری زندگی وچ سترنگی پینگھ جہے ستّ رنگ بھرنا چاہندا ہاں۔” گرویر نے میری انگلی وچ ستّ نگاں والی رنگ پا دتی آ۔
“تھینک یو!” آکھ میں آپنیاں دوویں باہواں اس دے گل وچ پا دتیاں نے۔
“اس ویکینڈ ‘تے سینٹا کروز چلیئے!” اس دیاں اکھاں وچ مستی آ۔
“نیکی اؤر پوچھ-پوچھ؟” میں وی انھاں پرانے پلاں دی یاد تازا کرنا چاہندی آں۔ کول پئی آشو ول تکّ میں کہندی آں کِ آشو نوں چھڈّ کے جان نوں دل نہیں کردا۔ اہ کہن لئی میرے بلّ فرکے ہی نے کِ مینوں آشو دا چہرا پسینے نال بھجا لگدے۔ میں اس نوں چکّ لئ، گرویر تھرمامیٹر لے کے بخار چیک کرن لگا تاں آشو دا ساہ رکدا مہسوس ہویا۔ میں دوڑ کے 911 گھما دتا اتے 10 منٹ ‘چ ہی ایمبولینس پہنچ گئی آ۔ آشو نوں اوکلینڈ بچیاں دے ہسپتال لے گئے آ۔ گرویر رو رہے پر میں تاں اہ سنتاپ ہن تکّ کئی واری ہنڈھا چکی آں۔
“آشو ٹھیک ہو جاویگی، میں تاں کئی واری…۔” گرویر نوں دلاسا دندے میں آپ رو پئی ہاں۔
ساڈے پہنچن تکّ آشو نوں آکسیجن لگا دتی گئی۔
“ہائے! دس از ڈاکٹر فرینک” ڈاکٹر ساڈے نال واری-واری ہتھ ملاؤندے۔
“از شی ؤ کے؟” میرے ہنجھو لگاتار بہِ رہے نے۔
“شی ہیز نمونیا۔ آئی ایم ٹرائینگ مائی بیسٹ، سی ول بی ؤ کے!” آکھ ڈاکٹر چلا گئ۔
اسیں سارے ارداس بنے آشو دے کول بیٹھے ہاں۔ آشو دا ساہ کدے تیز ہو رہے اتے کدی بند، ہن تاں اس نے اکھاں وی کھولھیاں ہن۔ میرے ول تکّ کے مسکرا وی پئی ئ۔ میرا ہونسلا ودھ گئ۔ ڈاکٹر چیک-اپ کرن آئی۔ اس نے آئی.وی. وچ دوائی بدلی ئ۔ سانوں آشو دی ہالت بیہتر ہو رہی لگدی آ۔ دیر شام گئے ڈاکٹر نے سانوں گھر بھیج دتے۔ اسیں گھر آ گئے آں۔ ویر اتے بھابی وی ساڈے کول ہی آ گئے نے۔ بھابی نے زبردستی چاہ پلا دتی۔ سبھ دے چہرے اداس ہن۔ میں چاہ والے کپّ سنک وچ رکھّ سوفے ‘تے نڈھال ہو بیٹھ گئی آں۔ میرے کول پیا فون خڑکدے۔ میں فون چکّ لئ۔
“ہیلو! دس از چلڈرن’ز ہاسپیٹل اوکلینڈ! مے آئی سپیک ٹو مسٹر اؤر مسز کیرتی!”
“سپیکنگ! ہاؤ از آشو ناؤ؟” میں بیسبری نال پچھیا ہے۔
“آئی ایم ویری سوری! آشو از نو مور!”
“وٹ؟ نو! نو!” فون میرے ہتھوں ڈگ پئ اتے میں زمین ‘تے ئی بیٹھ گئی ہاں۔
“آشو توں سانوں چھڈّ گئی! آشو! بھابی آشو چلی گئی! ویر جی آشو چلی گئی!”
میں اچی-اچی چیکھدی آں۔ گرویر دوڑ کے مینوں پھڑدے۔ میریاں دھاہاں نکل رہیاں ہن۔ بھابی میرے گل لگّ کے رو رہی ئے۔ ویر میرے سر ‘تے ہتھ رکھّ کے بنھاں کجھ کہے بھباں مار رہے۔ میرے دل ‘چ ہول پیندا ئے تے میں دھاہاں ماردی کہِ رہی آں، “میں لٹّ ہو گئی ویر جی، میں امریکا آ کے لٹّ ہو گئی وے ربا! توں تاں مینوں ویاہ کے گنگا نھاتا سی وے ویرا!”
“بسّ کر کیرتی! بسّ میری بھین! سبر کر!” ویر میرا سر پلوسدا آ۔
“اجّ میرے سبر دا بنّ ٹٹّ گیا، ویر جی! مینوں روکو نا، مینوں رو لین دیو!” میری روہ کرلا رہی ہے، “آشو! میریئے بچیئے، تینوں اہ کس زرم دی سزا ملی ئ!”
میرے ولّ ویکھ کے گرویر وی کراہ رہے، “آشو، میں تیرا دوشی ہاں! مینوں مواف کریں دھیئے! تینوں میری ڈپورٹیشن نے تل-تل کر کے ماریا!…میں تاں تینوں رجّ کے پیار وی نہیں کر سکیا! تے تیرا جگر وی میری ڈپورٹیشن ہی کھا گئی۔ کیرتی، میں تیرا وی دوشی ہاں، کیرتی!”
“نہیں گرویر نہیں…میرا جگر تاں اہ دھوناں کھا گیا جو اس دن ٹاوراں وچوں نکلا…آپنی آشو نوں وی اہی اگّ جھلساء گئی، جو اس دن اس دے دلو-دماغ وچ آ وڑی۔”
میں روندی روندی تھلے بیٹھ گئی ہاں پر مینوں آپنے تھلے زمین تپ-بل رہی مہسوس ہو رہی ہے اتے چار-چپھیرے دھوناں ہی دھوناں نزر آ رہا ہے۔