بے بی سایئکل ۔۔۔ راشد جاوید احمد
بے بی سا یئکل
راشد جاوید احمد
پیراں وچ ہوائی چپل ، اک سٹریپ دی تھاں تے سیبا – کھلے پہنچیاں والا سفید پاجامہ، پجامے تے سفید رنگ دی اچی قمیض تے قمیض تے نسواری رنگ دی واسکٹ – گہرا سانولا رنگ تے یرقان ماریاں پیلیاں اکھاں تے بوہت ہی پرانی سنہرے فریم دی عینک – فریم جیدا رنگ کدی سنہرا ہووے گا پر ہن تاں اوہدا ز یا دہ حصہ کا لا ہو چکیا اے۔
ہڈیاں دا ایہہ بنجر تیزی نال ٹر دا گھر ول جا رہیا اے۔۔ اپنے اکو بازو نال بار بار عینک ٹھیک کر دا بالکل انج لگ رہیا اے جیو یں چابی نال چلن والی کوئی شے …. او ہداگھر ہن بوہتا دور نہیں ۔ اپنے ولوں تاں اوہ چھیتی نال ٹر ی جارہیا اے۔ پر سڑک تے ٹر یفک دا شوه در یا پیا و گدااے۔
کجھ سال پہلاں اوہ اک منیا ہو یا طبلچی سی – اپنے گھر دی بیٹھک وچ اوہنے کئی ہتھاں نوں فنکار بنایا سی تے کدی کدی ریڈیو، ٹی وی والے وی اوہنوں بلا لیندے سن۔
اک دن ریڈیو توں واپسی تے کسے بال دی تیز رفتار موٹر سائیکل نے اوہدا اک باز و ہمیش لئی بیکار کر چھڈ یا – اوس دن توں بعد اوہنے گھروں نکلنا گهٹ کر دتا تے طبلے دی ٹھاپ مٹھی پیندی آکا ای مک گئی۔
اج اوہ بڑے دناں بعد گھر وں نکلیا سی ……………
ایئر کنڈیشنڈ دفتر دے مینجر دا چیمبر ……….. لشکدے شیشے دا دروازه، ریوالونگ چیئر ، فارمیکا ٹاپ میز، دو مختلف رنگاں دے ٹیلی فون – آرام دہ صوفہ تے صو نے تے بیٹھے مرزا صاحب دے یار دوست …………
با ہر ٹر یفک را شوہ دریا تے اندر فائر سٹون دے مگھیاں وچ گرم کا لی کا فی دی بھاپ ۔۔۔۔۔ غیر ملکی برانڈ دے سگر یٹ دا دھواں
چپڑاسی نے پہلاں تاں اوہدا را ہ ڈک لیا پر او ہ مرزا صاحب نال اپنی عزیز داری ظاہر کر کے چیمبر وچ جا وڑیا – مرزا صاحب کا فی دے گھٹ بھر دے ہوئے روز مرہ مسائل تے ملکی تے غیرملکی سیاست دی بحث وچ رجھے ، فا ئیلاں تے دستخط پنے کردے سن تے کدی کدی ٹیلی فون تے اوہناں دا لہجہ با ہر وگدی سیت ہوا وانگوں ٹھنڈا تے کا لی کا فی وانگوں کوڑا ہو جاندا سی تے انہاں وقفیاں وچ یاراں دوستاں نال رل کے ہاسیاں دے بم وی ماری جاندے سن – او ہ تر بھک کے اکو ہتھ نال عینک نوں صحیح جگہ تے سجا کے نظراں نیو یاں کردا تے گل کرن لئی بلھ ہلا و ندا ، جیہڑ ے او سےویلے مضبوطی نال بند ہو جاندے۔
مرزا صاحب جدوں سٹیٹس (Status) دی پوڑی د ے بڑ ے تھلڑے ڈنڈے تے سن اوہدے بڑے قدردان سن تے ہر تھاں اوہدے فن دی تعریف کر دے سن پر اج اوہ اپنے دوستاں نال ایسں فنکار دارسمی تعارف کرانا وی بھل گئے سن – ہاسیاں دے بم پھٹد ے رہے تے اوہدے اندر کوئی شے بُھر دی گئی – اوہدے اند راینا کوگُمہ کٹھا ہو گیا کہ اوہ دفتروں با ہر نکل آیا –
باہر ٹر یفک دا شوه در یا پیا و گداسی ………….
ایدھر اودھر دکھ کے اوہنے سڑک پار کیتی تے اوسے ویلے اوہنوں اک پرانا شاگرد نظر آ یا جیہنوں پشلے سال بہتر ین کا رکر دگی تے ایوارڈ ملیا سی………….. او ہدیاں اکھاں وچ اک چمک آ ئی پر شا گر د دے پیراں نے استاد د یاں نظراں نال کوئی رشتہ نہ جوڑیا تے نیلی مزدا بھیٹر وچ راه بنا و ندی تیر کے نکل گئی – اوہنوں انج لگا جیویں کا ر دے چارے ٹائر اوہدے جسے توں پوری رفتار نال لنگھ گئے نیں تے سڑک اتے پئی لد تے مٹی وچ اوہدا کا لا لہورل گیا اے۔
اوہ کئی دیر اوتھے ہفیا ہو یا کھلوتا رہیا۔ پچھوں آون والے موٹر سائیکل دا ہارن سن کے اوہنے چھیتی نال پسینہ پو نجھیا تے ٹر پیا ………… مرزا صاحب صرف اوہدے قدردان ای نہیں سن بلکہ دور پاروں عزیز وی سن۔ اوہناں دا دان پن وی مشہور سی پر اج اوہ خبر ے کیہڑے مرزا صاحب نوں ویکھ کے آیا سی۔
“پتا نہیں سارے اک اک کر کے میتھوں نظراں کیوں چران لگ پئے نیں ،، سوچاں دے ہڑھ ڈوبو سن “سلاماں لیکم چا چا جی ۔۔۔۔ “
اوہنوں انج لگا جیویں اوہ جا گو میٹی وچ اے۔ اوہدے پتر دا سا تھی کسے عرب ریاست توں پچھٹی گز ارن آیا سی تے پراپرٹی ڈیلر دی دکان توں باہر نکل رہیا سی۔
“سناو کیہ حال اے ..؟‘ “
“چنگا اے۔۔۔۔ “
“میں تے شبیر کٹھے ای رہندے آں………”
” اچھا ………. “
آہو ۔۔۔۔ بال بچہ راضی خوشی ُسو ۔۔۔۔۔۔ سیٹل ہو گیا اے۔ ”
“کیہہ ہو گیا اے….؟”
“میرا مطلب اے، وا ہوا سوکھا اے۔ بس تہا نوں بڑ ایا د کردا اے..‘‘
” اچھا رب بھلا کر ے سو ،،
شبیر دیاں نکیاں نکیاں فر ما ئشاں ……….. او ہد یاں ضرورتاں – کالج دی پڑھائی ………… او بدا وياه ………… تے ویاہ مگروں جھگڑے تے وچھوڑے…………. سارا کجھ اوہد یاں نظراں ساہو یوں لنگھ گیا – او ہد ے قدم ہور تیز ہو گئے ۔ سڑک پار دی گلی وچ او دا گھر سی…………
اور گھر ایڑ یا تاں زنانی مشین آگے بیٹھی اک ہتھ نال اکھاں ملد ی تے دوسرے نال سوئی وچ دھاگا پر ون و چ جٹی سی – اوہ چپ چپیتا نال دے کمرے وچ جا کے منجی تے بہہ گیا – زنانی نے مشین اوتھے ای چھڈی تے چھیتی نال اوہدے کول جا اپڑی۔
” خیر اے…؟،،
“ہوں . کچھ نہیں ….”
“پر ہو یا کیہ مرزا صاحب نال کیہ گل ہوئی ،،
“کون مرزا صاحب ……….؟
زنانی نوں سمجھ لگ گئی کہ بڈھاگل کرنوں اواز اراے تے اوہ بڑ بڑ کر دی پھیر مشین اگے جا بیٹھی
شبیر ۔۔۔ شبیر ……. او ہنوں کسے پل چین نہیں سی ۔ اوہدے سینے تے مسلسل ودان وج رہیا سی ……. او ہ اٹھ کے بہہ گیا تے چار چفیر ے خالی نظراں نال کمرے وچ ویکھن لگ پیا – ایئر کنڈیشنڈ کمرے وچ ریوالونگ چیئر تے کالی کافی دے گھٹ بھردااتے ہاسیاں دے بم سٹدا شبیر ………… اوہدے نال نظراں نہیں سی ملارہیا – نیلی مزدا تے شبیر تیزی نال اوہدے کولوں لنگھ گیا – شبیر ، شبیر ……. اوہنے بڑی مشکل نال شبیر توں اپنیاں نظراں ہٹایاں تے اوہدی نظر اک نکروچ رکھے بےبی سائیکل تے پئی – ایہہ سائیکل او ہنے چنگے دناں وچ شیر دے بچے دی پہلی سالگرہ تے لیا ندی سی۔
کمبدے پیراں نال اوه منجی توں اٹھ کے سائیکل تک پہنچیا – او ہنے گلوں قمیض لاہ دتی تے سائیکل تے پیا ہویا گھٹا جھاڑن لگ پیا ۔