ورھے گنڈھ ۔۔۔ صابر علی صابر
ورھے گنڈھ
صابر علی صابر
“ہاۓ ابو جی، ہاۓ ابو جی ہن نہیں لڑدی ی ی، ہاۓ، ہاۓ ابو جی ی ی۔۔۔ ہاۓ ابو جی معافی دے دیو، ہاۓ ابو ، ہاے، ہاے امی۔۔۔”
ٹیلی فون دی بیکار تار نوں تیہری کرکے پہاڑی ککر دے ٹہن تے بالاں دی پینگھ نال کنڈ پچھے ہتھ بنھی پٹھی لمکائی چھیاں ستاں ورھیاں دی کڑی ہاۓ ابو جی ہاۓ ابو جی کرکے روندی روندی جے وچ کدی ہاۓ امی جی کہہ دیندی تے کول کھلوتا ابو ہتھ چ پھڑے انگھڑت جہے تھاپے دا اگلا حصا اوہدی کُھتی تے رکھ کے ہجھ ماردا۔ پینگھ ہلارے لین لگ پیندی تے وگدے نک نال رل کے اکھاں چ پیندا میلا کچیلا مڑھکا پٹھے اتھرواں دی شکل چ متھے توں وگن لگ پیندا۔
کھنگ کھنگ کے روندی، ہمتوں ودھ اچی آواز چ
“باۓ ابو جی, ہاۓ ابو جی”
کردی اپنا منڈیاں ورگی حجامت والا سر بھوئیں تے وجن توں بچان لئی کٹھی جہی ہوکے موڈھیاں چ لکاؤن دی کوشش کردی۔
ہلارے کجھ گھٹ ہوون تے ساہ سدھا کرن لئی جسم ڈھلا چھڈدی تاں اوہدے پوٹا پوٹا لمے وال بھوئیں دا منہ پالش کرن لگ پیندے۔
شلیل دی سیکنڈ ہینڈ فراک دا گھیرا لک توں منہ ول انج لمکیا سی جویں کسے بھیڈ بکری دی کھل لتھ رہی ہووے، تے ننگے ڈھڈ نوں کجن دی ناکام کوشش کردی، تھاں تھاں توں چھدی بے رنگ جہی بنین چھچھڑیاں وانگوں پنڈے نال چِنبڑی ہووے۔
پیو نے ایس طریقے نال بنھیا سی کہ میل چڑھے معصوم پیراں نوں بدھی پینگھ دی تار دو لتاں والی صلیب بن کے الٹی لمکی نظر آوندی۔
گٹھ کُو کانو پئی ان گھڑت جہے پاویاں والی پٹھے دے وان نال پٹے انت انی منجی تے چڑھدے نوں کنڈ کیتی لتاں لمکا کے بیٹھی ستراں کو سالاں دی مائی وانس دی ہینہ نال بجھی جھلی چ پئے تیراں مہیناں دے نیانے نوں جھونٹے دے کے سوان دی کوشش کر رہی اے جہدی ماں اوہنوں چھلے چ ای چھڈ کے چلی گئی سی۔ غلاف چڑھے کھجور دے پکھے نال اپنے آپ نوں جھل ماردی منٹ کو مگروں بولدی اے۔
“وے چل چھڈ سو پرانہ، گرمی اے، مر جاؤ گی”
جدکہ مجرما توں دو کو سال وڈی کڑی تھوڑی دور کھلوتی ایس منظر توں بھر پور انٹرٹین ہو رہی اے جہدی کڈھائی والی چُنی توں دوویں بھیناں لڑ پئیاں تے چھوٹی نے وڈی دے لیڑے پاڑ دتے۔ اوہدا وی جی کردا سی چنی لین تے پر اک تے حالی اوہدی عمر کوئی نہیں سی دوجا اوہدی حجامت منڈیاں ورگی کروائی جاندی سی تاں جے جہڑے وی کپڑے لبھن(لتھے لتھاۓ، منڈیاں والے ہون یا ں کڑیاں والے) پا سکے۔
اک کڑی اس توں چھوٹی وی اے جہدی کماؤ پتراں وانگوں گھر وچ سب توں چوکھی عزت اے، پیو سمیت تقریباً پورا محلااوہدے نال پیار کردا اے تے دعاواں لیندا اے۔
اکھاں موٹیاں، سر چھوٹا، رالاں چھڈدا کھلا منہ پر بول نہیں سکدی۔ لوڑ موجب اوں آں کر لیندی اے۔ کسے ولوں کوئی کھان والی چیز ملے تاں چیکاں نال تاڑیاں ماردی خُشی دا اظہار کردی اے جدکہ کسے دے تنگ کرن تے اپنے ہتھاں تے چک وڈھدی نال “امی” نوں می می کرکے واجاں ماردی بڑے قہر نال روندی اے۔ بے اولاد لوک اوہنوں کچھڑ چک کے دس ویہ رُپیے وی دے جاندے نیں جہدے نال سارے بالاں دا جیب خرچ چلدا اے۔ وڈی کڑی دا دادی نال سوتر اے تے دادی دا محلے دے تناں چوں گھراں نال، جیہناں چ دکھ سکھ پھول کے ساہ لین جوگیاں ہمدردیاں کٹھیاں کر لیندی اے۔
سکول نہ جان پاروں کڑیاں دیاں عمروں پہلاں جنسی حرکتاں اوہنوں بھیڑیاں لگدیاں نیں تے بڑے چسکے لے لے کے لمیاں لمیاں گالھاں کڈھن لگ پیندی اے جہدے جواب وڈی کڑی وی انج ای کردی۔ دادی پوتری دی لڑائی دا جویں اک اصول طے سی کہ اک وقت چ بس اک نے ای گالھاں کڈھنیاں نیں تے دوجی نے پورے جنسی ذوق نال سننیاں نیں۔
وٹے تے ویاہیا سی، بھین گھر اولاد نہ ہوئی تے آنے بہانے لڑائیاں جھگڑے شروع ہو گئے۔ کجھ سال روندیاں دھوندیاں رسدیاں مناوندیاں لنگھے تے طلاق دی دھمکی ملی جہدا مناسب جواب نہیں سی دتا جاسکدا کیوں جے ایدھر ایہ تناں بالاں دا پیو بن چکیا سی۔
بھین نوں طلاق ہو گئی تے بھراواں نے گھروں کڈھ دتا کہ توں وی طلاق دے۔ جدوں اوہناں ساڈی نہیں وسائی تے اسیں ایہنوں ایتھے نہیں برداشت کر سکدے۔
ایس حوراں پری نوں لے تے ایتھوں نکلدا ہو۔
اپنی مختصر جہی بھاجڑ لے کے بھراواں توں 20 کُو میل دور اک مین روڈ دے لاگے کراۓ دے مکان چ رہن لگ پیا۔ جدی پشتی زمینداراں دا مزارعا ہون کرکے واہی بیجی تے ڈنگراں نوں پٹھے پاؤن توں علاؤہ کوئی کم تے جاندا نہیں سی، راجاں مگر دیہاڑی جان لگ پیا۔ دیہاڑی دار دا کیہ ہوندا اے، لگی تے ٹھوٹھا سدھا نہ لگی تے مودھا۔ دو ڈھائیاں مہینیا ں وچ ای مندری چھلے توں لے کے فالتو بھانڈیاں تک ہر قسم دی جمع پونجی ختم ہو گئی۔ چوتھے پنجویں مہینے ای مکان دا کرایہ نہ دتا گیا تے مالک مکان نے ہتھ جوڑ کے کڈھ دتا۔ تن کڑیاں تے اتوں چوتھے بال دا چِھلہ پین چ وی مہیناکُو ای رہ گیا سی، انج دے حالات چ کتھے جاندا۔وستی توں باہر قبرستان دی چار دیواری دی کندھ نال بھاجڑ رکھ کے سر لکاوے لئی ہتھ پیر مارن لگ پیا۔ کسے نے پیو تے بھراواں نوں خبر کیتی، ہون والے بال دا وی واسطہ پایا پر اوہناں کوئی اثر نہ لیا۔ اخے ساڈا کجھ نہیں لگدا کنجر، بے لجا، رن مرید، سوہریاں دا پٹھو، کھاوے دھکے، ایہو جہیاں نال انج ای ہونی چاہیدی اے۔
دو راتاں قبرستان دی چار دیواری نال پتھر دے دور وانگوں ککھ کنڈے دی اگ بال کے کچرے دے ڈھیر تے لنگھیاں۔
سڑکوں پارلے پنڈ دے اک لوڑ وندی ڈیرے دار تک خبر پہنچی تے وقتی طور تے سر لکاوے لئی تھاں مل گئی۔ پر تیجے چوتھے دن ای ڈیرے دار نوں ایہ سودا گھاٹے دا لگا۔ تن کڑیاں تے دو جی آپ، پنج جی کھان والے تے اک کم کرن والا، اتوں نویں مہینے زنانی وی اوہدے کسے وتر چ نہیں سی۔ اوہنے اوہدے توں پچھے بنا ای پچھانہ رابطا کیتا تے پیو، بھراواں نال صلح کروان دی کوشش کیتی پر ناکام رہیا۔ تھوڑی قانونی ڈیش ویش وکھان دے جواب چ اوہدے پیو دا کہنا سی کہ گھر دی جگھا چوں اوہنوں جہڑے ڈھائی مرلے آؤندے نیں میرے مرن مگروں ای لے سکدا اے۔ میرے جیوندے جی اوہناں دوواں جیاں دی اس چار دیواری چ کوئی گنجایش نہیں۔
گھوڑے شرماں نوں بھجدے نیں، ڈیرے دار نے چونہ کُو ڈنگاں دا آٹا دے کے اپنی جان پچھان دے تھرو پیو دے گھر توں تقریباََ کلومیٹر دور پنڈ دے دوجے کونے چار چار فٹی چار دیواری تے بجلی نلکے توں بنا ڈیڑھ کو کمرے دے واہوا چر توں غیر آباد گھر چ اوہدا سامان رکھوا دتا۔
“اخے وسیے شریکے بھاویں جھگی ہووے، چنگا بھلا جوان جہان ایں، کر مجوری تے کھا چوری”
بھاویں گھر اپنا نہیں سی، پنڈ تے اوہدا اپنا ای سی نا۔ بھراواں نے دھکے مار کے کڈھ دتا سی۔ ہن اوسے پنڈ ای آ کے وسنا اوہدے لئی اک چنگی بھلی قلعافتح کرن والی گل سی۔
پنڈوں باہر نال ای پرانے نمبرداراں دے بھٹھے تے اوہدا اک لنگوٹیا منشی لگا سی، اوہدے تعاون نال بھٹھے توں ایڈوانس لے کے نکاسی دا کم کرن لگ پیا تے زندگی دی ریڑھی رڑھن لگ پئی۔
منڈا جمیا تے ماں چِھلہ کروان آ گئی۔ پہلی واری پوترے دی دادی بنی سی۔ استوں پہلاں ست پوتریاں ای سن۔
پر پتر دی مٹھیائی بھراواں ول لے کے گیا تے اوہناں اگوں گالھاں کڈھیاں، “نکل جا کنجرا جے لتاں لوڑی دیاں ای تے، نہیں تاں بھن سٹو گے، بھین نوں طلاق دوا کے مٹھائیاں ونڈنا ایں بے لجیا!، بیغیرتیا” وغیرہ وغیرہ
بھراواں کولوں گالھاں کھا کے گھر آیا تے بوہا وڑدیاں ای “ٹھاہ” دی آواز نال تربھک گیا. وڈی کڑی نے شبرات دا پٹاخا چلایا سی۔
بھریا پیتا تے پہلوں ای سی، پٹاکا بھرے ناسور تے نشتر ثابت ہویا، پٹاکے دا بہانا پا کے گھر والی نال لڑ پیا تے بھراواں دا سارا اگلا پچھلا غصا لسی سامی تے نکلیا۔
چھلہ کروان آئی ماں نوں پہلوں ای زہر لگدی سی۔ منڈا سٹ کے ٹر پئی تے اوہنے وی روکن دی بجائے دھکے مارے۔ کنے چر توں جردی آ رہی، رہ نہ ہویا تے چارے بال چھڈ کے پیکیاں تے آ گئی۔
ماں نے اک مہینے تے ستاں دناں دا منڈا بے اولاد دھی دی جھولی پوا دتا تے اوہدے پتر دی ماں اوہدی بھین بن گئی۔
“ٹھاہ، ٹھاہ،ٹھاہ”
ایس واری گلی چ چلے شبرات دے پٹاخیاں دی آواز نال جھلی چ پئے تیراں مہیناں دے منڈے دے برکاٹ نکل گئے۔
“ٹھاہ،ٹھاہ”
ککر نال ٹنگی کڑی پیو دے ہتھ چ پھڑے تھاپے توں لاپرواہ ہو کے ہاۓ امی جی، ہاۓ امی جی دیاں چانگراں مارن لگ پئی تے پنجاں سالاں دی سائیں لوکنی نے می می کردیاں پورے قہر نال ہتھاں تے چک وڈھنے شروع کر دتے۔
اوہ سبھ توں سستے برانڈ دے سگریٹ دا لما سارا کش کھچدا ہویا باہرلے بوہے نوں ٹر پیا تے وڈی کڑی دادی نال رل کے پینگھ نال ٹنگی بھین نوں کھولن لگ پئی۔