سپ ۔۔۔ صفیہ حیات

سپ

صفیہ حیات

  تایا بخشو سارے محلہ دا تایا سی۔ماواں اوس نوں اپنا پیو آکھدیاں تے نیانے تایا آکھدے ۔تایا پنج ویلے دا نمازی بیبا بندہ ، نیویں پا کے گلی چوں لنگدا تے گلی دیاں عورتاں اوس دا بڑا حیا کردیاں۔او کلم کلاں سی ۔جدوں دی گھر والی موئی او چپ چپ رہیندا۔ روزی روٹی لئی تایے نے پہلاں پہلاں مٹھیاں گولیاں ، پھلیاں تے ٹھنڈیاں قلفیاں دا پھٹہ لایا سی۔محلے دے نکیاں وڈیاں نوں تایے تے بڑا بھروسہ سی تے بالاں نوں تایے بخشو دے پھٹے تے ہی جاون دیندے۔ جے بال آپس چ جھگڑ پیندے تائے دی گھوری توں ڈر کے اپنے اپنے بوہے جا کھلوندے محلہ دے بھروسے تے اپنی محنت نال تایا بخشو نے چھیتی ای چھوٹا جیا کھوکھا بنا لیا۔کندھ نال نکا جیا پکھا وی لگ گیا جس دی وا گرم دوپہراں چ ائیر کنڈیشنر ورگی ٹھنڈی ٹھار لگدی۔ ایہہ قدرتی گل اے ۔ مصیبتاں دے دیہاڑ لنگ جاون تے بندہ سب بھل جاندا ۔ تایا بخشو دا کھوکھا نکی جئی ہٹی بن گئ۔ تایا جیوے پہلاں چونگا دیندا سی ہن نیانے چونگا منگدے تے چپ وٹ لیندا تے گھور کے ویکھدا۔کئی واری بالاں نیں ماواں نوں آکھیا تایا ہن پہلاں ورگا نئیں۔پر ماواں نے جھڑک دتا” ساڈے پیوواں ورگا اے تے گلی چ آون جاون والیا دا دھیان رکھدا” کوٹھیاں چ کم کردی رجو تایابخشو نوں ہر ویلے دعاواں دیندی۔ او گھر نئیں ہوندی تے اوس نوں کوئی دھڑکا نئیں ہوندا کہ پچھے تایا بخشو گلی دے بالاں دا دھیان وی چنگا رکھدا تے جے دیر سویر ہو جاندی رجو دی دس سالہ کرن تائے دی ہٹی سامنے جا کھلوندی تے جدوں تک رجو مڑ گھر نہ آوءندی کرن تایے دی ہٹی دے سامنے بیٹھی رہیندی کدی تایا پھلیاں دیندا تے او پورا پورا منہ چ پاوءندی ماں دی راہ تکدی ریندی۔ماں دا سارا دن مزدوری کردے گزرجاندا۔کرن ماں دیاں مجبوریاں چھوٹی عمرے سمجھن لگ پئی سی۔او گلی دے نکڑ تے اک سکول چ کچی کلاس چ پڑھدی سی سکول دا کم او بڑے دھیان نال کردی۔اپنی استانی نوں کدی کوئی شکیت دا موقع نہ دیندی۔ استانی دیاں گلاں دھیان نال سندی۔ کئی گلاں دی اوس نوں سمجھ نہ آوءندی پر انج” ہوں “کر دی جیویں سب سمجھ گئ اے۔کرن دا پیو نشہ دا عادی کئ کئ دن گھر نہ آوءندا اوہدا ہونا نہ ہونا اکو جیہیا سی۔ کر ن نے نویں سال توں بڑا قد کڈھیا تے رجو نوں ہن او جوان لگدی ۔رجو نوں کرن دی فکر کردے ویکھ کے نال والی چاچی بولدی “ماواں نوں تے دھیاں جمدے ای جوان لگدیاں۔پورا پر کڑی اے تے توں ایویں فکر کردی نالے تیری کرن تے بڑی دانی دھی اے۔فکر نہ کریا کر تایے دی ہٹی تے ای ہوندی ۔تے تایے دا تینوں پتہ او تے سب دے گھراں دا رکھوالہ۔” چاچی دیاں گلاں سن کے رجو بے فکر ہوجاندی تے بڑا حوصلہ کر کے کرن نوں گھر چھڈ کے کم تے جاندی۔ ایک دن بڑی تتی وا چل رہی سی۔رجو کم توں چھیتی گھر آگئ۔اج اک ای گھر دا کم سی ۔شیخاں دی ساری فیملی مری گئی ہوئی سی۔رجو نے آوئندے ہی ہانڈی چلھے دھر دتی اوس نوں آلو چھلدے خیال آیا کہ لون تے گڑ مکا ہویا تے دس روپے کرن نودے کے بولی “جا بھچ کے تایے دی ہٹی توں لون تے گڑ لے آ کرن تایا بخشو دی دکان تے گئ۔گلی وچ ہر پاسے چپ ای چپ سی۔تایا بخشو لکڑی دے پھٹے تے آکھاں بند کر کے انج بیٹھا سی جیوے ستا پیا ہووے۔ ” تایا اک رپئے دا لون تے 5 روپئے دا گڑ دے دے۔” تائے  آکھاں کھول کے عجیب جئیاں نظراں نال کرن نوں ویکھیا تے لون تے گڑ لفافے چ پاکے کرن نوں پھڑاندے اوہدا ہتھ پھڑلیا ۔ فیر ہولی ہولی اوہدے لک اتے ہتھ پھیرن لگ پئا کرن نوں کجھ تایا پرایا جیا لگا۔پر کجھ نہ بولی اوہنوں انج لگا ۔سپ اوہدے چگھے چ وڑھ گیا۔کرن کنبھ گئ۔ اوہنوں اپنی استانی جی دی گل یا د آگئ۔ ” کسے پرائے نوں پنڈے ہتھ نئیں لاوءن دئیدا۔جے کوئی انج کرے تو جان لو او چنگا بندہ نئیں جے او شیطان اے” سپ ہن کرن دی لت تے چڑھن لگا سی ۔اوہنے ہمت کر کے لون تائے بخشو دیاں آکھاں ول سٹیاں ۔او آکھا ں تے ہتھ رکھ کے ہائے ربا ! کہہ کے بیٹھ گیا۔لون تے گڑ دے لفافے پھٹ گئے۔ کرن دا تھپڑ شیطان دے منہ تے نشان چھڈ گیا۔نکی جئی کرن استانی جی دیاں وڈھیاں وڈھیاں گلاں جان گئی جنہاں نوں او سن کے وی نئیں سندی سی ۔۔۔۔۔۔۔۔