سپ ۔۔۔ صفیہ حیات

سپ

صفیہ حیات

تایا بخشو سارے محلہ دا تایا سی۔ماواں اوس نوں اپنا پیو آکھدیاں تے نیانے تایا۔

تایے نے پہلاں پہلاں   مٹھیاں گولیاں ، پھلیاں تے ٹھنڈیاں قلفیاں دا پھٹہ لایا سی۔محلے دے نکیاں وڈیاں نوں تایے تے بڑا بھروسہ سی تے بالاں نوں تایا بخشو دے پھٹہ تے ہی جاون دیندے۔

محلہ دے ایس بھروسے تے اپنی محنت نال تایا بخشو نے چھیتی ای چھوٹا جیہا کھوکھا بنا لیا۔کندھ نال نکا جیھا پنکھا وی لگ گیا جس دی وا گرم دوپہراں چ ائیر کنڈیشنر ورگی ٹھنڈی ٹھار لگدی۔

اے قدرتی گل اے ۔ مصیبتاں دے دیہاڑ لنگھ جاون تے بندہ سب بھل جاندا ۔

تایا بخشو دا کھوکھا نکی جئی ہٹی بن گئ۔ تایا جیویں پہلاں چونگھا دیندا سی ہن نیانے چونگھا منگدے تے چپ وٹ لیندا تے گھور کے ویکھدا۔کئی واری بالاں نے ماواں نو آکھیا تایا ہن پہلاں ورگا نہیں۔پر ماواں نے جھڑک دتا” ساڈے پیواں ورگا اے تے گلی چ آون جاون والیا دا دھیان رکھدا اے”

کوٹھیاں چ کم کردی رجو تایابخشو نوں  ہر ویلے دعاواں دیندی۔ ” میں گھر نہیں ہوندی تے مینوں کوئی دھڑکا نہیں ہوندا کہ پچھے تایا بخشو گلی دے بالاں دا دھیان وی چنگا رکھدا اے””

ایک دن بڑی تتی وا چل رہی سی۔رجو دی دھی کرن تایا بخشو دی دکان تے لون تے گڑ لین گئ۔گلی وچ ہر پاسے چپ ای چپ سی۔تایا بخشو لکڑی دے پھٹے تے آکھاں بند کر کے انج بیٹھا سی جیوے ستا پیا ہووے۔

” تایا اک رپئے دا لون تے 5 روپئے دا گڑ دے دے۔”

تائے نے آکھاں کھول کے عجیب جیہیااں نظراں نال کرن نوں ویکھیا تے لون تے گڑ لفافے چ پاکے کرن نوں  پھڑاندیاں اوہدا ہتھ پھڑلیا ۔

فیر ہولی ہولی اوہدے لک اتے ہتھ پھیرن لگ پئا

کرن نوں  تایا کجھ  پرایا جیہا لگا۔پر کجھ نہ بولی

اوہنوں انج لگا ۔سپ اوہدے چگھے چ وڑھ گیا۔کرن کنب گئ۔

 اوہنوں اپنی موئی دادی دی گل یا د آگئ۔

کسے پرائے نوں پنڈے ہتھ نئیں لاوءن دئیدا۔جے کوئی انج کرے تو جان لو او چنگا بندہ نئیں جے او شیطان اے

سپ ہن کرن دی لت تے چڑھن لگا سی ۔اوہنے ہمت کر کے  لون تائے بخشو دیاں آکھاں ول سٹیاں ۔او آکھا ں تے ہتھ رکھ کے  ہائے ربا ! کہہ کے بیٹھ گیا۔لون تے گڑ دے لفافے پھٹ گئے۔ کرن دا تھپڑ شیطان دے منہ تے نشان چھڈ گیا۔نکی جئی کرن  موئی دادی دیاں وڈھیاں وڈھیاں گلاں جان گئی جنہاں نوں اوہ سن کے وی نہیں  سندی سی