سرپرائز ۔۔۔ صفیہ حیات
سرپرائز
صفیہ حیات
ناصر ایک بہت وڈا کہانی کار سی ۔مینا اوہدیاں کہانیاں پڑھدے سوچدی کاش اوہ وی انج دیاں کہانیاں لکھ سکدی۔مینا نوں کہانی لکھن تے پڑھن دا بڑا شوق سی۔ایک تقریب چ مینا تے ناصر دی دوستی ہوگئی۔فیر جدوں وی او ملدے کہانی توں گل شروع ہوندی تے کہانی تے مک جاندی۔اوہناں نوں پتہ ای نہ لگا کدوں اوہناں دی اپنی کہانی شروع ہوگئی ۔ہن گل کہانی تک نہ رہی سی۔
ناصر دا ویاہ بچپن دی منگ اوہدی ماسی دی کڑی نال ہویا سی ۔ناصر مینا نوں دسدا کہ مینوں اپنی بیوی نال ذرا وی پیار نئیں۔بس کھچ دھرو نال رشتہ چل ریہا اے۔پر جدوں دی توں مینوں ملی ۔میرے جیون چ پھل کھڑ پئے نیں۔ زندگی نویں نکور لگدی اے۔ اپنا آپ ہوا چ اڈدا لگدا اے۔
اک دن مینا دا ہتھ پھڑ کے کہن لگا ۔
” سچ دساں ہن میکوں دور نئیں رہیا جاندا”
مینا نوں وی اوہدا ڈھل ڈھل جاندا پیار بڑا ای چنگا لگدا۔
مینا دا اپنا ویاہ وی چاچے دے منڈے نال ہویا سی جیہڑا مینا تو پندرہ ورھے وڈا سی۔مینا دی زندگی وی بڑی پھکی جئی گزر رہی سی۔ تے اک دن جھگڑ کے چھ مہینے دا کاکا لے کے ماں کول آگئی۔چاچا کئی واری مناون آیا۔اپنے منڈے نوں وی منت ترلا کرن لئی بھیجیا پر مینا نے کسے دی نئیں سنی تے ماں کول ہی رہن لگ پئی۔
دونویں اکو جئی زندگی جی رہے سن تے ایس لئی ایک دوجے نوں سمجھن لگ پئے۔
ناصر جدوں وی ملدا کیہندا ” مینا جہیڑے رشتہ نوں دل نہ منے اوس وچ منافقت آ جاندی تے جیون کوڑا زہر ہوجاندا اے۔ بندہ ساری حیاتی زہراں نال نیل و نیل ہو کے مر جاندا اے۔ “
مینا اوہدی ہاں چ ہاں ملاندی سوچدی ” ساڈے سماج چ تے شاید ای کوئی سچا جیون جیوندا ہووے۔”
دل توں پنگریا پیار جسم دی بھکھ وی پوری کرن لگ پئا۔نواں نواں پیار تے اوہدا نشہ سر تے چنگا چڑھ کے بولیا۔
ناصر اسلام آباد چ نوکری کردا تے مینا لاہور چ ۔پر ہفتہ چ اک واری مل کے او سبھ دوریاں مٹا دیندے۔ مینا دا اک پت سی ۔آگے اونھے کوئی نہ جمیا۔ او سوچدی کہ منافقت چ پیدا کیتے نیانے عورت ناجائز جمدی اے ۔ناصر دا تے کوئی بال ای نئیں سی۔
سو دونویں اپنی کہانی نوں نویں رنگ چ لکھدے رہے۔ہن مینا وی سوہنی کہانی لکھن لگ پئی سی۔شہرت دے نال اس دے نام نال ناصر دا نا م وجن لگ پئیا۔لوکی رنگ برنگیاں گلاں کردے۔پر دونواں نوں کوئی پرواہ نئیں سی۔مینا تے دو سالاں توں لڑجھگڑ کے اپنے میکے بیٹھی سی۔انج اوس نوں ناصر نوں ملن لئی کوئی مسئلہ نہیں سی۔
ایک دن مینا دی ماں نوں تاپ چڑھیا۔ اوس نوں اپنے بچن دی کوئی امید نہ رہی تے اس نے منت ترلا کر کے مینا نوں اس دے سوھرے بھیج دتا ۔جاندے جاندے وی اوہ ناصر نوں ملن آئی تے آکھاں دے نال نال جسماں نے وی بھکھ مٹائی ۔ پنج چھ مہینے بعد مینا فیر لڑ کے ماں دے بوہے آن کھلوئی ۔
اک دن مینا نے ناصر نوں کال کیتی کہ مینوں اتوار نوں فلاں جگہ تے مل ۔ضروری گل کرنی ہے۔آگے ناصر وی بڑے دلار نال بولیا۔میں اج بڑا خوش آں تے اپنی خوشی تینوں مل کے سیلیبریٹ کرنی اے۔
بلکہ تینوں سر پرائز دینا اے۔
اتوار دا انتظار مینا تے ناصر نے بڑی شدت نال کیتا۔روز فون تے اک دوجے نوں ساریاں گلاں کر کے کیہندے ” میں سرپرائز دینا”
مینا کولوں انتظار نئیں ہو رہیا سی بے تابی نال کیہندی
ناصر بھلا نکا جیا اشارہ تے دس۔ اوہنوں لگدا ناصر نے اوہدی نوکری کسے نوں کہہ کے پکی کرا دتی۔
اتوار دے دیہاڑ مینا نے پارلر تو بال بنوائے فیشل کرایا ۔بڑی چمک دمک نال اوہ ناصر دے دسے ہوٹل پہنچی ۔5 منٹ بعد ناصر وی آگیا۔مینا بےقراری نال اوہدے گلے لگ کے رو پئی۔او سوہرے گھر جا کے بڑی مجبوری نال رہ رہی سی۔
ناصر نے اوہدے ہنجو صاف کیتے تے گلے لگاندے بولیا
” مینا میری جان ! میں اپنی خوشی سبھ توں پہلاں تینوں دسنا چاؤندا سی ۔
چل فر ہن دس کیہ خوشخبری اے۔۔۔،؟
“مینا مینوں رب نے جڑواں بال دتے۔”
مینا ایک جھٹکے نال پرے ہٹی تے روندی کمرے چوں دوڑی پچھے مڑ کے وی نہ تکیا۔
ہوٹل دیاں پؤڑھیاں اتردے اس نوں خیال وی نہ رہیا کہ لیڈی ڈاکٹر نے اوسدے ناجائز بچے دا ابارشن کردے پؤڑھیاں چڑھن تے اترن توں منع کیتا سی۔