ناقدرا ۔۔۔ ثمینہ سیـد
نا قدرا
ثمینہ سید
علی حسنین خاندان دا بہت ہی لاڈلا پتر سی۔ تن بھراواں دی کوئی اولاد نہیں سی پر چوتھے دے گھر ویاہ دے پہلے سال اچ علی حسنین پیدا ہویا تے ایہہ سارے لوک پاگل ہو گئے۔ اوہنوں چمدے تے واری صدقے جاندے نہ تھکدے۔ اک سال اچ باراں واری اوس دی سالگرہ مناون دی نویں ریت وی پا لئی۔ فیر وقت، پنڈ دیاں گلیاں چوں چھالاں ماردا شہر نوں ٹر پیا۔ علی ذہین ہون کر کے پڑھا ئی اچ بڑے نمبر چھکدا رہپیا تے اک دن یونیورسٹی نے اوہنوں وظیفہ دے کے اعلی تعلیم واسطے امریکہ بھیجن دا فیصلہ کیتا۔
علی حسنین امریکہ جان دی تیاری اچ خوشی نال نہال سی پر گھر دے سارے وڈھے چھوٹے غم نال نڈھال۔ سبھ نے رو دھو کے آکھ ویکھ لیا کہ ایڈی دور جان نالوں اپنے ملک اچ ای کجھ کر لے پر اوہنوں خبرے اپنے ملک اچ جینا اوکھا لگدا سی۔ اوہ اچی آواز اچ چیخ چیخ کے آکھدا، ” مینوں جان دیو، ایتھے رہیا تے مر جاواں گا۔ تسی تے پنڈ اچ بیٹھے او، ٹاہلی تھلے دھواں دھخا کے، سر جوڑ کے دکھ سکھ کردے او پر ایس ملک دے شہر جنگل بن گئے نیں۔ کسے ویلے وی کوئی آدم خور نکل اوندا اے تے درجناں بندے کھا جاندا اے۔ مینوں جان دیو۔ تہاڈی مہربانی۔ “
علی حسنین نے ماں پیو تایاں چاچیاں اگے ہتھ جوڑے۔
” چل پتر۔ جیوندا وسدا رہو۔ توں باہر نہ وی گیا تے کیہڑا توں پنڈ اچ رہنا اے۔ توں پڑھیا لکھیا تے اسیں چٹے ان پڑھ۔ ” وڈے بھا جی نے فیصلہ سنایا تے باقی سب زباناں دنداں اچ جھپیٹ کے رہ گئے۔ علی نے مڑ کے وی نہ ویکھیا تے اپنا سمیان چکیا تے نکل گیا۔
وقت گزردا گیا۔ رکھاں نے پیلے، ساوے کپڑے بدلے۔ خوشیاں غمیاں بنیاں تے دوڑدیاں رہیاں تے وڈے بھا جی چلانا کر گئے۔ اوس توں بعد تے موت دی خبرے لام ڈوری لگ گئی۔ فیر انج ہویا کہ کچیاں کندھاں نیں چپساں اچ منہ لکا لیا ۔ پنڈ دے گھراں اچ فون۔ ٹی وی۔ کیبل ورگیاں شیواں دے ڈھیر لگ گئے۔ علی حسنین پیسہ بھیجدا پر آپ نہیں سی اوندا، ماں نال گل کرن واسطے اوہنوں لیپ ٹاپ لے دتا۔ نیٹ وی لوا دتا۔ سبھ نال گل بات ہون لگ پئی تے دوری بوہتی دردناک نہ رہی۔ پر ماں دا رون فیر وی نہ تھمیا۔ آکھدی، ” علی حسنین میں تینوں چمنا اے، ہتھ لا کے ، گلے لگ کے ٹھنڈ لینی اے” تے اوہ ہس کے کہندا، ” چھڈو ماں جی۔۔۔مینوں اپنے کول ای سمجھو۔ “
کجھ ہور سال لنگھ گئے تے علی نے امریکہ اچ ای ویاہ وی کر لیا۔ اوہنوں پاکستان دیاں فضاواں اچ پھیلی دہشت گردی توں بہت ڈر لگدا سی۔ موسماں نیں کنے ای رنگ بدلے۔ بچے جوان تے جوان بڈھے ہو گئے۔ علی دے بچے فضہ تے محسن، دادے دادی نال بہت پیار کردے سن ۔ بڑی ضد کر کے پاکستان آ گئے۔ اماں تے ابا جی تے پوتے پوتی نوں سینے لا لا کے رجدے ای پئے نہیں سن۔ بچیاں دی ماں نال آئی سی تے تنوں رل کے پنڈ پھردے تے رج موجاں کر دے۔ فطرت دے رنگاں اچ نہال۔
اک شام علی دا فون آیا۔ سکائپ تے۔ بے حس تے اور ہمیش توں سی پر اج تے اوہدی جان اپنے بچیاں وچ اٹکی سی۔ ماں جی نال گل گھٹ ہی ہوندی کہ اوہ روندا بوہتی تے بولدی تھوڑا سی۔
” فضا تے محسن کتھے نیں ماں جی ؟ ” اوس پچھیا
” توں کدوں اونا اے۔ “ماں نے رو کے پچھیا۔
بولیا۔ ” کیوں میں کیوں اونا اے۔ کیہہ ہویا میرے بچیاں نوں، کتھے نیں۔ میری گل کراو اوہناں نال۔۔۔فضہ۔ محسن ۔۔۔ ” اوہ آوازاں دین لگ پیا تے ماں دا رونا رک گیا۔ حیران پریشان ہو کے پتر دی تڑپ ویکھن لگ پئی۔
” کجھ نہیں ہویا ۔ ستے خیراں نیں۔ تیرے بچے با لکل محفوظ نیں۔ علی حسنین میں روندی ایس گلوں آں کہ میرا بچہ گواچ گیا سی پر اج پتہ لگیا اے اوہ گواچا نہیں۔ اپنی مرضی نال ایتھوں بھجیا اے۔ ناقدرا۔ ڈرپوک۔ ” ماں نے جھریاں بھرے چہرے توں پسینہ پونجھیا۔
” اوہ چھڈو جی۔ ماں جی۔ تسی تے ڈرا ای دتا۔ ” علی وی اپنیاں بھجیاں اکھاں صاف کر کے بولیا۔ ایسے ویلے ای فضہ تے محسن وی آ گئے۔ پیو نال گلاں کرن لگ پئے۔ علی حسن اولاد نال گل گل تے فدا ہو رھیا سی۔ بیوی نوں چھیتی واپس اون دی تاکید کردیاں اوس اک وار وی ماں تے اوہدے پچھے کھلوتے اپنے باپ ول اک جھات وی نہیں پائی۔