پنجانگلہ ۔۔۔ ثمینہ سید

پنجانگلہ

ثمینہ سید

سارا پیار، ساری محبت ایس پنجانگلے وچ ای آن وڑی سی تے ایس پنجانگلے نیں ہی ڈاہڈا اوکھا وی کیتا سی۔

سکینہ، جدوں ، سیکیوریٹی گارڈ سمیع دے گھر اوہدی سوانی بن کے آئی تے سمیع نے اوہنوں منہ وکھالی اچ اک ہولی جیہی انگوٹھی پائی۔ دھی غریب دی ہووے یاں امیر دی، جوانی آوے تے جسم چغلی کھان لگ پیندا اے۔ غریبی اچ پلی سکینہ کجھ بہتی جوان ای لگ رہی سی تے پہلی رات ہی سمیع نوں انج لگیا  پئی اوہ کوئی حور پری ویاہ لیایا اے۔ خبرے کسے نشے اچ بولدا رہیا، ” سکینہ توں ایڈی سوہنی ایں کہ جے میں چوکھا پڑھیا لکھیا ہوندا تے تیری تعریف اچ شعر لکھدا۔ تینوں دیوی بنا کے رکھدا تے پیر زمین تے نہ پان دیندا۔ تے میرا دل کردا اے تینوں زیور نال سجا دیاں۔ “

سمیع دیاں گلاں نال سکینہ دے وجود اچ اک نویکلی جیہی تریلی آئی تے اوس اپنا مومی بدن سمیع دے وجود اچ اتار دتا۔ سمیع اوہدی تعریف اچ پتہ نہیں کیہہ کجھ آکھدا رہیا تے سکینہ تے  ان مل ہوں دی مستی چھا گئی تے ایسے مستی اچ اوہ آکھ بیٹھی ، ” چوکھا زیور نہیں چاہی دا مینوں۔۔۔ بس اک پنجانگلہ بنوا دیو۔۔۔ منہ وکھالی اچ مندری تے ہر کوئی اپنی بڈھی نوں دیندا اے۔ “

جوان وجوداں اتے قربت تے پیار دی مستی ساری رات چھائی رہی تے ایسے بد مستی اچ سمیع نے وعدہ کر لیا کہ پنجانگلہ ضرور بنوا کے دے گاَ ۔

دن رات بڑے سکون اچ لنگھن لگ پئے۔ سمیع اکثر اے شعر گاوندا رہندا

تیرے روپ سروپ توں صدقے پھل کلیاں پیاں جاون

تیرے سانوے آن نوں ترسن کوہ قاف دیاں پریاں

اوس نے ایس شعر نوں اینی کو واری گایا کہ سکینہ نوں زبانی یاد ہو گیا ۔ بلکہ سمیع گھر نہ وی ہوندا تے سکینہ دے کن اچ اوہدی اواز پیندی رہندی۔ پیار، دونہاں اچ گوڑھا ہوندا گیا۔ سکینہ ، نکھری، نتھری روز نہاندی، متوالی ٹور ٹردی نے سمیع دا سارا گھر سنبھال لیا۔ اٹھ جی، گھر دے، اٹھدے بیٹھدے دعاواں دیندے۔ سمیع دے ماں پیو، تن بھیناں تے تن بھراواں دی ذمہ داری وی کلے سمیع تے ہی سی کہ ابا تے دو سالاں توں معذور گھر منجی نال منجی سی۔ سکینہ دی سس وی گھر دے کم کاج کردی رہندی تے اپنے بندے کولوں گالہاں وی کھاندی۔ دونہاں دی لڑائی بھڑائی نیں گھر اچ واہ واہ رونق لائی ہوئی سی۔ سکینہ سس ول ویکھدی تے سوچدی، ” اسیں تاں بس دو بال ہی جماں گے تاں جے ساڈی محبت ایہو جیہی روندی دھوندی نہ بنے۔ تازہ رہوے تے اک دوجے دیاں اکھاں چ پیار صاف نظر آئے، کوئی جالا نہ آوے۔ ” سکینہ نے باری دے شیشے توں جالا صاف کردیاں سوچیا تے فیر باری دے پٹ کھول کے باہر ہندی بارش اچ ہتھاں دی بک بنا کے پانی کٹھا کیتا تے بک بھر کے منہ دھو لیا۔ اوہ باری ساہمنے کھلوتی سمیع نوں سوچ رہی سی۔ سوچ رہی سی کہ سمیع دے ہتھاں اچ ہتھ دے کے کدھرے دور دراز نکل جائے جتھے بس اوہ دونویں ہی ہوون۔اپنا گھر ہووے۔ اپنی تھاں۔ایہہ خواب سکینہ نوں ہمت دیندا تے اوس لوکاں دے کپڑے سینےتے نالے پراندے اننے شروع کر دتے۔ زندگی کجھ سوکھی ہوئی۔ سس تے سوہرا دعاواں دیندے نہیں تھکدے سن۔ سکینہ نیں سوہرے نوں اک سروتہ منگوا دتا کہ منجے تے پیا پیا سپاریاں کترے تے فیر پان شاپ تے بھیج دیوے۔ اپنی محنت دی کمائی نال اوس اک سستا جیہا موبایئل وی لے لیا تے جدوں بہتی اداس ہندی تے سمیع نال مٹھیاں مٹھیاں گلاں کردی۔ اوہ تے یاد نہ کراندی پر سمیع نوں پنجانگلے والی گل نہ بھلدی تے اوہ اپنا وعدہ دوہراندا رہندا۔

سمیع، کم کاج کردی، خوش خوش پھردی سکینہ ول ویخدا تے حیران ہوندا پئی عورت تے اوہدی ماں وی اے جس نے ساری زندگی بال جمن تےابے نال لڑائی لڑن چ گزار دتی اے۔ ایہہ کیہو جئی عورت اے ناں کجھ فرمائش کردی نہ گلہ کردی ، ہسدی بولدی، محنت کردی، بنی سنوری رہندی اے۔ جدوں اوہ ہسدی ہسدی اپنا شریر سمیع دے سینے تے رکھدی تے آکھدی، ” میرے گھبرو سایئں، تیرے پیار مینوں مست کر چھوڑیا اے۔ ” ایہہ گل سن کے سمیع نوں پنجانگلے والا وعدہ ہور زور دی یاد اوندا تے اوہ سکینہ نوں اپنیاں بانہواں دے کلاوے اچ لے کے اپنا وعدہ دوہراندا۔ اک دن ایسے طرحاں اوہ دونویں کٹھے بیٹھے سن، سمیع نے پنجانگلے دی گل کرنی چاہی تے سکینہ اوسدا ہتھ پھڑ کے اپنے ڈھڈ تے رکھیا تے آکھیا کہ پنجانگلے دی گل اپنی جگہ پر ہن ایہدی فکر کرنی اے۔ سمیع چھال مار کے سدھا ہو بیٹھا تے سارے گھر نوں خبر دے کے فیر سکینہ دے گوڈے نال آ لگا۔

“بس، سمیع جی۔ ایہہ چاء ختم کرو تے ڈیوٹی تے جاو، لگدا اے دیر ہو رہی اے تہانوں۔ ” سکینہ بولی

سمیع باہر نکلیا تے دفتر جان والے سارے رستے بند سن۔ ویکھ رہیا سی کہ کدھروں رستہ بنے تے اوہدے دفتر دا بابو افضل سکوٹر تے اوندا نظر آیا۔ اوس دسیا کہ کسے وڈھے شاپنگ مال اندر دھماکہ ہویا اے تے بڑے بندے زخمی ہوئے تے مارے وی گئے نیں تاں کر کے راہ بند نیں۔ دوہاں کوشش کیتی کہ کوئی راہ لبھے پر راہ صرف دھماکے ول جان نوں کھلا سی کہ ایمولینساں اودھر نس رہیاں سن۔ افضل ساری گل دی اطلاع فون کر کے اپنے دفتر دتی تے ایہہ وی دسیا کہ سمیع اوسدے نال اے۔ رستے کھلدے نیں تے اوندے ہاں۔ فیر اوس سمیع ول ویکھیا تے بولیا

” آ یار۔ بہہ جا سکوٹر تے۔ ذرا حادثے آلی تھاں تے چلیئے۔ کیہہ پتہ کسے نوں ساڈی مدد دی لوڑ ہووے۔ “

کجھ دیر پہلاں ہی بنے ایس شاپنگ مال دی تے اٹ نال اٹ وج گئی سی۔ زمین تے زخمی تے موئے لوک پئے سن۔ کئی رضاکار تے پولیس دے جوان اوہناں نوں چک کے ایمبو لینساں اچ پا رہے سن۔ افضل تے سمیع وی اگاں ودھے تے ویکھیا کہ کجھ لٹیرے، رضاکاراں دے بھیس اچ بی بیاں دے زیور غیب کر رہے سن تے کجھ مریاں ہویاں دے بٹوے اوہناں دے کھیسے چوں کڈھ کے اپنے کھیسے اچ لکا رہے سن۔ افضل ایس بھیڑ اچ کدھرے اگے جا چکیا سی۔ اوس نوں لبھدیاں لبھدیاں سمیع نوں ٹھیڈا لگیا تے اوس تھلے ویکھیا۔ اک زنانی دی کٹی ہوئی بانہہ سی جدھے ہتھ تے خون اچ ڈبیا پنجانگلہ نظر آ رہیا سی۔ ویاہ دی پہلی رات توں لے کے اج دوپہر تک دیاں ساریاں گلاں اوہدے دماغ اچ رل کے جلی پان لگ پیاں تے اوس نظراں بچا کے پنجانگلہ لاش توں الگ کیتا تے جیب اچ رکھ لیا۔ اوہدا سارا وجود کنب رہیا سی۔ بار بار اوہدا ہتھ اوس جیب ول جاندا تے اوہ اک پاسے ہو کے کھلو گیا۔ اوہ کنی دیر اوتھے کھلوتا رہیا ۔ افضل لوکاں دی خدمت کر کے تے اپنیاں جیباں بھر کے آیا تے سمیع نوں سکوٹر تے بٹھا کے ٹر پیا۔ جیب تے ہتھ مار کے بولیا، ” تیرا وی حصہ ہے وے سمیع ایس مال اچ۔ یار میں ناں لیندا تے پلس والیاں غیب کر دینا سی۔ نالے مرے ہوئے لوکاں نوں ہن ایناں شیواں دی کیہہ لوڑ۔ ” سمیع تے آپ اپنی حرکت تھلے آیا پیا سی، اوہ کجھ نہ بولیا۔ افضل بولدا رہیا پر اوہ سکوٹر دے رولے اچ ایہو ای سوچدا رہیا کہ ڈبل ڈیوٹی دے کے وی اوہ کدی ایس قابل نہیں سی ہو سکدا کہ ایڈا قیمتی زیور بنوا سکدا۔

” واہ میں صدقے ”  چمکاں ماردا، لشکدا نگر سونے دا پنجانگلہ ویخ کے سکینہ دے منہ چوں نکلیا۔” بہت ہی سونا اے۔ بہت ای۔  سمیع اپنے ہتھاں نال پوا دے ناں مینوں۔ ” اوس آکھیا تے سمیع نے کمبدے ہتھاں نال پنجانگلہ اودے ہتھ تے پوا دتا۔ ” ہائے کڈھا سوہنا لگیا اے” سکینہ نے خوشی دے مارے سمیع دا منہ چم لیا۔ ” ضرور قرض لیا ہونا اے یا قسطاں کیتیاں نیں توں ۔ کئی سال قرضہ لاہندا رہویں ا ، پر میں ایس ویلے سوال جواب کر کے رنگ اچ بھنگ نہیں پانا، میں تے کدی یاد وی نہیں سی کرایا پر توں یاد رکھیا” سکینہ نے گوڑھے پیار نال سمیع ول تکیا تے فیر سارے گھر نوں پنجانگلہ وکھان اٹھ دوڑی۔ رات آئی تے اوہ روز نالوں ودھ تیار ہو کے سرخی پوڈر لا کے سمیع دیاں باہنواں وچ ڈول گئی۔ پر سمیع تے کدھرے ہور ای سی۔ جرم دا احساس اوہنوں ساہ نہیں سی پیا لین دیندا۔سکینہ نے پنجانگلے والی بانہہ سمیع دے مونڈھے تے رکھی تے سمیع نوں انج لگیا کہ وڈھی ٹکی بانہہ نے اوہنوں ڈنگ لیا اے۔ اوہ اٹھ کے بہہ گیا تے سکینہ دے پچھن تے پانی پین دا بہانہ کر کے کمرے چوں باہر نکل آیا۔ عجیب حالت سی سمیع دی۔ اوس دن توں بعد سکون غیب سی۔ ستا پیا وی اٹھ جاندا تے کٹی ہوئی بانہہ اوہدیاں نظراں ساہمنے آن  کھلوندی۔ اک دن نہ رہ سکیا تے بول اٹھیا، ” توں کیہہ ہر ویلے ایہہ پنجانگلہ ٹکائی رکھنی ایں۔ کدی لاہ وی چھڈیا کر۔ “

 ہر گزردا دن سمیع واسطے اوکھا ہوندا جا رہیا سی۔ نوبت ایتھوں تک اپڑ گئی کہ سکینہ پنجانگلہ پایا ہوندا تے اوہ اودے نال سوں وی نہ سکدا۔ بہانے کردا، نیندر پوری نہ ہون دے، کم چوکھا ہون دے۔ سکینہ اوہدے سرہانے سدھے کر کے بتی بجھاندی تے آپ صوفے تے جا سوندی۔فیر کا کا آ گیا۔ سکینہ دا پہلا پہلا بچہ سی۔ اوہ اودی ٹہل سیوا اچ اینی کو رجھ گئی کہ کئی مہینے سمیع ول اوہ دھیان نہ رہیا جو پہلاں سی۔ پر اوہنوں اے ضرور محسوس ہویا کہ سمیع نوں کوئی روگ لگ گیا اے۔ اک دن کاکے نوں ددھ پیا کے سواں کے سمیع کول آ بیٹھی تے بولی، ” دس مینوں تینوں کیہہ روگ لگا اے۔ جے پنجانگلے دے قرضے دی گل اے تے ہنے ویچ آ تے قرضہ واپس کر۔ جے کوئی بیماری اے تے کل ہی ڈاکٹر نوں مل پر انج اداس نہ رہ۔ سک کے ہڈیاں بن دا جا رہیاں ایں۔ “

” نہیں۔ بس توں ایس پنجانگلے نوں لاہ کے رکھ دے۔ کجھ چر بعد پا لیئں۔ ” سمیع آکھیا۔

” ایہہ تے سرکار ہن مر کے ای لتھے گا تے اوہ وی توں اتاریں گا میری موئی دی لاش ۔۔۔۔۔۔: سکینہ دی گل پوری ہون توں پہلاں ای سمیع نے اوہدے منہ تے ہتھ رکھیا تے ڈھاراں مار کے رون لگ پیا۔

” لاہ دینی آں ۔ پر ہویا کیہہ ۔ کجھ مینوں وی دس۔ سچ کیہہ اے۔ ؟ چوری کیتا ای پنجانگلہ یا کھویا ای کسے کولوں بندوق وکھا کے۔۔۔۔”

سمیع نے دھماکے والے دن دی ساری واردات الف توں لے کے ے تک سنا دتی پر سکینہ نے اکو گل سنی ،

 ” لاش دی بانہہ چوں لاہ کے لیایا سی “

سمیع دا وجود اوہنوں زہری سپ لگیا تے اوہدا پنڈا نیل و نیل ہو گیا۔ اوس پنجانگلہ اتاریا تے گھر دے مگرلے ویڑے دی کیاری نال پنجانگلے دی قبر کھودی۔ اوہدھے اتھرو قبر دی مٹی نرم کردے رہے۔ پنجانگلے نوں مٹی تھلے دب کے اوہ کمرے اچ آئی تے آکھن لگی،

” سمیع جی۔ خوشیاں مان ہوندیاں نیں، روگ یا عذاب نہیں۔ اج کاکے دی ماں ایتھے رہ گئی اے تے سکینہ مر گئی اے۔”

ایہہ آکھ کے اوس اپنا منجی بسترا کمرے اچوں باہر کڈھ لیا ہمیشہ واسطے۔