مینہ، بوہے تے باریاں

(زبیر احمد)

  مینہ پیا ہیندا اے تے باری لاگے بیٹھا میں
چھتاں، چوباریاں، پرچھتیاں، کندھاں تے پرنالیاں راہیں پانی ڈگدا پیا اے، وگدا پیا اے۔ ڈگی جاندا اے، وگی جاندا اے، ڈگی ای جاندا اے۔ دھوئی جاندا ای ساڈا گلی، مٹی، غار، ککھّ تے سبھے جاندا ای روڑی۔ منڈیاں دے لکّ-لکّ تیک پانی ہو گیا ہونا۔ ایس وڈے بازار محلے دا۔ منڈیر اتھے نہاؤندا ہونا اے تے وچّ پانی پلانگھاں مار-مار کے اک دوجے اتے سٹدے ہونا اے۔ پہلی کوٹھی دے اشرف صاحب کہندے نے- اس غار گلے پانی وچّ نہاؤن نال پھوڑے پھمنیاں نکلدے نے پر ہنیفا برف اعلیٰ کہندا اے مردے نے۔
    
ایہہ گلاں ہن پرانیاں نہیں ہو گئیاں ہوئیاں؟ نہ وڈے بازار پانی کھڑھا ہندا اے نہ منڈے نہاؤندے نے۔ نواں سیورج جو پایا گیا اے وڈے بازار۔ ساڈا پرنالہ نویں وزیرے اعظم دے ہلکے وچّ جو آ گیا ہویا اے۔
    
گھر ساڈے دے پرنالے ‘چوں مٹی رنگا توڑی رلیا پانی ڈگّ جاندا اے تے ساڈا کوٹھا کھری جاندا اے۔ چنتا لگّ پئی اے مینوں۔ مینوں ای چھڈنا پینا اے کوٹھا مڑ۔ ٹبر ساڈے نوں کمیں لا دینا اے۔ چاچی تے آپ دے گتاں کر پراہنیاں وانگ پلنگھ اتے جا بہنا اے۔

وڈے ساند توں صیقل پچھے میں توڑی دی بوری لیاساں۔ جے صیقل سدھی کراں تے بوری اک پاسے الر جاندی اے تے جے بوری نوں ساواں کراں تاں صیقل سدھی نہیں رہندی۔ پھیر اصغر گجر کیاں توں گوہا-دابڑا وی چکّ کے لیاؤنا پینا اے۔ اس ہمیشاں میرے وجود توں زیادہ بھر دینا اے تے اتوں مارنیاں ہن گلاں۔ میتھوں چکیا نہیں جانا۔ گڑھ آلے چیکنی مٹی دیاں دو-تنّ گٹھاں لاہ جانیاں نے۔ گلی وچّ ای مٹی وچّ گوہا تے توڑی رلا کے تے وچکار پانی دی تھاں بنا کے کچھے پا کے جد ایس گلی مٹی اتے نچانگے تے پھیر بھلّ جاوانگے سبھے کجھ۔ باری دی جھاتی وچوں، ساڈا تماشہ ویکھسی چاچی۔

وڈی بھین میری تے ہا سارا کوٹھا لپن گئیاں ‘تے چاچی سیالاں وچّ ستھرنے کوٹھے اتے منجی ڈاہ کے دھپّ سیکیگی تے دو-دو گتاں کریگی پر میں ہن وڈا ہو گیااں تے کوئی کم نہیں آکھدی چاچی۔ پر نکے بھراواں چھاچھی تے کاچھی نوں اجے وی سارا کم کرنا پیندا اے۔ کاچھی پردیس ٹر گیا ہویا اے کدے دا۔ کدے گھلیا ہوناں ایں پئی کاچھی وی کدی پردیس ٹر جاویگا، گوریاں دے دیس وچّ۔ پر چاچی دے دوویں پتر وی تاں امریکہ ٹر گئے نے۔ اوہ آپے وی ہن اتھے ای رہندی اے۔ کئی بندیاں میتھوں پچھیا پئی کی گلّ ہوئی، پئی چاچی تیتھوں کم لینا تے کلام کرنا چھڈّ دتا۔ میرے اندر وی ستاراں ورھیاں دی کوڑ سی چاچے چاچی نال۔ پیو دے پورے ہوون مگروں اساڈا چاچے نال ای رہنا ہویا۔ میں کوڑ پالدا تے سڑدا-بلدا رہا۔ میں دسّ ای دیناں- میں نہ چاچی نال لڑیا نہ بدکلامی کیتی۔ بس چپّ کرکے اس دیاں اکھاں وچّ اکھاں پا کے تکیا سی۔ چاچی ماں نال ویہڑے وچّ لڑدی پئی سی، میں اتلی باری وچّ کھلوتا ساں۔ اینویں میری چپّ دی تکنی دا پرچھانواں اوہدیاں اکھاں اتوں لنگھیا۔ اوہنے کوڑ نال اتلی نظرے تکیا، ‘‘توں کی آنے ٹڈے تکدا پیاں ایں؟” پہلوں کدے اکھ نہیں سی چکی۔ اکو چپّ دے پل وچّ ڈر دے ستاراں ورھیاں اتے میں پٹھے پیریں پینڈا کیتا تے اکھ نہ جھمکی۔ جد میں نہ ہلیا تے چاچی ہنکار نال سر مار کے، ‘‘ہو” آکھ کے کمرے وڑھ گئی۔ اوہنوں کی پتہ پیراں توں میں کمب رہا ساں۔
    
اوہ دن توں لے- مڑ اس نہ مینوں کوئی کم کیہا، نہ سلام کیتا۔ تیہہ پینتی ورھے ہو گئے نے جدی گھر وکیاں، پرانا محلہ چھڈیاں، پر کوڑ نہ مکی۔ کامریڈ بالی مونوں متّ دیندا ہندا سی- کوڑ نوں پٹھا کر کے، تیرا دکھ مکّ جاویگا۔ چاچی ولے پیار نال تکّ۔ چنگی متّ دیندا سی۔ پتہ نہیں، پر چاچی نے کنا جیونا اے۔ ہر وار امریکہ توں آؤندی اے تے پہلے توں ودھ ولّ ہندی اے، جیوی جاندی اے۔ جیوی جاندی اے، مینہہ پئی جاندا اے تے میں باری توں تکی جاناں۔
    
ساہمنے باجی نسیم دا گھر اے تے جھاتی سدھی گلی توں پار اوہناں دے ویہڑے پیندی اے۔ ہنے-ہنے باجی نسیم دی دھریک وانگ ودھدی جوان ہندی دی کوٹھے اتوں سکنے پائے کپڑے لاہ کے گئی اے تاں ماں اوہدی پچھے-پچھے آئی اے۔ ماں اوہدی نوں پتہ اے میں باری کول کھلا آں۔ ماں اوہدی نوں ہر ویلے پتہ ہندا اے، بس اوہدی دھی نوں پتہ نہیں ہندا۔ پچھے میں اپنے گھر دے بوہے اگے پیشاب کردا پیا ساں۔ جد میں کھلو کے نالا بندا پیا ساں تے باجی نسیم اپنے بوہے اگے کھلوتی سی۔ ناساں پھڑکا کے آکھن لگی، ‘‘توں خیر نال وڈا ہو گیا ایں۔ روٹی نوں چھوچھی تے نہیں نہ کہندا۔ گھر اندر پیشاب کریا کر۔”
     
میں حیران بٹ-بٹ اوہدا منہ تکی گیا۔ باجی نسیم دیاں اکھاں کنیاں موٹیاں تے کالیاں شاہ سن۔ کنے ورھے توں اوہدا بندہ کسے عرب ملک وچّ اے۔ ہر ورھے آؤندا اے تے اوہنوں اک بال دے جاندا اے۔ اک-دوک ورھے پہلاں تے باجی نسیم میتھوں گھر دا سودا منگواؤندی ہندی سی تے ہن ٹڈن لگّ پئی اے آنے۔ پر میں تاں نہ اوہنوں ویکھدا آں تے نہ اوہدی جوان ہندی دھی نوں۔ اوہناں دا گھر ای ساڈے ساہمنے اے تے جھاتی سدھی اوہناں دے گھر پیندی اے۔ نالے اوہدی دھی تاں کسے نوں وی نہیں ویکھدی۔ اوہنوں ای سارے ویکھدے نے تے آپوں تاں بسّ شیشہ ای ویکھدی رہندی اے، سگوں شیشہ ای اوہنوں ویکھدا رہندا اے۔ دوویں ماواں-دھیانں دے وال کنے ملدے نے۔ سہرا باجی نسیم دا ہر ایتوار نوں ویہڑے بہہ کے سر نوں خزا لاؤندا رہندا اے جاں پھیر پرانی صیقل دھوندا رہندا اے۔ ہر دوجے چوتھے مہینے کالے رنگ دی نکی ڈبی لیا کے صیقل نوں رنگ کردا رہندا اے۔ کنی اچی صیقل اے۔ پتہ نہیں کھورے کہڑے ویلیاں دی اے۔ منڈے چھیڑاں کردے نے- ‘پہلی وڈی لام دی اے۔’ سنیا اس تنّ ویاہ کیتے پر ہن تاں اک وی اوہدے نال نہیں۔
    
باجی نسیم ہن پتہ نہیں کتھے اے۔ اچنچیت اوہناں گھر چھڈّ دتا۔ کہندے اوہ کرائے اتے سن تے مکدما چلدا پیا سی۔ نویں آئے کون نے؟
    
مینہہ پئی جاندا اے تے باری کول بیٹھا۔ باجی نسیم دے بوہے اگے پانی کھلو جانا اے۔ شریف ہٹی آلے دے کول وی۔ گجراں دے واڑے وی تے اوہ اپنیاں مجھاں گلی وچّ چونگے۔ ماسی دے ویہڑے وی پانی بھر جانا اے تے راتیں اتھوں ڈڈوآں دیاں ‘وعظاں آنیاں نے۔ کہندے- ماسی دے سر دا سائیں فقیر ہو گیا سی۔ کجھ سناؤندے- اساں فلانے تھاں بھکھیا منگدے تکیا۔ کجھ آکھدے- نشے کردا اے تے مزارعاں اتے پیا رہندا اے۔ اساں کدی نہ اکھیں ڈٹھا۔ ماسی دے ویہڑے اج دے بوٹے، دھریک تے امروداں دے رکھ نے۔ ماسی ککڑیاں پالیاں ہوئیاں نے تے اوہناں دے آنڈے ویچ گزارا کردی اے۔ بابے شریف نے ہٹی نوں آندے راہ اتے وتھّ نال اٹاں وچھا دتیاں نے۔ بال تاں چھلانگا ماردے، اٹاں پٹدے، پانی نال کھیڈاں کردے ہٹی اپڑ جانے نے پر انکل زمیل صاحب جے سودا لین آئے تے اوہناں کولوں اک اٹّ توں دوجی تائیں پیر ای نہیں پٹیا جانا۔ بالاں کجھ چر اوہناں نوں اڈیکنا اے تے مڑ چھڑپے مار پانی وچوں ترکھے لنگھنا اے تے چھٹاں اوہناں اتے پینیاں نے تے اوہناں گالھاں کڈھنیاں نے، ‘‘کتے دے تخمو” بد دے بیؤ مغرب دی نماز پڑھنی سی میں مسیتے نماز پڑھن ضرور جانا ہندا۔ چھتری خورے انگریزاں دے ویلے دی اے۔ تھاں-تھاں تروپے لگے ہوئے نے۔ بازی نزیم دا سہرا اپنی صیقل تے انکل زمیل صاحب اپنی چھتری توں خلاصی کیوں نہیں کراندے۔
    
مینہہ پے رہا اے تے مینوں پتہ اے ساڈے گھر دے نال کوٹھے اتے سوہنیاں تے اوہدی نکی بھین نہاؤندی ہونی اے۔ پر میں کہڑے بہانے کوٹھے جاواں۔ منجیاں وی لاہ لئیاں ہوئیاں نے تے جے اوہناں دی بھین بشریٰ تکّ لیا تے اس مینہہ دے نال انھیری وی جھلا دینی اے۔ نالے سہنیاں دا کوئی کی کرے، اک نال ٹکے تاں گلّ اے۔ جہڑے منڈے کول چار چھلڑ نے، دو چار پینیاں نے، ناطہ دھوتا رہندا اے، کالی عینک لاؤندا اے، اوہ ای اوہنوں چنگا لگنا اے۔ بشرا نوں ویکھو- ویاہ توں پہلاں کسی نوں وی اس منہ نہ لایا۔ بھاویں اوہ وی سوہنی ای سی۔ سوہنے ای ہندے نے کشمیری۔ ویاہ دا کنا چاء سی اس نوں۔ مری جاندی سی۔ ویاہ ہویا، نباہ نہ ہویا۔ چھویں مہینے توں۔
    
منہ پھٹّ سی اوہ ہمیشاں توں ای۔ ہن جھیڑے کردی رہندی اے، سارا دن۔ ہر پھیری آلے نال اوہدی لڑائی۔ بازار وچّ ہر ہٹی آلے نال اوہدی خرخش۔ ساڈے اوہ گوانڈھی نہیں، کندھ نال کندھ سانجھی اے۔ گرمیاں دے وچّ اوہناں دے گھر جانا تے اوہناں دی ماں گل وچّ بنا قمیض دے ململ دی چنی نوں گلہ کرکے پنڈے اتے لیا ہندا اے۔ کشمیری کھلھے-ڈلھ ہندے نے۔ گلی دے منڈے کہندے- جوان بھین بھرا اک دوجے دے ساہمنے بنا شرم توں کپڑے بدل لیندے نے۔ کئی وار سوچنا، ربّ کرے کوئی، بشریٰ نوں دسّ ای دیوو، پئی توں اجے وی سوہنی ایں۔ سارے گھر دا کم اہنیں سامبھیا ہویا اے تے ہر اک نال چھنجدی-کھجھدی تے کھہندی رہندی اے تے جھیڑا کری جاندی اے، کری جاندی اے۔
    
کہنے دسیا سی بشریٰ دا دوجا ویاہ ہو گیا اے، کھورے ہن کس حالَ وچّ اے۔ کنے ای ورھے ہو گئے نے۔ کوئی خیر خبر نہیں ملی۔ میرا وی پھیرا نہیں لگا۔
    
مینہہ اجے وی پیندا پیا اے تے کویت عالی بھجدی ساہمنیوں لنگھی اے۔ حاجی نسیم کیاں دے پچھواڑے کویت عالی دا گھر اے۔ اوہدا اکو اک پتر اے تے اوہ کویت اے۔ وڈا سارا گھر تے اوہ ‘کلی۔ نوکر وی کوئی نہیں رکھیا ہویا سو۔ پچھوں کسے پنڈ دی اے۔ کدی کدار کوئی بندہ زنانی آؤندے نے تے کجھ دن رہِ کے مڑ جاندے نے۔ کویت عالی دے اکلے پتر دا اجے ویاہ نہیں ہویا۔ کئی ورھیاں توں ساک لبھدی پئی اے۔ ہر ورھے اوہدا پتر آؤندا اے تے ویاہ کیتے بنا پرط جاندا ایکسے ولّ کویت والی دا گھر بند ہندا سی۔ ہندواں دے ویلے دا پرانا گھر تے کہندے نے پئی ایتھے بھوتاں دا ڈیرہ اے۔ بسنت اتے اوہناں دے گھر گڈیاں ڈگدیاں پر جیرا نہیں سی ہندا کسے دا لٹن دا۔ اک دن کویت عالی ٹانگے اتے آئی تے گھریں چانھن ہویا۔ جد اس دسیا پئی میرا پتر کویت اے تے اوہدا ویاہ کرنا اے تے کنیاں ای جوان کڑیاں دیاں ماواں اوہدی سیوا وچّ رجھّ گئیاں۔ پر جد تنّ-چارن ورھے اوہدے پتر کسے نال وی ویاہ نہ کیتا تے زنانیاں اوہنوں منہ لانا ای بند کر دتا تے سو-سو گلاں کرن لگّ پئیاں۔ مونوں پتہ اے اج کویت عالی گڑ آلے چول جاں پوڑے پکائیگی تے ساڈے گھر ضرور لے کے آئیگی، سہیلڑی جو اے اوہ ماں میری دی۔ دوویں ہر جمرات نوں سویل-سویلے ہتھ وچّ تسبیاں پھڑھ کے چٹیاں چنیاں منہ دے دنداں وچّ دے کے ‘اﷲ ہو، الھا ہو” کردیاں داتا صاحب پیدل جاندیاں نے۔
    
کنے ہی ورھے کویت عالی دا پتر رہا تے پھر مڑ کدے نہ آیا۔ کنے ای ورھے ہو گئے ہوئے ہین کویت عالی نوں گزرے تے ہن پتہ نہیں اوہناں دے گھر کون رہندا اے۔
    
مینہہ پئی ای جاندا اے، پئی ای جاندا اے تے میں باری کول ای بیٹھا آں۔ ہور کی کراں؟
    
نسیم کیاں دے سجے پاسے سید علی حیدر واسطی ہوراں دا گھر اے۔ حیدر واسطی میرے نال کالج وی اے پر اوہدا گروپ دوجا اے۔ حیدر واسطی دے دو وڈے بھرا تے تنّ وڈیاں بھیناں نے۔ پیو اوہدا عالم اے۔ کئی کتاباں لکھیاں، پر ہن کئی ورھیاں توں منجے لگا ہویا اے۔ زنانی اوہدی اوہنوں کئی ورھیاں توں دوائیاں کھوائی جاندی اے، کھوائی جاندی اے پر اوہ ولّ ای نہیں ہو رہا۔ وڈیاں تے بھیناں یونیورسٹیاں تیک پڑیھاں تے نوکریاں کردیاں نے۔ دوویں بھرا وی نوکریاں کردے نے۔ پہلے ساک پسند نہ آئے۔ ہن آؤندا کوئی نہیں۔ لگدا اے، تنے بھیناں رسیاں ہوئیاں نے اپنے آپ توں- ویل توں- بھراواں توں- ماپیاں توں- تے پتہ نہیں کہدے-کہدے کولوں۔ بھرا آکھدے نے جد تیک بھیناں دے ویاہ نہیں ہندے، اساں وی نہیں کرنے۔ بھیناں کدے باری کول نہیں کھلوندیاں، مینہہ نہیں ویہندیاں، کدے ویہڑے نہیں نہاؤندیاں، کسے نال گلّ نہیں کردیاں۔ بسّ اوہناں نوں روہ اے۔ سارے بھین-بھرا نوکریاں کردے جاندے نے، کری جاندے نے تے بڈھے ہوئی جاندے نے، ہوئی جاندے نے۔
    
سید علی حیدر واسطی ہن گھر ڈھاہ کے سارکیٹ پا لئی ہوئی اے۔ دوجے بنیو اوہناں دا گھر بازار نوں جا لگدا اے۔ پر اوہ آپ کتھے نے؟ کدی اگھ-سگھّ نہیں ملی۔ حیدر واسطی وی ن کدی ملیا نہ نظری پیا اے۔
    
مینہہ اجے رکیا نہیں۔ اپنے گھر دی دوجی منزل دی باری توں میں ساہمنے باجی نسیم کیاں توں کھبے پاسے گلی دی نکڑے ریاض ڈاکیئے نوں گھر دی باری کول بیٹھا تکناں واں۔
    
ریاض ڈاکیا کد دا رٹائر ہو گیا اے۔ تھلے گھر کرائے ‘تے چاڑھیا ہویا سو تے اتے دو کمریاں وچّ اوہ کلا رہندا اے۔ اوہ گھر وی اوہنے پندراں ورھیاں پچھوں اٹّ-اٹّ جوڑ کے اساریا اے۔ محلے وچّ کمیٹیاں پا پا کے چار پیسے جوڑدا اے تے گھر اتے لا دیندا اے۔
    
کہندے نے اوہدی زنانی بہت سوہنی سی۔ سرکھا نکّ، سانولا رنگ، مدھرا قد تے پچھا بھارا۔ چار بالاں سنے اوہ خورشید نال ادھل گئی۔ پر نہیں، ادھلی اوہ خورشید نال ای سی پر وصی اوہدے نال نہیں۔ کھرشین نوں تاں اوہنے دھرا بنایا، اپنے پرانے یار تائیں اپڑن لئی۔ خورشید رکشا چلاؤندا سی۔ اک دن ریاض جد نوکری اتے گیا ہویا سی، خورشید بنا بوہا کھڑکائے اوہدے بوہے دا ٹاٹ چکّ کے گھر اندر وڑ گیا۔ ریاض دی زنانی دے رولے دی آواز آئی تے لوکاں خورشید نوں اوہدے گھروں نکل لیندے نوں تکیا۔ خورشید بہت اچا لما گبھرو سی۔ اس نوں ڈکن دا جیرا نہ ہویا کسے دا۔ دو تنّ دناں مگروں انجھ ای ہویا۔ ہندے ہندے دن دہاڑے خورشید ریاض دے گھر جا وڑدا پر اوہدی زنانی دی ‘واج ای نہ آؤندی۔ریاض نوں پتہ لگا تے اس روز گھر آ کے اپنی زنانی دا کٹّ-کٹاپا چا کرنا۔ بالاں دے اچی-اچی رون دا رولا پورے محلے سنیا جانا۔ اخیر اک ہاڑے اوہدی زنانی کھرشیج نال ای نکل گئی۔ اس بال سامبھے اک دو گٹھڑیاں بنھیاں تے سارا سونا-روپیہ ہونجھ-ہانجھ کے خورشید نال رکشے بہہ کے ٹر گئی تے مڑ کدے نہ آئی۔ محلے دے بڈھے بابے اجے وی پرانی ڈٹھی نوں چیتیوں لنگھا کے اوہدے سہپن نوں موہ نال چتاردے نے۔ 
    
کجھ دن مگروں خورشید پرط آیا۔ ریاض اوہدے خلاف پولیس وچّ پہلوں ای خرچہ دتا ہویا سی۔ پر اوہ راتیں ای تھانے توں مڑ آیا۔ اوہدا آکھن سی کہ اوہ مینوں وی چھڈّ کے اپنے ویاہ توں پہلوں دے ای کسے یار نال ٹر گئی اے تے کراچی جا وسی اے۔ زنانی دے جاون دے کجھ دناں مگروں ریاض اپنی زنانی تے بالاں نوں چیتے کر-کر کے روندا۔ اوہنے مڑ ویاہ کرن دے لکھ آہر کیتے پر ویاہ کراؤن آلیاں وچّ وچولیاں اوہنوں لٹّ-پٹّ لے جاندیاں، پر اوہدا ویاہ نہ ہندا۔ سدھڑ تاں اوہ سدا توں سی۔ ریاض ڈاکیئے نوں سارے پرانے محلے دے لوکاں دا پتہ اے۔ چالی سال دی نوکری پچھوں اوہ رٹائر ہویا۔ جد دے سرکار نے گلیاں، محلیاں تے سڑکاں دے ناں بدلے نے ریاض ڈاکیئے نوں اﷲ خانے کم کجھ لبھّ پیا اے۔ اوہنوں ای پرانے محلیاں دے ناں یاد نے۔ سگوں ہر گھر دے اک-اک جی دا پتہ اے۔ پرانے پتیاں اتے جہڑیاں چٹھیاں آؤندیاں نے، نویں ڈاکیئے آ کے اوہدے کولوں ای پچھدے نے۔ ارجن روڈ، شوا جی سٹریٹ، کرشنا گلی۔ ریاض کلا رہندا اے، اوہدے دھولے مہیں تے اوہ بیمار اے۔ جاپدا اے اوہ ویلے توں باہر اے۔ اوہدے لئی نہ ویلا لنگھدا اے نہ گھٹدا اے، سگوں اوہ ویلے توں باہرا ہو کے لنگھدے ویلے نوں تکدا رہندا اے، تکدا رہندا اے۔ کئی ورھیاں توں چپ-چپیتا بیٹھا تکی جاندا اے۔ کیرم بورڈ کھیڈدیاں منڈیاں نوں، باندر کلا کھیڈدیاں نوں- بسنت اتے پتنگاں نوں- باز لگے کبوتراں نوں، گلی وچوں لنگھدی خلقت نوں- مینہہ نوں- اوہ تکی جاندا اے- تکی جاندا اے- تکی جاندا اے۔
    
مینہہ مٹھا ہو گیا اے تے گلی وچّ نہاتی-دھوتیی تارکول دی سڑک وانگ سلیٹی شام لتھّ پئی اے۔
    
جفری آ جاندا تے چنگا سی اوہدے کول سگٹاں دی ڈبی وی ہونی اے۔ سارے یاراں بٹائی سٹال اتے اکٹھے ہونا اے تے روز وانگر راتیں اسیں ترکے گھر آؤنا اے۔ بھادوں دے اخیری مینہہ نے تے امجد صاحب سیال توں اگروں ای چڑ-مڑ کیتا، ادھیاں باہواں والا سویٹر پا کے پانی توں بچدے گڑوی پھڑ کے دودھ لین جاندے پئے نے۔
    
چنگا سی جے جفری آ جاندا۔ دو-تنّ گلیاں چھڈّ کے ای اوہدا گھر اے۔ میں آپے ای نہ پت کراں۔ پر اوہدے پیو نے آکھ دینا اے، پئی اوہ تاں گھر ای نہیں۔ نالے آپ دو گلاں وی مار دینیاں نے۔
    
ہنے باجی نسیم دیاں موٹیاں-موٹیاں کالیاں-سیاہاں اکھاں وانگر رات لتھّ پینی اے۔ رات نوں ترکھی ہوا جھولنی اے تے بوہے باریاں راہیں آؤندے نمے-نمے چانھن وچّ گلی وچّ کھلوتے پانئیاں اتے ہوا پاروں سپّ لہردے جاپنے نے۔ اچیٹ وچّ باری توں تکے ایہہ رنگ کدے وی پھکے نہیں پینے۔ مینہہ، شام تے رات دے-گلی دی اکلی سٹریٹ لائیٹ، چپھیرے تھلے چانھن وچّ بس چپّ ای سنگھنی ہونی اے۔ سید علی حیدر واسطی دے گھر دی بتی کنی ای دیر بلدی رہندی اے تے بصرہ کیاں دے گھروں مٹھیاں-مٹھیاں گلاں کرن دیاں واجاں آؤندیاں رہنا اے۔ ریاض ڈاکیئے دے ریڈیو اتے وجدے پرانے ہندوستانی گانیاں اتے کنیاں کنّ لائے ہوئے نے۔
    
میں یاراں نال ٹی-سٹال اتے چاہ سٹر دے ہونا اے تے تقی تے پروفیسر ایویں ای کسے گلّ اتے اڑ کے ساریاں نوں بور کری جانا اے تے مینوں گلابو ای چیتے آئی جانی اے۔ مینہہ پوے نہ پوے، اساں باری کول ای کھلوتے رہِ جانا اے۔ سوادلی گلّ ایہہ پئی گلابو ہیٹھلی منزل تے رہندی اے تو اوہدے گھر اگے پانی وی نہیں کھلوندا۔ تسیں آکھ سو میں گلابو دا تے دسیا ای نہیں۔ میں ہن گلابو دا کی دساں؟