مادھو ۔۔۔ ثمینہ سید
مادھو
ثمینہ سید
رونقاں زوراں تے سن الہڑ ناریاں پیراں اچ گھنگھرو پاکے مست نچ گا رہیاں سن.پہلی واری کسے کنجری نے تین بچے اکٹھے جمے سن .دو کڑیاں تے اک منڈا .اموجی منہ بنا کے بیٹھی سی.”تیجی وی کڑی ہوجاندی تے وارے نیارے ہوجانے سن.”
“چل امو انج نہ کر .رب دی دین اے میرے جگر دا ٹوٹا.بھولا معصوم جیہا ..مٹی دا مادھو..ویکھو تاں سہی دوواں کڑیاں تو وی سوہنا اے.”
“پر ساڈے کس کم “امو جی نے نک چڑھایا تے ہتھ نال پراں کردتا.تے کڑیاں نوں سرمے شرمے لان لگ پئی. اوس دن توں ہی منڈے دا ناں مادھو پئے گیا سی.
دن لنگدے گئے بچے وڈے ہوندے گئے اوہناں دی ماں زریں بےفکر ہوکر فیر توں نچنا شروع ہوگئی سی.مجرے ہن محفلاں اچ بدل گئے سن.کوٹھیاں تے آن والے امو جی نوں وڈی رقم دے کے کڑی بنا سنوار کے نال لے جاندے .شادی دیاں رونقاں ودھاندے تے شراباں پی کے اوہناں نال عیاشیاں کردے .کڑیاں حالوں بے حال ہو جاندیاں .پر رقم ودھدی جارہیی سی تے کوٹھے دی رونق گھٹدی جارہیی سی.
مادھو کوٹھے دی ہسٹری اچ پہلا بچہ سی جنے پیو دے بارے سوال کیتا”امو جی میرا ابا کتھے وے.کدوں آئے گا؟ کج تے دسو”
ساریاں کڑیاں تے اموجی حریان پریشان ایتھو تک کہ لالو وی منہ تے ہتھ رکھ کے اوہنوں گھور رہیا سی.لالو کسے زمانے لال دین سی.زمینداراں دا لاڈلا پتر اموجی دی الہڑ جوانی دا دیوانہ.امرت کور نے اوہنوں اکو گل کہی “جے بوہت محبت اے میرے بغیر نہیں رہ سکنا اے تے ایتھے ای رہ جا.مینوں وی پہلی وار دل دھڑکن دی واج آئی اے .پر میں بیوقوف نہیں بناں گی .توں ای رکنا اے تاں رک جا”لالو جتھے سی اوتھے ای پتھر ہوگیا .فیر کدی ہلیا ناں کدھرے گیا.
امرت کور امو جی بن گئی .لالو کڑیاں گھیر کے لیاوندا تے دھندا زوراں تے چلن لگ پیا سی.زریں اوہناں دے پیار دی نشانی سی ایسے لئی حوراں ورگی جوان زریں جدوں پیٹ نال ہوگئی تے دوویں نچ نچ کے پاگل ہوگئے .ایک واری وی نہیں سوچیا کہ کون آیا سی تے کیس دن زریں نوں حمل ہویا ہوئے گا.اینی سوچ وچار دا تے رواج ای نہیں سی.او تے بس کوٹھے دیاں رونقاں تے اپنیاں ذاتی کڑیاں جمن دی خوشی اچ خش سن.لالو نوں مادھو نال وی بوہت پیار سی.اوہدی جان سی مادھو اچ.
پرمادھو نے ابے دے بارے سوال کر کے سب نوں پریشان کردتا.لالو نے مادھو نوں بانہواں اچ لے کے گھٹیا تے چم کے بولا “میں ای تیرا ابا .تیری امی دا وی ابا…ایہو جے سوال نہیں کری دے جندے میریے.”
فیر لالو نے سوچیا مادھو نوں باہر دھیانے لاواں.او پھٹے تے لے کے بیہ جاندا .تے آون جان والیاں نال گلاں شلاں کردا رہندا.اک ماسٹر جی نال وی لالو دی چنگی یاری سی.ماسٹر ابراہیم نے لالو نوں مشورہ دتا کہ مادھو نوں پڑھنے پاء دے.
مادھو نوں بستہ ,کتاباں لے کے دتیاں تے لالو اوہنوں سکول چھڈ آیا.سکول دی دنیا ہی ہور سی .صاف ستھرے بچے,مٹھیاں تے من اچ ٹھنڈ پان والیاں گلاں, گھراں دے قصے,بھین بھراواں دیاں شرارتاں دیاں کہانیاں.پر مادھو کول تے کج وی نہیں سی.او تے اپنیاں بھیناں نال بوہت ہی تھوڑا کھیڈدا..بھیناں گانے سندیاں ناچ سیکھ رہیاں سن.آپ وڈیاں ہورہیاں سن تے کپڑے نکے توں نکے.
ماسٹر صاحب دی کڑی ہاجرہ تے بالکل ہی ہور طرح دی کڑی سی.پتلی دبلی جئی لمے چوڑے کپڑے چادر اچ اپنا آپ لپیٹ کے رکھدی,اکھا نیویاں کرکے بیٹھک اچ اپنے ابے نوں چاء پھڑاندی پر مادھو دے تن من اچ گھلدی جاندی.کدی اکھ چک کے وی نہیں ویکھیا سی.پر مادھو گھنٹیاں دے حساب نال سوچدا رہندا .انج دیاں کڑیاں وی ہوندیاں نیں.اپنیاں بھیناں دے لشکدے پنڈے ویکھ کے ہن اوہنوں شرم آون لگ پئی .مچھاں داڑھی وی آن لگ پئی سی.باہر اندر دے لوکی گل تھوڑی وی کردے تے مادھو نوں بوہتی لگن لگ پئی .پر ہاجرہ دی تصویر نظراں توں دل تک لہندی جاندی .کوئی رولا جیہا تن بدن اچ پیندا تے مادھو کلم کلا گھمدا رہندا.گول گول چکراں اچ.
بارہویں دے پرچے دے رہیا سی.کئی سالاں توں اندر وسدی ہاجرہ نال گل کرن دی وی روز ای تیاری کردا .پر ایناں سوکھا کم نہیں سی.
ہاجرہ ماسٹر صاحب نوں چاء دین آئی پر او باہر نکلے ہوئے سن.مادھو اودے آون تے کھلو گیا او چاء رکھ کے پرتن لگی.تے مادھو نے راہ روک کے پچھیا.
“تینوں میں کسے طرح وی نظر نہیں آندا ؟ بیٹھیا ناں کھلوتا؟”
“نہیں…… ابا جی نے دسیا سی… توں بوہت بیبا تے پڑھاکو منڈا اے…… پر کنجراں دے گھروں آیا اے. تینوں ویکھنا وی میرے لئی گناہ ہے.”
مادھو تے مٹی ہوگیا…..بھنجے تھاں لبھدی تے غرق ہوجاندا.او چلی گئی سی .پر مادھو…..
فیر کنے ای سال لنگ گئے او ایدھر نہ آیا مٹی وجود نال مسیت مسیت پھریا.قرآن ,ترجمہ ,تفسیر پڑھ لئی داڑھی ودھا لئی.ایم اے کرلیا.پر اوہدا پلیت وجود پاک نہ ہویا.لالو اوہدےاک اک منٹ دی تبدیلی دا گواہ سی .سمجھاندا وی رہندا کہ عشق عرش و فرش تے لے آندا اے پترا ایہناں رولیاں اچ نہ پیے .پر عشق نے کسے دی سنی اے کدی وی ..نہیں.
لالو پتر دی حالت ویکھ کے اک دن ماسٹر صاحب دے پیری جا پیا.منت ترلا کیتا کہ مادھو نوں گھر جوائی بنا لوو ,کسے نوں ناں دسو ایہ منڈا کون اے.پر اوہدی محبت دی قدر کرلوو.” ماسٹر صاحب نے پیو پتر نوں بوہت ذلیل کروایا تے مسیتے اعلان کروا دتا کہ میاں صاحب ہوراں سچی آکھیااے. “نیچاں دی اشنائی کولوں فیض کسے نہ پایا.ککر تے انگور چڑھایا ہر گچھا زخمایا.میں کنجراں دا منڈا پڑھا لکھا کے ایہدے تے ترس کیتا. ایہ میرے ہی گھر اچ سن لاء کے بہ گیا اے.ایہناں نوں ایتھوں کڈھو.سمان چک کے باہر سٹو.”
مادھو مٹی تے ہو ہی گیا سی بھر کے مک گیا .چپ چپیتے کوٹھڑی اچ پیا رہندا بھیناں ملن آندیاں ,ماں منہ چمدی پر اوہ روگی بن گیا سی.فیر اوہنے سنیا کوٹھے سنجے ہوگئے نیں .گاہک ہن ایتھے نہیں آؤنا چاہندے.اوہدیاں بھیناں پریاں وانگر اڈدیاں پھردیاں نیں تے ہن شہر دے وڈے علاقے اچ وڈی کوٹھی اچ جان لگیاں نیں.
“میں اوتھے کیہ کراں گا؟”
“ایس گلی اچوں تے ہاجرہ دی خشبو اوندی اے”
دنے راتیں ڈگا رہندا بس ایہو ای سوچدا.فیر لالو نے دسیا “کل شفٹنگ اے پتر.توں وی سمان بنھ لے..جدے واسطے توں اگے نہیں ودھ رہیا اوہ چلی گئی اے.نکاح کر کے اوہنوں ٹور دتا ماسٹر صاحب نے.وڈے امام مسجد صاحب دے پتر نال ویاہ ہویا اے حاجرہ دا.”
“ہاں ابا پاکاں دے ناطے پاکاں نال .کون پلیتی پھکے.”چل فیر ابا تسی جاؤ ڈیفنس .پر میری قبر تے آنا.بھیناں تے اماں نوں وی وقت ملے تے لے آویں کدے کدائیں.”
“پر وقت کتھوں ملنا اوہ تاں اگے ودھ رہیاں نیں.عیاشیاں,سٹیج,ڈرامے,فلماں تے فیر وی پلیتی نوں گل کسے نیئں پانا.مٹی وجود نے سونا نہیں بننا “
لالو ڈر گیا تے بھجیا کہ زریں تے کڑیاں نوں بلاوے.پر گھر اچ کوئی وی نہیں سی.
“ہائے او رباکیہ کراں .میں مادھو نوں کیوں پڑھایا اوہنوں اپنے ورگا بنا لیندا. تیتر بٹیر بن گیا میرا پتر .کدھرے وی نہیں جڑ سکدا” اوسر پٹدا مادھو دی کوٹھڑی اچ پرتیا پر مادھو کدھرے وی نہیں سی…………..