نواں سویرا ۔۔۔ علی زریون

نواں سویرا

علی زریون

اک وعظاں منبر والیاں، ساڈے سینے دتے چیر

اک چوٹھے پنتھ پجاریاں، ساڈی ہک وچ مارے تیر

اساں جہنوں دردی جانیا، اوہنے دتے درد اخیر

اساں اپنے ای گھر وچ اوبڑے، ساڈے جثّے لیر و لیر

اساں ھاری کمّی کامڑے، اساں موچی تے ترکھان

اساں کل وی نیچ ملیچھ ساں،تسی جنماں دے پردھان

ساڈے بُلّاں کلّر جمّیا، تساں گنگا دے اشنان

جہڑا ساڈے پرکھاں ویکھیا او کتھّے پاکستان

اوس آکھیا وارث شاہ نوں کِتے قبراں وچوں بول

میں آکھاں امرت پریت نوں،آ مائیں دکھ پھرول

ساڈی دِھّیاں اِٹّاں کھاندیاں، سانوں کُتے کرن مخول

ساڈے شملے پرزے ہو گئے،ساڈے گھبرو دتے رول

ساڈے لیکھت غیرت ویچ کے،سب رَل گئے شاہاں نال

ساڈے ساحر جالب مر گئے، ساڈا کسے ناں پچھیا حال

اساں لہو دا مڑھکا چھڑکیا،اساں کھیڈی رت دھمال

ساڈی فصلاں گدڑ کھا گئے، ساڈے  بھکھے مر گئے بال

ایہہ نہیر بتھیرا ہو گیا،بس ہن نئیں سہنے پھٹ

ایہہ بوڑھ قدیمی ظلم دے اسیں مڈّوں دینے پٹ

اٹھ ویر کساناں سوہنیاں تے دانے اپنے وٹ

اٹھ مزدوراں دیا ہانیاں ہن دیر ناں کوئی جھٹ