راشد جاوید احمد … بد تمیز

بد تمیز

راشد جاوید احمد

بس سٹاپ تے اج وی روز وانگوں بھیڑ اے۔ منڈے ، کڑیاں، عورتاں، بال تے بڈھے۔ ایانے سیانے۔ اوہناں دے ہتھاں اچ کھانے والے ٹفن، ہینڈ بیگ، کتاباں، ڈراینگ بورڈ تے بستے نیں۔ چند منٹ پہلاں اک بس تقریبا اینے ہی لوکاں نوں لے جا چکی اے جنے ہن اوتھے کھلوتے نیں۔ بس سٹاپ تے کھلوتے ۱۵ منڈیاں دیاں ۳۰ اکھّاں اودھر لگیاں نے جدھر او نیلے رنگ دی شلوار قمیض ، نیلے سویٹر تے نیلے دوپٹے اچ لگی آ رہی اے۔ اوہدے اک ہتھ اچ کالا پرس تے دوجے اچ نوٹ بک اے۔ سویرے گھروں نکلدیاں ای اوہدا چہرہ پیلا وسار ہو جاندا اے تے جدوں لوکاں دیاں گھوردیاں نظراں اوہدا جایئزہ لیندیاں نے تے ایہہ پیلا رنگ، تکلیف دہ سرخ اچ  تبدیل ہو کے اکھاں تے تن من نیلا کر دیندا اے۔ کدی کدی ایہہ نیلک، وحشت تے غصے اچ بدل جاندی اے تے اوہ ساری دی ساری پسینے اچ بھج جاندی اے تے ایسے ویلے ای اربن ٹرانسپورٹ دی بس آ جاندی اے۔

بس دے اندر تے باہر اکو ای سماں اے۔ بڑی کھیچل کر کے اوہنوں پیر رکھن دی تھاں ملدی اے تے اوہ بس اچ سوار ہو جاندی اے۔ اوہ بس دے اندر دی مخلوق ول ویکھدی اے۔ نیلے تے سرخ ، پیلے تے بسنتی رنگاں دے کپڑے، کپڑیاں نال میلیاں لِپ سٹِکاں، اپنے اپنے روزگار تے اپڑن والیاں عورتاں، کالج سکول دیاں کڑیاں، پتلیاں تے موٹیاں زنانیاں، بس دے گیٹ نال لٹکن والے کالج دے نوجوان۔واجاں لاندے، ہر سٹاپ تے اتر دے تے فیر چھال مار کے لٹک جاندے۔ ایہہ بچے، اوہ سوچدی، کیہڑے گھراں دے نیں۔ گھر تے سکول دی تعلیم نے ایہناں نوں کیہہ دتا اے۔ کیہہ ہن تہذیب تے شرافت صرف میوزیم اچ نظر آئے گی۔

اگلے سٹاپ تے اوہدیاں دو سہیلیاں بس اچ سوار ہندیاں نٰیں۔ اوہ اپنیاں گہریاں سوچاں توں باہر نکلدی اے تے سہیلیاں واسطے جگہ بنان لئی بس اچ لگی اوس جالی نال جا لگدی اے جیہڑی مرداں تے عورتاں دیاں سیٹاں وچکار لا باڈر اے۔ کئی درجن اکھاں اوہنوں گھوردیاں نیں۔ گھبرا کے اوہ باری دے باہر تکن لگ پیندی اے۔ باہر وی اکھاں ای اکھاں۔ میلیاں، گندیاں، گھوردیاں اکھاں۔ اوہدا ساہ تنگ ہو جاندا اے۔ اپنی بے وسّی سے اوہدیاں اکھاں اچ پانی آ جاندا اے۔ نیلیاں اکھاں اچ وحشت آ جاندی اے تے اوہ اپنے سر اچ درد دی ٹیس محسوس کردی اے۔ درد نال بھریاں ستیاں اکھاں نال اوہ دفتر اپڑ جاندی اے۔

دفتر دا اک اپنا آل دوالا اے۔ دفتر دے لوک، اوہناں دے دماغاں اندر جگالی کر دے خیالات۔ دفتر اچ اون والے سایئلاں دیاں تیز تکھیاں نظراں۔ ساتھیاں دیاں محبت وچ ٹکیاں غرضاں۔ اوہ اے سب کچھ برداشت کر دی اے۔ بڑی دلیری نال۔ پر نہیں ہضم ہندی تے منافقت۔۔منافقت دا عذاب۔ کسے طرحاں ایہدے نال سمجھوتہ نہیں ہو سکدا۔۔اندروں ڈاڈھی تنگ تے چہرے تے مسکراہٹ۔۔۔پر فیر وی اوہدے افسر اوہنوں بد تمیز دے ناں نال یاد رکھدے نیں۔ اوہ آپ وی ایس منافقت تے مجبور اے ۔۔پر کیہہ کرے۔ اندر بھانویں کنّی ٹٹ بھج ہووے ، مسکراندا مونہہ رکھنا اوہدی ملازمت دا حصہ اے۔ دفتر اپڑن تو پہلاں ای اوہدا ذہن تھک چکیا ہندا اے۔ اوہ ایس تھکیویں نوں ظاہر وی نہیں کر سکدی۔ اندر ہی اندر اوہنوں پال دی رہندی اے۔ ایس سب دے باوجود اوہ جس واسطے جو کر سکدی اے کردی اے۔

اوہ جان دی اے کہ تھکیویں، بیزاری تے نفرت نال مسئلے حل نہیں ہندے۔ اوہ اپنے ظاہر نوں باطن دے حوالے نہیں کر سکدی۔ سچ تے حقیقت نوں سوچ دی نیہہ وچ رکھن نال بیک وقت جیہڑی خوشی تے تکلیف ملدی اے اوہدے مہاندرے تے لکھی ہوئی اے۔ ایس ویلے اوہ دونویں ہتھ میز تے رکھ کے اوہناں تے اپنا سر ٹکا دیندی اے۔ پر اوہ زیادہ دیر ایسراں نہیں رہ سکدی۔ کدی کدی تے دفتر دا کم ایڈا چوکھا ہندا اے کہ اوہدے متھے تے تھکیواں صاف نظر اوندا اے۔ سچ تے حقیقت دا بغیر کسے ڈر توں اظہار کرن پاروں کئی وار اوہدے تے بد تمیزی دی فرد جرم وی لگ چکی اے۔ پر اوہ کیہہ کرے۔ اوہ کُوڑ نوں سچ نہیں آخ سکدی۔

  کلیشئے بھانویں ہن کتاباں اچ نہیں ملدے پر ساڈی وسّوں اچ حالی تیک گھن وانگوں موجود نیں cliche

دفتر دا وقت ختم ہو گیا اے پر اوہ ہالی کجھ دیر ٹہرے گی۔ ہالی تے بس سٹاپاں تے بڑا رش ہوئے گا۔ ہور ادھا گھنٹہ دفتر اچ رک کے اوہ باہر نکلدی اے۔ سٹاپ تے ہالی وی بڑی بھیڑ اے۔ گھوردیاں اکھاں ۔۔خبرے کدوں تیک انج ای ہوندا رہوے گا۔ پکھیرو اپنے گھراں نوں واپس جا رہے نیں تے اوہ اپنے گھر دی برونہہ اچ پیر رکھدی اے۔ نیلے رنگ دا دوپٹہ سروں لاہ کے کرسی تے سٹ دی اے تے اوتھے ای ڈھیر ہو جاندی اے۔ نیلے رنگ دے لیڑیاں اندر اوہدا تن من وی نیل و نیل اے۔