بڈھا تے بوہا ۔۔۔ فرزند علی
بُڈھا تے بُوہا
فرزند علی
اوہ کمریوں باہر نکل کے چن نوں پی جان والیاں ندیدیاں اکھاں نال ویکھدی، رِشماں نوں جسے بھر لین دا جتین کردی، ٹہکدے تاریاں نال رشتہ جوڑدی، ٹھنڈی تے مہکاں بھری ہوا نوں لمے لمے ساہ کچھ کے قید کرن دا حیلہ کردی پر چاننی رات دے روپ کولوں کھنڈ دی خشبو اوہدی روح وچ اگاں بھردی۔
اوہ گھبرا کے کمرے آ وڑدی۔ وڈے وڈے شیشیاں ساہمنے اوہنوں اپنے روپ دا لشکارا اک چین نہ لین دیندا۔ بھریا جسا، ملائی کھلڑی توں مکھی تلکے، ساہواں وچ کالھی آجاوے۔ اوہ اپنے روپ کولوں گھبرا کے کمریوں باہر چاننی جا تکدی۔ چاننی توں ڈر کے اندر اوندی تے شیشیاں ساہمنے اوہنوں اپنا روپ ڈنگدا۔ اوہنوں اپنے روپ اتے ترس اوندا تے چاننی رات اداس نظر اوندی۔ اوہ رون ہاکا ہو جاندی۔ جان تلو مچھی جویں مرگی دے مریض دی۔ دورہ پیں توں پہلاں مت ماری جاندی۔ گھر وچ لوڑ دی ہر شے لوڑ توں وادھو سی۔ سائنس دی نوی نوی ایجاد والی ہر شے دا گھر وچ گھڑمس سی۔ مہگی توں مہنگی تے نرالی توں نرالی چیز۔ بھلا کوئی چیزاں نال کنا کوں چر دل پرچا سکدا اے۔
اوس بُڑ بُڑ کردیاں ہویاں اک اک چیز نوں نفرت نال ویکھیا۔ سوہنیاں شیواں، سوہنیاں ریجھاں دا بدل تے نہیں وندیاں۔ ویاہ مگروں پشلے تناں سالاں توں اوہدا خاوند ملکوں باہر گھر دیاں لوڑاں پوریاں کرن لئی دن رات اک کیتی کھلوتا سی۔ خط گھلدا، چیزاں ٹور دیندا، نصیحت تے حکم لکھدا پر اپنا آپ ویچ کے، گروی رکھ کے گھر دیاں لوڑاں پوریاں کر رہیا سی۔ اوہ سوچدی گھر دے بھرت تے کدی نہیں بھرے جاندے۔ پتا نہیں اوس اپنی لوڑ وی کدی پوری کیتی اے کہ نہیں۔ اوہنوں اپنے نال نال اپنے خاوند تے وی ترس اوندا۔
اک واری فیر اوس اپنے بھخدے جسے ول جھات ماری۔ میریاں لوڑاں، اوس اک لما ساہ لیا۔ اوہنوں یاد سی کجھ دن پہلاں اپنی لوڑ واسطے اوس اک رات کجھ ویلا گھروں باہر گزاریا سی۔ اج ورگی ای چاننی رات سی جد اوس اپنی سہیلی نال رل کے وقتی لوڑ پوری کر لئی سی۔ فیر دو تن راتاں انج ای چاننیاں لنگھیاں سن۔
اوہدے سوہرے نوں پتہ لگا تے اوس گھر پرتدی نوں دھپھے، مُکی تے چاٹاں دی مار دے نال نال بڈھے گالھاں دی مالا پرو دتی۔ گالھاں وی اوس سُر وچ کڈھیاں سن۔
” حرام خور، لُچی لفنگی،کُتی کمینی، اوارا، کھوتی، باہرلی، سوردی تخم، بد دی بچی، شطان دی ٹوٹی،چھپڑ دی ڈڈی، کمذات، موری دی اٹ، حرصو گھوڑی ۔۔۔” سوہرے دیاں گالھاں نال اوہنوں پیڑ ہوئی۔ دھپھے، مکی دی مار دا آنند تے حالی تیک یاد سی۔
اوہدے چہرے اتے مسکراہٹ کھلڑ گئی ۔ مرد دی مار وچ کنا سواد ہندا اے۔ اک وار فیر اوہدا پنڈا مار کھان لئی تھرکدا پیا سی۔ سونے دے پنجرے اچ قید ہون نالوں مار کھانی بے فیدہ نہیں، اوس سوچیا۔ اج وی چاننی رات پتہ نہیں کیہہ اگاں ورسا رہی اے۔
اوہنوں ساہمنے سوہرا نظر آیا۔ اوس واج مار لئی ” چاچا”
” کیہہ گل اے کڑیئے ؟ ” سوہرا نیڑے آیا ۔ نونہہ نے اگے ودھ کے سوہرے دے گل وچ باہواں مڑھ دتیاں۔ چھاتی نال بھیڑ کے کچھی کچھی اندر لے آئی۔
” چھڈ حرامزادی۔ کیہہ کردی اے ؟” سوہرے اپنا آپ چھڈان دا جتن کیتا پر نونہہ چیکدے چہاڑدے سوہرے نوں دھرو دھرا کے پلنگھ اتے لیا سٹیا۔ مڑھکو مڑھکی ہوئے بڈھے سوہرے ٹپ نچ کے اپنا آپ چھڈا لیا۔ حیران ہویا جوان نونہہ نوں بٹ بٹ ویکھدا رہیا۔
سوہرے دیاں لتاں کنب رہیاں سن۔ ” کڑیئے ایہہ کیہہ کیتا ای، جے کوئی ویکھ لیندا تے ؟ ‘ ایس خیال نال اوہ ہور پریشان ہویا۔ ” پاگل ہو گئی اے، ایہنوں بروج گیا اے ” حیران تے پریشان گھبرائے سوہرے نوں، نونہہ چھبی دے کے غصے نال آکھیا
” بڈھے ککر، پرانی ولگن۔ خالی بھڑولے، گنگے واجے،غُھن دے کھادے،الو باٹے، بے سوادے ۔۔۔ جے لوڑ گھروں پوری ناں ہووے تے باہر دی بھال نہ کراں۔ “
نونہہ غصے نال پیر جھاڑدی ہوئی کمریوں باہر نکل گئی۔ بڈھا تے بوہا دونویں ساہ گھٹی چپ کھلوتے سن۔