Ghulam Hussain Sajid is a prominent Pakistani poet. He has perfection in his expression in his mother tongue Punjabi. His nazms are burning, harmonious and swift-moving. He equates and identifies himself with the aroma of his ancestral soil۔

اک کڑی دی چیز گواچی

( غلام حسین ساجد )

بھریاں ہویئاں اکھاں

گھِر دا جاندا ہانہہ

بھُبھل ہویا سینہ

سِر توں اُچی بانہہ

میں ٹریا تاں آل دوالا

بدلاں وانگ سی تردا

چُپ سی تھل ماڑو دا ریتا

دُھپ دا مینہہ سی وسدا

چار چوفیروں تے اندروں وی

میں ساں اینا اکیا

خبرے اوہ کتھے سی اُسلے

میں نہیں مڑ کے تکیا  !