آہلنیوں ڈگا بوٹ ۔۔۔ جمیل پال
آہلنیوں ڈگا بوٹ
( جمیل احمد پال )
| کمبکھت چڑیاں نے تنگ کر ماریا سی۔ جدوں موسم آہلنے پاؤن دا ہووے تاں چڑیاں چین نہیں لین دندیاں۔ اک اک چڑی دی کھاتر درجن درجن چڑیاں دا رولا، پھیر نیڑے کسے وی روشن دان یا تصویر پچھے چڑیاں دے آہلنے ‘چوں مسلسل ڈگدے تیلے، دھاگے تے کھنبھ وکھت پائی رکھدے نے۔ کئی وار تاں نکے نکے بوٹ وی ڈگ پیندے۔ کلھ ہی اک بوٹ این میرے ساہمنے میز اتے کھلرے مسودے دے کاغذاں اتے ڈگ پیا۔ چڑیاں نے چیں چیں کرکے کوٹھا سر ‘تے چک لیا سی۔ پر جدوں میں یونس چپڑاسی نوں کہہ کے اوہ بوٹ دوبارہ آہلنے وچ رکھوایا تاں اوہ پھر ڈگ پیا۔ دوجی وار وی انج ہی ہویا۔ اصل وچ چڑیاں آپ ہی اوہنوں تھلے ڈیگ دندیاں سن۔ اس ویلے مینوں کسے دی دسی اک بہت پرانی گلّ چیتے آ گئی کہ جے چڑیاں دا کوئی بوٹ ڈگ پوے تاں اوہنوں اوہ اپنے آہلنے وچ واپس نہیں قبول کردیاں۔ جے واپس رکھن دی کوشش وی کیتی جاوے تاں ڈیگ دندیاں نے تے کیڑیاں دی خوراک بنن لئی چھڈّ دندیاں نے۔ “ہیں، ہیں،” جدوں میرے پچھے کندھ نال ٹنگی تصویر وچوں چڑی پھرر کرکے اڈی تاں میرے سر وچ تنّ چار تیلے آ ڈگے۔ اک تاں مہناز کنول دی کہانی نے پہلاں ہی مغز چٹ لیا ہویا سی، اتوں ایہہ تیلیاں دا آ ڈگنا، دل کیتا کہ چڑی تے مہناز کنول دوہاں دیاں گردناں مروڑ دیاں۔ مسودے توں نظر چک کے میں اتانہ نوں دیکھیا۔ تیلے ڈگان والی چڑی روشن دان راہیں باہر جا چکی سی۔ اوہنوں اک دو گالھاں کڈھ کے میں پھر کہانی اتے جھات پائی۔ طبیعت اک گئی سی۔ کھورے کی لکھدی اے کمبکھت۔ کہانی لکھن دا چج نہیں تاں پھر وی ایہہ مپاساں دی چاچی…مینوں مہناز کنول اتے وی غصہ آؤن لگ پیا۔ میرا وس چلدا تاں میں مہناز کنول دیاں کہانیاں نوں بنا پڑھے پاڑ کے ردی دی ٹوکری وچ سٹ دندا۔ پر مجبور سی سدیکی صاحب دا، جو رسالے دے چیف ایڈیٹر ہوون دے نال نال مالک وی سن، حکم سی کہ مہناز کنول دیاں کہانیاں دی نوک پلک چنگی طرحاں درست کراں تے جے کوئی کہانی اکا ہی ناکابلے اشائت ہووے تاں وی اوہنوں نویں سرؤں لکھ کے چھپنیوگ بناواں۔ تے ایہہ کم اجیہا سی جیہدے ‘تے میری جان جاندی سی۔ میں ہی نہیں، پرچے دے دوجے اسسٹینٹ ایڈیٹر اصغر علی پریمی وی اس کم توں بڑی خار کھاندے سن۔ ہن تاں اوہناں دی جان چھٹ چکی سی پر میرے آؤن توں پہلاں ایہہ کم اوہناں دے ہی سپرد سی۔ دفتر وچ جے کوئی بندہ مہناز کنول نوں پسند کردا سی تاں اوہ سن صدقی صاحب جو انج تاں بڑے شریف آدمی سن (ویاہیا ہویا بندہ ہمیشاں ہی شریف ہندا ہے)، بس کدے کدے مہناز کنول نال گلّ کرکے تھوڑھا بہت ٹھرک جھاڑ لیندے سن۔ اوہناں وچ اک ہی خوبی سی کہ اوہناں کول پیسہ سی جیہدے نال اوہ رسالہ کڈھ رہے سن۔ ساہت وچ اوہناں دا مطالعہ (پڑھائی) اتھوں تک سی کہ اوہ بیدی (راجندر سنگھ) نوں عورت سمجھدے سن تے امرتا (پریتم) نوں مرد۔ ایہو حالَ مہناز کنول دا سی۔ شاید ایہو وجہ سی کہ دوہاں وچ بہت نبھ رہی سی۔ مہناز کنول نوں جنسیئت (سیکس) بارے وی بیباکی نال لکھن تے گلّ کرن دا بڑا چاء سی۔ گل بات تاں زیادہ تر سدیکی صاحب نال ہی ہندی سی، ایپر لکھیاں ہوئیاں چیزاں اکثر میری نظر ‘چوں گزردیاں سن۔ بہت بھونڈے تے غلط انداز نال پورنوگراپھی (ننگیجواد) دی کوشش کیتی گئی ہندی سی جیہدے توں اندازہ ہو جاندا کہ لکھن والی دے دماغ اتے اردو دی عصمت چگتائی جاں واجدا تبسم دا اثر بڑا اگھڑواں ہے پر مطالعے (پڑھائی) ولوں اکا پوری ہوون کرکے وشے نوں نبھاؤنا نہیں آؤندا۔ پڑھ کے کدے ہاسہ آؤندا تے کدے رونا۔ اک واری کسے ہور کامی کردار بارے لکھدیاں پوری دی پوری کہانی وچ اوہنے “لواتت” نوں “لواتب” لکھ دتا سی۔ صاف پتہ لگدا سی کہ ایہہ لفظ اوہنے کدھرے سن جاں پڑھ لیا سی تے صرف اس لفظ نوں استعمال کرن دی کھاتر پوری کہانی لکھ ماری۔ جد میں ایس لفظ ول اصغر علی پریمی دی توجو دوائی تاں اوہناں نے نہ آکھن تے نہ لکھنیوگ گلاں کیتیاں جنہاں دا اسیں دوہاں نے کافی سواد لیندیاں مہناز دیاں کہانیاں دی بوریئت لاہی۔ مہناز ہفتے ‘چ اک دو واری آؤندی تے ‘سلیمے’ (اسلام-اے-لیکم دا سنکھیپ) کہہ کے سدھی سدیکی صاحب دے کیبن وچ جا وڑدی تے دوویں اپنی محدود قابلیت مطابق گلاں دی یرگال کھولھ دندے۔ جے سدیکی صاحب موجود نہ ہندے تاں میری تے پریمی صاحب دی سانجھی میز دوآلے کسے کرسی اتے بہندی تے پچھلے دورے جہڑی کہانی دتی گئی سی، اوہدے بارے گلّ کتھ کرن دے نال نال اوہی پورنو (ننگیاں) گلاں…۔ مینوں اس دفتر وچ کم کردیاں ہالی دو تنّ مہینے ہی ہوئے سن۔ پریمی صاحب کیونکہ چراں ‘توں اتھے کم کر رہے سن اس لئی اوہ ہر اک نوں میرے نالوں ودھ جاندے سن۔ “ایہہ ادھی پاگل ہے، ایہدی ماں وی بڑی بدزبان ہے۔ اسے پاروں اس دا پیو گھر چھڈ کے نسّ گیا سی تے اج تیک نہیں پرتیا۔ اک بھرا سؤدی عرب وچ کم کردا ہے، جہدی کمائی نال دوویں ماں-دھی عیش کردیاں نے۔ ہور نہ کوئی اگے نہ کوئی پچھے۔ ماں دھی نالوں ودھ جوان نظر آؤن دی ناکام کوشش کردی اے۔ رہندی گلبرغ اے، پر سارا دن میکئپ تھپی، پرس ہلاندی انارکلی وچ شاپنگ کردی نظر آؤندی اے، تے دھی رمانی (رومانٹک) ناول پڑھ پڑھ کے ذہنی طور ‘تے اپنے آپ نوں کسے ناول دی ہیروئن ہی سمجھن لگ پئی اے۔ بونگیاں بونگیاں کہانیاں لکھ کے رسالیاں دے دفتراں وچ پھیرے پاؤندی پھردی ہے۔ سیانے ایڈیٹر تاں گھاہ نہیں پاؤندے، سدیکی صاحب کیوں جو عقلوں پیدل نے، ایس لئی پھس گئے۔” ایہہ سی مہناز کنول دا غائبانا (غیر حاضری ‘چ کیتا) توارپھ جو انگر صاحب نے ویلے ویلے میرے نال کرایا۔ مہناز دی کوئی کہانی ساڈے پرچے وچ نہیں سی چھپی۔ میں حیران ساں کہ جنہاں کہانیاں دی میں سودھی کردا ہاں اوہ کتھے جاندیاں ہن؟ اصغر صاحب نے ہی مینوں دسیا کہ ایہہ کہانیاں جمع ہو رہیاں ہن۔ اک فلمی پرچے دے ایڈیٹر نے اک دو چھاپیاں وی نے۔ نالے مہناز نال ایہہ وعدہ کیتا ہے کہ اوہدیاں کہانیاں دا مجموعہ چھاپیگا۔ پھیر گھٹ ودھ دس دن مہناز ساڈے دفتر نہ آئی۔ اس عامَ توں الٹ گلّ اتے سبھ نوں حیرانی سی۔ انہیں دنیں میں وی دو دن دفتر نہ جا سکیا۔ تیجے دن گیا تے اک نویں خبر اڈیکدی سی۔ اصغر نے دسیا کہ مہناز دی ماں آئی سی جیہدے کولوں پتہ لگیا کہ مہناز لگبھگ اک ہفتے توں گھروں غائب ہے۔ میں دنگ رہِ گیا۔ “سدیکی صاحب تاں ہے نہیں سن، مینوں آکھن لگی کہ تھواڈے جہے ایڈیٹراں نے اوہنوں وگاڑیا ہے،” اصغر صاحب نے مینوں دسیا۔ “تے میں آکھیا، معاف کرنا اسیں نہیں وگاڑیا، تہاڈا اپنا اس کم وچ بہت ہتھ ہے تاں اوہ پیر پٹکدی تر گئی۔ جاندیاں پتہ جے کی کہہ گئی!” “کی؟” حیرانی نال میرا منہ اجے تک کھلھا سی۔ “آکھن لگی مینوں مہناز دی پرواہ نہیں، میرے ولوں جہنم وچ جاوے، پر اوہنوں ایہہ کہہ دینا کہ ہن اوہ حرام زادی گھر دا رخ نہ کرے۔” “کی واقعی؟” گلّ میرے اعتبار توں اچی سی۔ “آہو جی اتے ہور بھلا؟” ماں دا ایہہ رخ میرے لئی بڑا اوپرا سی۔ کھورے ایہہ لوک کیہو جہی سوسائٹی دے نے؟ دھی گھروں بھج گئی اے تے ماں کہندی اے مینوں پرواہ نہیں-کوئی وچکارلے پرط دا گھر ہندا تاں ہن تک اک ادھا قتل ضرور ہو چکیا ہونا سی۔ “سدیکی صاحب دفتر آ رہے نے؟” میں اچنچیت پچھ بیٹھا۔ “آہو…میں سمجھ گیا ہاں پر تھواڈی سوچ اکا غلط ہے۔ ٹھرک جھاڑ لین تک ٹھیک ہے پر سدیکی صاحب اینے جوگے نہیں کہ کڑی ادھال سکن۔ سدیکی نوں تاں اوہدی بیوی ای…۔” “پھیر مہناز کنول کتھے گئی؟” میرا تاں خیال اے اوسے فلمی پرچے دے ایڈیٹر نال گئی اے۔ اوہنے سبز باغ دکھائے ہونگے۔ کتاب چھاپ کے ہر تھاں مشہور ہو جاون دا نظارہ جدوں مہناز دے ساہمنے آیا ہووےگا تاں اوہ ایڈیٹر دے نال جہنم تک وی جان نوں تیار ہو گئی ہوویگی۔” اصغر صاحب دی گلّ وچ کافی وزن سی۔ مہناز بارے گل بات اجے جاری رہندی پر سدیکی صاحب آ گئے تے گلّ رک گئی۔ دوجے-تیجے دہاڑے دی گلّ اے۔ میں اک انگریزی کہانی دا ترجمہ کر رہا ساں۔ اصغر صاحب کسے مسودے وچ رجھے ہوئے سن۔ سدیکی صاحب اپنے کیبن وچ اخبار نال مشروپھ سن۔ دفتر دا ہر بندہ اپنے کم وچ لگا ہویا سی کہ دروازہ جویں کسے چور نے پولے جہے کھولھیا۔ ایہہ کنول مہناز سی۔ دروازہ پورا کھل گیا تے اوہ اندر آ گئی۔ میں دیکھیا کہ اوہدا رنگ ہلدی وانگ پیلا سی۔ اس دن اوہ ‘سلیمے’ آکھنا وی بھل گئی تے کسے وی پاسے دیکھے بناں سدھی سدیکی صاحب دے کیبن وچ جا وڑی۔ میں کم چھڈ کے اصغر صاحب ول ویکھیا۔ اوہ وی مسودا چھڈ چکے سن تے مہناز کیبن دے اندر سی۔ “سدیکی صاحب،” جویں اوہنے رو کے آکھیا۔ “کنول کیوں خیر اے؟ کی ہویا اے؟” سدیکی صاحب دی آواز آئی۔ “سدیکی صاحب میں تباہ ہو گئی!” سدیکی صاحب دی کوئی آواز نہ آئی-کھورے اوہناں نوں شاک لگا سی، جاں اوہ سوچیں پے گئے سن، کجھ پتہ نہیں۔ “اوس فلمی رسالے دے ایڈیٹر…۔” اس توں بعد مہناز دی آواز ہنجھوآں وچ ڈب گئی۔ “مہناز، حونصلہ کر، پوری گلّ تاں دس،” سدیکی صاحب نے بڑا سوچ کے پچھیا۔ “اوہ مینوں لے کے ہوٹل وچ رہا…کہندا سی تیرے نال نکاح کر لوانگا پر مینوں چھڈ کے ٹر آیا-میں اوہدے دفتر گئی تاں مینوں جلیل کرکے کڈھ دتا۔” “پھیر؟” “پھیر میں گھر گئی۔ ماں مینوں مارن نوں پئی…سدیکی صاحب! ہن تسیں ہی میرا آخری سہارا ہو۔ تھوانوں الھا دا واسطہ…۔” ہچکیاں لے لے کے ایہہ گلاں آکھ کے مہناز نے شاید سدیکی صاحب دے گوڈے پھڑ لئے سن جاں پیر…پر سدیکی صاحب موت وانگو چپ سن۔ “سدیکی صاحب! میں بڑی مجبور ہاں۔ خدا دے واسطے میرے حالَ ‘تے رحم کرو۔” “سدیکی صاحب!” چیک ورگی آواز سی، “تسیں بولدے کیوں نہیں؟” “مہناز، میں آپ بڑا مجبور ہاں، کی کراں؟” “مینوں بچا لوو۔” “مہناز، میں کی کر سکدا ہاں؟ میرے دو بچے نے، بیوی اے، تھوانوں کون قبول کریگا؟ نہ میری بیوی نہ رشتے دار،” سدیکی صاحب بڑی دیر بعد تے بڑی ہولی جہی بولے۔ “سدیکی صاحب، تھوانوں الھا دا واسطہ! میں بڑیاں امیداں لے کے تھواڈے کول آئی ساں…۔” “مہناز، ناممکن جہی گلّ ہے۔ تھوانوں پہلاں ہی سوچ سمجھ کے قدم چکنا چاہیدا سی۔” کیبن دے باہر اصغر صاحب، میں تے یونس بڑے افسوس نال ایہہ عبارت بھریا ڈرامہ سن رہے ساں۔ مہناز بڑی ہی دیر سدیکی صاحب نوں واسطے-ترلے پاؤندی رہی پر شاید اوہ وی مجبور سن تے اخیر اوہ روندی دھوندی کسے انجانی منزل نوں جان لئی باہر نکل گئی۔ کجھ دیر بعد سدیکی صاحب کیبن وچوں باہر نکلے۔ اوہناں دا رنگ وی زرد سی تے متھے اتے مڑکے دے قطرے چمک رہے سن۔ کسے نال نظراں ملائے بغیر اوہ چپ-چپیتے تر گئے۔ اسیں تنے اک دوجے ول دیکھن توں انج گھبرا رہے ساں جویں مہناز دی بربادی دے ذمہ وار اسیں ہی ساں۔ کمرے وچ بڑی بے رحم جہی چپ کھلر گئی سی۔ اس چپ نوں چڑی دے اک بوٹ نے میز اتے ڈگ کے مکایا۔ یونس نے اسے ویلے اوہنوں چکیا۔ اوہ اجے زندہ سی۔ اسیں وی جویں دوبارہ زندہ ہو گئے۔ یونس تھوڑا جیہا پانی لیا کے اوہنوں پیاؤن لگّ پیا پر اوہنے نہ پیتا۔ پھیر اوہنے سٹول کھچیا تے اوہدے اتے کھلو کے بوٹ نوں آلھنے وچ رکھن لگا۔ “رہن دے یار! ایہنوں آلھنے وچ رکھن دا کوئی فائدہ نہیں،” میں یونس نوں ڈک دتا۔ “پر جی تھلے ایہنوں کیڑیاں نہیں چھڈنگیاں، ایہہ مر جاویگا۔” “آہو یونس ایہدا انجام ایہی ہے۔ چڑیاں دے سماج دا قانون اے کہ کوئی بوٹ آلھنے وچوں ڈگ پوے تاں اوہنوں اوہ واپس آلھنے وچ نہیں قبولدیاں،” میں جواب دتا۔ یونس عجیب جہیاں نظراں نال میرے ول ویکھدا رہِ گیا۔ ) |
Facebook Comments Box