رات نوں ڈکو ۔۔۔ ثمینہ سیـد
رات نوں ڈکو۔
“رات نوں ڈکو۔کوئی تاں رات نوں ڈکو۔ ہنیرا ہو گیا اے۔ میرے بختاں تے رات پئے گئی اے۔ ایہنو ڈکو۔ چانن کرو۔ چانن کرو ۔۔۔۔”
روشنی اکھاں تے ہتھ رکھ کے چیخی تے حمیرا نے دل تے ہتھ رکھ لیا۔ حمیرا، روشنی دی نکے ہندیاں دی سہیلی سی تے اج کئی ورھیاں بعد اپنے پیکے پنڈ ائی سی پر ایہہ خبر سن کے ہکی بکی رہ گئی کہ روشنی کملی ہو چکی اے۔بس ایہو آکھدی رہندی اے، ” رات نوں ڈکو۔ چانن کرو۔ چانن کروَ ۔۔۔”
حمیرا ، روشنی نوں ویکھن اوہدے سوہرے اپڑی۔ اوتھےہے وی کون سی، سوہرے گھر وچ اک جٹھانی سی روشنی دی تے بس۔ بڑی سلجھی عورت۔ حمیرا نوں بسم اللہ آکھیا۔ روٹی ٹکر کھوایا، چاہ پیائی تے روشنی دیاں گلاں سن دی رہی۔” روشنی، پہلاں توں ای کملی سی، ویاہ والی رات ای روندی کرلاوندی رہی۔ میرے وچارے دیور دے تے بخت ای ماڑے ہو گئے۔ اوہ تے روشنی دی شکل تے مر مٹیا سی پر واہ پیا تے پتا چلیا۔۔۔۔ پر ہن کیہہ فیدا حمیرا۔۔۔۔ اسیں تاں کئی وار روشنی نوں آکھیا پئی خالد پسند نہیں تے اسیں تینوں فراغت لکھ دینے آن پر من دی نہیں۔ پہلاں تے فیر کجھ واوا سی ، کسے ویلے دورہ پیندا سی پر ہن تے وچاری نوں سنگل نال بنھ کے رکھنا پیندا اے۔ خالد گیا سی شہر لے کے پر ڈاکٹراں نوں بیماری دا کوئی گویڑ نہیں لگا۔۔۔”
گلاں کردیاں بھابھی نے اٹھ کے بسترے دے وٹ کڈھے، فیر موبایئل چک کے خالد دا نمبر ملایا۔ ” ہاں خالد۔۔روشنی دی سہیلی آئی اے کئی ورھیاں بعد، کا کا توں گھر ذرا چھیتی آ جاویں۔ ” فون بند کر کے بھابھی فیر بولی، ” خالد بہت چھوٹا سی جدوں میں ایس گھر ویاہ کے آئی، مساں کوئی دہ سال دا، میں ای پالیا ایس نوں۔ “
” تسی تے فیر اوہدی ماں ورگے او۔ ” حمیرا بولی
” ہاں جی۔ دل نوں بڑا صدمہ اے خالد پاروں۔ دل بڑا دکھی اے۔ وچارے نیں ماں نوں مردیاں ویکھیا، جوان بھرا دے قتل دا سَل جھلیا، کورٹ کچہریاں اچ کھپدا رہیا پر کجھ نہیں بنیا۔ فیر میں ای مت دتی کہ سر دا سایئں تے رہیا کوئی نہیں تے کدھرے خالد نوں کوئی نقصان نہ ہو جاوے، کیس واپس لے لیا تے ، جان چھڑکن والے اپنے بندے دے دشمناں نوں معاف کردتا۔ بڑے دکھ اسیں کٹھے بھگتے۔ فیر خالد نوں بخشو نشئی دی کڑی روشنی پسند آ گئی ۔ بڑے ای ماڑے لوک سن۔ “
بھابھی نے ساہ لین لئی زبان روکی تے حمیرا آکھیا، ” ہاں جی روشنی نے وی سکھ ویکھیا ای نہیں پر فیر وی بڑی ہس مکھ تے سوہنی کڑی سی ” حمیرا نے گزرے دناں نوں یاد کردیاں آکھیا، ” کیہو جیہیاں شوخیاں، شرارتاں، آزادی، ہاسے تے بے فکرے دن سن پر روشنی کملی نہیں سی۔ اوہ تے بہت ہی سیانی سی۔ اوہدے نشئی پیو نے اوہنوں بڑا کھپایا، کئی وار تے نشے دی ترنگ اچ اوہدا سودا وی کر دتا پر اوہ بڑی جی دار سی۔ سوہنی سجری سویر وانگ نکھری چمکدی پر ہن تے پتہ چلیا اے عجیب ای حال اچ اے۔ “
” کڑیئے، اسیں بڑا سمبھالیا ای اوس نوں۔ علاج اچ وی کوئی کسر نہیں چھڈی۔ بس روندی تے اپنا سر پٹ دی اے۔ اسیں تے پہلے دن توں وبال اچ پئے ہاں۔ نہ ٹھیک ہوندی اے ناں گھر چھڈ دی اے۔ ساڈی ہر کیتی نیکی ساڈے تے پٹھی ہی پئی اے۔ “
بھابھی سعدیہ نے لما ساہ لیا تے فیر سر پھڑ کے بولی ، ” خالد بہت چاہندا اے روشنی نوں۔ بڑا خیال رکھدا اے مر جانی دا۔ توں بیٹھ میں ذرا ویکھ کے آواں روشنی نوں “
بھابھی اٹھ کے دروازے ول ودھی تے حمیرا حیران پریشان بھابھی دی ناگن ورگی گت ویکھدی تے سوچدی رہئی، ” انہونی ورت گئی میری سہیلی نال ” خیر ہمت کر کے پچھے ای ٹر پئی۔ بھابھی نے کوٹھڑی دا دروازہ کھولیا تے روشنی چیکن لگ پئی، ” رات نوں ڈکو۔ رات نوں ڈکو۔ چانن کر۔ چانن کرو۔۔۔” روشنی دی نظر حمیرا ے پئی تے اک دم چپ ہو گئی۔ حمیرا دے دل نوں بڑے زور دا دھکا لگیا۔ روشنی دا اوہنوں سیہان لینا، دیوانگی نہیں۔۔۔ فیر اوہ انج کیوں کر رہی اے۔۔۔حمیرا نے دل وچ سوچیا۔
بھابھی نے روشنی دے ہتھ ڈھلے کیتے تے روٹی اگے رکھدیاں آکھیا، ” لے کھا بد بختے، رب تینوں پردہ پوش ای کر دے۔ “
” بھابھی جی، تسیں جاو۔ میں ایہدے کول بیٹھنی آں کجھ دیر۔ رج کے ویکھ لواں، فیر چلی جاواں گی۔ ” حمیرا نے بھابھی دے موڈھیاں تے ہتھ رکھ کے آکھیا۔
” کیہہ فیدا حمیرا۔ ہن کیہہ فیدا ۔۔”
” فیر وی، میری نکے ہندیاں دی سہیلی اے ، مینوں ڈر نہیں لگدا۔”
” چل۔ تیری مرضی”، بھابھی دی سپنی ہار گت اوہدے پنڈے تے ٹپدی، ول کھاندی، نظراں توں دور ہو گئی۔
” تینوں میرے کولوں ڈر نہیں آیا۔۔” روشنی نے اکھاں نوٹیاں تے جنوراں وانگ روٹی چک کے منہ اچ پا لئی تے بولی ، ” مہرو، میں پاگل آں۔ جھلی۔ دیوانی، لاوارث، کملی، انھی، اکھیں ویکھ کے مکھی کھان والی گندی عورت۔۔۔۔۔ تینوں میرے کولوں ڈر نہیں اوندا ؟ “
حمیرا دے اتھرو بے قابو ہو کے ڈلھ پئے۔ اوہ ان جھک ہو کے اگانہہ ودھی تے روشنی نوں اپنے کلاوے اچ لے لیا۔ ” میں مر جاواں، تینوں ہویا کیہہ اے ؟ ” حمیرا نے روشنی دے متھے توں وال ہٹا کے اوہنوں چمیا تے کنڈ تے پیار نال ہتھ پھیریا پر اوہنوں رون توں روکیا نہ۔
” ایہہ کالی رات کیویں تیرا مقدر بن گئی۔ ؟ دس تے سہی تیرے نال کیہہ ورت گئی اے؟ “
” حمیرا ۔۔۔ اے عورت جدھا ناں سعدیہ اے، عورت نہیں سپنی اے۔ ایہنے مینوں ڈنگ لیا ای، میرا لوں لوں ڈنگیا ای ایہنے۔ “
حمیرا نوں کئی گلاں پہلاں ای کھٹکیاں سن پر ہن تے گلاں کھلن لگ پیاں۔ چٹے ململ دے دوپٹے اچ لکی اے بھابھی ماں نہیں سی حرص دی ماری چڑیل سی۔ روشنی مہرو دے گل لگ کے روندی رہی۔
” دس مینوں میں کتھے جاواں ؟ کوئی اگے پچھے ہے میرا۔ خالد مینوں پسند کر کے ویاہ کے لیایا پر اوس مینوں ہتھ نہیں لایا۔ ایہہ چڑیل روندی رہی دہلیز تے بیٹھ کے، وین کردی رہی۔ خالد کہندا سی بھابھی بہت دکھی اے، میرا فرض اے اوہدا خیال رکھاں۔ مہرو ۔۔۔ میں رات نوں ڈک نہیں سکدی ساں۔ اوہ روز اوندی سی، خالد نوں اگے لا کے اپنے کمرے اچ لے جاندی سی تے بوہے بھیڑ لیندی سی۔ میرا حصہ، میرا پیار اکو ڈیک اچ پی کے خالد نوں خالی کر دیندی۔ جے میں بولدی تے دونویں رل کے مینوں ماردے۔ لوکی میریاں چیکاں سن دے تے ایہہ دسدے کہ میں کملی ہو گئی آن، دورے پیندے نیں۔ کوئی چانن دی سندک نہیں دیندا، مینوں بچان لئی کوئی نہیں آیا۔ ہن تے اوہناں یقین کر لیا اے کہ بھابھی ماں ٹھیک آکھدی اے۔۔۔ بھابھی ۔۔۔ ماں جو مشہور اے۔ مہرو توں وی دڑ وٹ نہیں تے تینوں وی مار دین گے۔ توں جا۔ چلی جا ایتھوں۔ تیرے کولوں ایہہرات نہیں ڈکی جانی۔”
” اوہ تیری رات ڈکن آلی بکواس چل رہی اے ۔” بھابھی دی آواز سن کے دونویں ٹھٹھر کے رہ گیئاں۔ چل حمیرا تیرا بندہ ایا تینوں لین تے چھڈ ایس جھلی نوں ۔ نالے خالد نوں وی مل لے” بھابھی نے بھانڈے چکدیاں آکھیا۔
فیر روشنی دے سنگل کسے تے حمیرا دا ہتھ پھڑ کے باہر آ گئی۔ کوٹھڑی نوں وڈا جیا جندرہ لایا تے حمیرا بت بنی کھلوتی رہ گئی۔ حمیرا نے اک جھٹ دی جھٹ خالد نوں ویکھیا پر اپنے خاوند اسد چودھری نال گھروں باہر نکل آئی۔
حمیرا دے اندر بھانبھڑ مچے سن۔ اک بھنچال سی اوہدے دماغ اچ۔ اوس رو رو کے ساری گل اسد نوں دسی۔ کجھ دن بعد اوس علاقے دے پولیس افسراں نال مل کے چھاپہ پوایا تے بھابھی نوں زلفاں کھول کے خالد نال مصروف پایا۔ روشنی نوں بند کمرے اچوں باہر لیاندا گیا۔
” میں ا گئی آں روشنی۔ ایہہ ویکھ رات نوں ڈکن اپڑ گئی آں ۔ لے میری جند۔ ویکھ، رات ڈکی گئی اے تے ہن چانن ای چانن اے۔