گواچے اکھر ۔۔۔ وسیم گوہر
گواچے اکـھر
وسیم گوہر
میں کہانی لکھن دا ٹِل لانا واں۔ پر اکھر کتھے گواچ جاندے نیں۔
اکھر ۔۔۔۔۔۔۔۔۔
جیہڑے وگدے پانی نیں، سُھے پُھل، پُھلاں تے ورھدی تریل تے سادی کاہی نیں ۔۔ یا فیر دو دھاری ننگی تلوار، جیہدے ٹُردیاں میریاں پیراں دیاں تلیاں ٹوٹے ہوندیاں نیں۔
گواچے اکھراں نوں لبھن لئی میں پوڑھیاں توں تھلے پیر دھرنا واں تاں پہریداراں دیاں سیٹیاں میرے قدماں دیاں بیڑیاں بن جاندیاں نیں تے پہریداراں دیاں بوٹاں دی دھمک مینوں اندر دھک دیندی اے۔
میں چٹے ددھ کاغذ تے ہتھ پھیرنا واں تے فیر کالے قلم نال سدھیاں پُٹھیاں لکیراں کچھن لگ پینا واں۔
کرسی دیاں بانہوں وچ جکڑیا میرا انج انج دکھدا پیا اے۔ تے میں گواچے اکھراں دا ماتم کردا واں کیوں جے میرے ہتھ وچ قلم اے تے کہانی کتھے میرے مغز وچ ڈونگھی کبھی ہوئی اے ۔۔۔۔ نکلدی ای نیئں۔
تے میں ہن، ماتم کر سکدا ہاں یا پٹ کُھرک سکدا واں کیوں جے کھلیاں اکھاں نال جثے دیاں ساویاں لُگاں وچ لہو دی تھاں وس نظر اوندی اے تے ۔۔۔۔ اکھاں بند کراں تاں خوف دا کوبرا چھاتی نال کنڈل مار بہندا اے تے متھے وچکار ڈنگ ماردا اے۔
چٹے کاغذ اتے اُگھڑے نقش مینوں اکلاپے دے تھل وچ دھک رہے نیں تے دکھ دیاں کچیاں راہواں توں اُڈ دی دھوڑ میرے سنگھ وچ چکڑ بن دی جا رہی اے۔ میرا ساہ ڈکیا جا رہیا اے، کمرے وچ آکسجین مکدی جا رہی اے تے میرے انج پران لسے ہو کے آلے دوالے دیاں چیزاں نال ناطہ تروڑ رہے نیں۔
میں کہانی لکھنا چاہنا واں
میرا جثہ ایہناں کندھاں دی قید وچوں نکل کے کھلیاں ہواواں نال رلنا چاہندا اے، میں جیوندا جاگدا واں پر میریاں اکھاں اگے موت دھمالاں پا رہی اے۔
میں اکھاں کھولنا واں تے ویکھناں جے میرے قدم شہر دیاں سڑکاں تے سڑ رہے نیں۔ اکھاں دے فریم وچ سجی کھردیاں رنگاں والی شبیہہ اے جینہوں جثے وچ سموچن دی تانگ جاگدی اے تاں احساس دی چھاتی تے لکھت اُگھر دی اے۔ ” ایس شبیہہ نے ای مینوں اکلیاں کیتا اے۔ “
اکلاپے دے تھل وچ چونہواں پاسے کھسر پھسر اے ۔ جیہڑے بندے مُٹھیاں کھول کے سوالاں دے روڑے سُٹناں چاہندے نیں اوہناں لئی کالیاں ناگاں دی شُکر ہر پاسے کھلری ہوئی اے۔
پہرو پہر اکلاپا میرے تاہنگاں نال بھرے جثے نوں کجن دا ڈھنگ کردا اے تاں میریاں انگلاں میریاں تلیاں نال جا لگدیاں نیں۔ میرا ہتھ بھجی مُٹھ بن جاندا اے۔ جیہدے وچ آساں تے تاہنگاں دے کیڑے کُربل کُربل کردے نیں تے اکھیاں وچ گواچی ہوئی سُجھان دا منظر جم گیا اے۔
شہر دیاں سڑکاں تے میرے قدم پینڈا کٹ رہے نیں۔
وڈیاں سڑکاں تے جثیاں دیاں ہینگراں وچ ٹنگیاں جیبھاں نمیاں نمیاں آوازاں اگل رہیاں نیں ۔ ایہہ آوازاں دل دے ہر پاسے کھلری چپ دے سینے وچ تیراں وانگوں لگدیاں نیں تاں شہر دی سب توں اچی فصیل تے کھڑےبھورے رنگ والے جنور گھور کے ہسن لگ پیندے نیں۔
میں اپنے جثے وچ سکڑن لگ پیناں واں۔ میرے آلے دوالے خوف دیاں ڈنگاں والیاں مکھیاں بِھن بِھن کردیاں گھیرا پائی جاندیاں نیں۔
” کون ایں توں ؟ “
سوال ڈنگ وانگوں میرے سر وچ وجدا اے۔ میری جیبھ نوں پالا مار گیا اے تے ذہن تے برف جم گئی اے۔
” اوئے کون ایں توں ؟ کتھوں آ رہیا ایں ایس ویلے ؟ تیرا شناخت نامہ کتھے ؟ میں سوالاں دیاں کندھاں وچ ڈکیا گیا واں۔
” میں ۔۔۔ میں ۔۔۔”
” اوئے کیہہ میں میں لائی ہوئی او، شناخت نامہ وکھا، شناخت نامہ۔ “
آوازاں دے ہتھوڑے میرے سر اتے دھاڑ دھاڑ وجدے نیں۔ میرے اندر غصے دا پکھنوں پھڑکدا اے۔
” ہو سکدا اے ایہہ وی سُور ہووے، اوہناں ساریاں سوراں وچوں اک جنہاں دا شکار ساڈے تے حلال اے۔ “
پہلی آواز نال اک ہور آواز آن رلی تے خوف دیاں چھلاں میرے وجود نوں بھیوندیاں لنگھ رہیاں نیں۔ کنبدی اواز نوں خیر راہ لبھ ہی گئی اے۔
” نیئں نیئں، میں سور نہیں ہیگا ۔۔۔ میں تاں اک پُر امن شہری آں ۔۔۔ مینوں اوہناں نال نہ رلاو ۔۔۔ میں ۔۔۔ میں تاں تہاڈ ۔۔۔”
قہقیاں دے سیلاب وچ جیپ سٹارٹ ہوندی اے تے میرے منہ وچ دھوڑ دا پھکا سٹ جاندی اے۔ میں ڈرے ہوئے جنور وانگوں چوآں ہتھاں پیراں تے ٹرن لگ پینا واں۔
ٹُٹدے جثے نال گھر دی برونہہ تے قدم دھریا اے تاں ماں دی چھاتی وچوں ددھ دیاں دھاراں تھایئں تڑا تڑا گولیاں چلدیاں نیں تے میری چھاتی ونہہ ویندیاں نیں۔
” لعنت ہووے، حرامی نے گھر نوں سراں سمجھیا ہویا اے۔ سویر نوں نکل گئے تے سون لئی آ گئے۔ ایہہ گھر آن دا ویلا اے، وے۔ ایس ویلے تاں کتے وی تھک کے سوں جاندے نیں۔ ۔۔۔۔ تے توں ۔۔۔ توں تے کتیاں نالوں وی بتر ایں، روٹی دی فکر نہ کم دی ۔۔۔ کدی گھر بارے وی سوچیا ای ؟ “
ماں دیاں اکھاں وچ جگراتے لہو بن کے پہرا دے رہے سن۔
میں اپنے منہ توں نموشی دی دھوڑ پونجھدا، کمرے وچ اوناں واں تے اوتھے ڈٹھے پلنگ تے جثے دا بسترا وچا دینان واں۔
باہر گوڑھا ہنیرا تے اندر خالی اے ۔ ۔۔۔۔۔۔ کالیاں، ہنیریاں غاراں دور تیک کھلریاں ہویاں غاراں وچ خواہشاں دیاں بے کفن لاشاں پیاں سڑدیاں نیں تے جثے وچوں اوہناں دی بو کھلر دی جا رہی اے۔ پر اکھیاں دے فریم وچ سجی مُورت دیاں نازک بُلہیاں تے نمہا نمہا ہاسہ وے۔ ۔۔۔۔ ساہ میرے سینے وچ نہیں پیا سماندا۔
تصویر والی کُڑی فریم دی قید وچوں نکل کے پولے پولے قدم دھر دی میریاں بانہواں دے فریم وچ آ گئی اے۔
جُثے اک دوجے وچ گواچ گئے نیں۔۔۔۔۔۔ سڑدے بلدے ہونٹ ٹھنڈے مٹھے گُھٹ لئی کھلدے نیں ۔۔۔۔ پر ۔۔۔۔
جاگدیاں اکھاں ویکھدیاں نیں منہ وچ تکیے دی اک گُٹھ اے تے سنگھ تریہہ نال سُک چلیا اے۔ میں زمین تے تُھک کے تکیہ دور سُٹ دینا واں۔۔۔۔۔۔ فرش تے کھلریا تکیہ مینوں کھلرے والاں والی سوانی دا وجود لگدا اے۔ میں ایس وجود نوں پوری نفرت نال ٹھڈے مارنا واں۔ لتاں تھک جاندیاں نیں تاں فیر بسترے تے ڈِگ پینا واں۔
باہر ہنیرا تھک کے سوں چلیا اے، آوازاں کتھے گواچ گیئاں نیں تے میں اکلاپے دے تھل وچ لبھ رہیا واں ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔ اوہناں اکھاں نوں جیہڑیاں میریاں نہیں۔ اوہناں بُلہاں نوں جنہاں دا رس میریں ترہایئاں ہونٹاں دا دارو اے۔
اس وجود نوں جیہڑا میرے جثے وچ میریاں خواباں نے گھڑیا سی، سواریا سی، پر میں تے چپ نال بھرے کمرے وچ قید آں تے میریاں انگلاں وچ قلم اے، ذہن وچ ان ڈھٹیاں ، ان جانیاں شکلاں دا میلہ لگا ہویا اے۔ ۔۔۔۔۔ تے میں کہانی لکھنا چاہنا واں۔