آپ ای آں ۔۔۔ انور زاہد

آپ ای آں

انور زاہد

یہنوں، بَھن کے بَس کریں“ ویہڑے اِچوں کِسے دا اَکیواں بولیا۔
مُڑ چپ….
اُس جَھٹ ہک اڈیکیا تے، کنڈی کَھڑکا دِتی۔
”کِدوں دی بَلاں ایں؟“ اگانہہ لَگھ آ۔۔، لتھا بوہا دوہَتھڑ نئیں کُٹّی دا۔۔۔، اوہا اکیواں ہک آری مُڑ چیکیا،
اوہ اگیرے ہُرکیا۔ جَھکیا تے مڑ اوتھے ای کھلوتا رہ گیا۔ اوہندے کَنیں اُنیندرے بِھنّی واج گونجن لگ پئی۔ ایہہ واج اُس ساری رات اپنی جند تے جَری ہائی. ”کالھ نہ کریں۔ صبر نے توڑ چڑھنا ایں۔ بے صبری راہ دا پاہلا ٹھگ ہندا ای۔۔“ اینے نوں اندروں اکیواں مُڑ کُرلانا۔۔۔، کِتھے کھڑی گئیوں۔۔۔، کِس بلاں پھڑ لیا ای۔۔،
پَر اوہ قیاسیں پیا اوتھے ای کھلوتا رہیا۔ بیتی رات دا ہک ہک پل اوہندے چِت نوں پُن کے لَگھن لَگ پیا۔ سگواں جویں پانی نوں جال پُن کے لگھدا اے۔ پانی دی ہوند نوں ٹوہندا تے کُوڑ نِتاردا ہویا، پاہلوں شام دی اَلانی مَنجی ڈیگر دے سَگھے نال تار تار اُنیندی نشابر اوہندے ساہنویں آ گئی۔ سورج دی ڈھاٹھ چانن دے اخیرلے سورے نوں وی تھوبا مار دتا۔ انج دینہہ دی کھیتی دا اَخیرلا ونھا بَجھ گیا۔ بھاجڑ مُک گئی۔ حیاتی اَئیّڑاں دے ائیّڑ ہوند دے بوہے ڈُھکن لَگ پَئی۔ چِٹی پَشم لئے کے ٹریاں بھیڈاں ویلے دی گَھسمیلی دھوڑ اچوں لگھدیاں لگھدیاں سواہ ونیاں ہون لگ پئیاں اونے نوں رات دا پھلا ڈُھک گیا۔ ویہڑا واڑہ بنیا، بھاکاں ہوند دے کنیں کَرکِیلی دیاں کَنکولاں بن کے گُھسرن لگ پئیاں پر اونے نوں گلی دے ہَنیرے اچ کُتیک بھوک پئی۔ ہوند دی ولگن بھوک نال تے پواہئیا گیڈڑاں دیاں کُوکاں نال بھریج گیا۔ اُس کنّاں اِچ اُنگلیں دِتیاں تے بَھج وَگا۔

                    بَھجدیاں بَھجدیاں اوہنوں لگا ہُن اوہندی ہوند بھیڈ نئیں رئی۔۔۔۔،جے اوہ بھیڈ نئیں تاں ہور کی اے؟ اُس جِویں آپدے آپ توں پُچھیا۔ بھیڈ ہَکَلّی، واڑ اُلاہنگ کے، ہنیرے دی کَدھ اچ پاڑ دے کے، اَنھیاں راہواں دا بَر ناہی مِن سَکدی۔اوہ سوچدا سوچدا اُگھلا گیا۔ اوہنوں لگا جِویں اوہ ہوند دی جونہہ کَچھ کے موت دے کَڈھے تے آن کھلوتا ہوے۔ اَگوں کِسے بلارے، اوہنوں ہوڑیا پچھاں ای ہٹ جا۔ اُس سوال پَرتایا۔۔۔، پِچھاں ای کیوں۔۔۔۔؟ بھیڈ دی ہوند تاں میں کوہاں پچھے چھڈ آیا ہاں۔ بھیڈ ہوے بھاویں بَھگیاڑ، گذران ہوند دی جونہہ اچ ای ہونی اے۔ اَگوں ہوڑن آلی واج اوہنوں ٹاکیا۔۔، ٹاکن آلا کَون ایں۔ ہوڑن دی کوئی وجاں۔ مڑ اوہلا۔ اوہلے دی اوٹ اِچ لُکن دا کارن۔۔۔؟ اوہ ڈَرگیا۔ اُس آکھیا میں بڑا پینڈا پھاٹ کے ایتھے اَپڑیا ہاں۔ بَھج بَھج کے پیر چِھج گئے نیں۔ ہُن پِچھاں جاون دا آسرا میرے کول کوئی نئیں۔ پچھاں مڑن دا سوچیا تاں ڈر اُس دے سریر نوں پُن کے اِنج لَگھ گیا جویں جل نوں جال پُندا اے۔ بھاں، ہَئیں ؟ بھیڈ دی بھاک۔۔۔؟ ایہہ واج کتھوں آئی اے۔۔۔؟ایہہ اَجے وی میرے مگرے ہئے؟ اوہ اَیدوں اَودوں ویکھن لگ پیا۔ کدائیں وی کُجھ ناہ۔ مُڑ ہِکے آری اوہنوں لگا جویں ایہہ واج اُسدے اندروں آئی ہووے۔ میرے اندر دی بھیڈ اَجے اندرے ای نَک سُنکدی پئی اے؟۔۔۔۔بھیڈ وی تیرے وچے ای اے تے بھگیاڑ وی۔۔۔اُوہا واج مُڑ بولی

تیرا ہَئیمن تیری ہوند دی تُلھ ہَئی۔ اسے ہئیمن تیری ہوند دا تَنبو کُھلا رکھنا ایں۔ ہاں ناں ڈھاویں۔۔۔۔ تے ہار ناں منیں۔۔۔پرت جا پچھانہہ ای۔

پرت تاں نہئوں گیا۔۔۔۔؟ اکیواں کڑکیا۔ اوہ جاگ پیا، کھلا بوہا، ہَلدے طاق، جویں اوہنوں صد پَئے ماردے ہوون
اُس سوچیا پرت جاواں۔۔۔؟ اینے نوں اندروں صد مڑ وج گیا۔ پچھاں ناں پرتیں پتھر ہو جاسیں اُس گَوہ کیتا اندروں اَون آلا بُلارا ہُوبہُو انج ہاہ جویں اوہ آپ پیا بولدا ہووے۔۔۔، اُس کَن چائے، اُنیندرے بِھجی واج اوہندے کَناں اِچ کھڑکن لگ پئی۔۔۔۔” نَسّن دی لوڑ کوئی نئیں۔۔۔سچ دا گھیرا بہوں ترکڑا ہُندا اے۔ واہر توں نسن آلا واہر الے ای بھجدا اے۔ نسن کدی دلیری تے کدی کَمدِلی ہندا اے۔ جے نَسن دلیری دا ہووے تاں اوہ بھیڈ نوں وی بگھیاڑ بنا دیندا اے۔ کم دلی دے نسن بگھیاڑ نوں وی بھیڈ بنا چھڈنا ہندا اے۔ کمدلی توں بچ کے۔ اُس سوچیا رات دے نسن اوہنوں بھیڈ توں بگھیاڑ بنا ای دینا ہاہ جے اوس ہوڑن آلی انیندرے بھجی واج دی مت تے اُس کن نا دھریا ہندا۔ مڑ ہکے آری اوہنوں قیاس آیا اوہ اندر تاں ویکھے۔ طاق دی جھیت اکھ نوں راہ دتا تاں اندر ایڈے وڈے منہ آلا بولی۔رالاں پیا سٹے۔۔ویکھ کے اوہ ڈریا پر کتا بھوک پیا۔۔۔ایڈی تکڑی بھوک اوہندے کناں اج تائیں ناہی سنی۔ اوہ کَنب گیا۔ اُس ڈر کے پَیر پِچھیرے چھکیا۔ پر اندروں ہاسے دی واج۔۔۔، جویں کدھوں پاروں کسے روڑیاں دی جھولی ہکے آری ٹین دے پیپے اچ الٹ دتی ہووے۔ اُس پیر نپیا، ۔اندروں اکیویں مڑ صدیا اندر لگھ آ کتا بدھا ہویا اے۔ اُس ہِمت کِیتی، بوہے نوں دَھپھا ماریا۔بوہا لَتھا ای ہاہ، اوہ جویں صدیاں توں اندرے ای کھلا ہویا ہاہ۔

                بوہا کی ٹپیا تاں اوہ مڑ ہوند دے ویہڑے اچ آن کھلوتا ہاہ، ہُو بَہُو اوہا ویہڑا، پر ہن ایہہ ویہڑا ہاہ واڑہ ناہ۔ بھیڈ بھارو ککھ وی ناہ، مُنج دے وان دی اُنی الانی مَنجی۔مَنجی تے ہِک دھرنگا جیہا، ٹی بی دا ماریا ہک کرُنگ، نِسَل لَم لیٹ پیا ہاہ، اَکیویں دا ماریا، پر گل کرے تاں بلارا تندرست بندے آلا. منجی دے نیڑے جُتی، سوٹی، کروا کجھ وی ناہ۔ویہڑا انج جویں ورہیاں توں وچ کسے اندر پیر نا دھریا ہووے۔اُس پچھیا نال کون راہندا ای، اُس زنجیرے کتے اَلّے ہتھ کرکے آکھیا، آہ۔۔، کتا مُڑ بھوکیا، اُس جِھڑکیا دُھر دُھر  اے سَٹ پَوی۔اُسدی نظر مڑ پئی، اوہ ڈر گیا، بولی دی تھاں اوہندے ساہنوے ہک پالیاں کُٹی گِدڑی بدھی کھلی ہائی، اُس اَکھیں ملیاں۔ جچو تکا ہو کے پُچھیا آہ کی اے، تے کنبنی اوہندے جُسے دا سَت ای چٹ گئی، گڈڑ لومڑی بن گیا ہویا ہاہ۔ اُس پُچھیا۔۔، آہ کی تماشا اے۔۔،کتا، گدڑ، لومڑ۔۔، مَنجی تے پئے کرُنگ دَسیا۔ ایہا بھیڈ وی اے تے بھگیاڑ وی۔۔،

اُس منجی تے پئے کرنگ دے بُلارے نوں گَوہ نال سُنیا۔ اِنامِنا اوہندی اپنی واج ہائی۔ اوہ حِران ہو کے اوہنوں ویکھن لَگ پِیا۔۔۔اُس جاتا جے ایہہ منہ مَتھے تے رَتی ماس دی ہندی تاں اِس کرنگ دا مہاندرا سگواں اوہندے ورگا ہونا ہاہ. اُس سوچیا ایہہ کون ایں۔۔، تے اینا اوازار کیوں اے۔۔،اینے نوں اوہندی نظر کرنگ دی ہسلی دی گَڈھ تے جا پئی، جویں اوہ بَھج کے مڑ جُڑی ہووے۔ ایہہ تاں ہسلی انج اے جویں میری اَئی ہووے۔ اوہنوں یاد آیا جدوں اوہ پاہلی آری گھوڑے تے چڑھیا ہاہ تے گھوڑا سیخ پا ہویا۔ اوہ ڈگ پیا ہاہ تے اوہندی ہَسلی دی ہڈی تے سَجی وِینی دی پھٹی دا کڑاکا پئے گیا ہاہ۔ اوس ہِکے ایری اوس کرنگ دی سجی وینی نوں وی اکھیں اکھیں اچ ٹوہیا۔۔،وینی اچ گڈھ نشابر دسدی پئی ہائی۔۔، اوہ پریشان ہوگیا۔۔، اُس کرنگ نوں پُچھیا۔۔، توں کون ایں؟ کرنگ بڑی اَوازار جئی وِرسی کَڈھ کے آکھیا۔۔، انھے پینڈے تے اُمھی راہ بندے نوں آپدا مہاندرا وی بھلا چھڈدے نیں۔۔، تَیتھے کیہڑا مَنَخ اے۔۔، توں تاں ایہہ ویہڑا وی نئیں سیہاتا ہونا۔۔، ایہہ سنیا تاں اوہندیاں اکھیں بیتے ویلے دے گھویڑ اچوں ویکھن لگ پئیاں۔۔، ہر شئے اپنی ہوند دَسَن تے بولن لگ پئی۔۔، اوہ ہکا بکا ہک ہک شئے سیہاندا ویہڑا پِھرن لگ پیا۔۔، پِھردیاں ہوئیاں اوہ تھوڑا اگیرے کوٹھے اِچ وڑن نوں ہُرکیا۔۔، بولی اوہنوں وِینی توں لئے گیا۔۔، ڈر اوہندے جسے نوں ہِک پَل اِچ ای پن چَھڈیا۔۔، اوہ چِیکیا، بۭھاااااں ہوئی۔۔۔کتا سُن کے ہور مچھر گیا۔۔، پر اوہنوں رات دیاں متّیں چت اچ آئیاں اوہ سنبھل گیا۔۔، اُس آپدے ریت ہُندے وجود نوں کُنجیا۔۔، سارا زور کٹھا کر کے ہک گھسن جیہا بنایا۔۔، تے بولی دے نک اتے دھرے دِتا۔۔، پھررڑڑرر۔۔، بھاااااں، بانہہ چھٹ گئی پر ہن اوہندے اچوں رَت پئی چوندی ہائی۔۔، رَت اوہنوں ہور دلیر کر دتا۔۔، اُس اِنج جاتا بئی اوہندے اَندر بگھیاڑ جاگ پیا اے۔ساہنویں ہن بُولی ناہ بھیڈ بَدھی کَھلی ہائی۔۔، اوہ اگیرے ہویا۔بھیڈ نوں پاڑ کھاوے، مڑ اُس آپدی بانہہ پھڑ لئی، تے آکھیا کھاون آلا سبھو کجھ کھا ای نئیں جاوی دا۔ ہن اُس اپنے بگھیاڑ نوں جر کے بھیڈ اَلے ڈٹھا تاں اوتھے بھیڈ دی تھاویں ہک تازی پِیڑیا کھلا ہاہ۔۔، سپاٹ کاٹھی چَم چَم کردی۔۔، رکاباں چانن آر لشکدیاں۔ کڑیالہ چبدا تازی۔۔، گانیاں آنگ رنگلیاں تے گُندیاں ہوئیاں لگام دیاں راساں۔۔، مگروں منجی تے پئے کرنگ آکھیا۔۔، اجے اڈیکدا پیا ایں۔۔، پلاکی مار۔ اوہندے سریر نوں، پچھلی رات، پاہلی واری گھوڑے دی اسواری۔۔.، ویہڑا۔.، واڑا۔۔بھیڈاں۔۔۔لومڑ۔۔۔ گدڑ۔. ۔بھگیاڑ۔۔، ہک پل اچ اوہنوں سارے پینڈے پُن چھڈیا۔۔، اُس گھوڑے دیاں جاداں نوں رُگ گَھتیا۔۔، پیر رکاب اچ جمایا، ہَنبلی ماری تے یاعلی مدد۔۔، تے گھوڑا دَبڑ دَبڑدَبڑ۔۔۔
پتا نئیں کنے ورہے ایہہ دَبڑدَبڑ ہندی رئی۔۔، مڑ اوہ ہوند دی جونہہ دی اخیرلی حد وی ٹپ گیا۔۔، اِس واری اگوں کسے اُنیندرے، کسے بلارے اوہنوں نئیں ہوڑیا۔۔، اوہنوں ہکے آریں لگا جیویں اوہندے پچھے وی کوئی بیٹھا ہویا اے۔اُس ارک نال ٹوہیا، تاں پچھلا بولیا۔۔، آپ ای آں۔۔۔تے اوہ حوصلے اچ ہو گیا