In his recent collection, Ghulam Hussain Sajid’s intrinsic climate finds a perfectly harmonized expression in his mother tongue Punjabi. Ghulam Hussain Sajid, a prominent ghazal poet of 1970s

His nazms are burning, harmonious and swift-moving. He equates and identifies himself with the aroma of his ancestral soil, to which he belongs, but has been exiled and staggers in modern urbanized settings.

پینجیا

( غلام حسین ساجد )

پینجیا
پِنج دے میری مٹّی جہنوں پان چڑھی اے سُکھ دی
پِنج دے میری آپھر جہڑی وچ جُثّے نہیں ممدی
پِنج دے میری کاوڑ
جہڑی مُڑ مُڑ مینوں کھمدی

پِنج دے پتّھر ھوندے پانی،مچدے مچ نوں پِنج دے
پِنج دے کُوڑ نوں،کوھڑ نوں،کچ نوں،وچّے سچ نوں پِنج دے
پِنج دے تال نوں گُر نوں سُر نوں،چڑھدی لٙے نوں پِنج دے
پِنج دے میرے آل دوالے دی ھر شے نوں پِنج دے
تاں جے نویں تلائ وِچّوں نِگھ چڑھے مُڑجگ نُوں 
تاں جے جیون دان ملے مُڑ ساڈے ھانہہ دی اگ نُوں