مائی رجو ۔۔۔ صابر علی صابر
مائی رجو
صابر علی صابر
” در فٹے منہ ای، لکھ لعنت ای، اونتریاں دیے ۔۔۔ ! مینوں کیوں چمبڑ گئی ایں۔۔۔میرے مگروں لتھی رہو ۔۔۔۔”
نال ای مائی رانی رون لگ پئی، سگوں روندی روندی وی گلاں کیتی جا رہی سی۔” نکھا پھنیاں دیے میں تاں ساری عمر بہہ کے کٹی اے۔ اک پتر دے سر تے۔ سارا پنڈ مینوں پیراں طرحاں من دا اے۔ “
” لے دس کھاں ہن بے بے، میں تینوں کیہ آکھ دتا اے ؟ “
شریفاں اپنی دادی سس توں معافی منگن دے انداز چ بولی تے اوہدی آواز سگوں اچی ہو گئی۔
” بہہ جا نی بہہ جا ۔۔۔ میں تینوں کیہہ آکھ دتا اے، اکھے لاواں گٹے تے بیٹھی پٹے۔ آ لین دے اج اوس کنجری نوں ۔۔۔”
اودھروں جیلا وی باہر لا بوہا لنگھ آیا تے دادی نوں بولدیاں ویکھ کے نیویں سرغصے چ دند پیندا ہویا اندر وڑ گیا۔ اوہنے شریفاں نوں سدیا تے غصے دا گُھٹ بھردیاں ہویاں نکا جیہا ہوکا بھر کے پچھیا
” بے بے کیوں بولدی پئی اے ؟ “
” بس ایویں ای “
شریفاں غصے نال جیلے توں جرا اچی بولی تے باہر بیٹھی بے بے نے وی سن لیا۔
” آہو۔ میں ایویں بھونکی جانی آں ۔۔۔۔ کُتی جو ہوئی۔ “
” خدا دا ناں ای بے بے کدی تاں مکال دی جان چھڈ دیا کرو۔”
جیلا اکیا سڑیا بے بے اگے ہتھ جوڑدا ہویا بولیا پر اوہ چپ نہ ہوئی۔
” آہو اج میں مکالن ہو گئی آں ۔۔۔ ایہہ میسنی گھگھی نہیں مکالن ؟ کھسم رناں دے تے حاکم دماں دے۔ “
بے بے نے گلیڈو پونجھے تے فیر اپنا بیان شروع کر دتا۔
” ایہہ مونھ میٹی لاچی اے تے میں مکالن۔ حرامدیا میں تاں ساری عمر بہہ کے لنگھائی اے ۔ اک پتر دے سر تے۔ سارا پنڈ مینوں پیراں طرحاں من دا اے۔ “
جیلا بے بے دیاں ساریاں گلاں تے گالھاں وی چپ کر کے سن لیندا سی پر ایہہ گل کہ میں جوانی وچ رنڈی ہو گئی ساں ، ساری عمر بہہ کے لنگھائی اے، سارا پنڈ مینوں پیراں طرحاں من دا اے۔ اوہنوں گولی وانگ وجدی۔ ایسے کر کے بے بے بولدی بولدی جدوں ایہہ گل کرن لگدی جیلا بھج کے باہر نکل جاندا۔ پر اج اندر بیٹھے جیلے نوں بے بے نے بھجن دا موقع ای نہیں سی دتا۔ اوہنوں ایہہ گل سننی پئی ۔ دنداں تھلے جیبھ لے بھریا ہولی ہولی باہر نوں ٹر پیا ، جیویں پھٹٹر ہو گیا ہووے۔
اوہ ایہہ وی جان دا سی کہ گھر دی ہر مکال وچ غلطی بے بے دی ای ہوندی اے، فیر وی اوہنے کئی بڑی ہی شریف شریفاں نوں ای دھول مکی کیتیسی۔ بے بے اگوں نہیں سی بول سکدی۔
خورے ایس کر کے کہ بے بے اوہدی دادی سی تے ماں وی۔ جمن والی ماں تے جیلے دی چھلے وچ ہی مر گئی سی۔ چھیاں ستاں ورھیاں دا ہویا تے پیو وی چلانا کر گیا۔ سکا چا چا تایا وی کوئی نہیں سی۔ دادی نے پالیا تے پڑھایا لکھایا۔ پیلی بنا واہوا ہون پاروں لوکیں حیا کردے پر گھر وچ روز ہی اٹ کھڑکا۔ کیہہ زندگی اے جے گھر وچ سکون نہیں تے پر کیہہ کردا گھر والی وچ وگاڑ ہوندا تے طلاق دے کے ہور ویاہ کرا سکدا سی پر بے بے ۔۔۔۔۔؟
اج اوہ سوچ رہیا سی ساڈے گھر وچ رب دا دتا سب کجھ ہے، کسے چیز دی وی تھاوڑ نہیں۔ بے بے دی سیوا کرن وچ وی کوئی کسر نہیں چھڈی دی۔ نکی موٹی گل دا کدی غصہ نہیں کیتا۔ بس ایہہ سوچ کے وڈیرا بندہ بالاں ورگا ہو جاندا اے۔ کوڑیاں پھکیاں ہس کے ٹال دینے آں۔ کدی شریفاں نوں بے اولادی دا مہنہ تے کدی ایویں ای نوکاں ٹوکاں۔ اولاد نہیں ہندی پئی تے ایدے وچ شریفاں دا کیہ قصور اے۔ میں کوئی تھوڑا علاج تے نہیں کروایا۔ سمجھ نہیں آوندی بے بے کیوں لڑدی رہندی اے۔ ایس توں وی وڈی حیرانی والی گل ایہہ آ کہ لڑدی لڑدی رون لگ پیندی اے۔ جے سانوں دوواں جیاں نوں کتے ہسدیاں ویکھ لوے تاں وی نہیں سہاردی۔ ایویں ای کوئی نا کوئی بہانہ بنا کے گرم ہو جاندی اے۔ ایہنوں تے ساڈے دوجیاں دے پیار نوں ویکھ کے خوش ہانا چاہی دا اے پر ایہدے مونہہ تے کدی کوئی ہاسے ورگی شئے نہیں دسی۔ ہر ویلے متھے تے وٹ تے کھرویاں گلاں ۔۔۔ کیوں ؟ اکھے میں جوانی بہہ کے کٹی اے اک پتر دے سر تے۔
” یا اللہ خیر “
ایمبولینس دی چیک نے اوہنوں سوچاں خیالاں دے وا ورولے وچوں دھرو کے باہر چا سٹیا۔ چیکاں کوکاں تے ویناں دیاں آوازاں آون لگ پیاں۔ جیلے دے شریکے وچوں چاچے دا پتر فیقا مر گیا جیہڑا پچھلے چھیاں دناں تون ہسپتال سی۔ وین کرن والیاں وچوں سب توں اچی آواز جیلے دی بے بے مائی رانی دی سی۔ نالے وچارے نوں رون والا والا وی کون سی۔ ماں نہ پیو تے نہ ای کوئی سکا بھرا، اکو بھین ای ہیگی سی۔
جیلا بے بے نوں مرگ والے گھر نہیں سی جان دیندا۔ کیوں بے بے جدوں وی کسے مرگ والے گھروں ہو آوندی گھر اوندیاں ای غشی دے دورے شروع ہا جاندے پر اج شریکے دا مسئلہ سی۔ مائی رانی بڑا ای روئی ۔ کدی مرن والے دی جوان گھر والی دے گل لگ کے تے کدی یتیم ہون والے دو وین کردی کردی تن وارا بے ہوش وی ہوئی۔
ویلا لنگھدا گیا تے تناں چانہہ مہینیاں مگروں مرگ والا گھر عام گھراں وانگوں ہی لگن لگ پیا۔
اک دن جیلا اندر بیٹھا کوئی کتاب پڑھ رھیا سی کہ اوہنے باری تھانی باہر جھاتی ماری۔ مرن والے فیقے دی گھر والی رجو بے بے کول بیٹھی ہوئی سی۔ جیلے نے کن چکے تے بڑے گوہ نال رجو تے بے بے دیاں گلاں سنن لگ پیا۔
” ویکھ دھیئے۔ میرا صدیق اودوں چونہہ سالاں دا سی جدوں تیرا با با مویا۔ اکو پتر دے سر تے میں جوانی بہہ کے کٹی اے۔ تیرے کول تاں دھی وی اے تے پتر وی۔ دھی ویاہویں گی جوائی والی بنیں گی۔ پتر ویاہویں گی نونہہ آوے گی۔ “۔
” پر بے بے کیہ آہندے نیں، رنڈیاں تے رنڈیپا کٹ لیندیاں نیں پر ۔۔۔۔”
جیلے نوں انج لگا جیویں رجو رنڈیپا کٹن تے راضی نہیں تے بے بے اوہنوں اوہدی مرضی دے خلاف مت دے رہی اے۔
اوہدیاں اکھاں پتھرا گیئاں تے خیالاں دا تانا بانا تتن لگ پیا۔ اوہ ہولی ہولی رجو وچ بے بے دا نقشہ ویکھ رہیا سی۔ اوہنوں پتہ وی نہ لگا کیہڑے ویلے اوہدے مونہوں اچی ساری نکل گیا، ‘رجو۔۔۔۔’ تھوڑے چر مگروں ای رجو اوہدے ساہمنے کھلوتی سی۔ جیلا ڈوریاں وانگوں رجو ول ویکھ رہیا سی تے رجو مونہہ تے پلو پائی چپ چپیتی سر نیواں کر کے اوہدے ساہمنے بت بنی کھلوتی سی۔ جیلے نوں سمجھ نہیں سی ارہی کہ کیہہ آکھے۔ زبان اوہدا ساتھ نہیں سی دے رہی تے نہ ای اوہنوں بولن واسطے کوئی لفظ لبھ رہے سن۔ اینے وچ شریفاں وی آ گئی۔
” ہیں نی رجو ۔۔۔ کسراں کھلوتی ایں ۔۔۔۔۔ بہہ جا کھاں “
اوہنے رجو نوں بانہوں پھڑ کے منجی تے بہا لیا تے گلاں کرن لگ پئ۔ جیلے نیں موقعے توں فیدہ چکن دی کیتی تے اوتھوں اٹھ کے ٹر پیا۔ کیوں جے اوہنوں گل ای کوئی نہیں سی آ رہی۔
رات نوں روٹی تکر کھا کے جیلا رے شریفاں اکو منجی تے بیٹھے ہوئے سن تے شریفاں نے جیلے کولوں پچھ ای لیا کہ اوہ اج ایناں پریشان کیوں اے۔ جیلا پہلوں ای ایس گل دی اڈیک اچ سی۔ اوہنے ساری گل دس دتی تے شریفاں دے چہرے تے وی پریشانی جھلکن لگ پئی۔
” ہن فیر کیہہ کریے ؟ “
” ایہو ای تے پریشانی اے، آپاں کجھ کر نہیں سکدے۔ “
” کیوں ۔۔۔۔۔ ؟ جناب دا ای فرمان اے کہ بندہ ہمت تے کوشش نال ہر کم کر سکدا اے۔ “
” توں ٹھیک کہنی ایں پر رجو ۔”
جیلا گل کردا کردا رک گیا۔ ۔ بے بے آ گئی سی ایس کر کے گل گول کر گیا۔
دن چڑھیا تے انج لگ رہیا سی جیویں اوہناں نوں رات والی پریشانی دا کوئی حل لبھ گیا ہووے۔ جیلا ناشتہ کر کے چلا گیا تے شریفاں گھر دے کماں توں ویہلی ہو کے رجو دے گھر ول ٹر پئی پر پتا لگا کہ اوہ تاں پکی پکی پیکیاں دے چلی گئی اے۔ شریفاں اک واری فیر پریشان ہوئی پر ہمت نہ ہاری تے دوجے دن ای رجو دے پیکیاں دے اپڑ گئی۔ نالدے پنڈ ای رجو دے پیکے سن۔ شریفاں کسے نہ کسے بہانے چوتھے پنجویں دن رجو نوں ضرور ملدی۔ رجو وی کدی کدی شریفاں گھر آون لگ پئی ۔ مہینہ ڈیڑھ انج ہی لنگھ گیا۔ شریفاں دی محنت تے پیار نال رجو تے شریفاں دیاں برکیاں سانجھیاں ہو گیئاں۔
ہن دوواں نوں اک دوجی تے بڑا ہما سی۔ اک دن دونویں بیٹھیاں ہویئاں سن کہ شریفاں نے اپنے دل دی گل کر دتی۔
” ویکھ رجو ۔۔۔ رنڈیاں تے رنڈیپا کٹ لیندیاں نیں پر ۔۔۔۔”
رجو نے شریفاں دی گل پوری نہ ہون دتی تے بول پئی
” پر کیہ ۔۔۔۔ ؟ توں کیہہ چاہنی ایں کہ میں ویاہ کر لواں ؟
جواب وچ شریفاں نے انج سر ہلایا جیویں گونگی ہوندی اے۔
” نہیں نہیں میں ایہہ کم نہیں کرناں۔ میں تاں فیصلہ کر لیا اے بے بے رانی وانگ لوٹا مصلی تے اللہ اللہ ۔۔۔۔ دنیا دا میوہ میرے کول اے، دھی وی تے پتر وی۔ دھی ویاہواں گی جوائی والی بناں گی، پتر ویاہواں گی نونہہ آوے گی۔ تیرا کیہہ خیال اے میں ماپیاں دے بوہے تے روٹی توں وی ۔۔۔۔ “
” نہیں رجو ۔ ایہہ گل نہیں۔ ماپے تیری روٹی دی بھکھ تاں پوری کر سکدے نیں پر ۔۔۔۔”
” پر کیہہ ۔۔۔۔ کجھ بول وی”
” رجو۔ توں ہالی جوان جہان ایں۔ روٹی توں اڈ کجھ ہور وی بھکھاں ہوندیاں نیں جو تیرے ورگیاں جر تے لیندیاں نیں پر آنراں لوس جاندیاں نیں۔ پھوڑا بن جاندیاں نیں۔ تے پھوڑے تے بھانویں پھُل وی وجے سہاریا نہیں جاندا۔ ۔۔۔ توں ساڈی بے بے ول ای ۔۔۔۔”
شریفاں نے ہمت کر کے اکو ساہے ساری گل کر دتی تے دوواں جنیاں وچ واہوا چر بحث ہوندی رہی۔ فیر شریفاں نے رجو دی ماں نال وی گل کیتی تے آخر رجو من ای گئی۔
رجو ولوں ہاں دا اشارہ کیہہ ملیا شریفاں دی بھویئں اڈی نہیں سی لگ رہی۔ بڑی ای خوش سی۔ پر جدوں رجو دے گھر والیاں نے منڈا وکھان دا آکھیا تے اوہ پریشان ہو گئی۔ رجو کول گئی تے اوہدا ہتھ اپنے سر تے رکھ کے بولی
” وعدہ کر کے توں اپنے فیصلے تے پکی رہویں گی”
رجو توں قسم لے کے اوہنے ساری گل دس دتی۔
رجو دے متھے تے تریلی، اکھاں چ پانی، تھوڑا کُو مونہہ کھلاتے بُلھ کنب رہے سن۔ با لکل انج ہی جیویں بندے نوں نطھ آ رہی ہووے پر آوے ناں ۔۔۔۔ شریفاں نے رجو نوں جپھے وچ لے لیا۔
جدوں رجو دے گھر والیاں نوں پتہ لگیا تے بڑے حیران ہوئے۔ اوہ حیرانی نال اک دوجے ول ویکھ کے نظران نظراں وچ ای شریفاں نوں داد دے رہے سن، سگوں سلام کر رہے سن۔
کجھ دناں مگروں ای رجو دا نکاح جیلے نا ل ہو گیا، جیہدی خبر مائی رانی واسطے موت دا فرشتہ ثابت ہوئی۔ رجو دے گھر اوندیاں تیکر مائی رانی پوری ہو چکی سی۔
شریفاں رو تے رہی سی پر اوہدے چہرے تے تسلی تے خوشی دیاں لہراں صاف وکھالی دے رہیاں سن۔ جیویں اپنے آپ تے مان کر رہی ہووے کہ یں رجو نوں مائی رانی نہیں بنن دتا۔