امرتا پریتم ۔۔۔ اسیں ملدے رہواں گے

امرتا جی :اسیں ملدے رہواں گے

محمد حمید شاہد

امرتا جی :اسیں ملدے رہواں گےہلے امرتا پریتم دی موت دیا خبراں نہیں سی آیاں ‘ میں کراچی دے ہک پرچے چ ‘اوہدی عیادت نوں آن آلی دے قلم دیاں بنائیا ہویاںاوہدی بیماری تے لاچاری دیاں مورتاں ویکھیاں‘ تے فر دھیان وچ اس امرتا نوں آن دتا جہدی تصویر”رسیدی ٹکٹ“ پڑھدیاں ای بہوں پہلا میں اپنے ہوٹے نال لا رکھی سی ‘ دونواں نوں آمنے سامنے رکھیا‘ تے دونواں نوں پرت پرت ویکھدا رہیا مینوں انج جاپدا سی جے ایہہ تصویراں ایسی طراں ویکھدا رہیا تے میرا ہوٹا پاٹ ویسی۔فیر‘ہک دن‘ ہلے پوری طرح نماشاں نہیں سی ڈُھکیاں‘تے ایہہ سناونی وی آگئی‘ جے امرتا مر گئی اے“ انج لگیا‘ جیویں کلیجا سچی مچی پاٹ گیا سی۔ذرا اپنے دھیانے اس امرتا نوں تازہ رکھو‘ جنہ ے نے ”امرت لہراں“”تریل دھوتے پھُل “”کستوری“ ”ٹھنڈیاں کرناں“جئی شاعری دے اتے تھلے اٹھاراں مجموعے دے کے حیاتی وچ ہک وکھری جئی مشک دروازے دا پٹ کھول دتاسی …. جنہے ”چک نمبر چھتی “”جلاوطن“ ”انہاں دی کہانی“ تے ”سپیاں“ جئے ہک دو یا چار پنج نہیں ۸۲(اٹھائی) ناول لکھ کے ماں جائی بولی دی جھولی نوں منہ بھر دتا ہووے ۔ جنہیں ”پنج ورھے لمی سڑک“ ”اک شہر دی موت “تے ”تیسری عورت“ جہیاں کہانیاں لکھیاں تے پنجابی وچ افسانیاں دے پنچ ایسے مجموعے دے دتے ہوون جنہاں وچ حیاتی دا کھلارا سمیٹ کے سہولت تے فنکاری نال رکھ دتا گیا ہوئے ۔ جنہے ”رسیدی ٹکٹ “ تے دوجیاں کتاباں وچ اپنی حیاتی دا سچ ایس طراں لکھیا ہووے کہ ہر پاسے مچ ‘مچ گئے ہون ….ہاں اونہوں دھیان وچ رکھو‘ تے فیر اس امرتا پریتم دا سوچو جہڑی موت دے بستر تے پئی ہوئی سی ‘ سارے ہوش چھڈ کے ‘ تے کہندی سی ”اینے دن ہو گئے نہیں ‘موئی پئی آں ‘ کوئی مینوں اگنی نئیں دیندا“موت دا وی ہک اپنا سچ ہوندا اے ‘ جنہے ساری عمر اوہ لکھیا جہدی گواہی اوس دے سچے وجود نے دتی سی‘ ذرا وی کھوٹ نہیں سی ملایا‘ اوہ موت دا سچ کتنا صاف صاف لکھ رہی سی ۔ کولہے دی ہڈی ٹٹ گئی‘ تے فیر جڑی تے ایس طراں جے گوڈے چھاتی تو مڑ گئے سن ‘ چلنا پھرنا‘ کھانا پینا سبھوں رہ گئے سن …. لکھنا‘پڑھنا تاں پہلاں ای چھٹ گیا سی ۔جس نے ساری حیاتی لکھن تے لا دتی ہوئے‘ کوئی پجھتر تو ودھ کتاباں لکھیاں ہون ‘ رسالہ کڈھیا ہووے ‘ تے اوہ وی ایس طراں جے کتابت تو لَے کے اوس دی چھپائی تیکر اپنا خون ساڑیا ہووے اوس لئی بیماری دے ہتھوں منجی پھڑلینا موت دے مافق سی ۔ خورے ایسی لئی اس نے اگنی منگی سی ‘ پر سچ آکھاں تے گل انج بنڑدی اے بئی‘ اُس جہڑی اگنی منگی سی اوہ ساڈے دلاں وچ اوہدی محبت دی صورت بل رہئی اے‘ تے سدا ایہہ بھانبڑ ایسراں ای مچدا رہوے گا۔ایس توں ودھ کیہہ سچ ہووے گاجے موت دے سچ نوں ایس طراں جریا جاوے جے اوہ حیاتی دے سچ توں بالکل وکھ نظر آوے۔ کوئی ہور سچا طریقا اس دا ن نہیں ہو سکدا سی لہذا اس نے پل پل مر کے وکھا دتا۔خیر ‘موت اوہدے لئی نویں نہیں سی۔ اوہ ہلے (۱۱)یاراں ورھیاں دی سی‘ جے اوہدی ماں مر گئی سی ۔ ایہہ اوہدا موت نال پہلا ٹاکرا سی ۔ پر اوہ موتاں جنہاں اوتے اوس نے امر ہو جان آلا ”وین“ لکھ دتا اوہ سن سنتالی (۷۴) دیاں موتاں سن ۔ ۹۱۹۱ وچ گوجرانوالہ دی ارائیاں دی گلی وچ ‘ کرتار سنگھ دے گھر جمن آلی امرت کو ر سینتالی(۷۴) تک شاعری دیاں اٹھ کتاباںدے چکی سی ۔ پر ۷۴ دیاں موتاں تے اوس وارث شاہ نوں مخاطب کر کے اوہ نظم لکھی جو پنجاب دا وین تے ہک ہور ہیر بن گئی۔ ایہو جئی ہیر جے انہوں وارث شاہ دا سچا وارث بنا گئی۔اج آکھان وارث شاہ نوں ‘ کِتوں قبراں وچوں بولتے اج کتاب عشق دا کوئی اگلا ورقا پھولاپنے مرن تو کجھ عرصہ پہلاں ‘ ہجے اوہ ہوش وچ سی ‘تے اوہ اُس طراں دیاں نظماں لکھی جا رہی سی جنہاں وچ موت دا تذکرہ سی ۔ اسی ودع ہون دی تیاری دے عرصے وچ اس اک نظم لکھی سی”میں تینوں پھر ملاں گی“اکتی(۱۳) اکتوبر دی شام نوں اوہ حیاتی اے چھیاسی (۶۸) بھرویں ورھے جی کے مر گئی اے تے میں یقین نال کہنداں واں پئی پنجابی وچ ادب لئی جو اوہ وادھاکر گئی اے اوہ انہوں ہمیش لئی زندہ رکھے گا۔ امرتا جی تسی زندہ رہوو گے تے رہندے زمانیاں تک اسی تہاڈی کہانیاں‘ ناولاں ‘شاعری تے دوجیاں کتاباں راہیں تہانوں ملدے رہواں گے ۔ ایہہ موت ‘تہاڈیاں لکھتاں تے ساڈےاں محبتاں وچ وتھ نہیں پا سکدی۔