ساوے پَیر ۔۔۔ انجم قریشی

ساوے پیر

( انجم قریشی )

پنڈے سانجھے کرن توں پہلاں 
میں تینوں کُجھ گلاں کہہ لاں؟
تانگھ دی بلدی چھاویں بہہ کے
کجھ چر اپنی ہوند نال کھہ لاں؟

بھار وصل دا سہار لویں گا؟
وچ ہوواں تے باہر رہویں گا؟
بال جیویں کردے نیں ماں دا
میرا کھیہڑا نِت کریں گا؟
جھکھڑ، کنیاں، مینہ لویں گا؟
میرا تِکھا بول سہویں گا؟
میرا دل رکھن دی چاہ وِچ
میرے جھوٹھ نوں سچ کہویں گا؟

میرے سُفنے میریاں اکھاں
میرے کَنے نیں اوکڑاں لکھاں
میرے اپنے اندر وسے
تھل اُجاڑ تے رب دیاں رکھاں

میرا دل نہیں کِتے وی بہندا
پُٹھا، سِدھا، مودھا پیندا
اپنی مرضی جیون دی خاطر
کھیڈ تماشے لائی رہندا

پنڈے سانجھے ہوئے نہیں ہالی
سوچ سمجھ لے کاہدی کاہلی
سڑ کے سواہ وی ہو سکناں ایں
جے توں سانجھ دی اگ اے بالی
کدی تے تینوں کجھ نہیں لبھناں
کدی توں ایتھوں چک چک ہنبھناں
کدی توں میرے آل دوالے
کدی میں تیرے اُتے پھبناں

تیری سوچ دی حد وی کیہ اے
پِنڈا اُتے تھلے جی اے
یسُو پنجو ہار تے ڈولی
جنا تیرا اے، میرا وی اے

پِنڈے سانجھے کرن توں پہلاں
میں تینوں بس ایہہ سی کہناں
میں آں ساوے پیراں والی
تیرے پلے کَکھ نہیں رہناں

ا