باو ۔۔۔ آصف محمود
باو
ناں تاں اکبر علی بھٹی سی اوہدا، پر یار سارے اوہنوں باو ای سدن لگ پئے ہوئے سن۔ لہور ہن اوہ گھٹ ای آوندا سی۔ یاراں نال میل ملاپ وی نا ہون جیہا۔ ایتکیں ترونہہ ورھیاں پچھوں بوہا کھڑکایا سی اوس میرا۔
دسویں جمات تک نال پڑھدا سی ساڈے، تے چالیہاں بتالیہاں دا اوس ویلے ہونا اے۔ سمجھو میرے ای جیڈا۔ صحت دے ضلع دفتر وچ نکڑی عمر ے ای اکاونٹ افسر لگیا ہویا سی۔ اوہ چھیویں وچ سی جدوں پیو اوہدے نے اوہناں نوں چھڈ کے دوجا ویاہ کر لیا ، تے اوہدے ماں جی اوہنوں تے اوہدیاں دو بھیناں نوں لے کے پیکے آ گئے۔ پھیر ماماں جی نے ہی پالیا سی ایس ٹبر نوں۔ ما ما جی آپ وی صحت دے ضلع دفتر وچ پی اے ہندے سن ڈی ایچ او دے۔ چنگا ویلا سی۔ نوکریاں دا ایڈا کال نہیں سی اودوں پیا۔باو اجے بارھویں وچ پڑھدا سی تے ما ما جی نے اوہنوں کچا نائب قاصد بھرتی کرا دتا، اپنے محکمے وچ ای۔ جنے چر وچ نوکری پکی ہون دا ویلا آیا، اوس ایف۔ اے پرایئویٹ وچ کر لیا ہویا سی۔ تے مامے ہوراں اٹ سِٹ لا کے جونیئر کلرک اوہنوں پکیاں کر لیا۔ اوہنوں حیاتی وچ اگے ودھن دا بڑا شوق سی۔ نوکری پکی ہوئی نوں ہجے ترے ای ورھے ہوئے سن، تے اک دن اچن چیت اوس بی۔ اے دا داخلہ پرایئویٹ وچ گھل دتا۔ ترے مضمون تاں پہلی سٹے ای اوہدے پاس ہو گئے، پر پولیٹیکل سایئنس انج اڑی جو چوتھی تے اخیرلی وار کتے جا کے نکلی۔ بی۔ اے پاس دا ٹھپا ہن اوہنوں لگ گیا سی۔ اک واراں سی۔ ایس۔ایس تے اگلی وار پی۔سی۔ایس دا امتحان وی اوس دتا پر پھیر سُرت اوہنوں لگ گئی جو ایہہ بھار اوہدی وِتوں باہرا سی۔ روزی روٹی دا کم کسے لیہہ اتے چڑھیا تے ما ما جی دھی وی اپنی اوہنوں دے دتی۔ نکی نکی کراویں داڑھی اوس رکھ لئی سی، نماز روزے دا پابند سی، تے آہندا سی جو رشوت نہیں سی لیندا، پر ٹوہر بتھیری اوہ کڈھ کے رکھدا سی۔ اپنی سرکاری نوکری دا بڑا مان سی اوہنوں۔ لیڑا لتا بھانویں ایڈا کوئی ودھیا نہیں سی ہوندا پر پاوندا چج نال سی۔ پتلون قمیض ہووے تاں اک اک کریز اوہدی سہج نال جمائی ہوئی، گل وچ ٹائی تے پالش نال لشکائے ہوئے تسمیاں والے بوٹ۔ سلوار قمیض پانی تے، مایا لا کے استری پھیری ہوئی، اتے واسکٹ، تے ہتھ گولڈن چین والی گھڑی۔ عینک توں بنا وی چنگا بھلا اوہنوں دسدا سی، پر نازک جیہے فریم والی ادھے نمبر دی عینک وی لا کے اوس رکھنی۔ دِکھ اوہنے افسراں والی ہی اپنی رکھی ہوئی سی۔
اوہنوں نو ورھے کلرکی کردیاں ہوئے سن تے محکمے وچ اکاوئنٹ افسراں دیاں سیٹاں نکلیاں۔ باو شام دیاں کلاسان وچ اکاوئنٹنگ دے ڈپلومے وچ داخلہ لے لیا۔ تے نال عرضی اکاوئنٹ افسر لئی اپنی ٹور دتی۔ اوہنوں پتہ سی جو ایہہ نوکری اوہنوں نہین سی مل سکدی پر قسمت ازماون وچ ہرج کیہہ سی۔ نوکری ولوں قسمت سچی اوہدی بہت چنگی سی۔ جدوں اخیرلی سلیکشن دا ویلا آیا تاں مھکمے والیاں فیصلہ کیتا پئی باہروں بندے لے کے اوہناں نوں اپنا دفتری ڈھنگ سکھاون نالوں چنگا اے جو اوہ اپنا ڈھنگ سکھے ہوئے لوکاں نون ای محکمے وچوں بھرتی کرکے، اکاوئنٹ دا کم آپ سکھا لین۔ انج باو، چپڑاسیوں کلرک، تے کلرکوں نو ورھیاں وچ سدھا اکاوئنٹ افسر ہو گیا۔ ہن تاں سچی مچی افسر ہو گیا سی۔ باو پہلا کم تاں ایہہ کیتا کہ اپنا تبادلہ اوکاڑے کروا لیا جتھے چپڑاس گیری تے کلرکی دے ویلے دا کوئی اوہدا ہانی نہ ہووے تے افسر اپنی جماون وچ کوئی اوکھ نہ آوے۔ گل بڑی مِن ویتر کے کردا سی ہر کسے نال، پر آہندا سی جو تھلیوں پروموٹ ہوئے افسراں وانگ، اپنے توں ہیٹھلیاں نال کراڑا سلوک نہیں سی اوہ کردا۔
” اوئے توں، کتھوں بھل پیا باو ؟ ” میں جپھی پاوندیاں ہویاں اوہنوں پچھیا
” سبھ کجھ بوہے تے ای پچھ کے ٹورنائی مینوں ؟ ” اوہ دندیاں کڈھدیاں مینوں پولا جیہا دھکا دے کے اندر آ وڑیا۔
چاء بسکٹ مگروں جھٹ ای باو اپنا پواڑا کھول دھریا۔
گھر والی اوہدی، مامے دی دھی، پوری ہو گئی سی دوجا بال جمدی۔ بال وی بچ نہیں سیکیا۔ تے گھر وچ ہن اک پنجاں ورھیاں دی بالڑی سی جیہنوں ماں ہوری سمھال رہے سن اوکاڑے وچ ای۔گھر دا نظام چلانا وی اوکھا سی، تے باو دے حساب نال اوہ وی اجے جوان جہان سی، ایس لئی دوجا ویاہ اوہ کرنا چاہوندا سی۔
” تے ٹھیک اے باو، ایہدے وچ روے والی کیہڑی گل اے ؟ توں کر ماں جی نال گل، اوہ چنگا جیہا کوئی جی ویکھن تیرے لئی۔” میں اوہدی گل مکدیاں جھبدے بولیا۔
” ماں جی نال گل کیہہ کرنی اے، اوہناں تاں چوکھی توائی مینوں چاڑھی ہوئی اے۔ آہندے نیں ، میتھوں تیری کڑی نہیں سانبھی جاندی بڈھے وارے۔” اوس آکھیا۔
” تے پھیر اوہناں کیتا کیوں نہیں کجھ ایس بارے ؟ ” میں پچھیا
” بس یار ۔ اک ماں جی پہلوں ای چوکھا کسے نال ملدے گلدے کوئی نہیں سن، اتوں ہن شہر وی اوپرا۔۔۔۔۔ اوہناں دے وس دا نہیں ایہہ کم۔” اوس آکھیا
” تے ما ماں جی نوں آکھنا سی۔ اوہناں دا تاں بڑا میل ورتن اے لوکاں نال۔ انج وی پرانے رہن آلے نیں لہور دے، ہزاراں لوکاں نوں جان دے نیں۔ ” میں اوہنوں دوجا راہ وکھایا۔
” ما ما جی دی بھلی پچھی آ۔ اوہ تاں بندہ ای نہیں مینوں سمجھدے۔ اوہناں بھانے میں بھنیواں نہین، اوہناں دے ٹکڑیاں تے پلیا ہویا اک زر خرید غلام ہاں۔ میری حیاتی وچ جو وی چنگا اے، اوہناں دی دین اے، تے جو وی ماڑا ہے اوہ میرے جاں میرے ابے دے خون دا صدقہ اے۔ جیہو جیہا سرجن ٹکہ اگے اوہناں میرے متھے لایا سی، اوہی میں بھوگ لیا چار ورھے۔ سمجھو میرے گناہ جھڑ گئے، جیہڑے میں کیتے تے جیہڑے اگوں کرنے نیں، اوہ وی۔ دھی رانی اوہناں دی، جتی تے نہیں سی لکھدی مینوں۔ اوہ وی ابے ہار نوکر سمجھدی سی مینوں اپنا، تے ما ما جی جوائی نال وی اوہی سلوک کردے سی جیہڑا اپنے سوہریاں نال کردے سی۔ اُنج دی بلا کوئی مڑھ دین گے متھے فیر میرے، تے ڈنڈا لے کے پچھے وی چڑھے رہن گے نال دی نال۔ ۔۔۔ میں بھر پایا وئی ما ما جی توں۔”
” چل تینوں کوئی کال اے رشتیاں دا۔ عمر وی ٹھیک اے تیری۔چنگی بھلی سرکاری افسری اے، اکلا کارا توں ہے ویں، چوکھا کھلجگن وی کوئی نہیں، توں کسے رشتے کران والی نال گل کر، نہیں تے اخبار اچ اشتہار ای دے چھڈ۔” میں اوہنوں حوصلہ دتا۔
” رشتہ کران آلیاں نال گل کیتی اے میں دونہہ چونہہ نال، پر اوہ طلاقناں تے وڈی عمر دیاں عورتاں دے رشتے مینوں دسدیاں نیں۔ ” باو پولا جیہا بولیا۔
” تے اخبار وچ اشتہار ؟ ” میں پچھیا
” لے ہن اخباراں وچ اشتہار لوا دیاں اپنے ؟ میں عزت دار بنداں۔ ایڈی مشکل نال کمائی عزت میں کوڈی کوڈی کر دیاں اخباراں وچ اشتہار دے کے ” باو نے بھیڑا جیہا منہ بنا کے نفرت نال سر ماریا۔
” چل توں آپ اشتہار نہیں دینا، تے لوکاں دے چھپے اشتہاراں دا جواب تاں دے سکدا ہیں۔ ” میں پھیر اوہنوں اوس پاسے لیان دا چارہ کیتا۔
” سبھ فراڈ ہوندا اے یار، چھاپدے کجھ نیں تے نکلدا کجھ ہور اے۔ “
مینوں کجھ سمجھ نہیں سی آ رہی جو باو دلوں کیہہ چاہندا سی۔ اوس وچ میتھوں کیہہ سیر چاہوندا سی۔ ایس کر کے میں سدھا ای پچھ لیا۔
” تے پھیر بھجارتاں چھڈ ناں باو ۔۔۔ سدھا سدھا دس مینوں توں کیہہ چاہوندا یئں ؟”
” چاہونا میں کیہ اے، بس یار سوہنی جیہی کڑی ہووے، پڑھی لکھی، میرے جوڑ دی، تے گھر سانبھن والی ہووے، جیہڑی میرا دھیان رکھے، میری دھی دا وی، تے ماں جی دا وی، جنی حیاتی اوہناں دی ہے وے۔ بس ہووے کواری۔ دوجے ویاہ والی تے میرا دل نہیں من دا۔ “
” توں آپ وی تے دوجا ای کرنا ئے نا۔ کسے بے آسرے نوں آسرا دیں گا تے اوہنوں چوکھی قدر ہووے گی تیری، نال سنت رسول دی اے۔ ” میں رواجی گل کیتی۔
” سنت تاں دوجے پاسیوں وی ہے وے۔ نالے دل جو نہیں من دا تے رسیواں کتھوں ہانائے اوہدے نال میرا۔ ” اوس ترت ولدا دتا۔
میں حامی بھر لئی اوہدی مرضی موجب کوئی ساک اوہدے لئی بھالن دی، تے باو جھٹ ایدھر اودھر دیاں ہور جھ گلاں کر کے نکل گیا۔
باو نکل گیا تے گل ایدھر اودھر ہو گئی، سگوں چار دناں وچ چیتیوں وی لہہ گئی۔ پر کتھے۔ دو ڈھائی ہفتیاں پچھوں باو دا فون آ گیا پچھن لئی جو میں اوہدے لئی ساک کوئی بھالیا سی جاں نہیں۔ میں اوہنوں سمجھایا پئی چنگے ساک کوئی راہ جاندیاں گلی وچوں ای تاں نہیں نا لبھ جاندے۔ چار بندیاں نوں آکھیا ہے( حالانکہ میں کسے نوں وی حالے تیک نہیں سی آکھیا)۔ کسے پاسیوں کوئی گل ٹردی ہے تاں سبھ توں پہلوں اوہنوں ای تاں دسنا اے۔
” کہندا تاں توں ٹھیک ایں، پر یار کڑی سکولے جان لگ پئی اے، تے ماں جی توں وادھواے اوہدی سمھال۔ کجھ کر، تے چھیتی کر۔” اوس اتاولے ہو کے جواب دتا۔
اوس دن میں گھر والی اپنی نوں آکھیا جو نکے ہوندیاں دا یار اے میرا، تے کوئی آہر پاہر اوہدے لئی کرے۔ پر ساری گل سن کے اوہ نک چاڑھدی ہوئی بولی، “
ایڈیاں تے شرطاں نیں تہاڈے یار دیاں، میں کتھوں ادھکھڑ دوہاجو، اک کڑی دے پیو آستے کواری کڑی کوئی لبھدی پھراں۔”
خیر دو چار رشتیاں دی وس وی اخیر اوہنے پائی، پر اوہ باو دے نک تے نہیں آئے۔ کسے دی شکل پسند نہیں، کسے دا گھرانہ پسند نہیں۔ تے سے دی عمر چوکھی وڈی اے۔ اک لیکچرار دا رشتہ وی آیا، عمر اوہدی سگوں پینتیاں توں اتے ای ہونی اے، اوہ باو نوں پسند وی آ گیا۔ پر کڑی نے منڈا ویکھن دی منگ کیتی، تے باو نوں اوہنے نِند چھڈیا پئی قد چھوٹا اے۔ اک رشتہ کسے تیہاں کو سالاں دی ان ویاہی تیمی دا اوکاڑیوں وی اوہدے دل لگا۔ کڑی والیاں باو نوں پسند کر لیا، پر اوہناں کوئی جایئدات حق مہر وچ لکھ کے دیون دی منگ کیتی جیہڑی باو نوں منظور نہ ہوئی۔ سو ہولی ہولی اسیں وی مٹھے پئے گئے۔ تے انج ای ترے ورھے لنگھ گئے۔ باو نے فون کر نے گھٹ کر دتے سن، پر کردا ہجے وی سی تے مُدا اوہی پرانا۔ باو دی سگوں ترقی وی ہو گئی سی۔ محکمے دی جیپ جیہڑی ہے تاں سرکرای کماں لئی سی، اوہ اوہنوں ذاتی کماں لئی وی ورتدا تے سبھ نوں ایہو ای دسدا سی جو سرکار نے اوہنوں گھر تے گڈی دوویں دتے ہوئے نیں۔ ماں جی اوکھیاں سوکھیاں ہو کے پوتری نوں سانبھدے ای آوندے سن۔ تے باو ویاہ لئی اتاولا ہو کے اپنیاں شرطاں تے پہلوں نالوں ودھیرا اڑیا ہویا سی۔
اوکاڑے میری ماسی دا گھر سی جتھے انج تاں گھٹ ای کدی میں گیا سی پر مسیر دے ویاہ تے جانا ای پیا۔ ولیمہ پیر نوں خفتاں ویلے سی، ایس لئی کرن نوں کجھ نہ ہوون توں کاہلیاں پے کے میں باو نوں فون کیتا تے باراں اک وجے اوہدے دفتر چلا گیا۔
باو نے چاء پانی منگوایا، اپنے دفتر دیاں کجھ اندر لیاں گلاں میرے نال سانجھیاں کیتیاں، وڈے افسراں ولوں ہوئی اوہدے کم دی سوبھا دے قصے سنائے، قرعہ اندازی وچ قسطاں تے اپنا پلاٹ نکلن دی خبر سنائی تے اخیر اپنے ویاہ دا جھورا لے بیٹھا۔ اوہی بالڑی دے سانبھن دی مصیبت، ماں جی دا بڈھیپا، اوہدا اپنا الاپا، تے اوہدیاں شرطاں۔ اوہدے عملے دے بندے ایس وچار فائلاں لے کے اوندے، اوہدے توں فائلاں تے نوٹ تے دستخط لے کے جاندے رہے۔ تے اوہدیاں گلاں چلدیاں رہیاں۔ میں وی کدی سر مار ے، کدی نرے مسکڑیویں نال تے کدی کجھ بول کے ہنگارا اوہنوں دیندا رہیا۔
پھیر اکھاں نال باو نے عجیب جئی سینت مینوں کیتی۔میں اوہدی ایس سینت دا مطلب لبھن دا چارہ ای کر رہیا ساں جو پنجھی چھبی سال دی اک اچے لمے قد والی کڑی وی ہتھ وچ دو فائلاں لیا کے باو اگے دھر دتیاں تے باو اک فائل نوں چا کے پڑھن لگ پیا۔ اوہ کڑی میرے کھبے ہتھ کھڑی سی، میز دی لاہمے، اصلوں میرے تے باو وچکار۔ پر اوہدا منہ باو ول ہون پاروں مینوں اوہدا کھبا پاسا ای تھوڑا جیہا دس رہیا سی۔ وڈے سارے چٹے رنگ دے دوپٹے وچ اپنا وجود پوری طرح اوس لکایا ہویا سی۔ میں باو دی سینت نوں سمجھن دا چارہ کر رہیا ساں تے اوہ کڑی دستخط کیتیاں ہویاں فائلاں چک کے باہر نکل گئی۔ پچھاں پرتدی نوں میں بس ایناں ای ویکھیا جو رنگ اوہدا واہوا گورا سی۔
میں سینت نال ای اوہنوں پچھیا، تے باو دے مونہہ تے اک مسکڑیواں جیہا آ گیا۔
” ایس کڑی بارے کیہہ یل اے تیرا ؟ ” اوس پچھیا
” کیہہ مطلب ؟ ۔ویکھن نوں تاں ٹھیک ای اے، چنگے گھر دی لگدی اے، باقی مینوں کیہہ پتہ، ” میں اتر دتا
“ویاہ کرن دے حسان نال کیسی اے ؟ ” اوہ پھیر مسکڑیویں ناک بولیا۔
میں باو نوں کوئی جواب دین لئی سوچدے ہوئے اگے ہو کے نمکو دی پلیٹ وچوں دال سیویاں دی چونڈھی پھڑدیاں بولن ای لگا ساں تے باو دے افسر دا بلاوا آ گیا۔ اوہ اٹھن لگا تے نال ای میں وی اٹھ پیا۔ ، ” لے پھیر میں چلداں۔ ۔۔” آکھدا ہویا۔ پر باو مینوں موڈھیاں توں پھڑ کے کرسی تے بٹھا دتا، تے ” بس دو منٹاں وچ آیا، اجے ہور بڑیاں گلاں کرنیاں نیں میں تیرے نال ” آکھدا ہویا نکل گیا۔
باو نوں واہوا چر لگ گیا اپنے افسر کول۔ میں اوازار بیٹھا ہویا نمکو چگ رہیا سی۔ تے اوہ کڑی اک واراں پھیر ہتھ وچ اک فائل لے کے اندر آ وڑی۔ مینوں اکلے نوں بیٹھا ویکھ کے اک واراں تے تربکی، پر نال ای سمبھل کے اوس باو دا پچھیا۔ میں باو دے وڈے افسر کول ہون دا دسیا تے اوہ پچھاں پرت گئی۔ ایس وار میں ساہمنیوں ویکھیا سی اوس نوں۔ تے باو دی کیتی گل صدقہ تھوڑا گوہ نال وی ویکھیا سی۔ واہوا سوہنے اوہدے نین نقش ہوون، قد وی اچا لما تے چنگا گورا اوہدا رنگ۔دھیمے گلابی رنگ دی سرخی جیکر ماڑی جیہی اوس بلھاں نوں چھُہائی ہووے تاں میں آکھ نہیں سکدا پر میک اپ اصلوں کوئی ناں۔ دوپٹہ اوس بڑے چج نال خاندانی چھوئراں ہار لیا ہویا سی۔ جس وچ پورا جوبن اوس لکایا ہویا سی۔ مُکدی گل جو چنگیاں سوہنیاں کڑیاں وچ وی انج دیاں گھٹ ای ہوندیاں نیں۔ ” جیکر باو دا ویاہ ایہدے نال ہو جائے، تاں سمجھو بھاگ اوہدے کھل گئے” ، میں دل وچ سوچیا۔
باو واہوا چر پچھوں پرت کے جدوں آیا، تاں چھٹی دا ویلا ہو گیا ہویا سی۔ اپنا بریف کیس پھڑدا ہویا بولیا، ” چل گھر نوں چل دے آں۔”
ولیمہ فتاں ویلے ہوون کر کے مینوں وی کوئی کم نہیں سی ایس لئی میں چپ کر کے باو دے نال ٹر پیا۔
سرکاری جیپ وچ بہہ کے جدوں اسیں تر پئے، تے ” اچھا کیہہ بھلا توں پیا کہندا سیں۔۔۔” آکھ کے جدوں میں گل جتھوں ٹُٹی سی، اوتھوں جوڑن دا چارا ماریا تاں اوہ مینوں ڈرایئور دے ساہمنے کجھ نہ بولن دی سینت کردیاں ہویاں آکھن لگا، گھر چل کے آرام نال کراں گے نا ساریاں گلاں۔ ” میں چپ کر گیا تے باو ڈرایئور نوں اگلے کجھ دیہاڑیاں دے کم بارے سمجھاون لگ پیا۔
گھر اپڑے تاں اوہدے ماں جی ساڈے کول آ کے بہہ گئے۔ تے میتھوں لہور شہر دیاں گلاں پچھن لگ پئے۔ بالڑی وی آئی باو دی، کوئی ستاں اٹھاں ورھیاں دی ہونی اے پر اوہ وی دادی دے گوڈے نال ای لگ کے کھلوتی رہی۔ تے جھٹ پچھوں اندر نس گئی۔ اک نوکر چھور نے روٹی لیا کے ورتائی، تے ما ں جی مینوں یار دے ویاہ دا کوئی جتن کرن لئی آکھدے اٹھ کے اندر نوں ٹر پئے۔
مئں دو تن واراں گل تورن دا چارہ کیتا پر باو اشارے نال مینوں روک دتا جو پہلاں روٹی توں ویہلے ہو لیئے۔ خیر روٹی کھا کے اوس کرولی کیتی تے ہتھ دھو کے میرے کول بہندا ہویا بولیا، ” ہاں ، ہن دس تیرا کیہہ خیال اے عظمیٰ بارے ؟ “
” کیہڑی عظمیٰ، اے بالڑی تیری ؟ ” میں پچھیا۔
” اوہ نہیں اوے، عظمیٰ جیہڑی دفتر وچ وکھائی سی تینوں کڑی” اوہ بھیڑا جیہا پئے کے بولیا۔
” اچھا ۔۔۔ عظمیٰ ناں اے اوہدا۔ اوہدے نال ویاہ دا خیال کیویں آیا تینوں باو ؟ “
” خیال کیویں آیا، کیہہ مطلب ؟ چنگی کڑی اے، مینوں لوڑ وی اے، تے اوہ وی ہر ویلے میریاں اکھاں ساہمنے رہندی اے۔ انج خیال آون وچ کیہڑی اچرج گل اے ؟”
” باو توں اپنے ول ویکھ۔ تے اوہدے ول ویکھ۔” میں باو دے 5 فٹ دو انچ دے وجود ول ویکھدیاں اوہنوں آکھیا۔” اوہدی تے اپنی عمر دا فرق ویکھ، قد ویکھ اوہدا، تیرے توں گٹھ اچی ہونی اے اوہ پک نال۔حور نال لنگور دا جوڑ اے۔ اوہ من جاوے تاں ایس توں چنگا ہور کیہہ لبھدا یں توں ؟”
” منن دی تاں خیر کوئی گل نہیں۔ ماڑے گھر دی اے۔ میرے ورگے افسر دا رشتہ تاں اوہدے خواباں وچ وی نہیں آوندا ہونا۔ ” باو جواب دتا۔
” تاں جھبدے ہو فیر۔ انج دا رشتہ تاں تیرے وی سفنیاں وچ کدی نہیں آونا۔ ” میں بولیا
” میرے سفنیاں نوں توں چھڈ۔ میرے وچ کس گل دا گھاٹا اے ؟ باو دے کُون وچ اک چوبھواں جیہا غرور سی۔
” تاں پھیر دیری کاہدی اے، توں ماں جی نوں تور اوہدے گھر والیاں نال گل کرن۔ پر میری منیں تاں پہلاں کوئی سُن گُن لے لیئں۔ اوہ نہ ہووے اودھروں جوابا وی ہو جائے تے نال تیری کھلی وی سارے دفتر وچ اڈدی پئی ہووے۔ “
” اوہ ٹھہر جا۔۔۔ اوہ ٹھہر جا بھایئا۔ تینوں تاں میرے توں وی چوکھی کاہل جاپدی اے میرے ویاہ دی۔ میں تے آپ اجے فیصلہ نہیں کر سکیا جو مینوں عظمیٰ نال ویاہ کرنا وی چاھی دا اے کہ نہیں۔” باو مینوں دوہاں ہتھاں نال صبر کرن دے اشارے کردا ہویا بولیا۔
” ویکھیں ناں یار، ویاہ کوئی گڈی گڈے دی کھیڈ تاں نہیں ہوندی۔ ساری عمر دا لیکھا ہے۔ میں بہت سوچیائے پر دل دی تسلی نہیں پوری طرحاں ہوندی۔ ٹھیک اے عظمیٰ شکل صورت دی وی ہطھی اے، چج سچج ولوں وی ٹھیک ای جاپدی اے۔ بی اے پاس کیتا ہویا سو پر پچھا بڑا ہولائے اوہدا۔ اوہدی فائل وچ تاں ذات اوہدی راجپوت لکھی اے پر اک بھرا ٹانگہ واہندا اے، رینالے وچ، تے دوجا پوڈری اے۔ کل نوں ویاہ ہو جائے اوہدا میرے نال، تے خاندان برادری دے کسے کٹھ وچ میں کیہہ تعارف کرواں گا اپنے سالیاں دا۔ ایہہ افتخار صاحب نیں، میرے وڈے بردر ان لا، ایہہ ٹانگہ واہندے نیں، تے ایہہ چھوٹے نیں محمد حسین، ایہہ پوڈر پیندے نیں۔ ۔۔۔۔ نالے اوہ گھر اپنا پالے گی کہ میرے گھر نوں سانبھے گی۔ اک پوزیشن اے آخر میری، اک عزت اے۔ توں یار ایں میرا توں آپ سوچ کے نیاں کر یار۔ “
اوہنے اپنی کیتی ہوئی گل میرے منہ وچ دھرن دا چارہ ماریا پر میں کجھ کُون لئی لفظاں دی بھال کر رہیا ساں تے اوہ مڑ بول پیا، ” اک ہور وی گل اے تینوں سچی دساں، ہن تیرے توں کیہہ پردہ۔ اوہنوں ویکھ کے میرے اندر کجھ ہوندا نہیں۔ بس اک دم ٹھنڈا گوشت جاپدی اے مینوں۔
میرے انروں اک دم جھرناٹ جہئی پھر گئی۔ تے میں ، ” توں آپ سیانایئں باو، ایہہ فیصلہ تینوں آپ ای کرنا پینائے۔ ” کہندا ہویا اٹھ کھلوتا۔
باو بتھیرا وس ماریا مینوں روکن دا پر میرے لئی اوتھے ٹھہرنا ہن اوکھا سی
ایس توں پچھوں میں باو نوں کدی فون نہیں کیتا، نہ کدی ملن لئی گیا۔ پر اوہ جدوں وی شہر آوے مینوں مل کے ای جاندائے۔ ہن ترونجا دا ہو چکیا اے، ترقیاں وی دو ہور اوہدیاں ہو گیئاں نیں تے اوہ گرمیاں وچ وی ٹھنڈا سوٹ پاکے رکھدا اے، ہن سچی مچی سرکاری گڈی وی اوہنوں مل گئی اے۔ کئی پلاٹ اوہنے بنا لیئے نیں، تے اوہدا
خیال اے جو ریٹائرمنٹ ویلے اوہدے کول اک کنال دا مکان تے اپنی گڈی ہووے گی۔ پر ویاہ اوہنے حالی نہیں کیتا۔ ماں جی نوں پورے ہویاں کئی ورھے بیت گئے نیں۔ بالڑی اوہدی ہن کالج جاندی اے تے نوکراں نال رل کے گھر نوں وی سانبھدی اے۔ ماسٹر ہن کسے نال ویاہ دی گل وی نہیں کردا۔ ودھیرے لوک سمجھدے نیں جے اوہنے دھی صدقہ قربانی دے کے اوہنوں مترئی ماں دے تسیہے توں بچایا اے۔ لوک جو مرضی سمجھن پر مینوں پتہ اے جو اج وی اوہ ویاہ کرنا چاہوندا اے تے اج وی اوہدیاں اوہی شرطاں نیں۔ کڑی پڑھی لکھی، خاندانی، تے کواری ہووے۔ بس سوہنی دی شرط چھڈ کے ہن اوس نویں شرط رکھی اے جو عمر چالیہاں توں گھٹ دی نہ ہووے۔
Read more Punjabi Stories