کوئی اپنا ہووے ۔۔۔ فرزند علی
کوئی اپنا ہووے
فرزند علی
اک پرانی روایت مشہور سی کہ باہروں اک گھبرو آیا، اوس پورے پنڈ ساہمنے کھلو کے ہوکا دے کے آکھیا، ” پنڈ والیو ! اپنے گھبرو نوں میرے مقابلے واسطے کڈھو، میرے نال گھول کرے تے ایہہ گھول اک دوجے دے مرن تیکر ہوندا رہوے گا۔ ” ایہ علان لوکاں بڑی حیرانی تے پریشانی نال سنیا۔
بیگانہ گھبرو آکھ رہیا سی، ” جے میں مر گیا تاں میری لوتھ نال جو مرضی سلوک کرو پر جے تہاڈا گھبرو مویا تاں مینوں دوش کوئی نہ دینا ۔۔۔۔ نال ای ایہ شرط کہ جے پورے پنڈ ولوں کوئی وی گھبرو میرے مقابلے لئی نہ آیا تاں ۔۔۔۔۔ تہاڈے پنڈ دی سبھ توں سوہنی کڑی میری ہوئی۔ “
کِنے دناں تو ایہ ہوکا پنڈ والیاں لئی عذاب بنیا ہویا سی۔ پنڈ دا کوئی وی گھبرو گھول لئی تیار نہیں سی ہو رہیا۔ سارے اپنی اپنی جند بچاون دے لئی بہانے بنائی بیٹھے سن۔ کئی پنڈ چھڈ گئے تے کیئاں منجیاں مل لیئاں۔ پر ڈھول تاں وجدا پیا سی ۔۔۔ بیگانہ گھبرو للکاردا پیا سی ۔۔۔۔ سارے ہولی ہولی بے غیرتی تے بے حیائی ول ودھدے پئے سن۔ کوئی وی گھبرو میدان وچ نہیں سی نکلیا۔ پنڈ دی تاں پان پت لہ چلی سی کہ اک دن پنڈ دا بھنیواں ٹردا پھردا نانکے پنڈ ملن لئی آیا ۔۔۔ بھنیواں چڑھی لتھی تے اوارا قسم دا منڈا سی۔ اوہ کدی وی گھر ٹک کے نہیں سی رہندا۔
جد بھنیویں ڈھول وجدا سنیا تاں نانکے پنڈ دی عزت جھٹ مقابلے لئی تیار ہو گیا۔ بھنیویں دی بہادری تے دلیری ویکھ کے نانکا پنڈ خش ہویا تے آکھیا، ” سچ اے کوئی اپنا ہووے تاں بہوڑدا اے۔ “
ایہ وی بھانویں باہر دے پنڈ دا اے پر ہے تے اپنی بھین جایا۔ اپنا ساک۔ فیر کنے ای دن گھول ہوندا رہیا۔۔ دوویں گھبرو اک دوجے نوں مار مکان دے جتن کردے رہے۔ اخیر بھنیواں جت گیا تے بیگانہ گھبرو مر گیا۔
سارے پنڈ دی عزت بچ گئی۔ لوکاں سکھ دا ساہ لیا۔ آخر سارے دھیاں بھیناں والے سن ۔۔۔۔ بھنیویں دی جت دی نانکے پنڈ والیاں بہت خوشی کیتی، جشن منائے۔ بھنیویں نوں موڈھیاں تے چک کے سارے پنڈ وچ فخر تے مان نال پھرایا۔ گل وچ نوٹاں دے ہار پوائے، ماسیاں مامیاں صدقے ہویئاں تے خیر خیرات ونڈی۔ خژیاں کر کر کے لوک تھک ٹُٹ کے سوں گئے۔ جد فجرے سوں کے اٹھے تاں پتہ لگا کہ پنڈ دی سبھ توں سوہنی کڑی تے بھنیواں دوویں غائب سن۔
بہت ویلا بیتن مگروں اوسے پنڈ دے لوک اک وار فیر بیگانے پردھان دی بجائے ” کوئی اپنا ہووے ” بارے سوچن لگ پئے۔ سچ مچ اپنا ہووے ۔۔۔۔ بھنیویں جنا وی فرق نہ ہووے ۔۔۔۔۔ اپنے پنڈ دا تے اپنے وچوں ہووے۔ عزت دا راکھا تے دکھ سکھ دا سانجھا ہووے۔ بیگانا پردھان ٹیکس زیادہ لیندا سی تے پنڈ دی سیوا گھٹ کردا سی۔ ایسے لئی پنڈ والیاں نوں کوئی اپنا ہووے دی لوڑ پئی۔
فیر اپنے پردھان لئی بڑے گھول ہوئے۔ ایس گھول وچ بڑیاں اوکڑاں تے سختیاں وی آیئاں پر لوکاں اپنا پردھان بنا ای لیا۔ اپنا پردھان اپنے وچوں تے اپنے ورگا سی۔ پنڈ والے بڑے راضی ہوئے، خشیاں کیتیاں، جشن منائے، گھر گھر دعوتاں پکایئاں تے اپنے پردھان دے ادب نال ہتھ چم چم کے اپنی عقیدت دا اظہار کیتا۔ فیر کنے دن چا تے خشیاں چڑھیاں رہیاں۔ جد لوک خش ہو ہو کے رج گئے تے اپنے کماں ول دھیان دیون لگ پئے تاں ۔۔۔۔ اپنے پردھان پرانے ٹیکساں دے نال نال کجھ نویں ٹیکس لاون دا ہوکا دے کے آکھیا۔
” جس کسے ویلے سر ٹیکس نہ دتا تے مال جائداد قرق کر لیا جا سی، ہاسے خشیاں تے مرن جیون لئی وی ٹیکس دینا ہووے گا۔ “