نویں بندے دی پرانی کہانی

( محمود احمد قاضی )

اوہ ایس راہ تے ٹرن والا کلا بندہ سی۔

اوہنے سر تے پگڑی بنھی ہوئی سی جیہدے لڑ دا رنگ لال سی۔ اوہدے اک ہتھ وچ کالے رنگ دی لشکدے کوکیاں نال سجی ہوئی ڈانگ سی تے دوجے ہتھ وچ اک پوٹلی سی جیہدھے وچ دو روٹیاں ، اچار دی اک پھاڑی تے دو گنڈھے بدھے ہوئے سن۔ اوہنے گل اچ کھدر دی تریزاں والی قمیض پائی ہوئی سی تے اوہدے لک تہمد سی جیہدی ڈب اچ کجھ روپے سن۔ اوہ پیروں ننگا سی۔ راہ دے کنڈیاں نیں اوہدے پیراں دیاں تلیاں نوں لہو لہان کر چھڈیا سی پر اوہدی رفتار بڑی تیز سی تے اوہدے دل وچ منزل تے پہنچ کے ای دم لین دی آس سی۔ اوہدے سکے ہونٹاں تے نکے بال آلی مسکراہٹ سی تے اکھاں اچ چمک سی۔ اوہدے کن رستے دیاں خموش واجاں سن رہے سن۔ ایہناں واجاں وچ اوہدے اپنے پیراں دی دھمک دی آواز وی شامل سی تے ایس اواز نوں صرف اوہ ہی سن سکدا سی۔ اوہ گون لگ پیا۔

ایس گاون دے بول وی اوہدی اپنی سمجھ چ نہیں سن آ رہے پر اوہ گا رہیا سی تے سارا رستہ اوہدی آواز نال مہک رہیا سی۔

اوہنوں پچھوں آواز آئی

” ذرا کھلو جا وائی “

” جان والیا ٹھہر جایئں “

اوہ ٹردا رہیا

پندھ بڑا لما اے۔ منزل وی دور اے تے جانا وی ضرور اے ایس لئی ٹردیاں رہنا ای ٹھیک اے۔

اک منٹ لئی میری گل سن جا

اینی کاہل نہ کر ۔۔۔۔ ایدھر تے ویکھ

اوہنے پرت کے ویکھیا تے کھلوتے دا کھلوتا رہ گیا۔

اوس بندے نے بڑے ودھیا کپڑے پائے سن۔ ایہہ بڑا عجیب جیہا بندہ سی اوہدا لباس وی اوہدی آواز۔ اوہدا کھلونا ۔۔۔ ہسنا ۔۔۔ مسکرانا تے گلاں کرنا ۔۔۔ سب کجھ ای عجیب جیہا سی۔

کتھے جاناں ایں تو  ؟

میں ایدھر جانا اے۔

مینوں ناں دا کوئی پتہ نہیں۔ پر ایہہ مینوں چنگی طرحاں پتہ اے جے میں جانا ایسے پاسے اے

میری منزل ایدھر ای اے۔

توں بڑی اولی راہ تے ٹر پیا ایں۔ تے جے توں جانا ای اے تے ٹر جایئں ۔ تھوڑی دیر ساڈے کول ٹھہر جا ۔۔۔ آرام کر کے ٹر جایئں۔

نہیں میں کھلونا نہیں۔

ڈاڈھا اڑیل بندہ ایں۔ گل ای نہیں من دا۔ بس کجھ چر دی گل اے اینویں جھٹ کو ایتھے رو لے فیر ٹر جایئں۔

ٹرن والا بندہ سوچیں پے گیا۔

ایہدے سوچیں پین نال ای اوہ بندہ ایہدی بانہہ پھڑ کے اک پاسے لے گیا۔ اوتھے ہور وی بہت سارے بندے سن۔ اوہناں رنگ برنگے کپڑے پائے ہوئے سن جیویں سانگ بنے ہون۔ اوہناں لال رنگ دے شربت دے گلاس ہتھ وچ پھڑے ہوئے سن اوہ زور زور نال ہس رہے سن۔ سوہنیاں تے جوان زنانیاں نال جھپیاں پا کے گھیک رہے سن۔ زنانیاں دی اچی آواز نال ہس رہیاں سن۔اوس بندے نیں ایہدے کولوں ڈانگ پھڑ کے اک پاسے رکھی۔ پوٹلی دوجے پاسے رکھی تے شربت دا اک گلاس ایہنوں پھڑا دتا۔

کجھ چر پچھوں اینہے اکھاں کھولیاں تے ویکھیا ۔۔۔۔ اوتھے اوہ کلا سی با لکل کلا۔

اوہنوں اپنی پگڑی، ڈانگ تے روٹی دی پوٹلی وی نہ لبھی تے اوہ چپ کر کے ٹرن لگ پیا۔ ۔ ٹردیاں ہویاں اوہنے ڈب تے ہتھ ماریا۔ ڈب خالی سی۔

مینوں پچھانہہ مڑ کے نہیں سی ویکھنا چاھی دا۔

میں تھوڑی دیر لئی بھلا ساں پر شکر اے راہوں کراہ نہیں ہویا۔

اوہ ٹردا رہیا۔ تے اجے وی ایس راہ تے ٹرن والا اوہ کلا بندہ سی۔

واج فیر پئی

وے راہیا میری گل سن جا

اوہ اگانہہ ودھدا رہیا

ایدھر ویکھ میں تینوں واج ماری اے

اوہنے کناں تے ہتھ دھر لے تے قدم ہور تیز کر لے

ہائے۔ کناں بے درد ایں توں۔ جے توں میری گل سن لویں گا تے تیرا کیہہ وگڑ جائے گا۔ وے تھک گیا ہوویں گا۔ اسیں تینوں گھٹ نپ دیاں گے۔ وے بھیڑیا بھکا ہوویں گا۔ ایہہ ویکھ میرے اک ہتھ چ مکئی دی روٹی ، سرہوں دا ساگ تے مکھن دا پیڑا ای تے دوجے ہتھ چ کیڈی سنگھنی لسی دا چھنا اے۔

اوہنے مڑ کے ویکھیا

الف ننگی زنانی اوہدے سامنے کھلوتی سی۔ اوہدے دونویں ہتھ خالی سن۔ اوہدے کول اوہنوں کھوان پیان والی کوئی چیز نہیں سی پر ہن کیہہ ہو سکدا سی۔ اوہ اگانہہ پیر پٹن جوگا ای نہیں سی رہیا۔ کیوں جے اوہ زنانی سی تے ایہدے جثے نوں اک دم زنانی دے جسم دی بھک تے تریہہ لگ پئی سی۔ اگانہہ دی بجائے اوہدے قدم پچھانہہ اون لگ پئے۔

کجھ چر پچھوں اوہدیاں اکھاں فیر کھلیاں تے ہن اوہدے کول اوس زنانی دے ننگے پنڈے دی خشبو دے سوا ہور کجھ وی نہیں سی۔ اوہ فیر کلا سی تے ہن اوہدے گل نہ قمیض سی تے نہ لک تے تہمد۔ ہن اوہ الف ننگا سی ۔۔۔۔ الف ننگا

اوہنے اپنے دونویں ہتھ اپنے پٹاں وچکار رکھے تے ویکھیا کہ اوہ تے اجے اوتھے ای کھلوتا سی جتھوں چلیا سی۔

تے میں اک واری فیر اکھڑ گیا ساں

خیر کوئی گل نہیں۔ ہن میں نہیں بھلاں گا

ہن میں پچھانہہ مڑ کے نہیں ویکھاں گا

بس ٹردا رہواں گا

پچھوں واجاں فیر پین لگ پیاں

جان والیا ذرا ٹھہر تے ساڈی گل سن جا

آ ذرا ساہ لے لے

شربت دا گلاس ۔۔۔ مکئی دی روٹی ۔۔۔ ساگ ۔۔۔ مکھن ۔۔۔لسی

واجاں اوندیاں رہیان پر اوہ رکیا نہیں۔ ٹردا رہیا ۔۔۔ ٹردا رہیا

تے فیر ٹردیاں ٹردیاں اوہ زور نال ہسیا تے پچھوں آون والیاں واجاں اکو واری پھاہ لے کے مر گیاں۔ اوہنے آلے دوالے ویکھیا۔

ہن اوہ ایس راہ تے اون والا کلا بندہ نہیں سی۔ ہور بہت سارے بندے وی اوہدے نال آ رلے سن۔