مور دے پیر ۔۔۔ راشد جاوید احمد

مور دے پیر

راشد جاوید احمد

نکے بال نوں موڈھے نال لا کے اوہ ہسپتال دے دروازے تے پہنچیا۔ دروازے تے پہنچن تے سڑک پار کرن توں پہلان اوہنے سجے کھبے  تے فیر اگے پچھے ویکھیا۔ اوہنو ں اپنے نال دا کوئی بندہ اوتھے نظر نہ آیا۔

” چودھری صاحب میرے نال کدھرے مذاق تے نہیں کیتا ” اوہنے سوچیا۔ اج دو مہینے ہون نوں آئے سن کہ بد نصیبی دی دھپ ڈاڈھی تیز ہو گئی سی۔ نکے دا بخار اترن دا ناں ای نہیں سی لے رہیا۔ ایناں دو مہینیاں وچ اوہ تناں مہینیاں دی تنخواہ خرچ کرن توں اڈ اک مہینے دی تنخواہ دا مقروض وی ہو گیا سی۔ چودھری صاحب کولوں ہور پیسے منگن گیا تے اوہ کسے نال ایس ہسپتال دی گل پئے کردے سن جیہدے دروازے تے اوہ ایس ویلے کھلوتا سی۔

مین گیٹ دے اندر اک بوڑد تے اوہدی نظر پئی جیہدے تے لکھیا سی ، ” گریڈ 22″۔ آل دوالے اوہنوں کوئی بندہ نظر نہ آیا جیہڑا اوہنوں ایس دا مطلب دسدا۔ بورڈ تھلے اک عجیب و غریب چیز بنی ہوئی سی جیہدے وچ بڑی اعلی رنگین لکڑی دا کم سی۔ خوبسورت شیشے دا فریم تے لگدا سی خورے چٹی چمڑی دا بنیا ہووے۔ بڑی دیر بعد اوہنوں سمجھ آئی کہ ایہہ گول شیشہ تے چورس تختیاں والا دروازہ اے جیہڑا اندر داخل ہون نال آپو آپی بھوں جاندا اے۔اجے اوہ دروازے وچ کھلا ای سی کہ گردن دے پشلے حصے تے کسے نے گرم لوہا لا دتا۔ ایہہ گرم لوہا اوہدا بال سی جینہوں ایس ویلے تیز بخار سی۔

دھڑکدے ہوئے دل نال اوہنے گول شیشیاں تے چورس تختیاں والے دروازے وچ پیر رکھیا تے اوہدا وجود کئی حصیاں اچ تقسیم ہو گیا۔ ہر پاسے اوہنوں اپنی شکل ای نظر اون لگ پئی۔متھے توں چادر نال پسینہ پونجھ کے اوہنے اکھاں ملیاں تے جدوں کھولیاں تے اپنے آپ نوں کسے ہور تھاں ای محسوس  کیتا۔ اوہنوں انج لگیا جیویں اوہ کوئی انگریزی فلم پیا ویکھ رہیا اے۔ فس کلاس لکڑی، فائبر گلاس دے فریم وچ بے داغ شیشے دے کاوئنٹر پچھے دو گلاب دے پُھل سفید مجسمیاں وانگر پئے ہوئے اوہنوں بڑی حیرانی نال ویکھ رہے سن۔ چاروں پاسے اڈ دے ہوئے خشبوواں دے جگنو۔۔۔۔۔ اوہنوں محسوس ہویا کہ ایہہ فلم نہیں حقیقت اے۔ نیڑے ای اک بہت آرام دہ فوم دا وڈا سارا شاندار صوفہ پیا سی۔ جیہدے اتے دو جوان کڑیاں، اک بڈھی عورت تے دو ہولی عمر دے منڈے بیٹھے سن۔ اپنیاں اپنیاں سوچاں اچ غرق۔ اک تے صوفہ ای بڑا اعلی سی، دوجا اوہدے اتے بیٹھی اپنے ملک دی مخلوق اوہنوں غیر ملکی لگی۔ اوہدے اندر صوفے وچ دھس جان دی ڈاڈھی خواہش پیدا ہوئی۔ جدوں اوہ نیڑے گیا تے سوچاں وچ غرق مورتاں تے دوہاں گلاباں دیاں حیرت بھریاں اکھاں اچ اوہنوں اپنا عکس بڑا چھوٹا نظر آیا۔ ۔۔۔ سٹیٹس دے رندے نیں اوہنوں چھل کے رکھ دتا۔

یکدم اوہنوں گرم لوہیا فیر محسوس ہویا۔ اوہنے گلاب دے پھلاں ول دوڑ لائی تے اوہدے کجھ پچھن توں پہلاں، اوہدا میلا کرتا تے کرتے نالوں میلی چادر ویکھ کے، ہولی جیہا مسکرا کے، دوجے دروازے ول جان لئی آکھیا۔ چپ وچ آواز دا ایہہ پُھل اوہنوں پھٹر کر گیا۔

 کناں وچ کوئل دی آواز تے احساس وچ گلاب دی خشبو نال عیاشی کردا ہویا اوہ دسے ہوئے رستے تے ٹر پیا۔ اگے فیر اک بورڈ لگا سی جیہدے تے لکھیا سی ” گریڈ 18 ‘ ۔ ایہہ بورڈ وی اوہدی سمجھ توں باہر سی۔ پر ایہدے تھلے لگیا دروازہ ایڈا اوکھا نہیں سی۔ چھیتی ای اوہنوں پتہ لگ گیا کہ ایہہ کدھر کھل دا اے۔ بیمار بچے نیں گھبرا کے ذرا ذرا اکھاں کھولیاں تے پانی پانی آکھ کے فیر سوں گیا۔ کاونئٹر تے گلاب دے پھلاں دی تھاں اک نرگس تے اک چنبیلی دا پھل سی۔ دونہاں دیاں نظراں وچ حیرت سی۔ ایس کاوئنٹر دے نال ای سفید رنگ دا بہترین کاوچ پیا سی۔ ” دنیا دے کسے شاہ، کسے ملکہ کول ایڈا شاندار کوچ نہیں ہونا ” اوس سوچیا

اوس سوچیا تے فیر جیویں ساری عمر دی تھکن دا احساس اوہنوں اج ہی ہونا سی۔ اوہدا دل بڑے زور نال دھڑکیا۔ اوہدے نویں پرانے سبھ زخم مونہہ اڈ کھلوتے۔ اوہنوں انج لگا کہ تھوڑی دیر لئی کاوچ وچ بیٹھنا مرہم دا کم دے گا۔ اوہ اپنے آپ نوں کاوچ اچ سٹن ای لگا سی کہ گردن تے گرم ڈنگ فیر وجیا۔ بخار دے سپ نے پانی منگیا۔ اوہنے نرگس دے پھل کولوں پچھیا کہ ایس بیمار بال دا وی کوئی علاج ہے کہ نہیں۔ چنبیلی دے پُھل نے اپنیاں پلکاں وانگر نرم تے نازک انگلی نال کھبے پاسے جان دا اشارہ کیتا۔ ایہو جیہاں انگلاں اوہنے بہت گھٹ ویکھیاں سن۔ صاف شفاف مخروطی انگلاں، جیہڑیان موت دی نبض نال صرف چھو ای جان تے زندگی دے ترانے وج اٹھن۔ اوہنوں ایسراں لگیا جیویں اوہ بڑی دیر دا ایس اشارے تے دھمال پان نوں بے قرار سی۔

اوہدی حیرانی دی اخیر ہو گئی جد اوہنے اک بورڈ پڑھیا، ” گریڈ 14″۔ ایس بورڈ تھلے لگا دروازہ بڑا ای سوکھا سی۔ اوہنے لوہے دی چوگاٹھ والے ایس دروازے نوں فٹا فٹ کھول دتا تے اندر وڑدیاں ای اک لکڑی دے بنے بنچ دی خالی نکر مل لئی۔ آلے دوالے ویکھیا تے لگیا کہ انگریزی فلم ختم ہویاں مدت ہوئی اے۔

کاونٹر تے ایتھے وی سی پر نہ گلاب سن تے نہ نرگساں۔ اک دھریک ورگی کوڑی زبان پئی بولدی سی۔ اوہ وی کدی کدی۔ ایس اچانک تبدیلی تے اوہ سوچیں پے گیا۔ فیر ہمت کٹھی کر کے اپنا سوال دھرایا۔ ۔۔۔۔ خموشی ازلی خموشی ۔۔۔

بچے نیں پانی نہ ملن تے بخار دی تلخی نال ہولی ہولی رونا شروع کر دتا۔ اوہنے فیر پچھیا، ” میرے بچے دا علاج کیہڑا بورڈ کرے گا ” ؟

اپنے ایس سوال دے جواب اچ اوہنے بُک بھر کے کڑتن کٹھی کیتی تے اوہنوں پتہ لگا کہ ساہمنے نظر اون والیاں پوڑھیاں ول جان دا حکم دتا گیا سی۔

روندے بال نوں تھاُپڑدا، پچکاردا، پیار کردا اوہ پوڑھیوں تھلے لتھ گیا۔ اگے اک نلکا سی جتھے اوہنے بچے دی تے اپنی پیاس بجھان دی کوشش کیتی۔ ہوش ذرا ٹھکانے آئے تے نظراں نے، جنہاں نوں ہن بورڈ تلاش کرن دی عادت پئے گئی سی، اک زنگال کھادا، کالا پیلا اوہدے بال وانگر بیمار بورڈ پڑھیا جس تے لکھیا سی ” فری ڈسپنسری” بورڈ تھلے دروازہ تے دروازہ، چوگاٹھ وی کوئی نہیں سی۔ لوکی پتھلے ماری بیٹھے سن، اوہدے وانگر دے لوک۔ رش ایناں سی کہ اج واری اون دا سوچنا وی بے کار سی۔

بال نے اک وار بڑے زور نال پانی منگیا تے لوہا آخری وار گردن نوں پگھلا کے ٹھندا ہو گیا۔

ساکت پیراں تے کھلوتا اوہ ایہہ ای سوچدا رہ گیا کہ ” فری ڈسپنسرٰی ” تے “مردہ خانۃ’ دونویں بورڈ نالو نال لان دا مقصد کیہہ اے۔