گواچے ہوئے سمے نال ملاقات ۔۔ سلیم پاشا

گواچے ہوئے سمے نال ملاقات

( سلیم پاشا )

پیدل چلدے ہوئے،گھر نوں جاندیاں میرے پیر اَچن چیتی زیمیں نے پھڑ لئے۔ میری نگاہ سجے پاسے پھیلے ہوئے شہر خموشاں تے جا پئی،
شہر خموشاں،’ جنہوں لوکاں مرمرکے وسایا اے‘
میرے منہ وچوں بے دھیانے، بے سمجھے اکھر نکلن لگ پئے۔ جنہاں تے میرا اپناکوئی اختیار وی نہیں سی تے کوئی وس وی نہیں۔جیویں نیازی صاحب کہہ گئے ’ زورلا کے وی روک نہیں سکیا اپنے دل دے ہوکے نوں‘ ایویں میں نہیں روک سکیا اپنے اندر دیاں واجاں نوں۔
اوئے ظہیر ! اوہ کالے خاں ! اوئے کالیا ! اوئے کاہلیا !
میریا وِیرا تو کتھے ویں؟ مینوں تو نظری کیوں نہیں آ رہیا، اوئے میرے یارا کنا چر ہوگیا تیرے نال ملیاں مینوں۔۔۔
میری واج رُکھاں دیاں ٹہنیاں تے پتیاں نوں چیردی ہوئی اَگے تیک گلی گئی تے شہر دی خموشی وچ ای جاکے دفن ہوگئی۔کجھ پنچھی اپنی تھاواں توں ہلے تے اوہناں پراں نوں کھول ، اُڈاری بھرکے اپنے ہوون دا احساس دوایا۔ ماحول وچ ٹھہری ہوئی لمی جہی چپ دا کفر ٹٹ گیا۔ زیمیں تے اُگے ہوئے گھاء وچ وی سرسراہٹ اُگڑی پر ہلکی جہی ہلچل مچن مگروں فیر اداسی دا پہرہ لگ گیا۔ مینوں انج جاپیا جیویں میری واج نے ایس چپ نگر وچ وسدی مخلوق دی بادشاہی دے نظام وچ اَگ جہی لا دِتی ہووے۔ مینوں اپنے آل دوالے ایس اَگ دا سیک محسوس ہوون لگ پیا تے ،میرے کناں وچ سہکدیاں سرگوشیاں دی گھرُ گھرُ ہوون لگ پئی۔ میرے ہونٹھاں چوں نکلدے اکھر درد دی شدت نال کسک بنے تے فیر اِک کرلاپ دا روپ دھارگئے۔ایس کرلاپ نے میریاں اکھیاں دے اَگے بھجے ہوئے صبر دے بن نوں توڑ دِتا تے ہنجواں دی واچھڑ سیلابی ریلے وانگ بپھری ہوئی نکلی۔میں اپنے پیراں تے کھلوتا سی پر منظر میرے آل دوالے گول چکر وانگ گھم رہے سن۔ اوس چکر کھاندے منظر وچوں کئی اَن ڈِٹھیاں باہر دیاں شیواں میرے وَلے ہتھ ودھا کے مینوں چھون دی کوشش کررہیا ں سن۔ پر میرے بلہاں تے میرے وِیر دا ناں سی۔ میریا وِیرا اوئے میریا چن سورجا، اوئے توں کتھے ہیں،تو مینوں نظری کیوں نہیں پے رہیا؟ تو کس تھاویں جاکے لک گیا ایں میریا وِیرا، میری نمانی ماں دیا پترا آجا میرے سامنے آجا میرے یارا آجا۔۔۔
وے میں ہنے ای ویکھیا سی اپنی امڑی نوں گھر دے گھیوء وچ گنھ کے سوہنا پرانٹھا پکاکے تیرے لئی لیاؤندیاں۔ اوہ تیرے سرہانے بیٹھی ترلے لیندی رہی پر توں اَکھ پٹ کے نہیں ویکھیا تے اوہ کرلاندی ہوئی واپس مڑ گئی ۔ ہن میں تینوں ملن لئی کنی دوروں ٹُر کے آیا واں۔آجا یارا میرے سینے لگ جا اِک واری،میں تیرے توں بہت اودریا ہوئیا واں۔میرے ماپیاں دی اخیرلی نشانی،تینوں میں اپنے کچھڑ چک کے کھڈایا سی، تینوں کتھوں جا کے لوڑاں وے، میرے سوہنے ویرا آجا وے کدھروں۔۔
میریاں سسکیاں نیں ماحول وچ اداسی دے رنگ بھر دِتے تے میں ہلکورے لین لگ پیا۔ویکھ میں اوسے طرحاں رون لگ پیا ں جیویں توں بچپن وچ روندا سیں۔ فیر خورے قدرت نوں میری حالت تے رحم آگیا تے ایس طلسمی ماحول دی دھند وچوں اُداس جیہا تے بجھیا ہویا میرے نکے وِیر دا مکھڑا نمودار ہویا تے میرے ول ودھدا ہویا دسیا، کجھ پلاں وچ ای اوہدا پورا وجود میرے سامنے کھلوتا سی۔ میں چھیتی نالاپنیاں پجھیاں اکھیاں نوں صاف کرن لئی ہنجواں دی دھند نوں ہتھاں دیاں مٹھیاں نال مل کے صاف کیتا۔ میرا ویر رُکھاں دے اوہلیوں نکل کے میرے ولے ٹردا آرہیا سی۔ میں نسدا ہویا اَگیرے جا کے اپنے ویر نوں سینے نال گھٹ کے لا لیاء تے میریاں بھبھاں نکل گئیاں۔ میں بے اختیار اوہدے مکھڑے نوں، متھے نوں، اکھاں نوں، گلہاں نوں چمن لگ پیا، کدے اوہدے ہتھ چماں تے کدی اوہدا سر، میرے اندر دا اُدریواں مکن وچ نہیں سی آرہیا۔ میں کناں چر اپنے ویر نوں سینے لاؤندا تے گھٹ گھٹ جپھیاں پاؤندا رہیا پر میرے دل نوں قرار نہیں سی آرہیا۔ میں ویرے نوں دونہاں باہنواں توں پھڑ کے اپنے سامنے کیتا تے غور نال ویکھن لگ پیا۔اوہدے پنڈے تے میلے میلے کپڑے جیویں مٹی وچ رُبھڑے ہوندے نیں، اوہدیاں زلفاں وچ مٹی رَلی ہوئی تے چہرے تے وی کھکھل جمی ہوئی سی۔ میں اپنی جیب وچوں رومال کڈھ کے ویر دے چہرے نوں صاف کرنا شروع کردِتا تے نال نال گلاں کردا پچھن لگ پیا جے کالیا میریا ویرا توں اَج کل کتھے رہنا ایں، پہلوں تے میں جد وی آیاں توں مینوں ایتھے ای ملدا سی پر اَ ج توں کدھروں ہور پاسیوں آرہیا ایں؟ ایتھے دا تے نقشہ ای بدلیا ہویا اے۔
میری ایس گل نوں وِیرظہیر نے سنیا تے اِک ٹھنڈی جہی ساہ لے کے بولیا، ’ اونہاں مینوں ایتھوں ذرا اَگیرے شفٹٹ کردِتا ہویا اے، چلو اوتھے ای چل کے بہندے ہاں۔ میں وِیرے دی گل سن کے حیرانی نال پچھیا اونہاں نوں کیہ مسئلہ سی تیرے ایتھے رہن نال؟ پر میری گل دا جواب دین دی تھاویں اوہ مینوں ہتھ پھڑ کے اپنے نویں تھاں ولے ٹر پیا۔کجھ دن ٹرن مگروں اوہ مینوں مٹی دے اِک جھُگے وچ لے وڑیا تے اوتھے اُچے جہے اِک تھڑے تے اوس مینوں اپنے نال بٹھا لیا۔ ایس تھڑے توں اَڈ اوس کُلے دی کل جائیداد مٹی دا اِک گھڑا، اوس تے ٹٹا ہویا اِک مٹی دا پیالہ، نال ای اِک نکرے اِٹاں دا بنیا ہویا چلہا جس تے مٹی دا لیپ ہویا سی، میری نظر وچ آئی باقی ساری دی ساری چار دیواری خالم خالی سی۔ میں چھوٹے وِیر دیاں اداس اکھاں وچ اکھاں پاء کے پچھیا !تے تو ایتھے کلا ای رہنا ایں؟ تے اوس نے اپنا سرنیواں کرکے ہاں وچ ہلایا۔ شاید اوہدی بے وس تقدیر اوس نوں بولن توں ڈک رہی سی پر فیر اوس ہمت پھڑی تے ٹٹے ہوئے اکھراں وچ بولیا! بھائیا ہن میرا ایہوای گھر اے تے میں ازل تیک ایتھے ای رہنا ایں۔ تسی مینوں ایتھے ای ملن لئی آؤ گے۔ ایس دے نال ای گل بدل کے بولیا ! بھائیا توں اَج بڑے چراں مگروں پھیرا پایا اے تے اوہ وی خالی ہتھ، میرے لئی تھوڑا جیہا فروٹ ای لے آؤندوں، بڑا دل کردا اے کھاون نوں، ہن تے پھلاں دا ذائقہ وی بھل گیا اے جیویں۔ مینوں ویر دی گل سن کے اپنے تے غصہ جیہا آیا جے مینوں وِیر واسطے کجھ لیاؤنا چاہیدا سی اپنے ۔میں اپنے پسے پاسے نظر دوڑائی جے کوئی ہووے تے اوہنوں کجھ لیاؤن لئی آکھاں۔
میرا اوتھوں ویر نوں کلے چھڈ کے جاون نوں جی نہیں سی کر رہیا ۔ اینے چراں پچھوں ملے سی۔ میں گل پرتاؤندیاں پچھیا، ہن تے تو خوش ہونا ایں توں ماپیاں نوں وی اپنے کول ای بلا لیا اے۔ ابا جی نوں تے ایہو صدمہ لے گیا جے میرا پت میرے توں رنج ہوکے چلا گیا اے تے اوہ تینوں واجاں دیندے دیندے تیرے پچھے ای آگئے سن۔ تے رہی گل امبڑی دی اوہ نمانی تیرے بغیر کنے کو ساہ لے سکدی سی؟ میں جدوں وی اسلام آباد توں چھٹی لے کے آؤندا سی ،تیری تصویر والے کمرے وچ اسیں ماں پتر کلے بہہ جاندے تے تینوں یاد کرکرروندے۔ میری ماں دیاں اکھاں تے رو رو کے سک گئیاں ہوئیاں سن، پر اوہ جدوں مینوں سینے لا کے روندی تے اوہدیاں اکھاںوچوں اتھرو نہیں سن ڈگدے سگوں اوہدا کمزور جیہا جثہ کنبھدا تے جھٹکے کھاندا سی، ماں دے دل وچوں اُٹھدی ہوک نوں میں اپنے جثے وچ سر توں لے کے پیراں تیک محسوس کردا سی۔

تیرے مگروں پورا ٹبر جھلا ہو ہو رویا                                      جتھے ڈِگے اَتھر، اوتھے پے جائے