لکیراں

(زاہد حسن)

ڈاکٹر آکھدا اے اندر کینسر نسر رہیا اے۔ خون دا اک اجیہا لوتھڑا جو اپنے آل دوالے دیاں تھاہراں نوں چھاواں تے وسیریاں توں خالی کر دیندا اے۔ مُکا دیندا اے۔ سارا سنھ ویہلا کر کے  اوتھے اپنا ڈیرہ لا لیندا اے۔

” پر مینوں تے اپنا اندر انج چاپدا اے جو رکھاں دی کوئی گھن چھانویں جھنگی ہووے۔ جیہدے اندر ہر ویلے عشقے دا مور بلیندا رہندا اے۔ جھلی پاوندا رہندا اے۔ ایہہ عشقے دیاں رمزاں والا مور اے ”  میں آکھدی واں

اوہ میرے طبیب پتر نوں دسدا اے، ورجدا تے کاوڑیدا ہویا ” چنگا بھلا سمجھدار ہو کے ایہہ کیہہ کیتا ای۔ گل بہت ودھ گئی اے۔ اندر ناسور بن گیا اے۔ اسیں اپریشن راہیں سارا کجھ وڈھ کے باہر وی ماریئے تے ایہدیاں جڑاں نہیں پُٹ سکدے۔۔۔” اوتر جانیاں دا ماڑو، مرض ہے، تاہیوں تاں ہر ویلے سینہ سڑدا بلدا رہندا اے پر جو وی ہویا، ہن مینوں ہینیاں نہی پوناں، نہ اپنے بالاں ساہمنے ایہدا وکھالا کرنا اے۔ ” میں سوچدی واں۔ بیڈ اتے لمی پئی پئی۔ اتے چھت تے لکیراں ابھرن لگ پوندیاں نیں۔ پہلی لکیر ابھر دی اے تے جھبدے ای مٹ جاندی اے۔ ساہمنیوں کوڑھ کرلی چھال ماردی ہوئی چھت دی نکرے بیٹھی مکھی تے حملہ کردی ہے۔ میں ویکھدی آں، اوہ موت بن کے آوندی ہے، کوڑھ کرلی، تے میریاں نگاہاں ساہمنے بنی لکیر نوں مٹا جاندی ہے۔ اوس لکیر تے پہلے اک مکھی بیٹھی آہی جو مٹ دی لکیر دے نال ای مٹ جاندی ہے۔

سر بھارا ہون لگدا اے۔ میں اپنی بیتی حیاتی بارے سوچدی آں تاں جو ایہناں بن دیاں مٹ دیاں لکیراں توں پلو چھڑوا سکاں۔ پنجاہ ورھے پہلوں دی اداسی سارے ویہڑے وچ کھلری ہے۔ نِم دے رکھ تے چڑیاں بول رھیاں نیں۔ گھراں دیاں کندھاں نہ ہوون برابر نیں، دور دور پیلو، ککراں تے نماں دے رکھاں ہیٹھ میرے آنگ کنیاں ای چڑیاں چرخے ڈاہے ہوئے نیں۔ رُوں کتدیاں، تناواں کھچدیاں، چھکواں نوں پونیاں نال بھردیاں اک اہل گھبرو ویہڑے وچ وڑ آوندا ہے۔ میں گھابر پوندی آں اوہ آکھدا ہے،” انج کتدی رہو، تے میری مورت بنا لیندا ہے “

مورت بنان آلی گل سن کے میرا پتر آکھدا اے ” ایہہ مورت بہوں سلاہی گئی۔ دنیا دے وڈے رسالے وچ چھپی۔ دنیا اوہنوں ویکھ کے تہذیب دے اک نویں مہاندرے توں جانو ہوئی۔”

ڈاکٹر اندر وڑدا اے، وکھ وکھ تھاوں چیک اپ کردا اے۔ ” مریض اگلے دو دناں تیک اپریشن لئی تیار ہووے گا۔ تسیں ماڑا نہیں پونا۔ مڑ کے نو بر نو ہو جاسو” اوہ آکھدا اے۔

اپریشن تھیٹر دے باہر سارے ای موجود نیں۔ میریاں بھیناں، میرے بھرا۔ اوہناں دی اولاد، میری اولاد۔ میرے پتراں دیاں چہریاں اپر دکھ تے نا امیدی دیاں لکیراں نیں۔ جیویں جیویں اپریشن تھیٹر جان دا ویلا نیڑے آوندا جا رھیا اے میری لکیراں نوں پڑھن تے پڑھ کے جانن دی طاقت ودھدی ای جاوندی ہے۔

میرے ہتھ دی نبض اک لکیر دی شکل وٹا لیندی اے تے انج جیویں ڈاکٹر دا ہتھ ودھ کے اک ہور لکیر مٹا دیندا ہووے۔ سجری سویر دی لکیر ابھر دے الدی اسری ہے۔ میں ریڑکے وچ مدانی گھتدی آں، تے غوث الاعظم پیر دستگیر دا ناں سوردی ہوئی رڑکن لگ پوندی آں۔ پیو دیاں ودھیل کھگھڑ مجھاں دا جاگ لگا ہویا ددو چاٹی دے کنڈھیاں توں وگن لگ پیندا اے۔ جو گیڑا بانا تے ہتھیں کھونڈا، وڈیاں اکھاں وچوں انج جیویں اگ نکلدی ہووے۔ ” اللہ ھُو، دا واجا لاندا ہے تے نال ای دعاواں دیندا ہویا آکھدا ہے” حیاتی دے وگدے ایس شوہ سمندر وچوں کامیاب لنگھ جاویں گی، جے رڑکن توں پہلاں ای اک گلاس کھٹی لسی دا دے دیویں۔ اجیہی لسی جیہڑی نہ تے تھندی ہووے تے نہ ای اوہدے اندر مکھن دی کوئی چھڈی ہووے۔”

” فقیرا، ایہہ کویں ہو سکدا ہے جو رڑکن توں پہلے بناں چھڈی دے تے تھدے بناں تینوں لسی دے دیواں ؟ ” پر اینے نوں میں کانہہ دے گلاس وچ چاٹی مودھی کر کے مکھن کڈھے بغیر اوہدے وچ ادھ رڑکا پا دیندی واں۔ میں حیران آں جو لسی صاف ہے، کھٹا بھاہ ماردی، جیہدے وچ نہ تے مکھن ہوندا ہے نہ تھدھا نہ چھڈی۔ فقیر لسی پی لیندا ہے تے نال ای نعرہ لاندا ہویا ، دعاوں دیندا باہر نکل جاندا اے۔

اپریشن تھیٹر انج  جیویں رشماں دی پھبار وچ نہا وندا ہووے۔ لکیراں ای لکیراں، چٹی سفید روشنی دیاں، میں کنی دیر ایس روشنی دے سمندر وچ ڈبی رہندی آں، اخیر، آ کنارے لگدی آں۔

” مبارکھ ہووے۔ اپریشن چنگا ہویا۔ ” واجاں وچ مینوں جاپدا ہے جو اک بھار، میرے سینے توں لہہ گیا ہووے۔ میں انج جیویں لہو دی لکیر الانگھ آئی ہوواں۔ کھلیاں ، حویلیاں، بناں، کندھاں دے ویہڑے وچوں جاندی راہ ساہمنے جیویں پرانی لکڑ دیاں چوگاٹھاں باقی رہ گیئاں ہوون، باقی سارا کجھ مک گیا ہووے۔

مُڑ کے لکیراں جیویں اک دوجے وچ دھس گیئاں ہوون۔ 23، 24ویں ورھیاں دی سر تے گنڈھ دھری میں ساہورے گھر وین پئی پاوندی آں۔ اپنے خوند دی موت تے۔ میرے بال حیران، ڈور بھورے ، اپنے باپ دی موت دے احساس توں ان چھوہے۔ اوہ نہیں جان دے کیہہ ہویا، کیہہ ہو گیا اے۔ اکا پنج ست ورھیاں دا ساتھ۔ اینج جیویں کوئی لمی ہنیری گلی دے کسے گھر دی سبات وچ بلدی بتی دی لو ساہمنیوں لنگھ گیا ہووے تے گلی دے انت تے اک نا مکن والی لکیر راہاں نوں انج کٹ وڈھ رہی ہووے جو تہانوں اصل راہ دا پتہ بھل جاوے تے تسیں واری واری ہر لکیر نوں ناپ رہے ہوو تے کوئی وی لکیر تہاڈے پباں دے ناپ تے پوری نہ اتردی ہووے۔

اپریشن تھیٹر توں گھر جاندی لکیر دے سرے تے پئے کُل پنجاہ دناں دا بھار چکی۔ ہن جیویں ہر لکیر تہاڈے پب تے پوری پوری چڑھ رہی ہووے۔

اخیر ــــــ بھار لیہہویندا اے۔