کالی ۔۔۔ راشد جاوید احمد

کالی

راشد جاوید احمد

1992 ستمبر دے مہینے اوس نے دنیا اچ پہلا پیر رکھیا تے پہلی چیخ ماری۔ اوس توں بعد اوہنے جدوں وی چیخنا چاھیا، پھیپھڑیاں دا پورا ٹل لا کے، پر چیخ نہ سکی۔ کدی اواز گلے اچ ای گواچ جاندی تے کدی چیخ کسے دے کنیں نہ اپڑدی۔ اوہ اپنے ماں پیو دا دوجا بچہ سی۔ پہلوٹھی دا بچہ اوسدا وڈا بھرا اے۔ اوس دا آکھنا اے کہ اوسدے ماں باپ وی ویں صدی دی پیداوار تے ضرور نیں پر اوہناں نوں دوسرا بچہ پالن دا ول اُکا نہیں۔خاص طور تے اوسدی ماں نوں ۔ اوہنوں انج جاپدا اے پئی دوسرا بچہ خورے سیکنڈ ہینڈ ہوندا اے۔ بچپن توں ہن تیک ماں ولوں ہر گل وچ جھاڑ چنبھ پاروں اوہدا دل کردا کہ اوہ گھر چھڈ کے نس جاوے، پر کتھے ؟ باہر کدھرے کوئی آسرا ، کوئی ٹھکانہ ہے ؟

شیت اوہ بنیادی طور تے انٹرو ورٹ اے۔ ہر کسے نال بے تکلف نہیں ہندی۔ انج وی آل دوال کتھے کسے نوں آسانی نال موقع دیندا اے کہ کوئی اپنا آپ منوا سکے۔ سب اوہنوں ایہو ای آکھدے کہ بولدی نہیں، بولدی گھٹ اے۔ اوہدی ماں اوہدی خموشی توں تنگ آکے اوہنوں بولن دا آکھدی پر اوہدا تجربہ اے ای سی کہ جد بولی ماں کولوں لعن طعن ای سنی۔ ماں آکھدی، ایہہ کڑی خورے میرے کیہڑے کیتے ناں کیتے گناہواں دی سزا اے۔ایہ گل سن کے او ہور زور دی چیخنا چاہندی پر چیخ  گلے اچ ای دب جاندی۔ کسے نوں پتہ اے، چیخ اندر ای دب کے رہ جائے تے کیہہ ہندا اے۔ اوہ ایس تکلیف نوں وار وار سہاردی رہئی۔

اوہ سمجھدی سی کہ اوہدی پرورش، اوہنوں جنم دین والیاں دی مجبوری سی۔ اوہناں دے گھر جم جو پئی سی۔ نہیں پر اک ہور وجہ وی سی۔ اوہ پڑھائی اچ بہت چنگی سی تے پیو دا خیال سی کہ پڑھ لکھ کے کجھ بنے گی، میرا ناں روشن کرے گی۔ ماں دل ای دل وچ اوہدی پڑھن دی لگن نوں پسند کردی سی پر گھر گھرہستی دے باقی کماں اچ اوہدی دلچسپی ناں ہون پاروں کھورو کڈھدی رہندی سی۔ اوہدا ورگ بچپنے توں ہی سکا پتلا سی۔ کھان پین نوں اوہ ہی ملدا جو سارے گھر والے کھاندے پر حرام اے جے کسے خوراک نے اوہدے تے کوئی اثر کیتا ہووے۔ دنیا کسے نوں معاف نہیں کردی۔ خاندان ، رشتے داراں ول کسے میل جول دے موقعے تے جاندی تے ایہہ سوال ضرور ہندا، ” نی تینوں پیٹ بھر کے کھان نوں نہیں ملدا، ایڈی مہین، ” تے فیر اے سوال اوہدی ماں نوں کیتا جاندا اوس ویلے ماں پیٹ بھر کے غصہ کٹھا کردی تے سارا اوہدے اتے الٹ دیندی۔ تے انگ ساک اوہنوں وزن ودھان دے مشورے دین لگ پیندے۔ گھر واپس آ کے، ماں اوہدے اگے ہر طرحاں دیاں کھان پین دیاں چیزاں رکھ دیندی تے آکھدی، لے کھا مر، رشتے داراں اچ میری نکاتی کرا دتی آ۔ دوجے پاسے اوہدا بھرا ذرا چوکھے ای صاف رنگ دا اے ایس کر کے اوہنوں ” کالی ” آکھ کے سد دا تے نال ہسدا۔ اوہ چڑ کے آکھدی پئی ایس رنگ نال پیدا ہونا کیہہ میرا قصور اے۔ اوہ اوہدے سانگے لاہندا رہندا تے کوئی وی کم خراب ہندا تے اوہدا ناں لا دیندا۔ اوہ وچاری کیہہ کر دی۔ ماں تے اوہدی سن دی ای نہیں سی تے پیو سارا دن گھروں باہر، اوہناں دا روٹی ٹکر کمان  لئی کم تے ہندا سی۔ ماں نو اپنے بندے دی محنت دی وی کوئی قدر نہیں سی۔ سویرے ست وجے دا گیا راتیں 9 ساڈے 9 وجے اوندا تے ٹکر پانی کر کے بے ہوشاں وانگ سوں رہندا۔ ماں نوں اوہدی محنت دی کوئی قدر ای نہیں سی۔ اوہ چاہندی تے پیو نال ساریاں گلاں کر سکدی سی پر اوہ نہیں سی چاہندی کہ دوہاں درمیان کوئی جھگڑا جاں تو تکار ہووے۔ چوتھی جماعت توں ای اوہ ویخدی آئی سی کہ ماں گھنٹوں کسے نال فون تے گلاں کردی رہندی سی۔ پتہ نہیں کدھے نال۔ تناں کمریاں دے ایس کرائے دے گھر وچ کدی کدھار کوئی انکل وی اوندے سن تے ماں دے نال وکھرے کمرے اچ بڑا وقت گزاردے سن۔ اوہنوں ای وی پتہ سی کہ اوہ انکل کدی اوہدے باپ دے گھر ہندیاں کدی نہیں آئے۔ اوہنے سوچیا کہ بھرا نال اے گل کرے پر بھرا ذرا ہولی عقل دا سی نالے اوہنوں اے ڈر وی سی کہ بھرا نے ماں نو دس دتا تے ماں دے جسم اچ تے جن بھوت وڑ جانے نیں تے اخیر اوسدی ای خراب ہونی اے۔

اوہنوں اے وی یاد نہیں کہ اوہ کدی رج کے ستی وی ہووے۔ ساری رات سون جاگن وچ ای گزر جاندی جدوں نیندر با لکل غیب ہو جاندی تے اوہ نصاب دیاں کتاباں کھول کے بہہ جاندی۔ جیدھا نتیجہ ایہہ نکلیا کہ اوس میٹرک دے امتحان اچ چنگے بھلے نمبر لل لے۔ کالج اچ داخلے دا خیال کڈھا سہنا ہندا اے پر کالج دی فیس بھاڑا چکن لئی اوہدے پیو کول پیسے نہیں سن۔ چاہندا تے اوہ وی سی کہ کڑی اگوں پڑھے پر فیس کتھوں دے۔ گھر دا کرایہ تے بورچی خانے دے خرچ توں بعد تے دفتر جان دا کرایہ وی گھٹ ای ہندا سی تے کئی وار اوہ پیدل ہی ٹر پیندا سی۔ اودھر ماں چاہندی سی کہ چھیتی کر کے اوہنوں اگلے گھر ٹورے۔ ایس گل تے میاں بیوی اچ کئی دیہاڑ بحث مباحثہ ہندا رہیا تے اک دن اوہ ووٹی بن کے باپ دے دفتر دے اک درجہ سوم دے ملازم دے گھر اپڑ گئی۔ اوہ اپنے گھروں باہر تے نکلنا چاہندی سی پر انج نہیں۔ شادی تے اوہدے واسطے اک صدمہ سی پر تے ایس پر دے اگے انج ہویا کہ ماں نوں تے پہلاں ہی کوئی روک ٹوک نہیں سی، نہ کسے دا ڈر۔ منڈا سارا دن گلی دی نکر آلی دکان تے بیٹھا رہندا ۔ دکاندار، گولی ، ٹافی، کینڈی تے کدی کدی بنیز بن دے کے منڈے کولوں چھوٹے موٹے کم کرواندا رہندا۔ ہاں اینا دھیان ضرور رکھدا کہ منڈے دا من کم کرن نوں ناں ہندا تے سختی نہ کردا۔ انج کر کے ماں نون اپنے شغل اشغل کرن لئی ہور سہولت ہوگئی تے اوس بندے نال گل کر کے اک نوکرانی دا بند و بست وی کر لیا۔ جنہوں ضروری تربیت دے کے کجھ ہور کماں واسطے وی تیار کر لیا گیا۔ اے سارے کم بندے دے گھر اون توں پہلاں مک چکے ہندے سن۔

کالی سوہرے جا کے ہور انٹروورٹ ہوگئی سی۔ ایتھے سس تے ہے ای کوئی نہیں سی تے سوہرا گھر دی ڈیوڑھی اچ بہہ کے لوکاں دیاں منجیاں پیڑہیاں ٹھوکدا تے ان دا سی۔ پہلاں تے کالی نے سوچیا کہ اپنے خاوند نال ماں دیاں گلاں اک کرے پر فیر اوہنوں سوچ آئی کہ ایہ گل کدھرے اوہدے اپنے واسطے کنڈے نہ بیج دے ، ویاہ بھانویں اچانک تے زور زبردستی ہویا سی پر اوہ ہن کسے دی بیوی سی۔ تے ایہو جیہاں بیویاں کول بہت کجھ آکھن دا حق نہیں ہندا۔ جے اوہ ماں دیاں کرتوتاں باہجوں  اس گھر اچوں کڈھ دتی گئی تے فیر کوئی ٹھکانہ ہے اوسدا۔ بس ایہہ سوچ کے اوس ڈر وٹی رکھی ۔

دفتری بابو خوش وی سی تے حیران وی کہ کالی نے دوجیاں تیویاں ہار کدی نہ پیکیاں نوں یاد کیتا اے نہ کدی اوہناں نوں ملن دی ضد چھڈ کے خواہش وی نہیں کیتی۔ ہاں اوہدا بھرا مہینے اچ اک ادھ وار گولیاں ٹافیاں لے کے ضرور آ جاندا سی تے کدی ادھا دن تے کدی سارا گزار کے چلا جاندا سی۔

اوس دن، جس این جی او اچ اوہ کم کردا سی اوتھے سارا دن  اوس دن دی  بڑی چرچا رہی۔ ماواں دا عالمی دیہاڑ۔۔ اوہدی اپنی ماں تے مناں مویئں مٹی ہیٹھ سی پردفتراچ ایس دن بارے ہون والیاں گلاں سن کے اوس واپسی تے اک سستا جہیا کیک خریدیا تے گھر آکے کالی نوں زور لا کے اپنے سوہرے گھر لے گیا۔ رستے اچ اک دو ڈبے جوس دے وی لے۔ کالی دا پیو ہنے ہنے گھر واپس آیا سی تے بھرا ستا پیا سی۔ کالی دے بندے نیں کیک میز تے رکھ کے کٹیا۔ اک ٹکڑا سس دے منہ اچ پایا اک سوہرے دے تے اک کالی دے۔ ماں نے دل کھول کے دعاواں دتیاں پر اوس دن وی کالی دے دل اچوں ماں لئی کوئی دعا نہ نکلی۔