کالیاں بھور اکھاں۔۔۔ پروین ملک
کالیاں بھور اکھاں
( پروین ملک)
اج خورے کیہہ ہویا۔ کسے کم وچ اوہدا دل ہی نہیں سی لگ رہیا۔ اوہنے اوازاری نال کاغذ پرانہہ کیتے تے سگریٹ لا لئی۔ سگریٹ دا سواد وی کِتے گواچ گیا سی۔
پہلاں وی کئی وار انج ہویا سی۔ اک دم بیٹھیاں بٹھایاں اوہنوں لگدا جیویں اوہ جیوندی جاگدی دنیا توں وکھ ہو کے کسے ویران ٹاپو تے اپڑ گیا اے جتھے ہر پاسے اوازاری دی ریت کھنڈی ہوئی اے۔ اداسی دے جھکڑ جھل رہے نیں جیہڑے ریت اتے خیالاں دے قدم وی نہیں جمن دیندے۔ جدوں وی انج ہوندا اوہنوں لگدا جویں اوہدے قدم زمین وچ گڈے گئے نیں تے سر تے مناں مونہہ بھار آن پیا اے جیہڑا نہ ہلن دیندا اے نہ ساہ لین دیندا اے۔ ایہدے نال نال اک بے وزنی جیہی جویں کوئی خلا وچ تردا ہووے تے ذرا جئی حرکت اوہنوں کتھے دا کتھے پچا دیوے۔ اوہ دڑ وٹ لیندا پر اندرو اندری کوئی شئے اوہنوں ایس مصیبت وچوں کڈھ دیندی تے اوہ جیوندے جاگدے لوکاں دی دنیا وچ انج رل جاندا جوں کسیاں دا پانی دریاواں وچ ملدا اے۔
پر اج ۔۔۔۔ اوہ جیویں جادو دے زور نال چلدا ہویا باہر نکل آیا۔ کوئی اوہدے من دی ڈور پکڑ کے دھروکدا لگا جا رہیا سی۔
اسمان مٹی رنگے بدلاں نال کجیا ہویا سی تے ٹھنڈی سیت ہوا سکے پتراں نوں ایدھر اودھر اڈائی پھر دی سی۔ اوہنے زور دا ساہ لیا تاں ہوا وچ رچی ہوئی دھوڑ اوہدے سنگھ وچ پھس گئی۔ کھنگھدیاں ہویاں اوہنے موٹر سایئکل سٹارٹ کیتا تے زوں کر کے سڑک تے وگدی ٹریفک وچ رل گیا۔ کاراں، رکشے، بساں ہارن تے ہارن دیندے اک دوجے توں اگانہہ لگن لئی ٹل لا رہے سن۔ ہر بندہ دوجے کولوں اوازار لگدا سی۔ اوہدے سر اتے زور نال ہارن وجیا تے ویگن دے ڈرایئور نے باری وچوں باہر مونہہ کڈھ کے آواز لائی، ” باو جی، سپیڈ پھڑو بادشاہو نہیں تاں راہ چھڈو۔ “
اونہوں غصہ آ گیا، ” کیوں توں اگ بجھان جانا ایں ؟ ” ایہہ کہہ کے اور ذرا کو پاسے جو ہویا تے ویگن گجدی ہوئی اوہدے کولوں لنگھ گئی۔ ڈرایئور نوں اوہدا جواب سنن دی ویہل نہیں سی۔ ‘ ایہناں لوکاں نوں کالھی کاہدی اے۔ ہو سکدا اے ساریاں دے گھراں وچ کوئی بیمار ہووے تے ایہہ دوائی لین جا رہے ہون۔ ‘ اوہنے سوچیا۔ فیر اپنے خیال تے اوہ آپ ہی ہس پیا، ایہہ کیویں ہو سکدا اے۔ میں وی پاگل ہو گیا واں۔ بے دھیانی وچ اوہنے موٹر سایئکل اک گلی وچ موڑ لئی جیہڑی اچیاں اچیاں مکاناں وچ اک ڈونگھی تڑیڑ وانگوں لگدی سی۔ گلی وچ کھیڈدے بچےگھبرا کے ایدر اودھر نسے پر اوہ سپیڈ گھٹائے بغیر چلدا گیا۔ گلی نیں اونہوں اک ستے ہوئے چوک وچ سٹ کے سکھ دا ساہ لیا۔ کجھ چر اوہ گول چکر دے آلے دوالے گھمدا رہیا، فیراوس سڑک تے پئے گیا جیہڑی اگے جا کے نہر والی سڑک نال جا رلدی سی۔ نہر دیاں دونہاں بنیاں تے پاپلر دے رکھ اپنیاں چٹیاں گوریاں باہواں کھلار کے کھڑے سن۔ ایہناں بھاہواں دے گھیرے وچ پہنچ کے سدا اوہنوں جاپدا سی جویں اوہ کوئی شہزادا اے تے دوہاں پاسے شہزادیاں اوہدے لئی ساویاں پتراں دے ہار لئی کھڑیاں نیں۔
ہن مٹی رنگے بدل ورح پئے سن پر انج جیویں ورہن تے مجبور ہون۔ اوہدے سر تے کنیاں پئے رہیاں سن پر اوہدی واگ جیویں کسے ہور دے ہتھ ہووے اوہ اڈ دا لگا جاندا سی۔
اک دم بدل گجیا تے مینہ دی واچھڑ اوہدے اتے پئی فیر پانی دیاں ٹھنڈیاں انگلاں اوہدی جیکٹ دے اندر سرکن لگ پیاں ۔ اوہنوں ٹھنڈ لگنی چاہی دی سی پر اوہدا جسا جویں بھخ پیا۔ اک اوپرا جیہا تھکیواں اوہدے لوں لوں وچ رچدا رہیا سی۔ بدلاں دا زور شید اکو گج نال ای ٹت گیا سی کیوں جے بارش نمھی پئے گئی سی۔ سڑکان ویران پیئاں سان تے فٹ پاتھاں نوں آباد کرن والے شید سیال دے مینہ توں ڈر کے اپنیاں گھراں وچ بیٹھے ہڈیاں سیک رہے سن۔
اک ویران جئے بس سٹاپ دے کولوں لنگھدیاں اوہدی نظر دو اکھاں تے پئی تے فیر اوتھے ای کسی گئی۔ اوہنے اک دم بریک تے پیر ماریا تے ڈھیندے بچیا۔ زمین تے پیر ٹیک کے ٹیک کے اوہ کھڑا ہو گیا۔ چٹے ددھ والاں تے بگی داڑھی دے وچکار اوہ کالیاں بھور اکھاں اوہدے ول ای تک رہیاں سن تے اوہنوں کجھ حکم دے رہیاں سن۔
” با با جی ، کتھے جاو گے ؟”
” پتر جدھر توں جا رہیا ایں مینوں وی لئی جا۔ “
” ہر میں تے ۔۔۔ “
” ہاں۔ ہاں ٹھیک اے تے چل مینوں وی”
” آو پھیر۔ “
با با جی نوں پچھے بٹھا کے اوہ سمن اباد جان والی سڑک تے چلا گیا۔
میں ایدھر کیوں جا رہیا واں اوہنے سوچیا۔ پر کجھ سمجھ نہ آیا۔ اوہنوں لگ رہیا سی جویں اودھا موٹر سایئکل ” آٹو پائلٹ ” ہو گیا ہووے۔ ہن بدل ذرا اچا ہو گیا سی۔ اخیر اک گلی وچ اپڑ کے اوہ کھلو گیا۔ ساہمنے اوہدے دوست دا مکان نظر آ رہیا سی جنہوں ملیاں اوہنوں سال توں اتے ہو گیا سی۔
” لو با با جی، میں تاں ایتھے ای آنا ساجے۔ ” اوہنے پچھے مڑ کے ویکھیا تاں با با جی غیب
” یا مولا۔ کتھے ڈگ تاں نہیں پئے۔ اوہدا دل دھڑک پیا۔ ہن کیہہ کراں ؟ پر دوست نوں تاں مل لواں فیر ویکھنا واں ۔ “
اوہنے بوہا کھڑکایا۔ کجھ چر بعد پیراں دی آواز اءی۔ بوہا کھلیا تو اوہ فیر اک واری کملایا گیا۔ اوہو ای اکھاں ۔ یا اللہ، اے کیویں ہویا۔
” جی مینوں ممتاز صاحب نوں ملنا سی ۔ “
” پتر اوہ تے چھے مہینے ہوئے جرمنی چلے گئے نیں۔ ہن اسیں ایتھے رہنے آں۔ آ ناں چا ء دی اک پیالی تاں پی لے۔ “
اوہ کجھ چر انج ای ہکا بکا کھلوتا رہیا تے فیر موٹر سایئکل دھروکدا مڑ کے نس پیا جیویں مڑ کے ویکھیا تے پتھر دا ہو جاوے گا۔