مائے نی میں کنوں دساں

(سعیدہ ہاشمی)

کچ دیاں ہریاں چوڑیاں                            مائے نی مینوں مہندی لا دے

رنگ پوروں آیئاں                                  مہندی لا دے رتڑی

آیا پیلا جوڑا                                         مائے نی مینوں نیندر لُٹیا

میں تے انگ نہ لایا                                 جان ہجر نے جکڑی

کِلیاں تے ٹنگے رہے پراندے                     سِر تے سُوہا سالو لے کے

میں ہار سنگھار نہ کیتا                            پُنن لبھاں تتڑی

میں نیئں روپ وٹایا                               گھروں ٹُری

مائے نی                                            راہواں وچ رُل گئی

ویکھ توں میرے چالے                          شوہ تیک نہیں اپڑی

وچ دہلیز دے کھڑی میں رہ گئی                مائے نی مینوں جھکڑ کھا گئے

رانجھا یار نہ آیا                                    ریت تھلاں دی تتڑی

میں پیتے زہر پیالے                               مائے نی میں کیویں جیندی

مائے نی تیرے بوہے اگے                          لوکی لاہندے پھکڑی

اترے سن ونجارے                                مائے نی مینوں لیکاں لگیاں

میں جھلی اپنی لہر دے وچ                        لیکاں لایئاں لوکاں

منگ لتے چن تارے                                کیہ جانن اے لوک بیگانے

دل دی ان چھوئی دھرتی تے میں                اپنی تانگھ وچ لبھدی پھردی

ریت دے محل اسارے                                      میں سجن دیاں جھوکاں

سفنے دے وچ ٹردی جاواں                              واج دیاں تے واج نہ آوے

رخ سی ول بخارے                                      شوہ نیں چُپاں ملیاں

پکی دے تھاں کچا رکھیا                                 مائے نی کسے ترس نہ آیا

ویکھ نناناں دے کارے                                   میں رُل گئی وچ گلیاں

مائے نی میں چڑھے چناں وچ

کچے اتے تر گئی

مائے نی میں جت لئی بازی

لوکی آکھن مر گئی