ونج کرن ونجارے ۔۔۔ احمد راہی
وَنج کرن ونجارے احمد راہی ونج کرن ونجارے نی مُٹیارے پہلاں ہس ہس لاندے گُوہڑیاں
وَنج کرن ونجارے احمد راہی ونج کرن ونجارے نی مُٹیارے پہلاں ہس ہس لاندے گُوہڑیاں
ویلے توں اگے لنگھن دی سزا احمد داود ایہہ قصّہ اوس شہزادے دا اے جیہڑا
بُلّھے شاہ دے چرنیں۔ منیر شیروانی بّلّھے شاہ دی ہستی،فکر انسان دی روشن دیوے۔ دل
دو تے دو تِن اوتار سنگھ پاش میں سدھ کر سکدا ہاں- کہ دو تے
خوف دا سمندر منصور قیصر حالی شام نے آپنی چادر نہیں کھلاری پر سمندر دیاں
جندے نی! توں کیکن جمی افضل ساحر جندے نی! توں کیکن جمی پیر پیر ‘تے
قلم دی کاہدی واہی افضل احسن رندھاوا راتاں جاگو قلماں واہ واہ چٹے کاغذ کالے
واچ مین مقصود ثاقب سویرے شامیں، روز اودھے کولوں لنگھناں۔ اوہ بیٹھا ہوندا اے اپنی
غزل زرغونے خالد جے، تیڈی یاد، نہ ایں دل دا ،سہارا تھیسی ول، ساکوں آپ
کیویں کتاں پونیاں عائشہ اسلم ملک کیویں کتاں پونیاں پیڑاں ہویئاں دونیاں تند اکہری پیندی