کنڈ پچھے اکھاں ۔۔۔ فرزند علی
کنڈ پیچھے اکھاں
فرزند علی
روز تالوں زیادا اج طارق دا دھیان گھرول سی۔ کم آتے حاضر ہو کے وی اوہ حاضر نہیں سی جاپدا۔ اوہدی دیہاڑی ریگولر شفتاں والی سی… مطلب ایہہ کہ کدی سویرے چھے وجے کم آتے حاضر ہونا تے کدی دو وجے دن تے کدی رات نوں دس وجے اپڑنا پیندا سی۔
اج اوس دس وج کے دس منٹاں اُتے اپنی ذمے داری سنبھال لئی سی… ایہہ ذمے داری چھڈ کے جاون والا بہت کا لھ وچ سی۔ جاون والے رہندے کم بارے کا لھی کالھی کچھ دسیا پر طارق نوں کھری سمجھ نہیں سی آ رہی…. اوہدا دھیان حاضر نہیں سی،جاون والے دی کالھ وی جائز سی جے اوہ ماڑی جیہی وی ڈھل مٹھ کردا تاں کمپنی دی بس نکل جانی سی۔ فیر کے ہور سواری دا ملنا بہت اوکھا ہوندا
کمپنی ولوں ملازماں واسطے باساں دا بندوبست وی عجیب سی۔ بساں ٹھیکیداردیاں سن تے اُتے رنگ روغن کمپنی دے ناں دا … پر بساں دے اصل مالک تاں ڈرائیور جاپدے سن۔
جیہڑے ٹھیکیدار ملازم رکھے ہوئے سن۔
ڈرائیور دی مرضی ہووے تاں بس ویلے سر اپڑ آوندی سی نہ مرضی ہووے تاں بہانے سو! جے کسے کجھ آکھیا تاں بس تیز اپنی چلا دینی کہ راہ دے کئی ملازم پچھڑگئے کیوں جو متھے ہوئے ویلے توں پہلے ای سٹاپ کولوں بس نکل آوندی سی۔
ڈرائیوراں دی شکایت کرن لئی کمپنی دے افسراں ساہمنے دند و لکنے پیندے سن تے انکوائری افسر دے ساہمنے پیش ہو کے اوہدی جہالت دے وار وی سہنے پیندے سن۔ ایہناں اوکڑاں تے تلخیاں توں بچن لئی ملازم وچارے ڈرائیوراں نال بنا کے رکھن وچ ہی بھلیائی سمجھدے سن۔
ریگولر شفٹ یا پھیرویں دیہاڑی والے نوں اکا یقین نہیں ہوندا کہ کیہڑے دن، ویلے سر
گھر اپڑتا ہوندا اے۔ کیوں جو اوہناں دی تھاویں ذمے داری سنبھالن والا خورے آوے کہ نہ آوے۔ جے آن والے گھر بیٹھیاں ای چھٹی کر لئی تاں پہلے والے نوں ای اگلی دیہاڑی کرنی پیندی سی۔ ایسے لئی ویلے سر گھر جان دی ساری سدھرتے ریجھ اوتھے ای مک جاندی سی۔
انج اپنے آپ آتے جبر تے سرڑ پاروں ملازماں دے رویے عجیب بنے ہوئے سی۔ ہر ویلے من وچ اکتاہٹ بھری رہندی تے چڑ چڑے ہو کے اک دوجے خلاف بھرے رہندے تے کھج کھج کے بولدے. نفرت بھریا سبھاء بن گیا ہویا سی۔ اتوں مشیناں دے شور کارن ہور وی اکتائے اکتائے رہندے سن فیر وی اپنی میں مار کے ڈھگے وانگر سر سُٹ کے مشیناں وچ جپے رہن دا جتن کردے سن۔
آخر بے حسی دے بھانبڑ وچ سڑنا ای پے رہیا سی۔ پوری حیاتی بے یقینی تے بے اعتباری وچ ای گزارنی پے رہی ہی۔ طارق اپنی ذمے داری دا چارج لے کے اپنے کھاتے وچ چکر لایا۔ ایہ ویکھن لئی کہ کتھے کتھے دا کم نبڑ گیا اے تے کتھوں دا کم نبڑن والا اے۔ کم تے بھاویں اوہ ای روز والے سن پر فیروی ہر شفٹ والے نوں ہر وار ویکھنا سمجھانا تے پیندا ای اے۔ کیوں جو انچارج افسراں دے دماغ وچ کوئی نہ کوئی کیڑا ٹردا رہندا اے۔ چنگے بھلے چلدے کم نوں اُلٹ پلٹ کروا کے پنگا لینا تے افسراں دا شغل ہوندا اے…. اپنی زبان وچ اوہ پنگا لین نوں کم وچ جدت پیدا کرنا کہندے نہیں تھکدے۔
اوہناں دی ایس جدت پسندی کارن کئی وار کمپنی دا نقصان وی ہویا تے ہوندا رہندا اے۔ کمپنی دی افسر شاہی وچ رل کے نقصان دا ذکر باہر نہیں نکلن دیندے۔ کوئی نہ کوئی ہور خرابی ظاہر کر کے نقصان دا کارن دسن وچ بہت ماہر ہوندے نیں ۔۔۔ گل بہتی وگڑ جائے تاں ماتحت نوں قصور وار متھ کے آپ ای انکوائری کرن به جاندے نیں۔
طارق اپنے کم نوں دیکھ کے اپنے ساتھیاں نوں سمجھاون دا جتن کیتا پر ذہنی طور اتے اوہ آپ ای حاضر نہیں سی۔ اوہدا گھر ول دھیان ہی ایسے لئی کم سمجھاون انج جاپداسی جویں اکھڑیاں کہاڑیاں مار رہیا ہو وے۔
ایہ گل اوہدے ساتھیاں دی محسوس کیتی۔ روز را کم سی ساتھیاں اپنے ولوں آپ ای سمجھ کے اپنی اپنی مشین سنبھال لئی۔ پر طارق دیاں اکھاں تے پچھے کنڈ ول لگیاں ہوئیاں سن۔ اوہنوں یاد آرہیا سی کہ کم آتے آون لئی گھروں نکلن ویلے اوہدی ووہٹی نسرین بڑی پیار بھری مسکراہٹ نال لوہ رہی سی ۔ووہٹی دے نیناں دی نگھ اجے وی تصور وچ اینج ای جاپدی پئی سی ۔ پر ٹھیک اوسے ویلے نصیر نوں اپنے گھر وڑدیاں ویکھ کے اور ٹھمکر گیا سی۔ ہے وقتا آگیا سی نصیر!! چاچے دا پتر نے بال بنے دا بیلی، نصیر نوں جپھی پا کے ملنا پیا تے مونہہ آتے ہا سا وی لیاونا پیا۔
اوتھے رُک جاون لئی طارق کول اک منٹ دی وی ویلھ نہیں سی۔ جے رکدا تاں بس توں رہ جانا سی ۔ چھٹی کرن لئی وی کول چھٹی دی گنجائش نہیں سی ۔بنا چھٹیوں غیر حاضری کرن نال دیہاڑی کئی جانی سی تے دیہاڑی دے کٹے جاون نال گھر دا خرچا نہیں سی چل سکدا۔ لیٹ ہوون نال وی ریکارڈ خراب ہوندا اے تے خراب ریکارڈ دے کارن ماڑی موٹی لگی ترقی دی آس وی مک جاندی اے۔ پرائیویٹ نوکری کرنا تے سرکس دے رسے اُتے ٹرئن والی گل ہوئی۔ ذرا کو پیر تھڑ کے تے سر دے بھار ڈگ کے دھون دا منکا تڑوا بیٹھے۔ طارق آئے پروہنے نوں گھر وچ اکلیاں چھڈنا وی نہیں سی چاہندا تے گھر آئے بیلی نوں دھتکارنا وی نہیں سی چاہندا … اتوں سوچن لئی کول اک پل وی نہیں … اوس نوکری نوں پکا رکھن لئی جھٹ اللہ بیلی آکھ کے گھروں بھج ٹریا سی ۔بڑی کا لھی کا لھی کر کے ٹریا سی۔ تد کدھرے مساں مر کےسٹاپ اتے آئی بس نوں رل سکیا سی… ماڑی جبہی سستی کردا تاں بس نکل جانی سی۔ بس وچ سوار ہو کے اوہنوں کجھ تسلی ہوئی تے کجھ خشی وی…
ملازماں نوں رانج ای رنکیاں نکیاں کامیابیاں اتے خشی تے تسلی ہو جاندی اے
تے ماڑی موٹی ناکامی نال اس وی ٹٹ ٹٹ پیندی اے……
کمپنی دی بس وچ پہلے سوار ملازم کجھ تے اونگھ رہے سن۔ کجھ باری و چوں باہر دا نظارا کر رہے سن تے کجھ اک دوجے توں بیگانے ہو کے بیٹھے جاپدے س سن۔ اُداس اداس نے چھکے چھکے چہرے ..
. بس وچ ریکارڈ وج رہیا سی۔ پرانے گاؤن دردناک تے سوز بھرے دکھیا قسم دےانج دے روون والے گیت ای پسند من ملازماں نوں۔ ڈرائیور وی تے ملازماں دی پسند نوں چنگا سمجھدا سی۔ ایہو جیہے روون ہسن والے گیت سُن سُن کے ملازم کدی نہیں سن اکدے
۔ سگوں ہر وار نواں ای سواد لیندے جاپدے سن۔
پر طارق نوں تے کوئی وی گیت چنگا نہیں سی لگ رہیا۔ اوہ سوچ رہیاسی پچھتا رہیا سی کہ میں چھٹیاں بچا کے کیوں نہ رکھیاں۔ جے کوئی چھٹی بچائی ہوندی تے اج کم آؤندی۔ بندے نوں اوکھے سوکھے ویلے کچھ نہ کچھ بچا ای لینا چاہیدا اے کسے ویلے کوئی بھیٹر پئے سکدی اے۔ کوئی انہونی ہو سکدی اے
۔ جویں اج نصیرا بے وقتا آڈھکا اے…. طارق غصے نال اندر ای اندر کڑھیا۔ماں دے
خصم نوں خورے کیہ خیال آیا کہ عزرائیل وانگ آنازل ہویا اے….. آکھدا سی پنڈ نوں جاون والی بس نکل گئی سی۔ رات بہتی ہوون کارن ایدھر آ گیا واں ….. لے ساڈا گھر بھلا کوئی ہوٹل اے یاں سراں …. بھئی شہر وچ کم توں اپنے ایاں این۔تنگ اسمیں ہوئیے….. ایہہ کیہ ہو یا بھلا بے شرم کسے تھاں دا …. جدوں جی کیتا مونہہ چک کے ٹری آئے …..
طارق من ای من وچ کنیاں ای گالھاں اپنے بیلی نوں دتیاں ہوون گیاں۔ بہتا اوہنوں اپنے کول چھٹی نہ ہوون دا سی اوس پابندی دا سی جہڑی اوہنوں غیرحاضری توں روکیا سی۔ جھٹ مگروں اوہدیاں سوچاں بدل گئیاں ….. نہیں نہیں…. اپنے چاچے دے پتر بھرا نالے بیلی نصیرے بارے انج نہیں سوچنا چاہیدا … کوئی کسے دا ہووے تے اوہدے کول آوندا اے….. کوئی غیر کول کیوں جاندا ..۔۔. اوہنوں میریاں اوکڑاں دا کیہ پتا ہوا ہو وے۔ اوہ تے چائیں چائیں آیا ہو وے گا۔ پر ایہو سوچاں تھوڑیاں سن تے نفرت بھریاں چوکھیاں،
او نے فیر سوچیا، بھلا شہر ا یہنوں کیہ کم ہو سکدا اے۔ کوئی کتاب چھپوان لئی آیا ہیڈ ماسٹر جو ہویا پنڈ دے ہائی سکول دا۔ آپے ای کوئی پٹھی سدھی گائیڈ لکھی ہووے گی تے اپنے ای سکول وچ بالاں اگے دھکو دھکی و یچنی ہووے گی …. انج ای ٹیوشناں پڑھا کے تے گائیڈاں ویچ ویچ کے اپنے پنڈ وچ ٹھیٹھک بنائی بیٹھا اے۔ علم چور کے تھاں دا ۔ طارق نوں ہن اک ہور خیال آیا جیہڑا بڑا ای چبھن والا سی۔ اوس خیال ای خیال وچ نصیرے نوں گھر دا ہویا لنگھدا و یکھیا تے فیر ایہہ وی سوچیا کہ نصیرے ہس کے آکھیا ہوسی، بھابی کیہ حال اے؟ بہن نے طارق نال لڑائی نہیں ہوندی۔
ترین ہس کے جواب دتا ہوسی ۔۔۔”نہیں اوہ تے لڑدے ہی نہیں، اودوں وی
میری ای غلطی سی۔”
پر نصیرا رکھتے گل مکاؤن والا اے۔
میں اک وار ہاسے ہاسے وچ نسرین نوں پچھ بیٹھا کہ نسرین انج جاپدا اے جویں میں تینوں بہتا پسند نہیں آیا ۔۔۔ کیوں کیہ خیال اے؟
میرے ایس بے تکے سوال نال نسرین قہر بھریاں اکھاں نال میرے ول و یکھدیاں ہویاں جواب دتا سی ایه گل تاں کویں کہہ دتی ۔جد اساں اک دوجے نوں قبول کیتا ہویا اے فیر مکھن دی کیہ لوڑ ہوئی؟
نرا میاں بیوی ہونا تے اک دوجے نوں قبول کر لینا ای تے کافی نہیں نہ ہوندا نسرین میں دوجا سوال کیتا۔
فیر ہور کیہ ہوندا اے؟ نسرین غصے نال بولی سی۔
ہوندا اے کجھ ہور وی نسرین ہوندا اے….
نسرین ڈسکدیاں ہویاں آکھیا۔ جے تہانوں میرے آتے اعتبار نہیں سی تے فیر اوس ویلے انکار کر دینا سی کسے ہور نوں لے آونا سی….. جہدے اُتے تہانوں اعتبار ہوندا۔
ہور تے میں ہن وی لیا سکنا واں۔
تہانوں روکدا کون اے، نسرین سچ مچ وگڑ گئی۔ دوجے دن اوہدی ماں آئی تاں نسرین ماں دے نال چلی گئی۔ میں تے مخول کیتا سی پر مخول دی لڑائی بن گئی۔ کجھ دناں مگروں میں جا کے نسرین نوں منا کے لے آیا تے آکھیا نسرین میں تے ایویں مخول کیتا سی توں غصا ای کر لیا اے۔نسرین ہس کے آکھیا سی میں وی تینوں آزماون لئی ایویں روسا کیتا سی کہ ویکھاں بھلا تینوں میرے نال کنا کو پیار اے۔
چلو میرا وار ای میرے اتے پے گیا سی۔ نسرین نے آزما لیا سی پر میں شرمندہ ہویا سی۔
گل ہاسے دی سی پر نصیرا تے چڑ ای بنائی پھردا اے۔
اوس گل وچوں گل کڈھ کے آکھیا ہونا اے۔ نہیں بھابھی تیرا قصور کوئی نہیں مینوں پتا اے طارق بہت گرمی خورا اے۔ اوہدی ایسی گل نوں نسرین ہس کے ٹال گئی ہو وے گی۔ لچھے دار گلاں بنائیاں نے نصیر نوں بہت اوندیاں نیں، سکول ماسٹرجو ہویا۔ ماں دا خصم۔ اوس گلاں بہت لکائیاں ہو سن۔ نصیرا گلاں نال تے پتھر نوں وی موم کر لیندا اے۔ خوبصورت نے جوان وی اے۔ اوہدی اپنی ووہٹٰی تے نرا پرا تیل دا کپا جاپدی اے۔ موٹی دھون۔ مدھرا قد تے ضدی دماغ ۔ لمی جیبھ، چڑیل کسے تھاں دی۔ گل گل اُتے اہس کے بجھ بھڑولا ہوندی اے۔ پر میری ووہٹی نسرین – خوبصورت بانکی مٹیار اے۔ لمی دھون جویں کونج دی نازک ملوک، جسا چھیٹکا تے صاف مکھن ورگا سفید – سینا چوڑا چھاتی بھر ویں جویں قندھاری انار ہو ون۔ بلھ سرخ پتلے تے رس بھرے۔ موٹے موٹے مسکراوندے نین محبت بھرے۔
اپنی ووہٹی دے حسن دا خیال آوندیاں ای طارق دے دل وچ ہور شک بھریا گیا۔ اوہنوں فیر پچھتاوا لگا کہ اک چھت ہیٹھاں دو جوان تے جیوندے جاگدے انسان اکلے چھڈ کے میں غلطی کیتی اے، اگ دے کول گھیو ہووے تاں پگھل ای جاندااے۔ ایہو جیہے خیالاں نال اوہدا دل ڈبن دے نیڑے سی۔ اوس اپنے آپ نوں نندیا، مینوں آج رات گھر ای رہ جانا چاہیدا سی۔ نسرین نوں کے غیر دے کول اکلیاں نہیں سی چھڈنا چاہیدا۔ ایہہ نوکری وی کیہ چیزاے، بندے نوں سکھ دا ساہ وی نہیں لیین دیندی۔
مینوں بہن پرت جانا چاہیدا اے، اوہدا دل کیتا کہ بس اتوں چھال مارکے چھیتی نال گھر پرت جاوے پر نال ای خیال کہ انج تے نسرین شک کرے گی کہ میں اوہدے اُتے اعتبار نہیں کردا نالے نصیرا کیہ سوچے گا۔ مینوں اودوں ای رہ جانا چاہی دا سی پر ہن نہیں۔ اوہناں دی نظروچ میں بہت چھوٹا ہو جاواں گا۔
دوویں پڑھے لکھے تے مہذب نیں، دوویں میرے سکے نیں، میرے اپنے نیں۔ مینوں اوہناں اُتے اعتبار کرنا چاہیدا اے۔ خاص کر نسرین تے بہت سیانی تے انکھ والی مٹیار اے۔ اوہ نصیر دیاں گلاں وچ نہیں آون لگی۔ انج دے خیال سوچدیاں سوچدیاں اوہنوں پتا ای نہ لگا کہ کروں دی بس آکے فیکٹری دے گیٹ آگے کھلو گئی ہوئی سی۔
ہن اپنے کھاتے وچ آکے وی اوہناں خیالاں وچوں نہیں سی نکل رہیا۔ اوس رجسٹر وچوں پہلے دی لکھی رپورٹ پڑھی۔ پوری رپورٹ پڑھ کے وی اوہدے خیال اکٹھے نہیں سن ہو رہے ، اوہدا دھیان گھر ولے ای سی۔ پر رپورٹ وچ سیکشن ولوں لکھی ہدایت اوہنوں چھین لگ پئی۔ سیکشن انچارج ولوں ضروری میٹنگ واسطے سویرے رکن لئی آکھیا گیا سی۔ اوہنوں اپنے انچارج اتے وی غصہ آیا کہ ایس وی ایسے ویلے ای میٹنگ کرنی سی۔ اک وار تے اوہدا سر گھم گیا خورے میٹنگ کپڑے ویلے ہو وے پر گھر ولوں تے اوہدا خیال اکھڑدا ای نہیں سی پیا۔ اوہنے سوچیا نصیرے آکھیا ہونا اے بھائی بھکھ بہت لگی اے۔ نسرین تابعداری کردیاں ہویاں سوچدی ہووے گی کہ ایس ویلے کیہ پکاواں؟ آخر چول پکاؤن لگ پئی ہووے گی۔۔۔ ہاں ایس ویلے چول ای یک سکدے سن۔
۔ نصیرا ماں دا خصم ٹردی پھردی نسرین نوں ویکھدا ہووے گا ندیدیاں اکھاں نال۔ چول پکا کے نسرین نصیرے اگے رکھے ہوون گے، جھک کے بھانڈے رکھن تے چکن ویلے نصیرے، نسرین دے گلویں وچ جھاتی ماری ہو wے گی، پر نسرین نے تنگ گلے والی قمیض پاندی اے۔
ایتھے وی نصیر دے ہتھ کجھ نہیں آیا ہونا، فیر اوس چولاں دی تعریف کر دیاں آکھیا ہونا اے کہ بھابی تیرے ہتھاں دے پکے کھانے اُتے سواد ای بہت آوندا اے۔ خدادی قسمے بہت لذت اے تیرے ہتھاں دی بنائی شے وچ۔
ندیدا ایہو جیہے بول بچن بہت آوندے نیں اوہنوں … اوہنے ایہ وی آکھیا ہونا اے بھابھی میں ہمیش قدر کرن والی شے دی قدر کرن وچ کنجوسی نہیں کردا۔ اللہ تیرے سبھاو دا کوئی جوڑ ای نہیں سگوں تیرے خلوص دے نشان تے میرے دل اتے کئی لگے ہوئے نیں۔ اینا مٹھا سبھا تے میں کسے ہور دا ویکھیا ای نہیں۔
ماں دا خصم۔ ۔۔۔انج دیاں گلا ای کردا اے۔ میں جنگی طرحاں جاننا واں اوہنوں۔
پر سرین اپنی تعریف سُن سُن کے خُش ہوندی ہووے گی۔ پیٹ پوجا کرن مگروں نصیر دوجے کمرے وچ سوون لئی چلا گیا ہونا اے۔ نسرین اپنے کمرے وہ جا ستی ہونی اے
یر نصیر نوں تے چھیتی نیندر نہیں آوندی۔ نسرین و چاری پریشان ہوندی ہووے گی۔ ااڈیکدی ہووے گی کہ نصیر سون لئی اٹھے تاں اوہ وی جاوے۔ سارے دن دے کماں کا جاں کارن تھک وی جاندی اے وچاری۔
پر اج تے میرے رشتے دار دی خاطر اوہنوں پریشانی جھلنی ہے رہی اے۔ اوہ اباسیاں لیندی ہووے کی۔ نسرین نوں او ازار ویکھ کے نصیر سمجھ گیا ہونا اے کہ میری فیر اوہ اُٹھ کے چلا گیا ہونا اے ہا و چاری نسرین کنی او ازار ہوندی ہوئی ے پر میں وجہ نال نسرین پریشان اے۔ اینی کو سمجھ تے اوس بشرم وچ
فیر اوہ اٹھ کے چلا گیا ہونا اے۔ ۔۔۔ہاہ۔۔۔ وچاری نسرین کنی اوازار ہوندی اے ۔۔۔پر میں وی اوہدا کہڑا بہتا خیال رکھنا واں ۔ کدی سیر سپاٹے لئی وی نال لے کے نہیں گیا تے نہ ای کدی کوئی شغل میلا تے سینما تھیٹر وغیرا وکھایا اے۔ اچھا ہن ضرور ویلا کڈھ کے تفریح لئی لے جایا کراں گا۔
انج دے خیالاں نال ای طارق دی ساری رات لنگھ گئی۔ اوہدے ماتحت ساتھیاں اپنے اپنے کم نبیڑ کے… کدھرے نہ کدھرے لگ چھپ کے اکھ کوڑی کر ای لئی سی پر اوہ تے ساری رات جاگدا ای رہیا سی … اوہنوں کنڈ پیچھے اکھاں سوون ای نہیں سی دتا۔
طارق نے اپنے کم نوں نبیڑ لیا سی… اگلے دن دی ذمے داری سنبھالن والا آ گیا سی پر طارق نوں تے میٹنگ لئی رکنا سی… سیکشن انچارج دا حکم سی۔ سوچداتے اوہ ہن وی سی پر ہن سوچن ویلے اوہدا سر دکھن لگ پیندا سی تے اکھاں اگے انھیرا آجاندا سی۔
رات دے جگراتے مدھول چھڈیا سی۔
نوں دس وجے دے قریب کدھرے میٹنگ شروع ہوئی سی تے بارھاں وجے ختم۔ میٹنگ وچ وی اوہنوں خاص دلچسپی نہیں سی۔ اک تے رات دا جگراتا تے اتوں کنڈ پیچھے اکھاں دے دکھ نال اوہدی ہوش ہی بھلی ہوئی ہی۔
مساں مر کے دو کو وجے تیکر اوہ گھر پر تیا۔ اوہدا انگ انگ دکھ رہیاسی۔ پنڈے وچوں چنگاں اُڈدیاں سن۔ سر پائن ہارسی … اکھاں نجیاں ہوئیاں سی پر تسلی والی ایہ گل سی که نصیرا ٹڑ گیا ہویا سی۔ طارق جاندیاں ای اپنے آپ نوں بستر آتے سٹ دتا نسرین ای آ کے اوہدے کول بہ گئی تے کجھ کھاؤن پیون لئی پچھیا پر طارق نوں تے ایس ویلے سوون دی کالھ سی اوس کجھ نہ لیاون دا آکھ دتا۔
نسرین دسیا رات نوں تیرے چاچے دے پتر بھرا نے سوون ای نہیں دتا۔۔۔۔۔ نسرین دے آکھن نال اک وار نے طارق دا دل ڈب گیا سی، پورا وجود کمبن لگ پیا سی۔ سنگھ سکن لگ پیا سی۔ مساں مر کے اوہدے مونہوں نکلیا “ہائیں… اوہ کیوں؟”
نسرین مسکر اوندیاں آکھیا ” پہلے تاں آوندے نوں ای بھکھ لگی ہوئی سی۔۔۔ چول ای چھیتی نال پک سکدے سن۔ اوہ ای پکا کے کھوائے۔ فیر اوہ چاہ دا وی عادی نکلیا۔ تہانوں تے پتا اے میں رات نوں چاہ نہیں پیندی پر اوہدے نال رل کے مینوں وی چاہ پینی پئی۔
نسرین بھاویں سہج سبھاء نال ساری گل دسدی جا رہی سی پر طارق دا من کالھا پے رہیا سی۔ اوہ جھٹ کر کے جاننا چاہندا سی۔ اپنیاں نظراں نال نسرین دے وجود نوں ٹوہ وی رہیا سی۔ اوہ تھکیا ہویا سی فیر وی اندرو اندر جوش وچ بولیا “فیر اوس توں بعد …..”
نسرین دسیا فیر اوس اُٹھ کے ٹی وی لا لیا۔ جو بہت چر مگروں ٹی وی توں اک گیا تاں فیر اوس ٹیپ ریکارڈ لا لیا۔ تہانوں پتا اے شور نال میرا سر دُکھن لگ پیندا اے۔ مینوں اباسیاں آون لگ پئیاں تاں اوہ اُٹھ کے اپنے کمرے وچ چلا گیا۔ ریکارڈنگ اوس بند کر دتی سی۔ اپنے کمرے وچ جا کے آپ گاون لگ پیا۔ خورے کوئی نظم سی کہ غزل ….. نسرین ہسدیاں ہویاں آکھیا ”سچی اوہدی آواز ایڈی بھیڑی سی کیہ دساں؟ تہاڈا بیلی تے کھوتے وانگر ہنکدا جاپدا سی….. ” نسرین دا ایہ آکھنا کہ اوہدے بیلی دی آواز کھوتے دے ہنکن وانگ سی۔” طارق دے سارے شک دور ہو گئے تے پاسا پرت گھوک سوں گیا۔ اوہدے مونہہ اُتے تسلی دی لہر ابھری ہوئی سی۔