کندھ اُتے ٹنگیاں اکھاں ۔۔۔ غلام دستگیر
کندھ اُتے ٹنگیاں اکھاں
غلام دستگیر ربانی
اکھاں دیاں غاراں اندر رات دے ڈرے ہوئے سُفنیاں دے پکھیرو اُڈن توں پہلاں ای مر گئے تے اوہنے سوچیا شام رنگی سدھراں دی مٹیار اپنی کچ دیاں ونگاں دے چھنکارے وچ خورے کدھر گواچ گئی اے تے اوہ اداس نظراں نال نیلے امبر ول تکن لگ پیا۔
تاریاں دی سنگت وچ بیٹھا چن اوہدے اتے ہسیا تے اچن چیتی پورا تھال اوہدے متھے تے آ ڈگا۔ ” کڈی بھاری رات اے” اوہنے سوچیا، ” لگدا اے اج وی مینوں اُڈیک دی کِلی اتے ٹنگ دتا گیا اے۔ “
لکڑ دے بنچ تے بیٹھا بیٹھا اوہ ہن تھک گیا سی۔ اوہدے بُوٹ جنہاں بھویئں دی ساری ٹھنڈ چوس لئی سی تے ہن جراباں دے وچ پھسے پیر رُکھ دیاں جڑاں وانگ دماغ تیکر ایہدے احساس دے تُبکے اپڑا رہے سن۔
” ہو سکدا اے اوہ ہن آوے ای ناں تے میں تے کلم کلا ۔۔۔آخر کیہہ کراں گا ؟ ” اوہدی سوچ دی کمان چوں نکلے سارے تیر پرت آئے تے اوہدے جسم وچ چبھ گئے۔ اوہدا انگ انگ تڑف کے بول اٹھیا، ” ساڈا کیہہ جرم اے۔ سانوں کاہدی سزا مل رہی اے۔ “
پر اوہ چپ سی۔ اوہدے ہونٹھاں اتے ان ڈٹھے ہتھاں نے جندرے مار دتے سن۔
” اہہہ زنگ نال بھرے جندرے، ایہناں دیاں چابیاں کدھرے اوسے پرچھانویں کول تے نہیں جنہے مینوں اڈیک دی کِلی اتے ٹنگیا ہویا اے۔” اوہنے شک دی کندھ اُساری۔
” ہو سکدا اے اوہ مینوں دھوکا دے کے آپوں دوجی راہ تے ٹُر یا ہووے۔ “
پر اوہنوں اپنیاں اکھاں اتے یقین سی۔ ” ایہو ای راہ اے جدھروں دی اوہ گیا سی۔ مُڑ پرتیا نہیں۔ کیہہ میں وی ایسے راہ اتے ٹر کے اوہدے وانگ گواچ جاواں ؟ نہیں ! ایہہ نہیں ہو سکدا پئی میں اپنے پیراں اتے ٹراں تے گواچ جاواں ؟ میرے پیراں نوں تے اکھاں لگیاں ہویاں نیں۔ ایہہ پُٹھی منزل ول تے ٹر ای نہیں سکدے میرے پیر۔ ۔۔”
تے اوہنے اپنے پیراں ول ویکھیا۔ اوہدے پیر کدھر گئے ؟
” میرے پیر ۔۔۔ ؟ “
“آہو مینوں چیتے آیا، پئی میرے پیر تے اوہ اپنے نال لے گیا اے تے مینوں اڈیک دی کِلی اتے ٹنگ گیا اے۔ “
” ہُنے مینوں چیتے آیا پئی کوتر سو لوک میرے کولوں دی لنگھ گئے نیں پرمینوں اوہناں دے مہاندرے یاد نہیں رہے۔ سارے جنے مینوں گھوری پا کے لنگھے نیں پر فیر وی مینوں ایہناں وچوں کسے دا چہرہ یاد نہیں۔ بس ایناں آکھ سکناں واں پئی بہتے سادہ کپڑیاں وچ سن تے کجھ کالے کپڑیاں وچ۔ پر چہرے ؟ مینوں تے کسے دا چہرہ وی چیتے نہیں رہیا۔۔۔۔۔۔۔ ذرا ٹھہریں یاد آیا، سامنے چوک وچ اک ست رنگی کپڑیاں والی سوانی تھوڑی دیر لئی کھلوتی سی ۔۔۔ فیر اک باو گڈی وچ آیا تے اوہ ۔۔۔۔۔ اوہ پر چہرہ تے اوہدا وی یاد نہیں آ رہیا۔ خورے سوہنا سی کہ کوہجا۔ ۔۔۔۔ خورے اوہدے نک وچ نتھ سی کہ لونگ ۔۔۔ کجھ یاد نہیں۔ “
اوہ اجاڑ قہوے خانے دے باہر بنچ اتے حالے تیک بیٹھا بنچ نال بنچ تے اوہدی اڈیک رات وانگوں لمی ہوندی جا رہی سی۔۔ اوہنے سوچیا
” اوہ حالے تیک کیوں نہیں آیا” اوہدے کول رکشے والا آ رُکیا، ” باو جی چلنا جے ؟ “
” پر کتھے ؟ ” اوہ بونتر گیا۔
” جتھے وی آکھو۔ منزل دی سیہان تے سواری نوں ہوندی اے۔ اسیں تے خادم آں۔ “
” پر میں تے ۔۔۔ میں تے ۔ ” اوہ کجھ نہ آکھ سکیا۔
اوہنے اک واری فیر سوچیا۔
” مینوں جس دی اڈیک اے اوہدا چہرہ کیہو جیہا سی۔ کالا سی کہ گورا ۔ ؟” اوہنوں اج انج لگا جیویں اوس بندے دا چہرہ اوہناں کوتر سو لوکاں دے چہریاں وچ کدھرے گوا چُکا اے۔
اک رکشا شاں کر کے لنگھیا تے دوجا اوہدی تھاں آن کھلوتا۔
” باو جی ۔۔۔ چلنا جے ؟ “
” آہو۔ ” اوہنے جرات کیتی ۔۔۔ پر ۔۔۔ پر میرے کول تے کرائے دے پیسے ای نہیں۔ “
” کیوں مخول کردے او ۔۔۔۔ باو جی”
” مخول ۔۔۔ ہاں اوہنے خود میرے نال مخول ای کیتا اے۔ کہندا سی میں چھیتی پرت آواں گا ۔۔۔ پر اوہ ۔۔۔۔ پر اوہ۔”
” بنچ خالی کرو باوجی۔۔ اسیں سونا وی ہوندا اے۔ ” قہوہ خانے دے کھنڈر وچوں آواز آئی۔
” ٹھیک اے۔ پر اوہ تے کہندا سی قہوہ خانہ بند ہون توں پہلاں پہلاں میں آ پُجاں گا۔ پر اوہ حالے تیک۔۔۔”
اوہنوں انج لگا پئی جیویں اوہ اک پنجرے وچ قید اے تے اوہدی سوچ اک ہور پنجرے وچ۔ اوہنے قیدی سوچ نال اخیری وار سوچیا
” ایہہ تے اوہ قہوہ خانہ ای نہیں جتھے۔۔ مینوں اوہنے اڈیکن لئی آکھیا سی۔ “
اوہنے اپنی گھڑی ول نگاہ کیتی۔ اوہدی گھڑی وی بند سی۔
تے حالے تیک اوہدی اڈیک رات وانگوں لمی ہوندی جا رہی سی۔