رات کالی دا عذاب ۔۔۔ راشد جاوید احمد

رات کالی دا عذاب
راشد جاوید احمد

’’ گرمی ایس سال کجھ چوکھی ہی پے رہی اے۔۔‘‘ عورت پسینے اچ بھجا ہتھ مرد دے سینے تے رکھدیاں آکھدی اے
’’ ہوں۔۔گرمی۔۔‘‘ مردہنگارا بھردا اے۔ اوہدیاں اکھاں کمرے دی نکر وچ لٹکے مکڑی دے جالے وچ جالا تے عورت دیاں اکھاں مرد دیاں اکھاں دے پرچھاویں وچ پر چھاواں۔
کنکریٹ دی بنی ایس چار منزلہ عمارت دی سبھ توں تھلڑی منزل دا اک فلیٹ۔ ساہمنی دیوار تے لگی کِلی تے اک تھڑڈ ہینڈ کارڈرائے دی پینٹ، ہنڈی ہنڈائی جین دی قمیص جیہدی پاکٹ تے کوئی ان پچھاتا سٹکر، بچے دے چھوٹے سائز دے کپڑے۔
مرد دیاں نظراں جالے توں ہٹ کے کمرے وچ لگی چک دے پار اتر رہیاں نیں جتھے اک پاسے برتن تے دوجے پاسے ککڑیاں دا کُھڈا رکھیا اے۔
’’ گرمی واقعی کجھ زیادہ ہی پے رہی اے۔۔۔‘‘ مرد کھجور دے بنے پکھے نوں ہلاندیاں آکھدا اے۔۔’’ پر حیرت اے، سبھ توں تھلڑی منزل تے ایڈی گرمی۔۔‘‘
اتلے فلیٹ دے فرش تے ایس فلیٹ دی چھت توں مغربی موسیقی دا طوفان اٹھ رہیا اے۔ موسیقی دی آواز نال نکر اچ لگے مکڑی دے جالے اچ وی حرکت ہوندی اے۔
مرد دیاں اکھاں جالے وچ جالا تے عورت دے کن موسیقی دے رولے وچ رولا۔۔
’’ ایہہ کِنّے کُو دا آوندا اے۔۔۔؟‘‘ عورت دوپٹہ گلے وچوں لاہ کے اِنّوُ بنا کے سر تھلے رکھدیاں پچھدی اے۔
’’ ساڈا نورا جدوں میرے مونڈھے نال مونڈھا جوڑ کھلو وے گا تے توں فیر وی ایہدی قیمت پچھدی پھریں گی۔۔۔‘‘
۔۔۔۔لمّی چُپ۔۔۔
موسیقی دی آواز دے نال نال پیراں دی دھم دھم تے جوان گلیاں وچوں نکلن والیاں بے شمار چیخاں، چوگردے وچ پھیل جاندیاں نیں۔شور، مرد دے کناں راہیں گلے وچ آکے دھویءں وانگر کٹھا ہو جاندا اے۔ اوہ منجی تھلے رکھی صراحی وچوں پانی پینا چاہندا اے۔ صراحی خالی اے۔ اوہ اک زور دار لت مار کے صراحی پراں سٹ دیندا اے۔
عورت سہم جاندی اے۔۔’’ پانی اج جلدی بند ہو گیا سی۔۔میں۔۔۔‘‘
’’ بکواس بند کر۔۔میں میں کردی اے۔۔‘‘ مرد بستر چھڈ کے ہتھ اگھڑ دا اے
دوبارہ جدوں اوہ اپنے بسترے ول آوندا اے تے اوہدا دھیان بچے دے چہرے تے پیندا اے جیہڑا مچھراں دے ڈنگن نال سرخ اے۔ 
’’ تُوں ایہدا وی کوئی دھیان نہیں رکھدی۔ ایہہ سٹیریو دی آواز تینوں لے بیٹھی اے۔۔‘‘ مرد دیاں اکھاں وچ سپ دیاں اکھاں چمک جاندیاں نیں۔
سہمی ہوئی عورت ہور ڈر جاندی اے۔ مرد ہور غصے نال ویکھدا اے تے پھکڑ تولدا اے۔ مرد دی پھکڑو پھکڑ، ون وے ٹکٹ دے کورس وچ رل کے عورت نوں بولیاں کر دیندی اے۔
باہر پہریدار دی تیز سیٹی دی آواز ایس شور نوں دبا ندی ہوئی کناں دے پار لنگھ جاندی اے۔ کمرے دی اوس نکر اچ لٹکے مکڑی دے جالے وچ فیر حرکت ہوندی اے۔
اوہناں دوہاں دیاں نظراں ہن مکڑی دے جالے ول نیں، جیہڑی کسے گدھ وانگوں اپنے خوفناک پنجیاں نال اپنے وڈیاں وڈیریاں دی روایت دا پالنا کر رہی اے۔ اوہناں دے مساماں وچوں پسینہ ہور تیزی نال نکلن لگ پیندا اے تے اوہناں دیاں گَلاں اوہناں دیاں گلیاں وچ ای دب کے رہ جاندیاں نیں۔ ہن اوہ صرف سن سکدے نیں پر ایسے ویلے چھت دیاں کَڑیاں وچوں جوان ہاسے جھاتیاں ماردے نیں تے اوہناں دی سنن دی حس وی ماری جاندی اے۔ (باقی چار حساں دا جواز پہلاں ای مشکوک اے )
خبرے کیہڑے ویلے مرد دی اکھ لگ جاندی اے۔ عورت ادھ کھلیاں اکھاں نال اوہدے ول ویکھدی اے تے فیر اپنے بال دا متھا چمدی اے۔
پہریدار دی تیز سیٹی۔۔ ون وے ٹکٹ دا شور اک لمحے واسطے رک جاندا اے تے فیر را را راسپوٹین دی شکل اچ ہور یتیز ردھم نال شروع ہو جاندا اے۔ مکڑی دے جالے اچ حرکت دا ردھم وی ایناں ای تیز ہو جاندا اے۔ عورت کمرے دی اکلی باری اگے لگے کندلیاں وچوں باہر جھاکدی اے۔باہر رات گرم تے چپ اے تے ہوا وچ نمی ۹۱ فی صد اے۔
’’ سویر خورے کدوں ہوئے گی۔۔‘‘ اوہ اپنے آپ نال گلاں کردی آکھدی اے۔پتہ نہیں مرد کدوں دا جاگیا اے تے عورت دے پچھے کھلوتا باہر ے ہنیرے وچ کجھ لبھن دی کوشش کر رہیا اے۔
’’ ہنیریاں ہمیشہ چانن لئی تھاں خالی کیتی اے۔۔‘‘ عورت اوہدی اچانک آواز سن کے تربک جاندی اے تے مرد نوں گُھٹ کے جپھا پا لیندی اے۔ مرد ایس اچانک حملے واسظے تیار نہیں۔ مکڑی دا جالا، دروازے تے لگی چِک، مرغیاں دے بچے، پہریدار دی سیٹی، جین دی قمیص، سبھ اوہدیاں اکھاں ساہنویں گڈ مڈ ہو جاندے نیں۔
۔۔لمی چپ دا اک ہور وقفہ۔۔۔
عورت منہ تے پانی دے چھٹے ماردی اے۔ مرد ڈول ہتھ اچ پھڑ کے باہر نکل جاندا اے۔ گلی دی نکر اچوں آون والی آواز پیراں دی دھم دھم تے براون گرل ان دا رِنگ دے تیز ردھم وچ ڈب جاندی اے۔
مکڑی اک ہور جالا تیار کر چکی اے، تے گرمی ہور ودھیری ہو جاندی اے۔