رُوم میٹ ۔۔۔ راشد جاوید احمد

روم میٹ

راشد جاوید احمد

سورج نکلن توں پہلاں اٹھنا اوہدا روز دا معمول اے۔ دو چار کم ایسے نیں جنہاں دے بغیر اوہدا دن شروع نہیں ہوندا۔ سب توں پہلاں اپنا کمرہ صاف کرنا، فیر کتاباں دے ریک، الماری تے کرسی توں گردا صاف کرنا تے بسترے دی چادر دے وٹ کڈھنا۔ روز ایہہ کم کردیاں اوہ سوال کردا کہ اوہ ایہہ کھیچل کس واسطے کردا اے پر فیر آپ ہی جواب دیندا کہ کوئی ملن آ جائے تے گندہ کمرہ ویکھ کےکیہہ سوچے گا پر کئی ورھیاں توں کوئی ملن نہیں آیا تے اڈیک سی کہ اوہنوں کھور کھور پیندی جا رہی سی۔  ایس روزمرے توں اڈ سردی ہووے یاں گرمی روز شیو بنانی تے تہاونا اوہنے اپنے تے فرض کیتا ہویا اے۔ جس دن ناغہ ہو جائے اوہنوں لگدا اے دن چڑھیا ہی نہیں۔۔

 پر دن تے سورج نال چڑھدا اے تے سورج دی روشنی اوہدی مرضی دے خلاف اوہدے کمرے اچ آ وڑدی اے۔ اوہدے جثے توں رات دی کالک دھون دی کوشش کردی اے۔ ساری رات اوہدیاں اکھاں اچ چبھن والے اونیندرے دے روڑ چگن دا آہر کردی اے۔ اوہدے کمرے دا اکلاپا سورج دیاں کرناں نوں جی آیاں آخدا اے تے فیر سورج غروب ہون تک سڑدا بلدا دن اوہدی رگ رگ وچ لتھ جاندا اے۔ اوہ سارا دن اکلاپے دی کَسی نال دن دی قبر پٹ دا رہندا اے۔

کمرے دے باہر اوہنے نکے ویہڑے وچ اک کنالی اچ باجرہ تے اک پلاسٹک دی کولی اچ پانی رکھیا ہندا اے۔ سارا دن چڑیاں تے لالیاں چوکدیاں باجرہ کھاندیاں تے پانی پیندیاں رہندیاں نیں تے جس دن باجرہ رکھنا بھل جاوے اوس دن کجھ دیر انتظار بعد اوہدے کمرے دے دروازے تے چنجاں مار کے یاد کراندیاں نیں۔ دروازے اتے  ایہہ کلی دستک اے جیہڑی اوہدے کنیں پیندی اے۔

اوہدے کمرے دے باہر شام وی انج ہی اتردی اے جیویں کوئی پر کُھسی چڑی اڈن دی کوشش اچ ڈگدی ٹھیندی ٹردی  آوے۔ سورج ذرا لسا ہوندا اے تے اوہ شام نوں ملن لئی پانی دا چھنہ لے کے کمرے دے باہر لکڑی دی بنی کرسی تے جا بیٹھ دا اے۔ گھٹ گھٹ کر کے پانی پیندیاں اوہنوں جاپدا اے اوہ پانی، پر کھسی چڑی ہار شام نوں پیا رہیا اے۔ جوں جوں پانی اوہدے حلق توں تھلے لتھدا اے  اوہدے اندر دے زخم ہور سڑن لگ پیندے نیں۔ شام ذرا گہری ہوندی اے تے اوہدیاں نظراں ساہمنے نکلن والا پہلا تارا وی لگدا اے ہنے  کرچی کرچی ہوکے اوہدے جثے اچ جا وڑے گا۔ لکڑی دی بنی کرسی تے بیٹھ کے اوہنوں لگدا اے شام اوہدے ننگے پیراں ہیٹھ وچھدی جا رہی اے۔ سارا دن سورج دی تکھی روشنی جرن توں بعد اوہنوں شام دا تے فیر رات دا ہنیرا کجھ سکون دیندا اے۔ کجھ دیر بعد اوہ کمرے اچ مڑ اوندا اے تے بلب دا سوچ آن کردا اے۔ ایس بلب دی روشنی ہے تے بڑی نمی پر کمرے دی اک نکر اچ مکڑی دا جالا صاف نظر اوندا اے۔ جالا جدوں چھوٹا جیہا سی تے پتہ نہیں اوہنے اونوں صاف کرن اچ آہلکس کیتی یا صاف کرنا ای نہیں سی چاہیا پر ہن اوہ کافی وڈھے گھیر اچ اے۔

اوہدیاں نظراں جالے ول اٹھدیاں تے جالے دیاں بریک تاراں کروشیئے والے دھاگے بن جاندیاں۔ کدی پتلے سریے ہارنظر آوندیاں  تے کدی دماغ دیاں رگاں ہار، جیہڑیاں اوس کدی نصابی کتاباں اچ ویکھیاں سن۔ اوہنوں روز ہی جالا صاف کرن دا خیال اوندا تے اوہدا دل کردا ٹاہنگا پھڑ کے جالا صاف کردے پر بلب دی نمی روشنی اچ جالا جیہڑے رنگ وکھاندا اے اوہ اوہناں اچ کب جاندا اے۔

کمرے دے باہر سڑک دے کنڈے سرکاری پام دے درخت دا اک لما  ٹاہن اے جس نے کمرے دی باری نوں اپنے کلاوے اچ بھریا ہویااے۔ سٹریٹ لائٹ آن ہون پاروں ایس ٹاہن دا عجیب جیہا پرچھانواں باری وچوں اندر جھاکدا تے کمرہ اداسی نال بھر جاندا۔۔ کمرے اندر لکڑی دے پرانے تخت پوش تے، جس نوں اوہدا  بیڈ وی کیہا جا سکدا اے، بیٹھیاں بیٹھیاں اوہدے پیر سوں جاندےنیں تے  جدوں اوہناں نوں نسل کرن لئی اوہ پیراں تے انگلاں پھیردا اے تے اڈی تے آیا پرانا زخم بڑا درد کردا اے تے ٹیس سدھی دل ول جاندی تے دل، اوس شوہدے نوں تے کئی سنہاں لگ چکیاں نیں تے اوہ چروکنے دا رتے رنگ دی عشق سیونک دی نذر ہو چکیا اے۔ایہہ پیڑ ایڈی اڑی کر کے بیٹھی اے کہ دل نوں مدھول کے رکھ دیندی اے۔اوہنوں اکا سمجھ نہ اوندی کہ ایہہ دل دا درد اے یا جالے دی جکڑن۔ ایس ویلے کمرے دی نمی روشنی اچ درد دا نیلا رنگ وی شامل ہو جاندا اے ۔ اوہدی سوچ اوہدی بیت رہی زندگی ول ٹر پیندی اے۔ ملازمت دی مشقت۔ سچ بولن تے جھولی چکی نہ کرن دے انعام اچ تھاں تھاں دُر دُر۔ حق حقوق واسطے صلاح مشورے، جلوس، دھرنے، پھڑ پھڑائی تے رہائی۔اپنے لئی گھٹ تے دوجیاں لئی ویکھے چوکھے خواب، کجھ خواب تے اوہ کاغذ تے لکھ لیندا اے کہ مُڑ سمیٹنے مشکل نہ ہو جاون۔ دوستیاں، نفرتاں، دھوکے تے توڑ نہ اپڑن والیاں پریتاں جنہاں دے گلے تے چھری پھر گئی تے اوس کتاباں اچ پناہ لے لئی۔ ۔ کتاباں دی سیاہی نیں اوہدیاں اکھاں دی واہ واہ رشنائی چٹ لئی اے ۔ ٹریش توں فلاسفی تک سب کجھ پڑھدا سی او۔ کتاب دا ایڈا شوق پیا کہ کپڑے لتے دی تھاں کتاب خرید لیندا۔کتاب داخیال اوندا اے تے ریک  وچوں رانجھے دی گواچی بانسری، ہیر دیاں چیکاں، نیلی دے سُماں توں اڈدے چنگیاڑے، شاہ حسین دی عاجزی تے تپدے تھلاں اچ بھخدی ریت دی ہواڑ اوندی اے تے فیر کمرے دے دروازے ولوں پولے پولے قدماں دی چاپ سنائی دیندی اے۔ اوہ بڑے غور نال، ساہ روک کے چاپ سن دا تے پچھدا کون ؟ چاپ رک جاندی اے، دروازے تیک اون والا جو کوئی وی ہے یاں نہیں ، کدی دروازیوں اندر نہیں آیا۔ اوہدے دل وچوں ہاہ نکلدی، ” میں کیہڑی گھمن گھیری اچ پھسیاں ڈاہڈیا ربا ۔۔۔”

رب دا ناں زبان تے اوندیاں اوہ سوچدا اے  کہ دعا شوا منگن واسطے اک عدد رب دا ہونا  وی  ضروری اے۔ اوہ جان دا اے کجھ لوکاں نوں خدا ورثے اچ ملدا اے۔ کجھ نوں تحفے اچ۔کجھ چرا لیندے نیں تے کجھ فرض کر لیندے نیں تے کجھ تے خرید وی لیندے نیں بھانویں قسطاں تے ای لین۔ “ہائے او ربا” آکھنا کلچر بن چکیا پر ہن  تے گل آرٹی فیشیئل انٹلیجنس تک جا اپڑی اے۔

رات ذرا ہور ڈوہنگی ہوندی اے تے بلب دی نمی روشنی چوکھی لگن لگ پیندی اے تے کمرے دے باہر پیراں دی چاپ نیڑے اوندی دور ہوجاندی اےپتہ نہیں اوہ کس دے ہجر دیاں تنداں پونی ہار وٹ دا رھندا اے۔ نہ تاہنگ مکدی اے نہ عمر کئی وار اوہنوں لگدا اے دروازے تے پہرہ لگا اے جو کسے نوں اندر نہیں اون دیندا۔

اوہ مونہہ موڑ کے کنڈ دروازے ول کر دا اے تے لکڑی دے تخت پوش تے لماں پئے جاندا اے۔ پام دے ٹاہن دا پرچھانواں کمرے دی ادھی چھت تک پھیل گیا اے تے باہر جدوں وی ہوا چلدی اے پرچھانواں انج ہلدا اے کہ لگدا اے چھت ہل رہی اے۔ اوہ تخت پوش نوں گھٹ کے پھڑ لیندا اے، چھت توں نظراں ہٹاندا اے تے ساہمنے جالا اے۔ ایس جالے اچ اوہنوں مکڑی کدی وی نظر نہیں آئی۔ کدی تے اوہنوں لگدا جالا کمرے اچ لگی کوئی پینٹنگ اے۔ جیویں جیویں اوہ جالے ول ویخدا جالے دے اک دوجے نال جڑے چوکور پھیل کے وڈے ہو جاندے تے اوہ اوہناں وچ گواچا کدرے دا کدرے اپڑ جاندا اے۔۔ بچپن اچ ویکھے راجباہ تے سُوئے پانی توں خالی تے سنگڑے جاپدے۔ ۔ باغاں وچ اڈن والیاں تتلیاں گھڑی پچھوں  سپ بن جاندیاں۔ باغ تے پُھل تے ویسے وی اوہدی پہنچ توں باہر ای رہے سن۔ نہر کنارے والے درختاں دے پیلے پتے زمین تے ڈگے،  ذرا جیہی ہوا نال دور دور اڈدے جاندے  درخت وی تھوڑے رہ گئے نیں۔ دس باراں سال پہلاں والا ہرا بھرا شہر لوہے تے سیمنٹ دا وڈا سارا تندوربن گیا اے- شہر دے وسنیکاں  دے چہریاں اتے خود غرضی تے منافقت کائی وانگ اگ آئے نیں۔ اوہناں دا آپسی ملن ورتن کاروباری ہو گیا اے  تے اوہناں دی بولی اچ لفظ گھٹ تے ہندسے چوکھے ہو گئے نیں۔  ایہہ سارا کجھ اوس جالے دی دین سی۔  پر اوہدے دماغ اچ کوئی تصویر وی ہے جنہوں الیکن دی آس اچ اوہ آپ ای ادھا رہ گیا اے۔ تصویر دی گل چھڈو اوہ تے اپنے خواب وی کسے نال سانجھے نہیں کر سکیا۔ سنن والے اوہدی دماغی حالت تے شک کرن لگ پیندے نیں – رات دا کافی حصہ اوہ نیندر دیاں منتاں اچ گزار دیندا اے۔ کدی اوہنوں لگدا اے جالا شالا کوئی نہیں بس کمرے اندر دے بن باس نیں اوہدے دماغ نوں جالا لا دتااے۔ روز اوہ جالا صاف کرن دا پک کردا اے پر رات ہندیاں ای اوہنوں لگدا اے کہ جالا تے اوہدا روم میٹ اے جے ایہنوں صاف کر دتا تے اوہ اکا ای کلا رہ جائے گا پر جالا

 ۔۔۔۔۔ ہاں جالا —–

 اوہ تے صاف کرنا ہی پے گا –