مٹھے چول ۔۔۔ ثمینہ سید
مٹھے چول
ثمینہ سید
ہر دن رات اچ ڈھلدا اے تے فیر دن ہو جاندا اے۔ پر بختاں دے ہنیریاں نیں فخرو دے گھر ایہو جیہا ڈیرہ لا یا کہ اوہ ہن ہر لنگھدے دن نال مردا جا رہیا سی۔ ہن تے اوہدی طعنے معنے مارن دی ہمت وی جواب دے گئی سی۔ پنج سال ہو گئے اوہنوں تے فاطمہ نوں اک دوجے نوں نحوست دی وجہ آکھدیاں ۔ دونویں باں باں کردے، اک دوجے نوں گالہیں کڈھدے تے معنے مارن بعد روون بیٹھ جاندے۔
” میں تے اوس دن نوں روندی آں جس دن میرا بخت تیرے نال جڑیا سی۔ وے نحوسا، اپنے چار چوفیرے تک۔ لوکی کتھے توں کتھے پہنچ گئے تے توں گھر، درگاہوں دھتکاریا میرے جوگا رہ گیا ایں۔ “
” بس کر فاطمہ۔ ہن تیری نحوست میریاں ہڈیاں دا کینسر بن گئی اے۔ چنگا بھلا کم پیا چلدا سی۔ ماں ، پیو، بھین بھرا، سب تیرے واسطے چھڈے پر توں جدوں دا ایس گھرچ پیر رکھیا اے سبھے کجھ مک گیا اے۔ ” فخرو نے رونا رویا تے سر پھڑ کے بھنجے بہہ گیا۔
ایہہ کوئی نویں گل نہیں ہوئی۔ فخرو، پہلاں وی انج ای جا کے لین وچ لگدا سی تے کدی ہویا کہ کم نہ ملیا ہووے۔ چنگا بھلا کھاندا پیندا سی۔
” رزق بڈھی دے نصیباں دا تے اولاد بندے دے بختاں دی۔۔۔ ” فخرو آکھیا
” بختاں والے اپنے بچیاں دا روٹی ٹکر وی پورا کردے نیں۔ توں لین اچ نہ لگیا کر۔۔۔آ ویکھ میں ہتھ جوڑنی آں تیرے اگے۔” فاطمہ نے آکھیا۔ ، ” سو کم نیں۔ سارا زمانہ ڈھڈ بھر کے ای سوندا اے ، اک ساڈے گھر ہی بھک پئی نچدی اے۔ فاطمہ نے اتھرو بھریاں اکھاں نال بندے ول تکیا۔
” چل جا سوں جا۔ کل کوئی ویکھناں کم ہور۔ ” فخرو نیں فیر ٹال دتا تے چادر لے کے سوں گیا۔
ایہہ بحث روز جھگڑیاں وچ ای مکدی تے وعدے وعدے ای رہ جاندے۔ فاطمہ اوہدے سر تے کھلوتی اوہنوں گھوردی جاندی سی تے پئی سوچدی سی کہ ایہہ کل کدی نہیں اونی۔ ہن تے فخرو ٹیکہ وی لان لگ پیا سی۔ ہن کتھوں کوئی احساس جاں غیرت اوہدے اندر جاگنی سی۔ فاطمہ دوہاں بالاں نوں سینے نال لا کے بسترے آ پئی تے لیرو لیر کھیس اپنے اپر کھچ لیا۔
” امان۔ کل مٹھے چول تے پکا ۔ ” رانی دی آواز نیں ماں دا کلیجہ چیریا۔
” ہاں ہاں، پکاواں گی۔چل سوں جا ہن میری سوہنی دھی۔ ” فاطمہ نے دھی نوں سینے نال لایا تے دوجی بانہہ نال شہباز دا سر اچا کیتا تے اوہ ماں دیاں چھاتیاں اچ منہہ مارن لگ پیا۔ ساری رات اوہ سکیاں چھاتیاں نوں منہہ ماردا روندا رہیا تے فاطمہ وی روندی رہی۔ اوس فخرو نال گھروں بھج کے ویاہ کیتا سی۔ بڑا سوہنا جوان سی فخرو۔ پر نکاح مگروں ماں پیو گھروں کڈھ دا تے دونویں جی کئی دن رلدے رہے تے فیر کسے یار بیلی فخرو نوں کم وی لے دتا تے رہن واسطے کمرہ وی۔ جیہڑا احسان کرے اوہدی اکھ اچ کدی میل وی آ جاندا اے۔ فاطمہ نے ایس میل نوں اپنے تن توں دور رکھیا تے فیر ایہہ احسان وی مک گیا۔
کدی کم، کدی ویہلا، فخرو ہڈ حرام ہوندا جا رہیا سی تے جوں جوں اوہدی ہڈ حرامی ودھدی گئی، پیار محبت دی ویل سکن لگ پئی۔ فاطمہ پہلاں منت ترلا کردی، فیر لڑدی بھڑدی تے کچاپکا ٹکر کھا کے سارے جی سوں رہندے۔ دو بالاں دے نال نال بندے دا خرچہ وی فاطمہ دے پلے پئے گیا تے اوس کسے نہ کسے طرحاں کجھ پیسے جوڑ کے کپڑے سین آلی مشین لے لئی۔ تے ایدھر اودھر والیاں دے کپڑے سین لگ پئی۔ فخرو داتا دربار نیڑے مزدوراں دی لین اچ جا لگدا۔ کم ملے یا نا ملے، لنگر توں ٹکر ضرور لبھ جاندا۔ کم نہ ملدا تے یاراں بیلیاں نال بیٹھ کے اپنے آپ نوں ٹیکے لاندا تے ہوائی قلعے بناندا رہندا۔
” اماں ۔ اج اسیں مٹھے چول پکانے نیں۔ توں وعدہ کیتا سی۔ ” رانی نیں دن چڑھدیاں ای مٹھے چولاں دی رٹ لا دتی۔
فاطمہ سنی ان سنی کردی گھر دے کم نبیڑدی رہی۔ فخرو ویہڑے اچ دھپ اچ ستا پیا سی۔ بالاں دا شور سن کے اٹھیا تے پیر گھسیٹدا گھروں باہر نکل گیا۔ ہن تے کجھ دناں توں ٹیکا وی نہیں سی ملیا تے جنہاں یاراں چس لائی سی اوہ پلہ نہیں سن پئے پھڑاندے۔ گھر اچ کجھ ٹکرے رساں دے پئے سن، فاطمہ پانی اچ گھول کے بالاں نوں کھوا دتے۔ نکے کاکے نوں سواں کے آپ دو گلاس پانی پیتا تے مشین تے بیٹھ گئی۔ سلائی دا وی مندا ای پیا چلدا سی۔ کوئی ورھا دن وی تے نیڑے نہیں سی پر اوہ سوچ رہی سی پئی نکڑ آلی بیگم صاحبہ دا سوٹ اج مکمل کر لووے تے رانی واسطے مٹھے چول پک سکدے نیں۔ اوس چھیتی چھیتی سوٹ سیتا ، دن روندیاں دھوندیاں لنگیا ے شام نوں اوہ بیگم صاحبہ ول جا اپڑی۔ سوٹ تے اوس بڑا پسند کیتا پر مزدوری دی گل تے دسیا کہ اج ہی سارے پیسے منڈے دے کالج وچ داخلے تے لگ گئے نیں۔ کل چھٹی اے تے پرسوں پیسے کڈھاواں گی بنک چوں تے بیشک لے جایئں۔
” اچھا جی ” کہہ کے فاطمہ سر نیوا کیتی گھر ول ٹر پئی کہ اک منڈا نسدا ہویا آیا تے اکھن لگا، “‘ باجی۔ توں فخرو دی گھر آلی ایں۔ ؟ او فخرو نوں کجھ ہو گیا ای، اٹھدا ای نہیں پیا۔ “
” کتھے وے او “۔۔۔ تے فیر گھروں دوہاں بالاں نو ں کلاوے اچ لے کے دربار ول نسی۔ فخرو دربار دے سامنے تھڑے تے بے جان پیا ہویا سی۔ ارد گرد لوک کٹھے ہوئے سن۔ فاطمہ سینے تے دوہتڑ مار اچی اچی رون لگ پئی۔ رانی پیو دے نیڑے بیٹھ گئی ۔ مرے ہوئے فخرو دے سرہانے لانگریاں نیں لنگر والے ڈبے رکھے ہوئے سن۔ رانی نے اک ڈبہ کھولیا تے مربیاں نال بھریا ہویا زردہ پیا لشکدا سی۔ رانی بک بھر بھر کے کھان لگ پئی تے ماں ول ویکھ کے بولی
” ماں توں تے اینویں ای ابے نال لڑدی رہنی ایں۔ ویکھ کنا چنگا ای ابا۔ توں روز جھوٹے وعدے کرنی ایں تے ابا مر کے وی مٹھے چول کھوا گیا ای۔ “
فاطمہ جئی جوان بیوہ نوں ویکھن پاروں کنے ہی ہتھ کفن دفن کرن لئی آ گئے۔ رانی نے سارے ڈبے سینے نال لا کے باہنواں گھٹ لیاں۔