لوئی ۔۔۔ زاہد حسن

لوئی

زاہد حسن

اوہ شام وی تاں غریباں ورگی ہائی ساگی۔ ہنجھو تیرے مُکھ تے پئے حجاب نوں بھیوندے جا رہے ہائن، تے توں میرے ولوں گھٹ تے بارگاہ وچوں نظریں پمدے اسمان ول ڈھیر ویکھ رہی ہایئں۔ بیان اجے نہیں مکیا پر شام دا تارا اسمان تے جگ پیا ہئی۔ توں اپنے کالے دوپٹے وچ وجود نوں انج سمیٹدی جا رہی ہایئں جیویں کناریاں تے وکھری ریت نوں سمندر اپنے پانیاں وچ سمیٹ لیا کردا ہے۔ ۔۔۔ پچھوں سیال دی اوس کوسی شام جدوں میں تیرے مکھ توں چادر ہٹاون لگا تاں توں آکھیا، ” رہین دیو، مینوں حجاب اوندا ہے۔ ” تے میں سوچدا آہا ، وستی وچ لتھی اوس شام نوں توں کیویں بھوگیا ہووے گا ۔۔۔ ہاں اوہ شام وی تاں شام غریباں جیہی ہائی ساگی۔  ۔۔۔۔ کہار تیری ڈولی دیاں باہاں نوں اپنے کندھیاں تے چکی لئی جاوندے ہائن تے داج تیرے بابل دیاں گڈیں تے دھریا ہئی۔ بیلے دی اوس شام ، میں اوس پپل دے رکھ اولھے کھلوتا ساں جتھے اسیں پہلے روز ملے آہے۔ اوہ شام کنی اداس ہئی پر کنی آساں بھری ۔۔۔۔۔ ہر پاسے پھلاں دی مہکار کھلری آہی تے حویلی وچوں نکلدی نے سامنے ای بابے دی درگاہ اپر لٹکدے کبوتراں نوں چوگا کھلاریا تے منت منی آہی۔ ساڈے دوہاں دے ہمیش لئی اک مک ہو جاون دی۔ ایہ کنیاں معصوم گھڑیاں ہایئن۔ جدوں اسیں ایہ وی نہیں ساں جان دے جو منتاں منیاں جاندیاں نیں، چراغ بالے جاندے نیں، سُکھناں سُکھیاں جاندیاں نیں۔ بس ایویں ای اپنا من پرچاون لئی۔  ۔۔۔۔۔  تے توں اوندے سار ای پچھیا آہا، ” دس ہاں جدوں ایہ کبوتر بولدے نیں تے کیہ آکھدے نیں ؟ ” تاں میں تیرے مُکھ توں چادر ہٹاندیاں آکھیا آہی۔ اکھیاں ملایئاں نی، تاں دل وی ملا دے، تے دل ملن والیاں نوں وی ملا دے۔ نیویں پا کے ہولی جیہی آکھیا ہئی۔ ” رہن دے مینوں حجاب اودا ہے۔ ” میں نہیں ساں جان دا، توں وی نہیں سیں جان دی جو ساڈی وستی وچ محرم دی تے کربلا دی مانتا ایس وجہوں ہندی آہی جو وستی دیاں شاماں اداسی بھریاں ہوندیاں ہائن۔ یاں فیر وستی دے چڑھدے پاسیوں لنگھدے راوی، اوہدیاں باہواں وچکار کھلرے جزیرے تے سپنی وانگ لہریئے لیندے صحرا وجہوں۔ پتا نہیں توں اوس بارے کیہہ سوچدی ہویں گی پر میریاں اکھاں وچوں تاں اوہ شام ای نہیں ڈھلدی۔ اوہ شام جیہڑی شام غریباں ورگی ہائی ساگی۔ ” ۔۔۔۔۔۔ تے اوہ وستی جتھے ورھیاں پہلے تیرے حسن نوں سلفے دی لاٹ ورگا کہیا جاندا آہا۔ کد کالے پانیاں دے حجاب وچ لُک گیا۔کون دس سکدا ہے تے کد نیلے پانیاں دی نیلاہٹ راوی وچ چمکارے ماردے سورج دی زردی وچ رل کے کھنڈر گئی آہی۔ کون دس سکدا ہے پر اوس شام بارے ، جیہڑی ساری دی ساری، ساگی دی ساگی شام غریباں ورگی ہائی تے جیہنوں میں پپل دے اوس ای رُکھ تھلے کھڑے ہو کے تکیا آہا۔ میرے ول اتے اُکری گئی ہے۔ ساگی تیرے مکھ تے آئے اوس حضاب وانگ جیہڑا اوس شام بیان سُنیدیاں تیرے مکھڑے توں چادر ہٹ جاون وجہوں آ گیا آہا۔ تے چیتر دی اوس مہکدی شام جدوں حویلی وچوں تیری ڈولی نکلی تاں روشی ناین نے پرات اپر الایا سی

لوئی ۔۔۔۔

بابل تیرے محلاں وچوں تیری دھی پردیسن ہوئی

تاں زنانیاں دی واج کنبن لگی آہی تے رون دیاں واجاں حویلی دیاں کندھاں توں اُچیریاں ہو باہر نکلن لگیاں۔ مُڑ جدوں روشی ناین تے ایہ گاویاں

چھولے ۔۔۔۔

بابل تیرے محلاں وچوں ست رنگیا کبوتر بولے

تاں میں تکیا جو کیویں غم نال تیرا وجود کمھلا گیا تے ہنجھو تیریاں پلکاں وچوں نطڑن لگ پئے ہائن۔ جیویں ورکھ پچھوں گِلی کندھ چوں رہی ہوندی ہے۔ شانتی تے دھیرج نال ۔۔۔۔ تے مُڑ توں انج ای سہج سبھایئں میرے دل اُپر پیر دھردی ہوئی ڈولی وچ جا بیٹھی ہایئں۔ حیاتی دا ایہی ساہ پینا غم جیس اج تیک میریاں نظراں وچ ایہہ تاب نہیں آون دتی جو میں اپنے ساہمنیوں یاں اپروں تکن دی جئرت وی کر ساں۔

لوکائی کیہہ جان دی ہے۔ ایہہ جان وی کیویں سکدی ہے۔ جو میں تیری قبر دوالے چوگا کھلار، کبوتر اکٹھے کرن دی تانگھ وچ جپیا رہندا ہاں تاں اوس گل دا جواب دین ئی جو توں پچھی آہی۔ ” دس ہاں ، جدوں ایہ کبوتر بولدے نیں تاں کیہ آکھدے نیں” میرے کول تاں ایس گل دا کوئی جواب نہیں تے نہ ای اوہ کوئی جواب آہا۔ جیہڑا کدے میں تینوں دتا آہا۔ ہو سکدا ہے۔ کبوتراں دے بولن وچ۔ اوہناں دیاں سینتراں وچ کوئی جواب ہووے وی پر میں تاں جد وی سندا ہاں، میرا ہانہ ڈولن لگ پوندا ہے۔

بھاویں میں وی ناتے وچ تیرے نیڑلیاں وچوں ہاں، پر تیرے ماپیاں تینوں دور جھنایئں ٹورن دا آہر کر لیا آہا۔تے اوہ نہیں جان دے ہائن جو جیہناں دے پیراک واری، جھنانہ وچ دھرے گئے اوہ نہ مُڑے۔ پر تینوں تے تیرے نینگر نوں ناں جھٹاں اپڑند دی ویلھ وی نہ ملی۔ تے تسیں ساریاں کڑیاں نیں ویاہ تے وچھوڑے دے گاون گا گا کے پوری جنج نوں غمی تے لتھی پرہیا ای تاں بنا چھڈیا آہا تے مُڑ تیری ڈولی نہ تاں بابل گھرے رہی تے نہ ای سوہرے گھر۔

کنور خاں سگواں آفت وانگ پیا۔ اوہدا ویر تیرے بابل نال تاں ازلی ہا ای۔ مڑ کے اوس اوہدی عزت رولن تے لک بنھ لیا۔ گل شریکے، قبیل داری تیکر ای رہندی تاں وی کوئی ناہی۔ اوہدی تاں سرکارے، دربارے وی پہنچ آہی۔ تے تیرے بابل نوں تاں اپنے پرکھاں دی مان مریادا ای کھا گئی۔ اوہ آئے تاں تینوں چاون ہائن پر ایہہ کس طرحاں ہوندا جو وستی دے جیوندے جی تیری عزت آبرو ٹ لئی جاندی۔ مڑ تاں اک کربلا جہی مچ گئی۔ اوس ای جیہی جہدے بارے بیان سن کے تیریاں اکھاں رت روندیاں ہائن۔

مڑ میں تکیا کنور خان ، تینوں چک کے اپنی گھوڑی اپر بٹھان دا جتن کر رہیا آہا تے نینگر، اوہناں جواناں نال یدھ، جیہڑے کنور خان نال آئے ہائن۔ اوہدیاں نظراں تیرے اپر ای جمیاں ہائن۔ اچنتے ای توں گھوڑی توں اُلری تے مڑ انھیری وچ اڈدے پتراں وانگ، تینوں اڈدیاں تکیا میں رکھاں دی جھنگی وال جاندیاں۔ تے تیرے مگر ای کنور خاں دی گھوڑی آہی۔  ۔۔۔ تے اوہدے سنگی۔

پوری وستی ای تاں گورستان بن گئی۔ کنور خان دے کنے بندے وی پورے ہو گئے۔ پر اوہناں دے وارث راتوں رات اپڑ گئے تے اپنیاں بندیاں دیاں نعشاں چک کے لے گئے۔۔ سبھے نعشاں ٹھکانے لگ گیاں سوائے تیری لوتھ دے ۔۔۔۔ جیہدی سنبھال میں کیتی، جیہنوں گوریں میں پایا۔ جیہدے اپر پُھل پتر میں لائے۔ جیہدی اج تیکر رکھیا میں کر رہیا ہاں۔تے کربلا جیہی اوہ شام ہے کہ اکھیاں وچوں لہندی ای نہیں پئی۔

آل دوال دیاں بستیاں وچ ، بستیاں دی خلقت وچ میں دیوانے وجہوں جانیا جاندا ہاں۔ پر اپنے اندر وچ میں جان دا ہاں جو میں کیہ ہاں ۔۔۔۔۔۔  میں شاماں ویلے تیری قبر اپر چوگا کھلاردا، کبوتراں دیاں اڈاریاں تکدا، اوہناں دیاں واجاں بھالدا رہندا ہاں تے ایہی قیاس کردا رہندا ہاں، جو جدوں ایہ کبوتر بولدے نیں، تاں کیہ آکھدے نیں۔ ؟ ‘