تُھو کوڑی ۔۔۔ ثمینہ سیـد

تُھو کوڑی

ثمینہ سیـد

ایہہ کڑواہٹ رنگاں دی سی پر اوہ ایہہ رنگ نہیں سن ۔۔۔ جنہاں دے پچھے میں لکھنا سکھیا اے۔ اوہ تے حیاتی دے مٹھے تے نویکلے رنگ سن پر تاثیر۔۔تھو کوڑی۔

میرے ست رنگے پنڈے نوں کالا شاہ رنگ کرن توں پہلاں رب سوہنے نے مینوں پیار دے لال، وچھوڑے دی زردی تے بے وسواسے موسماں دے ساوے کچور رنگ، رشتیاں دے چھیڑاں کردے گد گداندے نارنجی رنگ وی وکھائے سن۔ بس بندہ نا شکرا اے اوہنوں یاد رہندے نیں تے صرف کالے ڈنگدے موسم۔

میں وڈی ماسی دا چھلا کران گئی ساں لکھوکا پمڈ۔ بہوت سوہنا تازہ لیپیا پوتیا گھر میری ماسی دے سلیقے دا منہ بولدا ثبوت سی۔ پر ایہہ سلیقہ بچے جمن اچ خورے کتھے رہ جاندا سی ۔ وڈدا بارہویں پڑھدا سی تے چھوٹا گودی لے کے میری ماسی سر پھڑ کے کہندی سی۔ اللہ جانے کیہڑے لوکی نیں جنہاں نوں محبت ملدی اے۔ میں وی حیران آن، ایہہ بچے محبت دا پھل نہیں تے جمدے ای کیوں جے۔

میری نوی نکور جوانی لشکدی تے میں آپے ای شرما جاندی ۔۔۔ میرے دل نے میرے مسیر خرم دی کانی جیہی اکھ نال مینوں ویکھنا پھڑ لیا سی۔ بس یر کیہہ سی۔ ہر پاسے خواباں دے مور پیلاں پاندے فردے سن۔ خاہشاں دے سٹے پھٹن لگ پئے ۔ پھلاں اچ لالی بھر گئی سی۔ او ہسدا تے میں وی نما جیہا ہس پیندی۔ شرم نال آپو آپ سمٹ جاندی پر دل کملا رولا پاندا رہندا۔ میں اکھیں کجل تے گلاں اتے لالی لانی اودوں ای سکھی سی۔ حسن دی لاٹ آپے ای پھڑک کے رہ جاندی سی۔ پریت رچ رہی سی۔ دن لنگھدے تے لگدا اوہ دن آون والا اے جد میں امی نوں جا کے دسنا اے تے امی۔۔۔ خالہ نال ہمیش لئی رشتہ بنن تے خژی نال پا گل ہو جائے گی۔

اج صبح سویرے پراٹھیاں دی خژبو تے نیناں دے اکھ مٹکے نے من وچ لڈیاں پایاں ہویاں سن۔ ایہہ عشقے دی مستی ٹور اچ وی اتر اوندی سی۔ دل آپوں آپ ای رقص دی کیفیت اچ رہندا جیویں

تیرے عشق نچایا کر تھیا تھیا

میں ای نہیں، خرم وی وال وال میری پریت اچ رنگیا گیا سی۔ ماں نے میرا ناں ست رنگی کیوں رکھیا سی ہن کھلیا کہ اوہ چاہندی سی میں رنگاں وچ نہاتی رہواں ، پریت دے رنگ، تے مستی دے رنگ، حیا دے رنگ، بھاگاں دے رنگ، مان دے رنگ تے مستی دے رنگ چنگی طرح گھولو تے ست رنگی بن دی اے جیہڑی کدی تے اسماناں تے پہنچ جاندی اے۔

میں گھڑونجی پاسے لائی تے رگڑ رگڑ کے گھڑے دھو کے بھرے۔ شام گلابی ہو رہی سی۔ میں گھڑے بھر کے رکھے تے موتیے دے پھلاں دی کولی بھر کے ادھ وچکار رکھ دتی۔ میرا کچا کنوارا بدن وی مہک گیا۔ کم پورے ہو گئے سن سوچیا بیٹھ اچ جا کے کجھ پل خواباں نال بتانی آں۔ مودھی ہو کے لیٹی سی پر خواب سدھے ای اکھیں اتر آئے۔ سجرے سفنے تے سفنے دی لاٹ ورگی میں۔ میرے خرم نے مینوں اپنی لپیٹ وچ لے لیا سی۔ میں سوچیا، نہ کر اڑیا، اجے تاں امی تے خالہ نوں دسنا اے پر میری شرم نے بولن نہ دتا۔ گھنے ڈوہنگے ہنیرے وچ درد تے شرم دی مستی سی۔ خرم نے ایہو جیہا پیار کتھوں سکھیا اے۔ میرا لوں لوں چنبیلی دی چھمک بنیا چھنک رہیا سی۔ جد دھڑ دھڑ بوہے کھلے، لیٹاں چلیاں تے میرا ننگ دھڑنگ وجود خالو جی دے تھلے پوری طرحاں گندا تے پلیت ہو چکیا سی۔ خرم تے ماسی رو رہیے سن۔ میں لیڑے سمیٹے ۔ خالو جی اٹھے تے نکل گئے۔

تقدیر نے پاسا ای پلٹ دتا۔ میں بہت روئی پٹی۔ سچ کہیا پر میری کنے سننی سی۔ ماں تک نے ناں سنی۔

کجھ ای دناں وچ میرا وجود گندگی دی ڈھیری وانگوں کسے پرائے بندے دے سپرد کردتا گیا۔ نکاح دے دو بولاں نے ست رنگی نوں کالی منحوس بنا دتا۔ مینوں ویکھ کے لوکی راہ پرت لیندے۔

میں پیکے نہیں آ سکدی سی کوئی وی میری گل نہیں سی سننا چاہندا۔ بندا وی ایہو جیہا سی جیہو جیہا ایہناں حالات وچ مل سکدا سی۔ ورتیا ورہیا۔ بیوی موئی ہوئی تے بچے جوان۔ پر ہر ویلے میرا جسم روٹی سمجھ کے کھا ء کھا ء کردا رہندا۔ مینوں پتہ لگیا کہ میرے پیٹ اچ بچہ ساہ لین لگ پیا اے۔ میری چھٹی حس نے اوہندے تے چانن پایا۔ اوہ ایس ویاہ دی سوغات نہیں سی پر ایہہ بند خژ سی کہ ایس عمرے وی پیو بنن لگیا اے۔

میں کندھاں چ سر دے دے روندی سی۔ میری پوتر ست رنگی مرگئی سی تے کسے نوں کنوں کن خبر نہ ہوئی۔

ایہہ کس طرحاں دا کم سی جنہوں بندے کر کے کمال کردے نیں۔ میرے نال تے عجیب ہونی ہوئی۔ میرے شوہر دے پتر نے وی مفت دا مال سمجھ لیا۔ مینوں لیر و لیر کردے تے رولا پان تے خوب ماردے کٹدے۔ میں بے جان جیہی کوٹھڑی اچ پئی رہندی۔ میرا وجود تے رل گیا پر اوہ بچہ اوتھے ای پل رہیا سی۔ ایہناں ظلماں نال وی مریا نہیں۔ میرا وجود اک پھوڑا بنیا ہویا سی۔ میں اچی اچی روندی  رہندی۔ فیر اک دن مینوں پتہ چلیا کہ ایہہ بندا دوپٹے رنگدا اے۔ میں گھر دے پچھواڑے بنی دکان چ گئی تے رنگ ای رنگ ویکھ کے میرے خون چ زہر گھل گیا۔

رنگ کاٹ تے سوڈے دا وڈا گرما گرم پیالہ بنا کے میں اپنی منجی تے بہہ کے پی لیا۔

رنگاں نے درد دا حشر چکیا۔ میں چیکاں مار مار کے ڈگ پئی۔ سارے ہی آ گئے۔ مائی بلا کے مینوں کوکھ دے پھوڑے توں فراغت دتی گئی۔ فیر سارے ای آن جان لگ پئے۔ اماں وی آئی۔ شاید سچ کھل گئے سن پر ہن تے فیدا ای کوئی نہیں۔ میرا وجود تے جھوٹ ای جھوٹ بن گیا سی۔

میں تاں زہریلی بن گئی سی۔ میں بندے نوں زہر دتا۔ سبھے لوکی چپ سن کہ اپنی موت مریا اے۔ میں چٹا دوپٹہ سر تے بنیا تے رنگاں نال کھیڈن لگ پئی۔

میرے جسم نوں گراہ سمجھ کے نگلن آلے اپنے متریے پتر تے میں تتا ابلدا ہویا رنگاں دا پتیلہ لٹ دتا اوہ کیہہ دسدا میں ایسی کنج بن گئی۔ میں ایہہ کیوں کیتا، اوہدے کول کوئی وجہ نہیں رہی تے اپنے آپ تے الزام لے لیا کہ پتیلہ ہتھوں چھٹ کے اتے ڈلہیا۔فیر رنگاں دے ایس بلدے پتیلے پچھے میں عورت لکو لئی۔ کئی وار ایہہ مینوں الٹانا پیا سی۔۔۔ ہن بندے کہندے تھو کوڑی، گندی رن اے، مونہہ نہ لگو۔۔۔۔ پر میں رنگاں دی رمز اچ رنگی ست رنگی آں۔