پچھان

راشد جاوید احمد

چودھری جبار خان، ہاشم پور دا چودھری سی۔ اج توں کوئی دس پندراں ورھے پہلاں اوہنے اپنے یاراں دوستاں نال رل کے اپنے دفتر دے خزانے دے کاغذاں اچ اجیہا ہر پھیر کیتا کہ ہر یار نوں چنگی چوکھی رقم لبھی۔ اینی وڈی رقم اوہ دس نوکریاں کر کے وی حاصل نہیں کر سکدے سن۔ ایس کامیاب ڈاکے دے بعد ہر یار نے کسے ناں کسے پج دفتر تے اوہ شہر وی چھڈ دیا تے جبارا منشی، چودھری جبار خان بن کے ہاشم پور ٓیا تے ایتھے چار مربعے بھویءں خریدلئی۔ ہاشم پور دی رہتل کجھ شہری تے کجھ دیہاتی سی۔ کیوں جے شہروں پنجاں میلاں تے ہوون کارن ایتھوں دے لوکی شہر دیاں رسماں رواجاں دے ول جانو سن۔چودھری جبار خان تے اوہدے ساتھی نرے سفید پوش چور ہی نہیں سن بلکہ اپنے ماضی اچ ہر قسم دے جرم کردے رہے سن۔ ایس واسظے اوہ جتھے کدرے جاندے سن اپنی چودھر د جما لیندے سن۔ 

اج چودھری صاب اپنی اچکن دے بٹن بند کرن پچھوں مچھاں تے ہتھ پھیریا تے فیر شیشے وچوں اپنا آپ ویکھن لگ پئے۔چٹی سفید لٹھے دی سلوار، بوسکی دی قمیض اتے کالی اچکن بڑی چنگی لگ رہی سی۔ چٹا شملہ وی ایس گل تے نچدا ٹپدا سی کہ اوہ اک چودھری دے سر تے وے تے اوہدی ٹھیک ورتوں ہو رہی اے۔ پر گل وچوں اینی کو سی کہ اج چودھری صاب نوں شہروں سدا آیا سی۔ کسے نا معلوم انجمن ولوں رقعے اچ لکھیا سی ’’ را تیں اٹھ وجے باٗو صدیق دے کارخانے اچ انجمن معززین شہر دا اکٹھ ہو رہیا اے جیہدے وچ تہاڈی حاضری لازمی اے‘‘
انج تاں رقعے وچ کوئی خاص گل نہیں سی پر چودھری سوچاں اچ ڈبا سی۔ اوہدے دماغ اچ بار بار اکو گل آوندی سی کہ ایہہ معززین شہر کون ہندے نیں۔ ریل گڈی دی سیٹی دی آواز سن کے اوہنے اپنی مہنگی تے آٹو میٹک گھڑی ول ویکھیا۔ ایہہ گڈی روز ست وج کے چالیاں منٹان تے ایتھوں لنگدی سی۔ اوہنے چھیتی چھیتی اپنے آپ تے نظر ماری تے مطمٗن ہو کے شہر ول روانہ ہو گیا۔ 
کارخانے والا باو صدیق بڑا مشہور بندہ سی۔ جدی پشتی راٹھ سی تے اوہدے پیو نے اوہدے دادے دے مرن پچھوں تے اپنے پیو نوں مونڈھا دین مگروں ایہہ کارخانہ سانبھیا سی۔ چودھری جبار خان اوتھے اپڑیا تے ساریاں اوہنوں جی آیاں نوں آکھیا۔ جبار خاں نے آسے پاسے ویکھیا تے اوہنوں کئی ایہو جیہیاں شکلاں نظر آیئان جنہاں نوں اوہ ڈاہڈا جان دا سی۔ باو صدیق دے سجے پاسے اشرف صاب بیٹھے سن جنہاں اوس ڈاکے دی رقم نال اک بس بنائی سی پھیر جیویں اوہ بس سُو پئی۔اج اوہ چار بساں دے مالک، ٹرانسپورٹر تے ایس اکٹھ دے سٹیج سیکریٹری سن۔ تلاوت مگروں اوہناں میاں عمر دین نوں تقریر لئی بلایا تے جبار خاں نوں اوہ عمرا یاد آگیا جیہڑا دانے پین والی مشین تے کم کردا سی ۔ آٹے دے تول تے ہور کئی ہیرا پھیریاں کر کے اوہنے اک پکا مکان بنا لیا سی ۔ شراب تے جوئے دے نال نال اوہ سمگلراں دے اک ٹولے دا ساتھی بنیا تے فیر ہاشم پور دے نال دے پنڈ اچ آٹے دی اک مِل لا بیٹھا سی۔ لوکاں بھانے اوہ میاں عمر دین سی پر جبارے واسظے اوہ عمرا ہی سی۔ میاں عمر دین پچھوں ہور پنج ست بندے اپنیاں اپنیاں لفاٹیاں مار کے ٹردے گئے۔ سارے دے سارے چھٹے پُھوکے بدمعاش تے چوری ڈاکے نال سیٹھ بن گئے سن۔ چودھری جبار خان دا دل ڈاہڈا پریشان ہویا۔ اوہ تاں ’’ معررزین شہر ‘‘ دی ٹوہ اچ سی پر ایتھے تے سارے اوہدے نال دے ای سن۔ اوہدا دل کدرے کھلوندا نہیں سی پیا تے اوہ اوس اکٹھ اچوں باہر نکل آیا۔ 
چوک پار کر کے اک سینمے اگے بڑیاں ٹیوباں تے بلدے بجھدے بلب ویکھ کے اوہنے اندر پیر رکھیا۔ گیلری دیاں ٹکٹاں والی باری اگے دس باراں بندے سوہنے لیڑے پا کے ٹکٹ کھلن دا انتظار کر رہے سن۔ اوہنوں خیال آیا پئی ایہو ای معززین شہر نیں۔ اوہ ٹکٹ لے کے اندر جا وڑیا۔ فلم شروع ہوئی تے مکالمیاں، گانیاں تے ناچ دے بعد مک گئی۔ ہر ناچ تے معززین شہر بڑے ننگے فقرے سُٹدے۔ جبار خاں اک واری فیر بھنبھل بھوسے اچ سی پئی ایہہ وی معززین شہر نہیں لگدے۔ 
سینمیوں نکل کے اوہ بڑا مایوس تے پریشان جیہا پنڈ ول ٹر پیا۔ اوہ ایہو ای سوچی جا رہیا سی پئی اوہ کیہڑی مخلوق اے جنہوں ’’معززین شہر آکھدے نیں۔ اک گل اوہدے دماغ اچ پکی ہوندی جا رہی سی پئی ایہہ اوہو ای لوک نیں جنہاں کو بے تحاشا پیسہ اے، بھانویں ایہہ پیسہ اوہنوں کس طرحاں کمایا اے۔ اوہ اپنیاں ایہناں سوچاں اچ ڈبیا چلدا جا رہیا سی کہ پچھوں بڑی زور دا دھکا لگا۔ سوچن سمجھن توں پہلاں ای او بے ہوش ہو گیا تے لوکی اوہنوں چُک کے اسپتال لے گئے۔ کار دا دھکا تے بڑا ڈاہڈا سی پر اوہنوں معمولی زخم ای آئے سن۔ رات دا کجھ حصہ اسپتال اچ گذار کے اوہ گھر پہونچ گیا۔ 
اجے اوہ گھر جا کے اپنے نواڑی پلنگ تے لما پیا سی کہ اوہدا گوانڈھی اخبار لے کے آگیا تے کہن لگا ’’ یار رب دا شکر اے توں بچ گیا ایں۔ اخبار اچ لکھیا اے پئی کار والا نس گیا اے پر پلس اوہنوں لبھ رہی اے ‘‘
جبار خاں اپنے گوانڈھی نوں آکھیا، ’’ ذرا پڑھ کے تے سنا، اخبار نے کیہہ خبر لائی اے ‘‘
’’ ۵ اپریل، کل شام انجمن معززین شہر کے ایک رکن چودھری جبارخان آف ہاشم پور انجمن کے اجلاس کے بعد ایک حادثے میں بال بال ۔۔۔‘‘ اینا سن دیاں ای جبار خاں ، چھال مار کے پلنگ توں اتریا تے الماری دے قد آدم شیے اچ اپنا آپ غور نال ویکھن لگ پیا۔ گوانڈھی پچھیا، ’’ چودھری کیہہ ویکھدا ایں۔۔۔‘‘ تے جبار خاں ٹھٹھا مار کے آکھیا، 
’’ ہاہا، یار ایسے بندے نوں پچھاندیاں پچھاندیاں تے میں موٹر دی لپیٹ اچ آ گیا ساں ‘‘