چیِک ۔۔۔ محمود احمد قاضی

چِیک

( محمود احمد قاضی )

پنڈوں شہر آئے بندے نوں اج تیجا دن سی تے اوہ ایس شہر دے سبھ توں چوکھے رولے گولے والے تے رونقی چونک وچ کھلوتا ہر آن جان والے توں پچھی جا رہیا سی، ” بھلیو لوکو کیہہ تہانوں پتہ اے جے بہت چر پہلاں ایتھے ای دکھن پاسے اک حویلی سی، بڑے بھارے لکڑی دے کم والی۔ جیدھے بوہے باریاں تے رنگ برنگے شیشے لگے سن ۔ ایس حویلی دا اک وڈا سارا پتل دے کوکیاں نال جڑیا دروازہ سی۔ باری وچ لوہے دے کندلے سن تے ایہناں کندلیاں نال لگی اک سوانی سی۔ اوہ سوانی اوہ مورت ایہناں کندلیاں نال لگی باہر ویندی سی تے ۔۔۔”

ہر جان آون والا تانگے والا، رکشے والا، ہر کار والا یاں پیدل اوتھوں لنگھن والا اوہدے ول اک واری ویہندا تے فیر اگانہہ ٹر پیندا۔ آل دوالے رولا اینا سی کہ اوہنوں گل کرن لگیاں بڑا زور لانا پیندا سی۔ پر فیر وی اوہدی دال نہیں سی گلدی۔ کوئی اوہدی گل پوری طرحاں سندا ای نہیں سی تے جے سندا سی تے اگوں کوئی جواب نہیں سی دیندا تے چھیتی ای اپنے دھیان وچ بے دھیان ہو جاندا سی۔

ایس مصیبت دی سولی اتے اوہ اک لمے عرصے توں ٹنگیا ہویا سی پر کجھ چر توں ایس سیاپے نے اوہنوں گل گھوٹو جیہا دے دتا سی۔ ہن اوہ راتاں نوں ستا پیا منجی تے اٹھ کے بہہ جاندا سی۔ اوہدا خاب ہمیشہ اکو ترتیب نال سجیا ہویا سی، حویلی، اوہدا وڈا دروازہ، کھبے پاسے والی باری۔ باری دے کندلے تے کندلیاں نال لگی جڑی کھلوتی اوہ سوانی۔ اوہدے کپڑیاں تے لگے چٹے دُدھ موتی۔ گول موڈھیاں تے لہراں لیندے اوہدے کالے شیاہ لمے وال، وڈیاں وڈیاں ہرنی مارکہ اکھاں تے اوہدے ساہواں وچ لُکے اوہدے ترلے پاندے سوال۔ ایہہ سارا کجھ اوہدی نیندر اڈان لئی کافی ہوندا سی۔ نالے ہن تے او دنے وی خاب ویکھن لگ پیا سی۔ اوہ اپنے ورتارے پاروں جھلا شدائی جیہا جاپن لگ پیا سی۔ اوہدی زنانی تے بال وی ہن اوہدےنال کجھ وٹرے وٹرے رہندے سن تے ایس مصیبت پاروں اوہنوں شہر اونا پیا سی۔ تاں جو اوہ اک مدت توں اپنا پچھا کرن والے ایس خاب تے اوس پرانی حقیقت وچکار تعلق دی کوئی تند لبھ سکے۔ کدی اوہ ویلا وی سی جو اوہ ایتھے ای شہر وچ ایس چونک دے نیڑت تریڑے اپنے ماں پیو نال ایتھوں دا رہائشی سی۔ باری وچ کھلوتی اوہ سوانی اوہنوں گل وچ بستہ پا کے اوہدے پہلے دن سکول جان توں لے کے بھر جوانی تک نظر اوندی رہی۔ نہ تے کدی اوہ اوہدے نال گل کر سکیا سی تے نہ اوہ اوہنوں چوکھا نیڑے ہو کے ویکھ ای سکیا سی۔ بس اوہ دور کھلو کے ای اوہنوں بٹر بٹر ویندا رہندا سی۔ اوہنوں جدوں وی وقت ملدا یاں ایدھر کسے کم پاروں اوہنوں آونا پیندا اوہ ایس بار ول ضرور ویندا سی تے عام طور تے اوہنوں اوہدی اک جھلک ضرور دکھائی دے جاندی سی تے انج اوہ پرسن ہو جاندا سی۔ اوہنوں ایہناں دناں وچ بڑی گوڑھی نیندر پیندی سی تے اوہدے خاباں وچوی اوہ ای ہوندی سی۔ اوہ اوہدے نال ہسدا کھیڈدا، مخول کردا ہتھ وچ ہتھ پا کے پھردا رہندا سی۔ کدیں اوہ اوہنوں پھلاںوالی گلی وچ لے کے جاندا تے گلی دے سارے پھل خرید کے اوہدے قدماں اچ ڈھیر کر دیندا۔ کدیں اوہ روشنی تے نمائشی سجیا سجایا تانگہ کرائے لے کے اوہنوں اپنے نال بٹھا کے سارے شہر دی سیر کراندا۔ کدی اوہدیاں شاماں اوہدے نال دریا دے کنڈھے تے وچھے گھاہ دے بستر تے گزر دیاں تے کدیں ۔۔۔۔ تے ایہہ ہی خاب اج تک اوہدا پچھا کردے رہئے سن۔ پر اوہ کوئی وجہ نہیں سی جان سکیا جو اوہدا کوئی تعلق نہ ہون پاروں وی اوہدے نال ایہہ سارا کجھ کیوں ہو رہیا سی۔ ایس لئی اوہ بغیر کسی وجہ کسے دلیل دے اپنے نال ہون والی ورھیاں تو جاری ایس لکن میٹی دا مڈھ لبھن واسطے ای ایتھے یعنی شہر آیا سی۔ ۔۔۔۔  پر ہن اوہ چونک اوہ ہوندیاں وی اوہ نہیں سی لگ رہیا۔ عمارتاں تے بلڈنگاں دی شکل ہور دی ہور ہی ہو گئی سی۔ جیہڑی عمارت کدی ایتھے نظر اوندی سی ہن اوتھے ٹر گئی سی تے اوتھے آلی ایتھے آ گئی سی۔ انج لگدا سی جیویں سارے شہر نوں ای پہیے لگ گئے ہون تے اوہ ہر ویلے گھم رہیا ہووے۔ شاید ایس لئی ساریاںشیواں، چیزاں، عمارتاں ، بندے سبھ کجھ آپس وچ رل مل گیا سی۔ تے ایس واسطے ای سارا آل دوال گواچیا گواچیا لگ رہیا سی۔ لوک ہے سن پر نہیں سن۔ چیزاں نظریں پیندیاں سن پر بندہ اوہناں نوں ٹوہ نہیں سی سکدا۔ کھان والیاں چیزاں بندہ کھا تے سکدا سی پر سوادوں بغیر۔ اوہنوں ایہہ سارا منظر ویکھدیاں تے محسوس کردیاں تناں دناں توں بھوں جیہے چڑھے ہوئے سن۔ ایس واسطے اوہنوں لگا سی ایتھے کدی اوہ حویلی ہوندی سی  جتھے ہن اک آٹو ورکشاپ سی تے گریس دی بو وچ لیڑے کپڑے پا کے ہن اوتھے بوہتے سارے کاریگر نظر اوندے سن۔ اوہ ٹیوا لاندا۔ اوہ جیہڑی چٹی ٹیوٹا کار مرمت واسطے آئی کھلوتی اے اوہدے توں دو تن گز پرانہہ سجے پاسے ای حویلی دا دروازہ سی یاں شاید ۔۔۔۔۔  اوہنے اوھ جا کے ورکشاپ دے بندیاں نال گل کرن دی کوشش کیتی پر کسے کول اوہدی گل سنن دا ٹیم نہیں سی۔ اوہ سارے تے بس ریڈی ایٹر، تیجے چوتھے گیئر تے وِنڈ سکرین بارے گلاں کردے جا رہے سن۔ ایس حویلی دے سامنے چونکوں پار جتھے کدی اوہدے خیال موجب اک ٹھنڈے ٹھار تے مٹھے پانی والی کھوئی ہوندی سی تے جتھے ہن اک حلیم ویچن والے دا اڈہ سی تے جتھے ہن ہر ویلے بندیاں دا بہت رش ہوندا سی پچھن پچھان پچھوں وی اوہنوں کوئی کامیابی نہیں سی ملی سگوں الٹا جھڑکاں ملیاں تے اک ادھی واری شاید دھکے وی۔ اوہ ہن مایوس ہو چکیا سی۔ اج اوہ اپنے جوواں بھرے منجی بسترے والے ہوٹل توں نکل کے چونک وچ آ کھلوتا تے اوہنے سوچ لیا سی، اج اوہ کامیاب ہووے بھانویں ناکام بس پنڈ پرتین دی کرے گا۔ ہن اخیر ہو گئی اے۔ اوہدا ایہہ پرانا بے تعبیرا خاب اوہدا انیندرا تے اوہدی بے وسی جیہی کیفیت دا ہن اوہدے نزدیک اکو ای علاج سی جو اوہ سبھ کجھ بھل بھلا کے اک واری فیر دنیا داری دے ایس بھلیکھا پان والے کھلارے تے رولے رپے وچ رُجھ جاوے سگوں گواچ جاوے تاں جو ۔۔۔۔

اوہنے سوچیا تے اگانہہ ٹر پیا۔ چونک وچ پہنچیا۔ دکھن پاسے نظر ماری تے اوہ ویکھ کے حیران رہ گیا اج سارا چونک اوہ ای پرانا چونک بن گیا سی۔ ٹھنڈے ٹھار مٹھے پانی دی کھوئی وی سی تے اوہ حویلی دی اپنی آن بان تے شان نال اوتھے کھلوتی سی۔ اوہدے بوہے باریاں دے رانگکے شیشے اوسے طرحاں جیوندے جاگدے لگ رہے سن۔ وڈے دروازے تے جڑے پتل دے کوکے لش لش کر رہے سن۔ کھبے پاسے دی باری تے اوہدے لوہے دے کندلے تے ایہہ کیہہ۔۔۔۔ اوہ وی اوسے طرحاں کندلیاں نال لگی کھلوتی سی۔۔ گوٹے کناری والا دوپٹہ سر اتے لئی۔ نک وچ نتھلی پائی اک تصویر جاپدی سی۔ نمی نمی وا نال اڈدے اوہدے کالے وال اوہدے چہرے اتے بار بار کھلر دے پئے سن تے اوہناں پرانے سوالاں وچ ڈبیاں اوہدیاں ساہواں اج وی تکھیاں سن۔ اوہ چھیتی نال اگانہہ ودھیا۔ جدوں چونک دے وچکار پنچیا تے پتہ نہیں کدھروں کالے رنگ دی پجارو جیہدے کالے شیشیاں اتے وی کالے پردے سن تیزی نال اوہدے اتوں لنگھ گئی۔ سارے چونک وچ کھمکار ماردی اوہدی چِیک اک لمی کرلاٹ وچ بدل گئی۔ چونک دا رولا تے شور اینا زیادہ سی جے اجے تیک اوہدی چیک کسے نے وی نہیں سی سنی۔ شاید تھوڑی دیر بعد سن لئی جائے ۔۔۔۔ یاں فیر ایہہ وی ہو سکدا اے جے کدیں وی نہ سنی جائے۔